Het ei zei

In mijn omgeving ken ik geen mensen die tijdens hun slaap een rondje gaan hardlopen, de koelkast leegeten, of wat dan ook. Bij mijn weten heb ik zelf ook nog nooit geslaapwandeld. Wel heb ik ooit onder narcose vlak voor een operatie hele gesprekken gevoerd met het verplegend personeel, zodat men niet zeker wist of ik rijp voor de operatie was of nog niet. Dat hoorde ik achteraf. Ik kan mezelf er niets van herinneren. Toch lijkt dit praten mij van een geheel andere orde dan in je slaap echt iets fysieks doen. Daar heb ik zo mijn twijfels over. Ik las een berichtje in de Volkskrant:
Hier kan ik me dus niets bij voorstellen. Het doet een beetje denken aan Jantje die wel mag denken dat de meester gek is, maar het niet mag zeggen. Hij mag ook zeggen dat hij denkt dat de meester gek is. Je mag je vrouw niet wurgen, maar je mag er wel over denken om het doen….. Die gedachte vat post, de man heeft geen controle over zijn lichaam, en het gebeurt gewoon. En dan ga je vrijuit. Vreemd.

Ik heb er eigenlijk nooit zo bij stil gestaan. Je groet mensen door even te zwaaien, een handbeweging met de duim omhoog, een klopje op de schouder, of door de hand van de ander te schudden. In hoeverre je iemand kent, bepaalt vaak ook de manier waarop je de ander groet.

Kent u haar nog, Rita Verdonk? Ja, nu is ze weer even nieuws, omdat volgelingen van haar in Zuidplas bij vervroegde Gemeenteraad verkiezingen twee zetels in de wacht wisten te slepen voor TON.
Vandaag, 20 november, precies vijf jaar geleden, werd Rita, destijds nog minister van integratie, de door haar uitgestoken hand geweigerd door de Tilburgse imam Ahmad Salam. Hele discussies ontstonden daarna.

Het merendeel van de mensen trekt zich niet zoveel van die discussies aan: men groet elkaar, geeft elkaar de hand, maakt een praatje, en probeert er het beste van te maken. Juist de discussies in de ’top’ bepalen echter het maatschappelijk debat. Een aantal mensen, die zich hebben verenigd in ‘De reikende hand’, vindt dat een stem gegeven moet worden aan de gematigdheid.

Ze hebben 20 november gebombardeerd tot Nationale Handschuddag….

(Dat je nu juist weer een ander soort discussie krijgt, waar je ook je twijfels bij kunt hebben, laten we voor het gemak maar even buiten beschouwing….)

Naast het feit dat het FairTrade week is (Dagblad Trouw heeft hier 31 oktober in een extra bijlage een aantal mooie artikelen aan gewijd, ook te lezen op internet), is het eveneens de week van de diabetes.

In een vlaag van maatschappelijke betrokkenheid en andere achterliggende gedachten heeft partner zich begin dit jaar opgegeven als collectant voor het Diabetesfonds. Niks meer van gehoord. Tot er vorige week opeens iemand op de stoep stond, uitgerust met een verzegelde collectebus, bel + win-foldertjes, een legitimatiebewijs en informatiemateriaal. Hij coördineert de collectanten in Tilburg en omgeving, en is verantwoordelijk voor de collectebussen. ‘Je kunt het beste in deze wijk je route doen. Zondag of maandag kom ik de bus weer ophalen. Succes!’ En weg was-ie weer.

Gisteravond hebben we tussen de regendruppels door een paar straten gelopen. Op een paar mensen na die principieel niet gaven (‘ze komen al zo vaak met allerlei collectes langs de deur, eens houdt het op’), gaf verder iedereen. Ik had zelfs de indruk dat het niet uitmaakte of je nu voor de Hartstichting, de Nierstichting, de Zonnebloem, het Kankerfonds of in dit geval het Diabetesfonds collecteerde.

Nu je zo met die diabetes bezig bent, valt het je op, dat er in bijna elk reclameblok wel een advertentie van het Diabetesfonds te zien is. Ik weet niet of zo’n organisatie een status aparte heeft binnen de reclamewereld. Zo niet, dan lijkt het mij toch wel zonde van het geld, dat hier mee gemoeid is. Partner zei al: nu moeten we extra veel ophalen, om die kosten weer te compenseren. Zo werkt het niet, vind ik. De consument kun je niet laten betalen voor advertentiecampagnes. Die betaalt voor onderzoek en dergelijke.

Eigenlijk heb ik nooit iets met Theo van Gogh gehad. Ik wist dat hij regisseur was, maar zijn films heb ik nooit gezien, nog steeds niet overigens. Dat hij een interviewprogramma had, ‘Een prettig gesprek’, dat vooral via Amsterdamse TV-zenders vertoond werd, wist ik niet eens.

Onlangs waren wij bij vrienden op bezoek. De zoon des huizes liet ons hun oplossing zien voor de ruimte die al die DVD’s in de kast innemen: ze slaan alles op een server die ze op zolder hebben staan, op, een kabel naar beneden, een kastje dat communiceert met de TV, en hoppa, kies maar wat je wilt zien…..

Al zappend met de afstandbediening langs de verschillende titels, zagen we staan: Theo en Pim. Daar waren we reuze benieuwd naar. Theo van Gogh heeft Pim Fortuyn in zijn programmaserie ‘Een prettig gesprek’ tweemaal geïnterviewd. Deze betrof het eerste interview. Uit 1993 toch alweer. Pim, die toen al ambities had om minister-president van Nederland te worden. Maar dan van een zakenkabinet.

Twee mensen die vermoord zijn om hun denkbeelden, hun uitspraken, en hun daden. Rondom de moord op Pim Fortuyn blijven complottheoriën de ronde doen. De aanleiding voor de moord op Theo van Gogh lijkt duidelijker: zijn verfilming van Submission, naar een statement van Ayaan Hirsi Ali. Ayaan Hirsi Ali, die dezer dagen door verschillende kranten geïnterviewd is, omdat het toch alweer vijf jaar geleden is dat Theo vermoord werd. Ayaan vindt dat Geert Wilders en zijn PVV goed is voor Nederland. Hij voert goed oppositie….daar kun je natuurlijk mee van mening verschillen.

Er wordt sinds de moord steeds meer zwart-wit gedacht. Een Geert Wilders of een Rita Verdonk spelen daar listig op in.

Voorlopig houd ik het toch liever bij de nuance, en het niet over-één-kam-scheren….

Attente werkgever: willen degenen die een DSB-rekening hebben, dat melden, zodat het salaris niet op die rekening gestort wordt.

Al een paar keer in de winkel mensen horen zeggen, terwijl ze hun cadeuatjes per pin aan het afrekenen zijn, dat ze blij zijn geen DSB-pasje te hebben, anders hadden ze niet eens kunnen pinnen…..

(Van het hele DSB-gebeuren hoorden wij pas, toen we in de taxi-service zaten van Schiphol naar huis, afgelopen week.)

Lilianne Ploumen:
‘Maar over de hoge salarissen bestaat veel ongenoegen. Je hoeft geen boterham minder te eten als je de Balkenendenorm verdient. Er zijn mensen in dit land die moeten rondkomen van 20.000 euro per jaar.’

Dat mag wel eens gezegd worden…..

Om deze uitspraak in groter verband te zien, moet je hier zijn.

De Italiaanse jackpot, die inmiddels naar een hoogte gestegen was van 146,9 miljoen euro, is gevallen. Dat is nog eens wat anders dan die schamele 27,5 miljoen euro van de Staatsloterij, of éénvijfde deel daarvan als je een vijfde lot gekocht hebt (de reclameboodschap is nu veranderd, zelf gehoord….).

Ik ben het met de mensen eens die zeggen dat je het winstbedrag beter kan splitsen in kleinere eenheden, zodat er meer mensen zijn die een toch nog steeds respectabel bedrag kunnen winnen. Dat schijnt echter voor het Staatsloterijbedrijf (en de Overheid) juist weer niet goed te zijn, omdat hoe hoger het winstbedrag, hoe meer mensen een lot kopen. Het handelen van de mens staat soms haaks op wat hij vindt/denkt. Je zou verwachten, dat als er meer respectabele prijzen te winnen zijn, dat er wel meer loten verkocht zouden worden, maar dat is dus niet zo……

Ik hoor om me heen, en lees ook: wat moet je toch met zoveel geld? Nou, ik zou wel wat weten. Als mij zoveel geld in de schoot geworpen zou worden, zou ik daar totaal niet moeilijk over doen. (Wees gerust: ik zou het niet allemaal zelf houden. Er zijn bestemmingen…)

Maar ja, zover is het niet…..

Overigens staat dit los van de discussie of je überhaupt wel een lot moet kopen, of je dit nu voor de lol doet of met de stellige verwachting dat je dit keer de hoofdprijs zult pakken. Tenslotte: als je geen lot koopt, kun je van het geld dat je niet uitgegeven hebt, een gezellig terrasje aan het water pikken, of zoiets….

Ooit heb ik economie gestudeerd. Eén van de vakken die we doorheen alle jaren kregen, was filosofie. En dan vooral de filosofie toegespitst op alles rondom het economisch gebeuren. Ethische kwesties kwamen aan de orde. Zo van: als je pacifist bent, zou je dan toch in een wapenfabriek gaan werken? Zo ja, waarom? Of: als jouw bedrijfseconomische analyses aangeven dat het bedrijf met het ontslaan van 50 mensen niet bang hoeft te zijn voor de toekomst, denk je dan ook aan de 50 mensen die je ontslaat, of alleen aan het bedrijf? Kortom, het vak filosofie hield je scherp. Het gaf aan in wat voor situaties je terecht zou kunnen komen, als je met deze studie op zak ergens zou komen te werken.

Ik stel me zo voor, dat iemand die aan de Academie van Muziek een bepaald instrument gaat studeren, dat die iemand weet waar die mee bezig is. Misschien wordt er op die Academie ook wel een vak gedoceerd dat gezien kan worden als een filosofisch klankbord. Als je het cello-spelen nog beter wil beheersen dan je al deed, dan doe je dat met een bepaald doel: je wilt in een orkest gaan spelen. Je weet, dat muziek iets met geluid is. Je weet ook, dat als je samenspeelt met een orkest, dat er meer geluid geproduceerd wordt.

Ik snap er dan ook niets van, dat het Gelders Orkest aansprakelijk gesteld wordt voor de gehoorschade van één van haar cellisten…..