Toen bekend werd dat ik per 1 januari 2012 werkloos zou worden omdat de wereldwinkel de financiële middelen niet meer had om mij in dienst te houden, werd mij geadviseerd om gebruik te maken van de mogelijkheid om het ‘solliciteren’ te trainen. Na zoveel jaar is er tenslotte veel veranderd op de banenmarkt. Ik moet toegeven, je leert een aantal kneepjes die handig zijn.
Omdat ik een WW-uitkering kreeg, kreeg ik ook te maken met het UWV. Omdat ik in een mobiliteitstraject zat, had ik bij het UWV Werkplein een eigen werkcoach. Om de twee maanden had je daar een afspraak mee. Even de voortgang bespreken. De sollicitatieplicht memoreren. Soms zelfs een vacature laten zien. Kortom, niets menselijks was zo’n bezoekje vreemd.
Inmiddels werk ik 16 uur per week voor Asega Media. Een jong bedrijf, niet alleen in jaren, begonnen in 2005/2006, maar ook de werknemers zijn jong, de directeur is de oudste met zijn 31 jaar. Ik voel me daar prima thuis. Gezellige sfeer, geen haantjesgedrag.
Het UWV verlangt dat ik voor de andere 20 uur, waarover ik nu nog een uitkering krijg, sollicitaties de deur uitdoe. Dat valt niet mee. Dat begrijpt mijn werkcoach ook wel. Die heeft het aantal standaard verplichte sollicitaties in een bepaalde periode omlaag bijgesteld. Temeer daar ik in december te horen kreeg, dat er mogelijk urenuitbreiding bij Asega Media zou komen. Helaas gaat dat nu voorlopig niet door.
Ruim twee weken geleden had ik mijn laatste gesprek met de werkcoach. Het jaar van ‘intensieve’ begeleiding zoals het UWV dat noemt is voorbij. Ik krijg nu te maken met een E-coach. Die E-coach kan iedereen zijn. Alles gaat digitaal. Sollicitaties moet je ook digitaal doorgeven. Ben je een keer te laat met doorgeven, dan kan dat gevolgen hebben voor je uitkering. En dan maar hopen dat het systeem geen storingen heeft. Het vaste aanspreekpunt is weg. Je bent nu overgeleverd aan de burocratie.
