Het ei zei

Via VakantieVeilingen had partner een bod gedaan op 3 nachten glamperen in de Belgische Ardennen. Ze bood 6 euro. En daar bleef het bij. Veilingkosten erbij, en we hadden een voucher voor Camping Olympia in Rémouchamps. Daar moesten we nog wat extra betalen voor toeristenbelasting, milieubelasting, koelkast, stroom en schoonmaakkosten, maar dan nog hadden we prima lang weekend voor weinig geld.
We hadden de eerste tent toebedeeld gekregen. Daar waren we wel blij mee. Had je aan één kant nog enige vrijheid.

De camping werd gerund door een groepje zeer aardige mensen. Een paar weken per jaar ontvangen ze ‘normale’ kampeerders, maar doorgaans komen er hele groepen. Klimmers, abseilers, mountainbikers, kajakkers, enzovoorts. Als het maar sportief is. De sanitaire voorzieningen zijn de sluitpost van de organisatie. Echt vies zijn ze niet, er zijn schoonmaakroosters, maar er is niet nagedacht over de inrichting. Je kunt er douchen, maar er zijn geen haakjes, er zijn geen aparte wastafels. In de grote ruimte staan er een paar, maar geen haakes om bijvoorbeeld je handdoek aan op te hangen.
In de WC geen houder om je rol kwijt te kunnen. Het spreekt voor zich dat de vloer altijd nat is. Laat dat maar aan de kids over.
Kortom, het is behelpen, maar we deden er niet moeilijk over. Tenslotte waren we een paar dagen helemaal weg.

We zaten aan de Amblève. Een wild stromend riviertje.

Via een kleine tour door de Ardennen deden we Durbuy aan. Het zou één van de oudste stadjes zijn. ‘Daar moet je eens gaan kijken’, aldus een tip uit de brochure van camping Olympia. Het dorpje heeft het woord ’toerisme’ groot op het voorhoofd staan. Je kunt nog niet over de koppen lopen, maar de sfeer is niks voor ons. En de prijzen, die schieten natuurlijk de lucht in.
In het dorpje Rémouchamps zelf zijn we eigenlijk niet geweest. Ik heb vanuit de camping nog wel tot aan de rand van het dorpje gelopen (ruim 2 km), maar dat was het dan.
De autobrug die we vanuit de camping in de verte zagen, zag ik onderweg, lopend, beter.
We waren een paar daagjes er lekker uit.

De broer van partner haalt de laatste tijd flink uit als het gaat om verjaardagscadeaus geven gaat. Althans naar ons toe. Zo heeft hij al een aantal malen op een etentje getrakteerd. Deze keer trakteerde hij ons op de combinatie van eten en muziek.
We begonnen met een concertmenu bij Meneer Frits, naast gelegen aan het Muziekcentrum Eindhoven, waar ons een spetterend optreden van Slagerij van Kampen te wachten stond.
Slagerij van Kampen bestaat al 35 jaar. Ik had al wel fragmenten van de groep op TV gezien, maar dat ze al zo lang bestond, daar keek ik van op.
Live deze groep zien, is toch een heel ander verhaal. Geweldig.
In de toegift gaf één van de oprichters van Slagerij van Kampen (inmiddels is de samenstelling geheel gewijzigd. Wel blijft de formule dat de basis moet bestaan uit 2 vrouwen en 2 mannen. Voor deze tour is de groep aangevuld met 3 blazers en een keyboarder.), Willem van Kruijsdijk, nog acte de présence. Met zijn 71 jaren speelde hij nog als de beste. We hoorden later dat hij Parkinson heeft. Dat was nu in ieder geval niet te merken.

Slagerij van Kampen doet meer: ze is ook ambassadeur van Stichting Rythm for Revival. De manier waarop in Burundi gedrumd wordt, het grondritme, deze manier vormde de basis voor de oprichting van Slagerij van Kampen.
Nu, na 35 jaar heeft de muziek nog steeds niet aan kracht ingeboet. We hadden een prima avond. En het eten smaakte ook goed.

We kwamen er vrij laat achter dat Bert Visscher in Tilburg optrad met zijn show ‘Hij wordt vanzelf moe’. Vorige week vrijdag 20 april, om precies te zijn. Terwijl hij 24 en 25 april in Tilburg was.

De site van Theaters Tilburg gaf aan dat de show van Bert Visscher op 24 april uitverkocht was, maar dat er nog kaartjes waren op 25 april. Je kon ze niet digitaal bestellen, je moest de kassa bellen. De persoon aan de telefoon zei dat er inderdaad nog 2 kaartjes waren, maar de ene ergens in de zaal en de andere op het tweede balkon. Dat was niet gezellig. Laat het dan maar overgaan.

Zaterdag keken we nog eens op de site: nu was 25 april uitverkocht, maar waren er voor de 1e en 2e rang op 24 april nog wel kaartjes beschikbaar. Weer een keer bellen, maar de kassa was dinsdag 24 april telefonisch pas weer bereikbaar.
Partner besloot een mailtje te sturen naar de info-mailbox van Theaters Tilburg. Dat ze er niet achter kan komen of er nu wel of geen kaartjes voor de show beschikbaar zijn, en dat het heel leuk zou zijn, als er voor 24 april toch kaartjes zouden zijn, omdat ze dan ook jarig is; als een verjaarskado dus.

Dinsdagochtend 24 april lag er in de mailbox bericht van Theaters Tilburg dat er 2 kaartjes retour gekomen zijn, dat die gereserveerd zijn voor ons, en dat we ze voor aanvang van de show kunnen ophalen. ‘Met de hartelijke felicitaties’ besloot het bericht. Wat geweldig. De mensen die ’s avonds op verjaardagsvisite zouden komen hebben we afgebeld. Bertje Visscher is toch veel leuker…..
We zagen een zeer vermakelijke show. Tranen met tuiten.

Prettige Paasdagen :-))

We kwamen een alleraardigst schilderijtje tegen toen we iets zochten. 65 jaar geleden was er de watersnoodramp 1953. Om dergelijke overstromingen voor de toekomst te voorkomen, werd het plan van de Deltawerken geboren. Begin zestiger jaren werd met de bouw ervan begonnen.
Het schilderijtje dat we vonden was geschilderd door Jan Korthals, en had als onderwerp de bouwput van het Haringvliet, als onderdeel van de Deltawerken.
Hee, dachten we, laten we dit eens op Marktplaats zetten. Kijken wat er gebeurt. Weldra was er een bieder, met best wel een aardig bod, maar we hoopten op meer.
Partner had wel eens van Catawiki gehoord, een veilingsite voor kunstvoorwerpen. Laten we daar ons geluk eens beproeven. Het kostte nog heel wat moeite om je als verkoper in te schrijven, maar het lukte, en het object kwam goedgekeurd in de veiling. In de voorwaarden stond echter, dat je een object niet op meerdere plaatsen tegelijk te koop mocht zetten. Dus, het schilderijtje van Marktplaats gehaald. De ene bieder gewaarschuwd, gezegd dat Jan Korthals nu ter veiling op Catawiki aangeboden was.

Ik vind het een onoverzichtelijke site. Je moet verdomde goed weten wat je zoekt, en in welke categorie je dat kunt vinden. Gelukkig waren er bieders die de weg naar Jan Korthals wisten te vinden. Maar om nou te zeggen: hoezee, er wordt flink geboden….nee. Aan het eind van de veiling stond de teller precies op het bedrag van wat de bieder op Marktplaats geboden had. Nou ja, niks verloren dus. Achteraf bleek dat de hoogste bieder op Catawiki dezelfde was als de bieder op Marktplaats. We hoefden dus geen wroeging te hebben.

We proberen nu iets met eBay. Ook zo’n onoverzichtelijke site.

Begin jaren negentig was er de Nederlandse televisieserie ‘In de Vlaamsche pot’. Allerlei verwikkelingen in het restaurant met die naam, niet in het minst op het relationele vlak. Ik had toen wel van het fenomeen Vlaamsche pot gehoord, maar nooit een aflevering gezien. Het geheel is dus een beetje aan me voorbij gegaan. Bovendien is het een genre die mij sowieso niet zo trekt.

In september vorig jaar zijn we bij de Kringproef Roosendaal geweest. Theater van de Klucht met Arjan van Bavel (jaren geleden als Adje de sidekick van Paul de Leeuw) als leidende figuur heeft deze serie uit het vet gehaald, en bewerkt tot een theaterversie. Tijdens de Kringproef werden enkele scenes vertoond, en er werden wat vragen gesteld waarmee je een prijs kon winnen: 2 vrijkaartjes voor de volledige uitvoering van deze voorstelling. Partner won die prijs. En de uitvoering was afgelopen vrijdag 23 februari, natuurlijk ook in Theater De Kring in Roosendaal.

Het is nog steeds ons genre niet (veel onderbroekenlol), maar het stak leuk in elkaar. De afstandsbediening had een prominente rol in het stuk, en dat gaf toch net een apartere sfeer, en was een prima alternatief voor dat oubollige ‘deurtje open, deurtje dicht, ander deurtje open, enzovoorts’.
Kijk, dit is’m, de afstandsbediening:
En het decor:
Ja, het was goed neergezet. We hebben genoten.

Een paar maanden geleden kwam partner een aanbieding tegen van een arrangement eind december in Hotel Theater Figi te Zeist: ’s avonds naar de film, nachtje slapen en een goed ontbijt. Avondeten, dat kon alle kanten op. Waar je maar trek in had.
Kom, dachten we, laten we hier eens op ingaan. Zo gezegd, zo gedaan.

Dat Figi, dat is eigenlijk een compleet concept: hotel, bioscoop, theater, grand café waar je ook kunt lunchen en dineren. En een eigen openbare parkeergarage. Hotelgasten kunnen gratis van de parkeergarage gebruik maken. Zo kunnen de hotelgasten ook van het één naar het ander hopsen, zonder nat te worden. Alles bevindt zich onder één dak. Terwijl niet-hotelgasten ook gewoon van buiten af van alle voorzieningen gebruik kunnen maken.

Toen wij er waren, was het geen soort van weer. Aanvankelijk hadden we plannen om in de middag van aankomst het centrum van Zeist te ontdekken, en iets gezelligs te zoeken om daar te eten. Maar het noodde niet uit.

We aten in het Grand Café. Partner had een hamburger met toeters en bellen, en ik koos een runderlende met eigentijdse hutspot en jus van gepofte knoflook. Ik had me van mijn keus iets anders voorgesteld, maar mooi was het wel. (Nog wel een portie friet erbij besteld.)
De nagerechten waren plaatjes, vooral de compositie van chocolade:
’s Avonds gingen we naar de film ‘Huisvrouwen bestaan niet’. Gewoon een lekker luchtige film, af en toe een serieus ondertoontje. Voor wie de films van Soof gezien heeft, deze film ademt dezelfde sfeer.
Overigens hield het totale filmaanbod niet over. Deze film sprong er min of meer uit.

Het was een middag, een avond plus nacht en een ochtend, maar we waren er even helemaal uit. Geen gedoe met andere mensen. Heerlijk. Het was genieten.

Als onderdeel van een Kerstdag waar we gistermiddag/-avond voor uitgenodigd waren, werd bingo gespeeld. Niet zomaar bingo, maar foute bingo.
Ik heb nog nooit serieus bingo gespeeld. Slechts verhalen gehoord over mensen die zeer fanatiek hun bingokaarten bijhouden, en er kien op zijn dat zij als eersten BINGO roepen. Ik weet alleen maar dat je volle kaarten moet zien te scoren, dat je geen cijfer dat omgeroepen wordt mag overslaan, dus continue opletten, niet laten afleiden.

Bij deze bingo ging de eerste ronde over wie het eerst een horizontale rij had, daarna een verticale rij (maar in de praktijk bleek dat er altijd wel iemand was die al een verticale rij had voordat het eerste balletje omgeroepen werd) en tot slot de hele kaart. Zou deze manier van bingoën de foute bingo zijn? Ik heb het gevraagd, maar kreeg als antwoord: dat merk je vanzelf. Maar als je niet weet hoe normaal bingo gaat, hoe weet je dan wat fout is?

Degenen die de bingo verzorgden, deden dat wel heel leuk. Het balletjesdraaiding bleek kapot, dus regelmatig vielen allerlei balletjes op de grond. (Dat kon natuurlijk opzet zijn geweest, als foute bingo zijnde, maar dat geloof ik niet.)

De sfeer was prettig. Als er meerdere mensen na het omroepen van een bepaald getal BINGO riepen, kregen ze allemaal (na controle) een prijs. Tweemaal klopte de bingo niet: als ‘straf’ moest de persoon in kwestie iets zingen. Dat werd dan één of andere meezinger. De stemming zat er goed in :-))

Maar de slotconclusie: bingoën is niet echt mijn ding.