Als partner kleindochter op de woensdagmiddag uit school haalt, komt het regelmatig voor dat ze op weg naar huis een ommetje maken naar hun inmiddels favoriete kringloopwinkel. ‘Kom oma, laten we nog even naar Cees gaan.’
Kleindochter pakt een krukje, zet die bij de afdeling boeken, en leest (ze kan net lezen) de ruggen van de boeken. Af en toe pakt ze een boek uit de kast, en leest wat aandachtiger. Boeken met dieren hebben de voorkeur. Zelfs Dolfje Weerwolfje. Maar die film kan ze dan ook dromen. We hebben de DVD regelmatig opgezet.
Partner zit ook niet stil tijdens die bezoekjes. Afgelopen woensdag stuitte ze op een doosje waarin 5 zilveren lepeltjes en 5 vorkjes, plus een grotere lepel. Op de achterkant een merkje, maar zelfs met loep niet te ontcijferen wat voor merk. De lepeltjes en vorkjes moesten nog wel gepoetst worden. Leuk klusje voor kleindochter, maar ja, hoe maak je schmutzig geworden zilver schoon als je geen zilverpoets bij de hand hebt? Dat mocht kleindochter op internet opzoeken. Tandpasta!
Het werkte. ‘Oma, het washandje wordt helemaal zwart.’ Het bestek echter werd blinkend.
Gisteren besloten we eens te kijken hoeveel het bestek zou opbrengen. De eerste gedachte was de gang naar een juwelier, maar we hoorden van schoondochter dat ze voor twee kettingen €70,00 gekregen heeft bij Goods4You. Een zaak die aan in- en verkoop van tweedehands spullen doet.
De inkoop van tweedehands spullen was aan de achterkant. Nummertje trekken. we waren niet de enigen die iets aan te bieden hadden. Iemand met een bekraste laptop. iemand met een Wii-apparaat met alle toeters en bellen (dochterlief deed er niks mee), de plaatselijke junk met ook iets van zilver, en iemand met een discolamp. Degene die de discolamp bracht, kreeg in zijn ogen niet genoeg. Hij wilde meer. Dat kan, maar dan moet de lamp binnen twee weken wel verkocht zijn. Anders moet hij zijn lamp weer terugkopen. Identiteitsbewijzen worden gekopieerd, formulieren worden ondertekend. Een heel ritueel. En dat voor €15,00 in plaats van €10,00. Een klein stukje crisis samengebald in de wachtkamer van een winkel die aan inkoop doet van tweedehands spullen.
En toen waren wij aan de beurt. De lepeltjes en vorkjes werden naar achter genomen, maar we konden de resultaten van de metingen volgen op een scherm. ‘Als de intensitywaarden boven de 80 uitkomen, dan is het goed.’ En ja, die varieerden van 83 tot 89. Om nu ook nog te bepalen of het ging om verzilverd of volledig zilver, daarvoor werden in een lepeltje diepe krassen aangebracht (‘ja, dat moet even, helaas’). Het resultaat was 58% zilver. Dat drukte de prijs toch aanzienlijk.
We hebben het doosje bestek toch maar niet verkocht, maar we zijn wel een ervaring rijker.
