Het ei zei

We kwamen een alleraardigst schilderijtje tegen toen we iets zochten. 65 jaar geleden was er de watersnoodramp 1953. Om dergelijke overstromingen voor de toekomst te voorkomen, werd het plan van de Deltawerken geboren. Begin zestiger jaren werd met de bouw ervan begonnen.
Het schilderijtje dat we vonden was geschilderd door Jan Korthals, en had als onderwerp de bouwput van het Haringvliet, als onderdeel van de Deltawerken.
Hee, dachten we, laten we dit eens op Marktplaats zetten. Kijken wat er gebeurt. Weldra was er een bieder, met best wel een aardig bod, maar we hoopten op meer.
Partner had wel eens van Catawiki gehoord, een veilingsite voor kunstvoorwerpen. Laten we daar ons geluk eens beproeven. Het kostte nog heel wat moeite om je als verkoper in te schrijven, maar het lukte, en het object kwam goedgekeurd in de veiling. In de voorwaarden stond echter, dat je een object niet op meerdere plaatsen tegelijk te koop mocht zetten. Dus, het schilderijtje van Marktplaats gehaald. De ene bieder gewaarschuwd, gezegd dat Jan Korthals nu ter veiling op Catawiki aangeboden was.

Ik vind het een onoverzichtelijke site. Je moet verdomde goed weten wat je zoekt, en in welke categorie je dat kunt vinden. Gelukkig waren er bieders die de weg naar Jan Korthals wisten te vinden. Maar om nou te zeggen: hoezee, er wordt flink geboden….nee. Aan het eind van de veiling stond de teller precies op het bedrag van wat de bieder op Marktplaats geboden had. Nou ja, niks verloren dus. Achteraf bleek dat de hoogste bieder op Catawiki dezelfde was als de bieder op Marktplaats. We hoefden dus geen wroeging te hebben.

We proberen nu iets met eBay. Ook zo’n onoverzichtelijke site.

Begin jaren negentig was er de Nederlandse televisieserie ‘In de Vlaamsche pot’. Allerlei verwikkelingen in het restaurant met die naam, niet in het minst op het relationele vlak. Ik had toen wel van het fenomeen Vlaamsche pot gehoord, maar nooit een aflevering gezien. Het geheel is dus een beetje aan me voorbij gegaan. Bovendien is het een genre die mij sowieso niet zo trekt.

In september vorig jaar zijn we bij de Kringproef Roosendaal geweest. Theater van de Klucht met Arjan van Bavel (jaren geleden als Adje de sidekick van Paul de Leeuw) als leidende figuur heeft deze serie uit het vet gehaald, en bewerkt tot een theaterversie. Tijdens de Kringproef werden enkele scenes vertoond, en er werden wat vragen gesteld waarmee je een prijs kon winnen: 2 vrijkaartjes voor de volledige uitvoering van deze voorstelling. Partner won die prijs. En de uitvoering was afgelopen vrijdag 23 februari, natuurlijk ook in Theater De Kring in Roosendaal.

Het is nog steeds ons genre niet (veel onderbroekenlol), maar het stak leuk in elkaar. De afstandsbediening had een prominente rol in het stuk, en dat gaf toch net een apartere sfeer, en was een prima alternatief voor dat oubollige ‘deurtje open, deurtje dicht, ander deurtje open, enzovoorts’.
Kijk, dit is’m, de afstandsbediening:
En het decor:
Ja, het was goed neergezet. We hebben genoten.

Een paar weken geleden hadden we het boek ‘Mindf*ck van Victor Mids en Oscar Verpoort gewonnen. 101 illusies beschreven.
Omdat kleindochter zich helemaal inzoog in de uitzendingen die destijds op TV waren, hadden we dat boek aan haar gegeven.

Nu wilde het toeval dat Victor Mids en Oscar Verpoort afgelopen zaterdag 11 november een promotietour startten om de verkoop van het boek te stimuleren. Te beginnen bij Gianotten Mutsaers in Tilburg. Leuk om kleindochter daar mee naartoe te nemen, dachten we, maar helaas, ze moest voetballen. We zijn zonder haar gegaan.

Ze lieten twee mindf*ckillusies zien. Eentje met een kaartspel, en eentje die met hypnose en gedachten overbrengen te maken had.
Die met het kaartspel hoopt partner tijdens het sinterklaasfestijn bij kleindochter uit te kunnen voeren.
De gedachtenoverbrenging komt erop neer dat de arm bij de één aangeraakt wordt met iets (in dit geval een boek) en dat die aanraking door de ander gevoeld wordt. De ogen zijn bij beide personen gesloten.
Er was een flinke opkomst om Victor en Oscar bezig te zien, en natuurlijk om een gesigneerd boek mee naar huis te nemen.

Er schenen later die dag beelden bij RTL-Nieuws geweest te zijn, maar dat hebben we ‘van horen zeggen’.
Kleindochter zou het zeker leuk gevonden hebben.

Half september geven de meeste schouwburgen een voorproefje van wat de toeschouwer het komend jaar te wachten staat. Uitvoerende artiesten laten in een kwartier of klein half uur zien wat ze in hun mars hebben. Het moet het publiek over de streep trekken om alvast een kaartje te kopen voor de hele voorstelling later in het seizoen.
Tilburg kent zo’n opzet, maar het programma van de preview sprak ons niet aan. We gingen naar Roosendaal.

In het theatercafé probeerde Esther Groenenberg middels songs van Carole King in de stemming te brengen voor de rest van de avond.

Dat lukte maar half.
De Kringproef (het proeven in theater De Kring) kende een strak tijdschema, en dat liep wonder boven wonder niet uit.
Artiesten van verschillende pluimage passeerden de revue: zangeres Katell, fysiek cabaret Drie Maal Plankenkoorts, cabaretière Christel de Laat (veel afgekeken van Karin Bruers qua stemintonatie en doen en laten), cabaretier Pepijn Schoneveld, drs. Down, Theater van de Klucht met In de Vlaamsche Pot, Noord Nederlands Toneel met Dood en zo.

Een aantal voorstellingen stonden nog in de steigers. De acteurs hadden velletjes A4 voor hun neus, lazen teksten op. Je kreeg een idee van waar het naartoe ging. Ergens was dat wel jammer, maar ook weer leuk om het ontstaan van een voorstelling te aanschouwen.

Partner had nog twee vrijkaartjes gewonnen voor de voorstelling In de Vlaamsche Pot op 23 februari 2018. Ze riep op bepaald moment 56. En dat was wat Ad van Bavel kennelijk wilde horen als antwoord op de vraag hoeveel afleveringen van die Pot op TV zijn geweest.

We hebben een gezellige avond gehad, maar van wat we gezien hebben, stak er niet iets boven uit van: daar gaan we kaartjes voor kopen.

We waren weer eens naar een opnamedag van Tussen Kunst en Kitsch geweest. Dit waren de opnames in het Gorcums Museum. Het museum ligt aan de Grote Markt, telt drie verdiepingen, en herbergt in hetzelfde gebouw de VVV. Vlakbij het museum staat de kerk. Daar moesten de mensen zich melden die zich opgegeven hadden om deze opnamedag bij te wonen, en met allerlei spullen sjouwden waarvan ze hoopten dat hun waar zo veel waard was dat ze niet meer hoefden te werken. Het had wel iets, al die wachtende mensen in de kerk. Het was in ieder geval geen kakofonie van geluiden: op de één of andere manier werd er enige stilte betracht door de sfeer die de kerk oproept.

Wij hadden ook wat spulletjes bij ons. Veel kreeg het etiket ‘kitsch’ mee, of: ‘hier zijn er duizenden van in een fabriek gemaakt’. Zoals een soort vaas die we Jaap Polak lieten beoordelen. Hij was de man van de niet-westerse kunst.

Jaap Polak deed het wel leuk. Hij liet een aantal mensen tegelijk allerlei voorwerpen op zijn bureau neerzetten, waarna hij willekeurig een voorwerp pakte en daar en plein public iets over vertelde. Hier en daar gelardeerd met wat humor. Geen één tot één praatje dus. Het gaat sneller, en iedereen geniet.

Jaren geleden zag ik de film, met Michael York en Liza Minelli in de hoofdrollen. Eén van de scenes die me vooral bij gebleven is, is die waarin Michael en Liza (in de film heten ze Clifford Bradshaw en Sally Bowles) onder een viaduct staan, wachtend op een trein die boven hen zal voort denderen. Het gevoel dat dan door je lichaam stroomt, neemt orgastische vormen aan. Ik heb het uitgeprobeerd, en het klopt, het geeft een apart gevoel. Daarnaast is de filmmuziek heel aanstekelijk. ‘Money makes the world go round’ bijvoorbeeld.

Afgelopen zondag gaf musicalvereniging Boems een uitvoering van Cabaret:
Vrijwilligersvereniging Contour de Twern had vele entreekaartjes ingekocht, en trakteerde een aantal vrijwilligers zo op kaartjes. Wij kregen ze ook.
Ik heb nog nooit een musical gezien. Dan weer toneel, dan weer zang heeft me nooit bekoord. Ondanks het goede orkest, de lekkere muziek en het mooie decor kon ik nog steeds niet echt wennen aan de combinatie van toneel en zang.

Maar….een ervaring die ik niet had willen missen.

Bij een schoonzus van partners kant is onlangs Parkinson gediagnosticeerd. Dat sluimerde al meer dan een jaar, maar schoonzus wilde niet weten wat er aan de hand was. Totdat de naasten last kregen van haar disfunctioneren, en zijzelf het vervelend vond dat ze geen kerstkaarten meer kon schrijven. Ten lange leste de huisarts geraadpleegd. Die heeft onderzoeken laten uitvoeren, en ja hoor, Parkinson. In een fase die nog te stabiliseren valt. Er wordt nu het gebruik van een bepaald soort pilletjes opgebouwd. Pilletjes waar de stof dopamine in zit, want daar is inmiddels een gebrek aan in de hersens.

Het toeval wilde dat ruim een week geleden Frank van Empel een try-out verzorgde over dit onderwerp. Hijzelf heeft al meer dan 10 jaar Parkinson. Hij put dan ook uit eigen ervaring. Waar de meeste mensen kiezen voor een pilletje om de ziekte onder controle te houden, heeft Frank ervoor gekozen om een Deep Brain Stimulation te ondergaan. Daarmee kan hij inderdaad uit de voeten, maar het trillen van de handen of het voorover lopen gaat er niet mee over. Af en toe maant hij zichzelf: ga weg Parky!

Het was een ontroerende try-out. De muzikale omlijsting werd verzorgd door een drietal leden van de muziekgroep Kasba.

Aan de ene kant jammer dat schoonzus er niet was / niet wilde, want er kwam best nuttige informatie boven tafel voor de mensen die aan Parkinson lijden en hun naasten, aan de andere kant ook weer goed dat ze er niet was, want het doen en laten van Frank van Empel zoals hij nu is, kan confronterend zijn.
Er is nog wat bewegend beeldmateriaal :-))

https://youtube.com/watch?v=CJtP6LXyThg%3Frel%3D0

Vorig jaar waren we in Maastricht.

Gisteren, 26 oktober 2015, waren we in het Dordrechts Museum.

We werden verwelkomd door Jan Eijkelboom, dichter/vertaler/eerste stadsdichter van Dordrecht, middels een gedicht aan de muur bij de Museumtuin.

We waren vroeg. We zagen Frits Sissing heen en weer lopen, voortdurend kijkend op z’n mobiel, we zagen de experts druppelsgewijs binnenkomen.
En we zagen mensen binnenkomen, uitgedost met allerhande spullen waar iets over gezegd moet worden, en waarvan een ieder hoopt dat de waarde zodanig is dat er niet meer gewerkt hoeft te worden.
Een groepje mensen werd verzocht terug naar af te gaan, en weer aan te komen lopen, zodat er filmopnames gemaakt konden worden.

In de ruimtes van het museum waar de spulletjes getaxeerd werden, liepen ook cameramensen rond. Dan krijg je opeens de vraag voorgeschoteld of je nog iets van waarde had. (Voornamelijk kitsch.)
Van een vriend kregen we een Egyptisch beeldje mee. Dat moest heel wat waard zijn. Godin Isis met kindje Hores op haar schoot. Mieke Zilverberg hielp hem uit de droom: als het beeldje origineel was, dan zou het uit de tijd van 600 v. Chr. zijn, dan zou dit en dan zou dat. Maar zie hier: naden, een kindje dat bijna op de grond valt, enzovoorts. Het is een kopie. Het heeft een tijdje in de grond gelegen om oud te lijken. Ze heeft een briefje geschreven met haar bevindingen erop. Getekend MZ.
Overigens weten we nu ook hoe een pijptabakstamper eruit ziet. (We hadden iets meegenomen waarvan we niet wisten wat het was.)
We zijn niet lang blijven hangen, maar het was leuk om de Kunst en Kitsch sfeer weer op te snuiven.