Het ei zei

Partner maakt deel uit van een groepje mensen dat zich ten doel gesteld heeft om alleenstaande ouderen in de maanden juli en augustus enkele leuke middagen te bezorgen. Activiteiten waar die ouderen aan deelnemen liggen juist in die maanden stil. Het is om een bepaald gat op te vullen.
Vorig jaar was het thema ‘De Klomp’. Dit jaar ‘Water’.
Om het ijs tijdens de kennismaking bij de eerste middag een beetje te breken, leek partner het wel leuk om op de tafels enkele badeendjes neer te zetten.
Zelf hadden we er nog één, dus liepen we een aantal kringloopwinkels af. Resultaat: één extra eendje gescoord. Dat schoot niet op.
Ik dacht, kom, ik zal iets op twitter zetten. Niet snel daarna kreeg ik een reactie van de organisator van een badeendenrace die hij van plan was een paar weken later in de Piushaven van Tilburg te doen plaatsvinden. ‘Ik heb er nog wel een paar. Het zijn badeendjes die ik toch niet meer nodig heb. Voor de race gebruik ik andere. Wanneer kun je ze ophalen?’
Dat was mooi. Partner uit de brand…
De badeendenrace (is inmiddels ook alweer een tijdje geleden) …
De bedoeling van deze race is om middels het laten adopteren van een eend à 5 euro per stuk geld bij elkaar te sprokkelen om een soort huiskamer te realiseren in het Sint Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg. Naar het voorbeeld van de Ronald McDonaldhuizen. Elke geadopteerde eend krijgt een nummer. Nu maar hopen dat jouw nummer bij de eerste drie eindigt na afloop van de race. Die hadden prijs.
Er gingen 12.000 eendjes te water. Het parcours ging over een recht stuk water van de ene brug naar de andere. Omdat er niet veel stroming stond, en ook nauwelijks wind, werden van tijd tot tijd bladblazers ingezet om de eenden vooruit te stuwen. En er waren kikvorsmannen om eendjes die buiten de gele lijnen kwamen weer terug te gooien. Na een tijdje kwamen de eerste eenden aan bij het eindpunt. De winnende nummers hebben we niet afgewacht.
Het was gezellig druk met toeschouwers. Kleindochter vond het ook ‘cool’.

Het moest er een keer van komen: kijken hoe zoon R samen met vriend D in Lorient wonen. Na veel omzwervingen via Parijs, Cambridge, Londen, Zuid-Afrika, Wales en weer Parijs zijn R en D in rustiger vaarwater terecht gekomen. Ze wonen nu in Lorient, aan de zuidkust van Bretagne.

We zijn er een week geweest. De reis er naartoe en weer terug hebben we wel in tweeën geknipt: onze tussenstop was in beide gevallen een kamer in een crêperie in Jumièges. ‘Met uitzicht op een bezienswaardigheid’ …
Lorient. We hebben leuke dingen gedaan:

– de school bezocht waarop zoon R les geeft, het Lycée St. Louis, de school waar vriend D les geeft aan kinderen met een gebruiksaanwijzing (In Priziac, een dorpje een uur rijden van Lorient)

– de visafslag. Hiervoor waren we eigenlijk te laat, maar er kwam nog een bootje binnen.

– een heuse onderzeeër van binnen gezien. Wie de film ‘Das Boot’ kent, weet dat het kriebelen is in zo’n onderzeeër. Nou, in de film is de ruimte groter dan in werkelijkheid.

– de kust natuurlijk.

– bootje varen.

– in een traditionele Bretonse crêperie gegeten. Plus een kijkje achter de schermen.

– bij de oma van vriend D gegeten. 4 entrees, 1 hoofdgerecht, 2 desserts. Niemand kon nog een boe of bah zeggen.

We hebben het prima naar onze zin gehad.

Laat de foto’s verder voor zich spreken…..

Proost…..

Alweer een paar weken geleden. Zoon O en kleindochter hadden zich opgegeven om het ‘Familyparcours’ van de Mudmasters in Scheveningen af te leggen. Ons vroegen ze om mental support, en om vervoer er naartoe. Het toeval wilde dat in dat weekend zoon R over was uit Frankrijk. Hij ook mee. Het werd een gezellig uitstapje. Dat later bleek dat de noodstop van de vering van de auto afgebroken was, omdat-ie te zwaar beladen was, mag de pret niet drukken.

Terwijl zoon O en kleindochter zwoegden op het parcours met de verschillende obstakels, genoten zoon R, partner en ik van strand en zee. (Wel op het juiste moment even aanmoedigen natuurlijk.) Het parcours was vlakbij de Pier uitgezet, op het strand. Dat rulle zand loopt natuurlijk toch een stuk zwaarder, en dan moet je ook nog allerlei hindernissen bedwingen. Moe edoch voldaan volbrachten zoon O en kleindochter hun parcours.
Op de promenade langs het strand bij de Pier stuitten we op een aantal zeer leuke beelden. Een lust voor het oog. Die zijn daar geschonken door Museum Beelden aan Zee, als lokkertje om ook het museum te bezoeken.
Ik heb er een paar gefotografeerd.
We hebben genoten van de dag.

Wij stallen onze auto nogal eens in een parkeergarage. Bij het inrijden haal je een parkeerkaartje uit de paal naast je, je zet je auto weg, en als je weer weggaat stop je parkeerkaartje in de betaalautomaat en rekent af. Je kunt wegrijden. Nadat je het kaartje in de terugneemautomaat gestopt hebt, gaan de slagbomen open, en je bent de parkeergarage uit.

Zo ging het lange tijd, en bij een aantal parkeergarages nog wel, denk ik.

Nu kent men de kentekenregistratie voordat je de garage inrijdt. De betaalhandelingen blijven hetzelfde, maar je hoeft je kaartje nergens meer in te steken als je wegrijdt: je kenteken is geregistreerd, er is een signaal naar een database gegaan dat je betaald hebt, en de bomen gaan vanzelf open, als je aan komt rijden.

Ik vind dat maar niks, die kentekenregistratie. Oké, je hoeft de uitrijhandeling niet meer te doen, maar er is toch weer een extra stukje informatie waar big brother z’n vingers bij aflikt.

Ik zou wel eens een parkeergarage in willen gaan met afgedekte kentekenplaten. Je zou, na betaling, gewoon moeten kunnen uitrijden.

Ik reed de auto van de plek waar die stond, naar onze voordeur om wat spulletjes in te laden. Toen ik weer wilde wegrijden, had de auto totaal geen stroom meer. Iets dergelijks hebben we ook met onze vorige auto gehad. Toen bleek de dynamo kapot, een flink grapje om te vervangen. We waren dus op het ergste voorbereid.

De ANWB gebeld. Al jarenlang lid van, en soms heb je hem nodig. Altijd goede ervaringen. De man van de ANWB was vrij snel ter plaatse. Deed wat testjes: de dynamo was goed, maar de accu was kapot. Hoe dat zo ineens kon, omdat er kort tevoren nog normaal mee gestart was, was ook de technicus een raadsel. Een nieuwe accu is nog wel een kostenpost, maar minder dan waarmee je rekening gehouden hebt. De accu zal wel duurder zijn dan wanneer we die gekocht zouden bij een accuwinkel, maar snelle service is ook wat waard.

De accu heeft een garantie van 3 jaar. ‘Het is het handigst om de aankoopbon in de auto te laten liggen. Als er iets niet goed is, heb je de bon meteen bij de hand. Zonder bon heb je de garantie ook, maar via de klantenservice kom je dan in een bureaucratisch woud terecht.’ Als de accu overgeheveld wordt in een andere auto verliest de accu zijn garantie.

Maar hoe zit het, als ik de auto verkoop? Loopt de garantie dan door? De aankoopbon staat tenslotte op mijn naam.

Daar had de man van de ANWB geen antwoord op. Er wordt in de garantiebepalingen ook niet over gerept.

Op de hoek van de straat waarin wij wonen en een wat langere/bredere straat staat een glasbak. Je kent ze wel: met compartimenten voor wit glas, bruin glas en groen glas. In de praktijk is het niet altijd duidelijk of het glas nou bruin of groen is, maar dan doe je maar wat.

In het kader van de afvalscheiding een prima idee, zo’n glasbak in de buurt. Helaas blijkt dit voor veel mensen een teken om andere spullen die ze kwijt willen ook maar naast de glasbak te zetten, onder het motto: het wordt toch wel meegenomen. Onze wijk heeft namelijk een goed functionerend preventieteam: elke avond doen twee personen een flinke ronde, om eventuele ‘oneffenheden’ in de wijk te signaleren en door te geven aan desbetreffende instanties. Zo worden de spullen naast de glasbak dus regelmatig opgeruimd. De afgelopen maand heb ik wat foto’s genomen: zo staat er iets; zo is het weg, maar staat er even later weer wat anders, of er wordt bij datgene dat er stond nog iets bij gezet.
En dan zijn er ook mensen die heel trouw de lege flessen in de daarvoor bestemde gaten gegooid hebben, maar de dozen waarin ze vervoerd zijn naast de glasbak achter gelaten hebben.
Ik blijf het in de gaten houden. Wie weet volgt er over een tijdje een nieuwe serie.

Update 4 april 2017:
Nog een extra leeg doosje naast de andere lege dozen gezet….

Als je in de supermarkt een knolselderij koopt is-ie altijd ontdaan van het groen. Het groen wordt apart verkocht. Kom je op de markt, dan kun je met wat geluk nog wel eens een knolselderij scoren met groen eraan. Niet dat dat veel is, maar toch. Kijk je echter naar de bospeen, dan overtreft de hoeveelheid groen de wortels.

Toch eens naar de reden vragen: het groen onttrekt het vocht uit de knol, daarom wordt dat van de knol verwijderd zodra die uit de grond gehaald wordt. Maar het groen aan de bospeen dan? Die doet dat ook, maar de bospeen wordt ‘verser’ aan de man gebracht dan de knolselderij. Die ligt altijd nog even. Wil je bospeen wat langer bewaren, dan moet je thuis het groen er dus meteen van afsnijden.
Voor bleekselderij geldt hetzelfde verhaal. Ook bij die groente heb je geluk als je stronken met veel groen eraan tegenkomt.

Over het algemeen doen wij niet moeilijk over uiterste houdbaarheidsdata. In ieder geval niet bij blik, pot of pak. Bij versprodukten ligt de zaak wat anders.

In de loop der tijd puilt de voorraadkast uit met potten en blikken en pakken die je destijds gekocht hebt, maar waar je niet meer aan toe gekomen bent, door veranderende eetgewoontes. Tijd voor een nadere inspectie, voor opruiming.
Hup, daar ging een plank met allerlei soorten jam uit de jaren 2000 tot 2005. Rücksichtslos. Potten uit 2007, blikken uit 2010. Het blijft maar staan. Weg ermee.

Drie tassen vol. Eigenlijk zouden we de glazen potten leeg moeten maken: de inhoud bij het restafval, de pot in de glasbak. De inhoud van de blikken bij het restafval, het blik in de kliko voor het plastic. Ja ja, dat moet tegenwoordig. Maar we hadden geen zin in dat karwei. We hebben alles in de kliko voor het restafval gedumpt.

Achteraf vroegen we ons af: hadden de potjes jam en dergelijke niet gewoon in de glasbak gemoeten, met inhoud en al?

Want als je afval scheidt, moet je het natuurlijk wel goed doen :-))