Partner zit ook nog steeds in de molen. Via een paar keer stuivertje wisselen tussen internist en dermatoloog, kwam ze nu bij de reumatoloog terecht. Het woord SAPHO viel.

Vandaag had ze de afspraak met de reumatoloog. Het probleem was echter dat ze vanaf zaterdag steeds meer last van haar onderrug en bekken kreeg. Strompelend liep ze door het huis. De huisarts wist slechts een pijnstiller voor te schrijven. Die vooralsnog niet lijkt te helpen. Het werd maandag, en ja, de dag van de afspraak op het ziekenhuis kwam toch wel erg dichtbij, terwijl de mobiliteit steeds minder werd. De rolstoel uit de garage gehaald. Van bank naar WC, en weer terug, en naar bed. Maar het zou onmogelijk zijn om in de auto te stappen, met de rolstoel achterin.

De huisarts nog maar eens geraadpleegd. Of een ambulance tot de mogelijkheden behoorde. Of ziekenvervoer. Tenslotte hechtten we veel waarde aan de afspraak met de reumatoloog. Maar nee, de ambulance is voor noodgevallen, en ziekenvervoer is voor mensen die naar het ziekenhuis gebracht worden, en meteen opgenomen moeten worden. Nee, de huisarts kon niks doen.

Dan de rolstoeltaxi maar, in de hoop dat het lichaam dat aan kan. Met hangen en wurgen ging het.

Dan zit je in zo’n rolstoeltaxi. Als een koningin pontificaal in het miden van de bus. Wel luxe hoor.

De reumatoloog en zijn assistent hebben gekeken en gevoeld. Van reuma zijn ze vooralsnog niet echt overtuigd. Wel moet ze bloed laten afnemen, en wordt ze op reuma-gerelateerde items onderzocht.

Ook wordt onderzocht of dat ene stofje in het bloed zit, dat kenmerkend is voor de diagnose SAPHO.

Over vier weken de uitslag.

Weer terug met de rolstoeltaxi, een nog grotere dan die naar het ziekenhuis.
VIPS waren we.