Het ei zei

We hadden 2 entreekaartjes voor Madurodam gewonnen via de Postcodeloterij. Omdat zoon O nog vakantie heeft, en kleindochter ook, hebben we 2 extra kaartjes gekocht en hebben we gisteren het park bezocht. Het kleine halfzusjes van kleindochter ging ook mee. Die was gratis.
Ik kan me niet herinneren wanneer ik überhaupt in Madurodam geweest ben. Maar ik zal er zeker geweest zijn.
Madurodam is in 1952 geopend. Het werd gerealiseerd met startkapitaal, ingebracht door de ouders van George Maduro. Hun zoon was verzetsheld in de Tweede Wereld Oorlog. Vooral bekend door de Slag om de Residentie. Hij overleed in Dachau.

Nog voor je binnen bent, word je Hans Brinker getoond, de jongen die ervoor gezorgd heeft dat Nederland niet onder water zou lopen, door zijn vinger in de dijk te steken….
Het was leuk om langs al die miniaturen te lopen.
Er waren doe-dingen, maar daar hebben we ons eigenlijk niet mee bezig gehouden. Ook zijn we niet binnen geweest. We hadden zo een mooie indruk.
Wat natuurlijk wel in trek was, was spelen met water. Heerlijke verkoeling….
Het was een gezellige dag.

Een paar weken geleden veroorzaakte onze wasmachine kortsluiting. Geen idee waar het in zat, maar omdat-ie toch al ruim 20 jaar oud is, leek het ons een goed moment om hem te vervangen. Via internet een betaalbare gevonden bij de Witgoed Outlet. Geen nieuwe, maar ‘hij werkt nog wel als zodanig’. Een Hoover …. nooit van gehoord, maar het zal wel. De oude machine namen ze mee terug. Zo gezegd, zo gedaan.
Echter, bij het aansluiten van deze machine en uitproberen, kwam er ook kortsluiting. ‘Hij doet het toch echt, hoor, er zal wel iets met uw elektriciteitskastje niet in orde zijn. Maar, als hij het niet blijft doen, kunt u hem omruilen voor een andere of u krijgt uw geld terug.’ En inderdaad: de machine bleef kortsluiting geven, ook toen de machine op een andere groep aangesloten werd.
We zagen een andere wasmachine, bij een ander bedrijf, ook betaalbaar. Bij 2de Kans Witgoed. Dan die maar aanschaffen. Bij Witgoed Outlet het geld terugvragen. De AEG van 2de Kans Witgoed doet het goed, en het geld van de Hoover werd teruggestort. So far, so good.
Omdat de wasdroger even oud is, als onze oorspronkelijke wasmachine leek het een goed idee om die ook maar te vervangen. Bij 2de Kans Witgoed, want we waren tevreden over de wasmachine. Ja, een droger hadden ze ook. Zo goed als nieuw.
Een Zanussi. Echter, bij uitproberen bleek deze het niet te doen. ‘Gewoon een half uurtje wachten, dan is alles tot rust gekomen, dan doet-ie het wel.’ Oké dan. Maar zelfs de volgende dag deed-ie het niet.
Geld terug kregen we niet, we mochten wel ruilen met een andere. Nou vooruit maar. Er werd een AEG beloofd, een Bosch, een Siemens, een Whirlpool, een Candy (nooit van gehoord), maar het werd een BEKO. Ik geef toe, hij doet het, maar ik hou nog een slag om de arm. Ik vertrouw het allemaal niet meer.
De tweede hands wereld is toch een apart wereldje.

Partner zag op de Facebookpagina van een ex-collega het bericht voorbijkomen dat zijn vrouw voor belangstellenden een cursus zeepsteen / speksteen bewerken ging geven. Drie ochtenden van 10.00 tot 13.00 uur. 6, 7 en 8 juli. Op boerderijcamping Hoeve de Mertel te Biezenmortel.
Daar werd partner meteen enthousiast van. Biezenmortel is slechts 20 minuten rijden van Tilburg vandaan, en je kon er ook een Bed en Breakfast bespreken. Zo gezegd, zo gedaan. Niet echt goedkoop, maar prima verzorgd en buitengewoon gastvrij. De vrienden van partner stonden met hun caravan op de camping. Een niet grote, maar toch ruim opgezette camping.
Er zijn verschillende soorten zeepsteen. Partner had een steen om te bewerken uitgekozen, die een Braziliaanse zeepsteen bleek te zijn.
Vrij zacht materiaal. Met schaven, schuren, beitelen, polijsten en wassen is het de bedoeling om van de ruwe steen een klein kunstwerkje te maken.

Het materiaal:
Work in progress:
Het eindresultaat is alleszins bevredigend. Het is een voorwerp dat je van verschillende kanten kunt bekijken en er telkens iets anders in kunt zien.
Een paar dagen toeven op de camping, ook al slaap je in een normale kamer, was heerlijk.

Via VakantieVeilingen had partner een bod gedaan op 3 nachten glamperen in de Belgische Ardennen. Ze bood 6 euro. En daar bleef het bij. Veilingkosten erbij, en we hadden een voucher voor Camping Olympia in Rémouchamps. Daar moesten we nog wat extra betalen voor toeristenbelasting, milieubelasting, koelkast, stroom en schoonmaakkosten, maar dan nog hadden we prima lang weekend voor weinig geld.
We hadden de eerste tent toebedeeld gekregen. Daar waren we wel blij mee. Had je aan één kant nog enige vrijheid.

De camping werd gerund door een groepje zeer aardige mensen. Een paar weken per jaar ontvangen ze ‘normale’ kampeerders, maar doorgaans komen er hele groepen. Klimmers, abseilers, mountainbikers, kajakkers, enzovoorts. Als het maar sportief is. De sanitaire voorzieningen zijn de sluitpost van de organisatie. Echt vies zijn ze niet, er zijn schoonmaakroosters, maar er is niet nagedacht over de inrichting. Je kunt er douchen, maar er zijn geen haakjes, er zijn geen aparte wastafels. In de grote ruimte staan er een paar, maar geen haakes om bijvoorbeeld je handdoek aan op te hangen.
In de WC geen houder om je rol kwijt te kunnen. Het spreekt voor zich dat de vloer altijd nat is. Laat dat maar aan de kids over.
Kortom, het is behelpen, maar we deden er niet moeilijk over. Tenslotte waren we een paar dagen helemaal weg.

We zaten aan de Amblève. Een wild stromend riviertje.

Via een kleine tour door de Ardennen deden we Durbuy aan. Het zou één van de oudste stadjes zijn. ‘Daar moet je eens gaan kijken’, aldus een tip uit de brochure van camping Olympia. Het dorpje heeft het woord ’toerisme’ groot op het voorhoofd staan. Je kunt nog niet over de koppen lopen, maar de sfeer is niks voor ons. En de prijzen, die schieten natuurlijk de lucht in.
In het dorpje Rémouchamps zelf zijn we eigenlijk niet geweest. Ik heb vanuit de camping nog wel tot aan de rand van het dorpje gelopen (ruim 2 km), maar dat was het dan.
De autobrug die we vanuit de camping in de verte zagen, zag ik onderweg, lopend, beter.
We waren een paar daagjes er lekker uit.

De broer van partner haalt de laatste tijd flink uit als het gaat om verjaardagscadeaus geven gaat. Althans naar ons toe. Zo heeft hij al een aantal malen op een etentje getrakteerd. Deze keer trakteerde hij ons op de combinatie van eten en muziek.
We begonnen met een concertmenu bij Meneer Frits, naast gelegen aan het Muziekcentrum Eindhoven, waar ons een spetterend optreden van Slagerij van Kampen te wachten stond.
Slagerij van Kampen bestaat al 35 jaar. Ik had al wel fragmenten van de groep op TV gezien, maar dat ze al zo lang bestond, daar keek ik van op.
Live deze groep zien, is toch een heel ander verhaal. Geweldig.
In de toegift gaf één van de oprichters van Slagerij van Kampen (inmiddels is de samenstelling geheel gewijzigd. Wel blijft de formule dat de basis moet bestaan uit 2 vrouwen en 2 mannen. Voor deze tour is de groep aangevuld met 3 blazers en een keyboarder.), Willem van Kruijsdijk, nog acte de présence. Met zijn 71 jaren speelde hij nog als de beste. We hoorden later dat hij Parkinson heeft. Dat was nu in ieder geval niet te merken.

Slagerij van Kampen doet meer: ze is ook ambassadeur van Stichting Rythm for Revival. De manier waarop in Burundi gedrumd wordt, het grondritme, deze manier vormde de basis voor de oprichting van Slagerij van Kampen.
Nu, na 35 jaar heeft de muziek nog steeds niet aan kracht ingeboet. We hadden een prima avond. En het eten smaakte ook goed.

We kwamen er vrij laat achter dat Bert Visscher in Tilburg optrad met zijn show ‘Hij wordt vanzelf moe’. Vorige week vrijdag 20 april, om precies te zijn. Terwijl hij 24 en 25 april in Tilburg was.

De site van Theaters Tilburg gaf aan dat de show van Bert Visscher op 24 april uitverkocht was, maar dat er nog kaartjes waren op 25 april. Je kon ze niet digitaal bestellen, je moest de kassa bellen. De persoon aan de telefoon zei dat er inderdaad nog 2 kaartjes waren, maar de ene ergens in de zaal en de andere op het tweede balkon. Dat was niet gezellig. Laat het dan maar overgaan.

Zaterdag keken we nog eens op de site: nu was 25 april uitverkocht, maar waren er voor de 1e en 2e rang op 24 april nog wel kaartjes beschikbaar. Weer een keer bellen, maar de kassa was dinsdag 24 april telefonisch pas weer bereikbaar.
Partner besloot een mailtje te sturen naar de info-mailbox van Theaters Tilburg. Dat ze er niet achter kan komen of er nu wel of geen kaartjes voor de show beschikbaar zijn, en dat het heel leuk zou zijn, als er voor 24 april toch kaartjes zouden zijn, omdat ze dan ook jarig is; als een verjaarskado dus.

Dinsdagochtend 24 april lag er in de mailbox bericht van Theaters Tilburg dat er 2 kaartjes retour gekomen zijn, dat die gereserveerd zijn voor ons, en dat we ze voor aanvang van de show kunnen ophalen. ‘Met de hartelijke felicitaties’ besloot het bericht. Wat geweldig. De mensen die ’s avonds op verjaardagsvisite zouden komen hebben we afgebeld. Bertje Visscher is toch veel leuker…..
We zagen een zeer vermakelijke show. Tranen met tuiten.

Prettige Paasdagen :-))

We kwamen een alleraardigst schilderijtje tegen toen we iets zochten. 65 jaar geleden was er de watersnoodramp 1953. Om dergelijke overstromingen voor de toekomst te voorkomen, werd het plan van de Deltawerken geboren. Begin zestiger jaren werd met de bouw ervan begonnen.
Het schilderijtje dat we vonden was geschilderd door Jan Korthals, en had als onderwerp de bouwput van het Haringvliet, als onderdeel van de Deltawerken.
Hee, dachten we, laten we dit eens op Marktplaats zetten. Kijken wat er gebeurt. Weldra was er een bieder, met best wel een aardig bod, maar we hoopten op meer.
Partner had wel eens van Catawiki gehoord, een veilingsite voor kunstvoorwerpen. Laten we daar ons geluk eens beproeven. Het kostte nog heel wat moeite om je als verkoper in te schrijven, maar het lukte, en het object kwam goedgekeurd in de veiling. In de voorwaarden stond echter, dat je een object niet op meerdere plaatsen tegelijk te koop mocht zetten. Dus, het schilderijtje van Marktplaats gehaald. De ene bieder gewaarschuwd, gezegd dat Jan Korthals nu ter veiling op Catawiki aangeboden was.

Ik vind het een onoverzichtelijke site. Je moet verdomde goed weten wat je zoekt, en in welke categorie je dat kunt vinden. Gelukkig waren er bieders die de weg naar Jan Korthals wisten te vinden. Maar om nou te zeggen: hoezee, er wordt flink geboden….nee. Aan het eind van de veiling stond de teller precies op het bedrag van wat de bieder op Marktplaats geboden had. Nou ja, niks verloren dus. Achteraf bleek dat de hoogste bieder op Catawiki dezelfde was als de bieder op Marktplaats. We hoefden dus geen wroeging te hebben.

We proberen nu iets met eBay. Ook zo’n onoverzichtelijke site.