Het ei zei

Wij stallen onze auto nogal eens in een parkeergarage. Bij het inrijden haal je een parkeerkaartje uit de paal naast je, je zet je auto weg, en als je weer weggaat stop je parkeerkaartje in de betaalautomaat en rekent af. Je kunt wegrijden. Nadat je het kaartje in de terugneemautomaat gestopt hebt, gaan de slagbomen open, en je bent de parkeergarage uit.

Zo ging het lange tijd, en bij een aantal parkeergarages nog wel, denk ik.

Nu kent men de kentekenregistratie voordat je de garage inrijdt. De betaalhandelingen blijven hetzelfde, maar je hoeft je kaartje nergens meer in te steken als je wegrijdt: je kenteken is geregistreerd, er is een signaal naar een database gegaan dat je betaald hebt, en de bomen gaan vanzelf open, als je aan komt rijden.

Ik vind dat maar niks, die kentekenregistratie. Oké, je hoeft de uitrijhandeling niet meer te doen, maar er is toch weer een extra stukje informatie waar big brother z’n vingers bij aflikt.

Ik zou wel eens een parkeergarage in willen gaan met afgedekte kentekenplaten. Je zou, na betaling, gewoon moeten kunnen uitrijden.

Ik reed de auto van de plek waar die stond, naar onze voordeur om wat spulletjes in te laden. Toen ik weer wilde wegrijden, had de auto totaal geen stroom meer. Iets dergelijks hebben we ook met onze vorige auto gehad. Toen bleek de dynamo kapot, een flink grapje om te vervangen. We waren dus op het ergste voorbereid.

De ANWB gebeld. Al jarenlang lid van, en soms heb je hem nodig. Altijd goede ervaringen. De man van de ANWB was vrij snel ter plaatse. Deed wat testjes: de dynamo was goed, maar de accu was kapot. Hoe dat zo ineens kon, omdat er kort tevoren nog normaal mee gestart was, was ook de technicus een raadsel. Een nieuwe accu is nog wel een kostenpost, maar minder dan waarmee je rekening gehouden hebt. De accu zal wel duurder zijn dan wanneer we die gekocht zouden bij een accuwinkel, maar snelle service is ook wat waard.

De accu heeft een garantie van 3 jaar. ‘Het is het handigst om de aankoopbon in de auto te laten liggen. Als er iets niet goed is, heb je de bon meteen bij de hand. Zonder bon heb je de garantie ook, maar via de klantenservice kom je dan in een bureaucratisch woud terecht.’ Als de accu overgeheveld wordt in een andere auto verliest de accu zijn garantie.

Maar hoe zit het, als ik de auto verkoop? Loopt de garantie dan door? De aankoopbon staat tenslotte op mijn naam.

Daar had de man van de ANWB geen antwoord op. Er wordt in de garantiebepalingen ook niet over gerept.

Op de hoek van de straat waarin wij wonen en een wat langere/bredere straat staat een glasbak. Je kent ze wel: met compartimenten voor wit glas, bruin glas en groen glas. In de praktijk is het niet altijd duidelijk of het glas nou bruin of groen is, maar dan doe je maar wat.

In het kader van de afvalscheiding een prima idee, zo’n glasbak in de buurt. Helaas blijkt dit voor veel mensen een teken om andere spullen die ze kwijt willen ook maar naast de glasbak te zetten, onder het motto: het wordt toch wel meegenomen. Onze wijk heeft namelijk een goed functionerend preventieteam: elke avond doen twee personen een flinke ronde, om eventuele ‘oneffenheden’ in de wijk te signaleren en door te geven aan desbetreffende instanties. Zo worden de spullen naast de glasbak dus regelmatig opgeruimd. De afgelopen maand heb ik wat foto’s genomen: zo staat er iets; zo is het weg, maar staat er even later weer wat anders, of er wordt bij datgene dat er stond nog iets bij gezet.
En dan zijn er ook mensen die heel trouw de lege flessen in de daarvoor bestemde gaten gegooid hebben, maar de dozen waarin ze vervoerd zijn naast de glasbak achter gelaten hebben.
Ik blijf het in de gaten houden. Wie weet volgt er over een tijdje een nieuwe serie.

Update 4 april 2017:
Nog een extra leeg doosje naast de andere lege dozen gezet….

Als je in de supermarkt een knolselderij koopt is-ie altijd ontdaan van het groen. Het groen wordt apart verkocht. Kom je op de markt, dan kun je met wat geluk nog wel eens een knolselderij scoren met groen eraan. Niet dat dat veel is, maar toch. Kijk je echter naar de bospeen, dan overtreft de hoeveelheid groen de wortels.

Toch eens naar de reden vragen: het groen onttrekt het vocht uit de knol, daarom wordt dat van de knol verwijderd zodra die uit de grond gehaald wordt. Maar het groen aan de bospeen dan? Die doet dat ook, maar de bospeen wordt ‘verser’ aan de man gebracht dan de knolselderij. Die ligt altijd nog even. Wil je bospeen wat langer bewaren, dan moet je thuis het groen er dus meteen van afsnijden.
Voor bleekselderij geldt hetzelfde verhaal. Ook bij die groente heb je geluk als je stronken met veel groen eraan tegenkomt.

Over het algemeen doen wij niet moeilijk over uiterste houdbaarheidsdata. In ieder geval niet bij blik, pot of pak. Bij versprodukten ligt de zaak wat anders.

In de loop der tijd puilt de voorraadkast uit met potten en blikken en pakken die je destijds gekocht hebt, maar waar je niet meer aan toe gekomen bent, door veranderende eetgewoontes. Tijd voor een nadere inspectie, voor opruiming.
Hup, daar ging een plank met allerlei soorten jam uit de jaren 2000 tot 2005. Rücksichtslos. Potten uit 2007, blikken uit 2010. Het blijft maar staan. Weg ermee.

Drie tassen vol. Eigenlijk zouden we de glazen potten leeg moeten maken: de inhoud bij het restafval, de pot in de glasbak. De inhoud van de blikken bij het restafval, het blik in de kliko voor het plastic. Ja ja, dat moet tegenwoordig. Maar we hadden geen zin in dat karwei. We hebben alles in de kliko voor het restafval gedumpt.

Achteraf vroegen we ons af: hadden de potjes jam en dergelijke niet gewoon in de glasbak gemoeten, met inhoud en al?

Want als je afval scheidt, moet je het natuurlijk wel goed doen :-))

Partner zit in het Bestuur van de wijkraad. In dat kader wil ze nog wel eens haar licht opsteken bij organisaties die nieuwe initiatieven ontplooien.
Zo hebben we een paar dagen geleden gegeten bij het parochiecentrum. Een groep vrijwilligers onder de naam De Mandela verzorgt daar eens per maand een driegangen menu voor de luttele prijs van 5 euro per persoon. Voornamelijk bedoeld voor de alleengaande mens, om de ‘eenzaamheid’ wat de verlichten.

In de ruimte staan een zestal ronde tafels (dat communiceert wat beter). Je kunt plaatsnemen waar je wilt. Om het ijs te breken, dwz om ervoor te zorgen dat de mensen daadwerkelijk met elkaar praten, is op tafel een stuk papier gelegd met een pen. De opdracht is om een wens op te schrijven waar iedereen aan die tafel het mee eens is. Na afloop van de maaltijd zullen de resultaten van iedere tafel opgelezen worden. Een wens die niet perse hoeft uit te komen, maar waarvan je dat natuurlijk wel hoopt.

Ik dacht meteen aan de Transsiberië Express. Die reis staat nog steeds op de bucket list. Maar de wensen gingen een andere kant op. De ene tafel wenste dat de oorlog in Syrië ophield, de andere tafel hoopte op een goede gezondheid voor iedereen. Onze tafel zocht het in de positieve dingen: als iedereen nou eens niet steeds het negatieve benadrukte.
Kortom: de mensen zochten het in de immateriële dingen.

Ik heb mijn idee van een apart soort reis maar niet meer genoemd.

Het idee van ‘discussiëren’ over een algemene tafelwens is leuk gevonden. Er is in ieder geval gespreksstof. En in de praktijk bleek dat van het één het ander kwam. En dat was de bedoeling.

Het was het idee van een vriendinnetje van kleindochter. Ze wilde graag eens naar een begraafplaats, maar haar ouders vonden dat maar niks. Moeder is iemand die veel met geesten bezig is, en ja, op een kerkhof wemelt het van de geesten.

Maar wij hadden zoiets van: wat een goed idee! De dood hoort bij het leven. Laten we een dag in de vakantie plannen. We zorgen dat er wat plantjes zijn, muziekinstrumenten en knuffels. Afgelopen woensdag 4 januari was de dag.
We liepen langs de verschillende grafstenen. Keken naar de namen, en de jaartallen, hoe oud de mensen werden, enzovoorts. Op sommige grafstenen was een A4-tje geplakt waarop stond dat de bezoeker contact moest opnemen met het secretariaat van de begraafplaats. De reden is dan dat het graf geruimd gaat worden.
Soms is de grafsteen omgevallen. Zou het de verantwoordelijkheid van de begraafplaats zijn om de steen weer recht te zetten, of is dat een zaak voor de nabestaanden van de overledene?
We hadden niet voor niets deze begraafplaats uitgekozen: familie van partner lag hier nog begraven. Haar zus, een tante met haar man, en haar oma. We hebben de graven gevonden, en kleindochter en vriendin hebben er een plantje bij gezet.
Al lopend kwam kleindochter haar eigen achternaam op één van de grafstenen tegen. Dan komt het wel heel dichtbij. We konden alleen niet zeggen of het echt familie was. Dat moeten we nog navragen.
Zo kwamen we iets verder bij een veldje waar graven lagen van kindertjes die net na de geboorte overleden waren. Dat maakte indruk. Daar werden knuffels neergelegd. Partner en de twee kinderen haalden de muziekinstrumenten tevoorschijn, en speelden iets voor de overledenen.
De dag was een schot in de roos voor de twee, en voor ons ook. Ondanks de ernst van de begrippen ‘sterven’ en ‘begraven worden’, bleek er genoeg ruimte voor een speelse noot, zoals we op de verschillende graven tegenkwamen.

We hadden vier kaartjes gewonnen via de Vriendenloterij voor attractiepark Duinrell. Nou ja, gewonnen. Gekozen. Als je prijs hebt bij de Vriendenloterij krijg je een link toegestuurd: als je die opent kom je in een scherm waarin een aantal prijzen staan waaruit je kunt kiezen. Veelal kookboeken en DVD’s. Nu kon je ook toegangskaartjes kiezen voor Duinrell. Ik vraag me af of de Vriendenloterij ook gewone geldprijzen uitkeert. Zou prettiger zijn.
Duinrell dus. Wij waren er nog nooit geweest. Kleindochter heeft herfstvakantie, zoon R en vriend D waren uit Frankrijk over, zoon O had wat anders te doen, en zo besloten we gisteren, 26 oktober, om met ons vijven daar naartoe te gaan. Eén extra kaartje kopen.

Eigenlijk is het een park dat het leukst is voor kinderen in de leeftijd van 5 tot 11 jaar. Behalve een aantal attracties, die duidelijk voor de oudere jeugd bedoeld zijn, maar kleindochter trok zich daar niets van aan: hoe wilder en meer op de kop een attractie, hoe leuker zij die vindt. Ze genoot sowieso van alles in het park. En wij genoten van de relatieve rust: als je dat vergelijkt met de Efteling waarbij je eerst lange tijd moet wachten voordat je van een attractie kunt genieten.

Het was een heerlijke dag

De heenweg van Tilburg naar Wassenaar ging redelijk voorspoedig. Was dan ook rond een uur of 12. De terugweg was een hel. We ontkwamen er niet aan om rond het spitsuur te vertrekken. Vanaf Den Haag tot voorbij Rotterdam was het stapvoets rijden, dan wel even stilstaan. Ik weet niet of dit een toevalligheid was, of dat dit elke dag voorkomt: in het laatste geval bewonder ik de mensen die dat filegedoe constant moeten ondergaan.