Het is herfstvakantie. De kleine heeft geen school en de sollicitatietraining die ik op het ogenblik volg, is een week verzet. Het leek partner een leuk idee om met z’n drieën naar de Efteling te gaan. We hebben onlangs een tweedehands opvouwbare scootmobiel gekocht, dus die moest uitgeprobeerd worden. Gisteren was de dag. Prima gegokt: het was geweldig weer.
Natuurlijk zijn we in een aantal attracties geweest, soms wel twee keer omdat de kleine die zo leuk of mooi vond. De Fata Morgana of de Kookpotten. Maar het schip dat heen en weer de lucht in schommelt, nee, dat was niks. Niet alle attracties waren geschikt voor minder validen, cq rolstoel- en scootmobielgebruikers. Droomvlucht bijvoorbeeld.
Het slotstuk werd de Raveleijnshow. De toegang is gratis, maar je moet van te voren wel een plaats reserveren. Dat werd ingewikkeld. Een scootmobielgebruiker mag maar één begeleider meenemen naar de speciale plaatsen voor minder validen. Wij waren met z’n drieën. De kleine werd ook aangemerkt als begeleider. Aanvankelijk trapten we in de optie die de kaartjesverstrekster bood (kleine en ik op de tribune, partner in het restaurant vanwaaruit je de show ook kon zien), maar we waren niet tevreden. We keerden even later terug. Er stond een ander. We legden de situatie uit, ze begreep het, we kregen andere kaartjes. We kregen mooie plaatsen back stage.
Het verhaal dat raven ridders zullen zijn, dat een prinses gevangen genomen wordt, dat een draak gedood moet worden, om de prinses te bevrijden. Niet alles is even duidelijk. Maar de show is mooi.
Tussendoor hebben we de accu van de scootmobiel tweemaal aan de oplader gelegd. Aan het einde van de dag haalde die nog net de auto. Toen we de scootmobiel kochten, werd gezegd dat je met een volle accu met gemak een afstand van vijftien kilometer kon afleggen, maar ik betwijfel dat toch sterk. Aan de andere kant: het is een stuk relaxter dan wanneer ik een rolstoel het hele park zou moeten voortduwen.
De kleine aan het eind van de show: Is de draak nu echt dood?
