Het ei zei

Een paar weken geleden hadden we het boek ‘Mindf*ck van Victor Mids en Oscar Verpoort gewonnen. 101 illusies beschreven.
Omdat kleindochter zich helemaal inzoog in de uitzendingen die destijds op TV waren, hadden we dat boek aan haar gegeven.

Nu wilde het toeval dat Victor Mids en Oscar Verpoort afgelopen zaterdag 11 november een promotietour startten om de verkoop van het boek te stimuleren. Te beginnen bij Gianotten Mutsaers in Tilburg. Leuk om kleindochter daar mee naartoe te nemen, dachten we, maar helaas, ze moest voetballen. We zijn zonder haar gegaan.

Ze lieten twee mindf*ckillusies zien. Eentje met een kaartspel, en eentje die met hypnose en gedachten overbrengen te maken had.
Die met het kaartspel hoopt partner tijdens het sinterklaasfestijn bij kleindochter uit te kunnen voeren.
De gedachtenoverbrenging komt erop neer dat de arm bij de één aangeraakt wordt met iets (in dit geval een boek) en dat die aanraking door de ander gevoeld wordt. De ogen zijn bij beide personen gesloten.
Er was een flinke opkomst om Victor en Oscar bezig te zien, en natuurlijk om een gesigneerd boek mee naar huis te nemen.

Er schenen later die dag beelden bij RTL-Nieuws geweest te zijn, maar dat hebben we ‘van horen zeggen’.
Kleindochter zou het zeker leuk gevonden hebben.

Jaren geleden togen we al eens naar Eindhoven om iets op te pikken van het Dutch Design. We hadden ons niet echt voorbereid. De trigger was eigenlijk vooral het woord ‘design’. Toen we in Eindhoven aankwamen, waren er geen aanknopingspunten die verwezen naar het Dutch Design. We liepen wat verloren rond. Veel hebben we niet meegekregen van al dat design.

Dit jaar kregen we een uitnodiging.

Partner had eerder dit jaar contact met iemand die bezig was met een project om via lappen stof waaraan mensen, die in een cirkel staan, moesten trekken om zo bepaalde geluiden te genereren. Als het idee uitgekristalliseerd was, zou ze iets laten weten. En dat gebeurde dus: ze zou 2 dagen met het prototype van haar project aanwezig zijn op het Ketelhuisplein tijdens de Dutch Design Week.
Ze is afgestapt van de lappen stof. Ze heeft een bol ontwikkeld die geluiden produceert als je met verschillende mensen aan touwen trekt, en als je op de juiste manier trekt en de bol beweegt, kun je zelfs iets van een melodie uit krijgen.
We zijn niet verder dan het Ketelhuisplein geweest.
We zagen de Hihahut hun kleine hutjes promoten. Vroegboekkorting. De hutjes gaan nu de winterstalling in. Vanaf april kun je er weer nachtjes in doorbrengen.
Naast de vele eet- en drinkmogelijkheden op het plein, werd er ook veel aandacht besteed aan de technische aspecten van voedsel. 3D-printing, kweekvlees, food-lab.
Wij deden nog mee aan een soort voedselspel: vanuit verschillende gezichtspunten kreeg je een drietal stellingen voorgelegd van hoe de toekomst eruit zou kunnen komen te zien: de gele, de blauwe en de groene lijn. Je kreeg een kraskaart mee, en kraste de kleur open met welke stelling je het eens was. Zo kon je overwegend blauwe vakjes krijgen, maar ook groene. Het blijkt dat jongeren overwegend blauw scoren (in deze stellingen wordt de toekomst gedomineerd door computergestuurde acties), en dat ouderen meer de groene vakjes hebben (een meer menselijke toekomst, zelf boodschappen halen, liefst bij een plaatselijke boer, enz.).
Na het genot van een ter plekke klaargemaakte pizza bij een straatkar gingen we weer naar huis. We hebben leuke dingen gezien, maar ons er niet in detail in verdiept.
Er hing een heel gezellige sfeer.

Sinds enkele maanden ben ik penningmeester bij Wijkraad Loven-Besterd in Tilburg. Als zodanig ook ingeschreven bij de Kamer van Koophandel.

Nu moeten er ook enkele veranderingen doorgevoerd worden bij de SNS-bank. De huidige gevolmachtigden die bij de SNS-bank bekend zijn, moeten verwijderd worden, en de nieuwe (ook ik dus) moeten toegevoegd worden. De dame achter de balie in het kantoor van de SNS-bank legde ons uit welke formulieren we moesten invullen, en welke handtekeningen verzameld moesten worden.

Zo gezegd, zo gedaan. Echter, toen ik weer terug was in het kantoor zat er iemand anders achter de balie. Die keek de paperassen door, en vertelde dat we verkeerde namen ingevoerd hebben.
Ze zou het wel even duidelijk uitleggen. Het duizelde. Uiteindelijk draaide ze een aantal formulieren uit, zette in de kaders welke namen waar moesten komen, en wie waar moest ondertekenen.

Kortom, na een paar maanden is het dan gelukt om de formulieren op de juiste manier aan te leveren.
Het wachten is nu op het moment dat echt gebankierd kan worden.

Half september geven de meeste schouwburgen een voorproefje van wat de toeschouwer het komend jaar te wachten staat. Uitvoerende artiesten laten in een kwartier of klein half uur zien wat ze in hun mars hebben. Het moet het publiek over de streep trekken om alvast een kaartje te kopen voor de hele voorstelling later in het seizoen.
Tilburg kent zo’n opzet, maar het programma van de preview sprak ons niet aan. We gingen naar Roosendaal.

In het theatercafé probeerde Esther Groenenberg middels songs van Carole King in de stemming te brengen voor de rest van de avond.

Dat lukte maar half.
De Kringproef (het proeven in theater De Kring) kende een strak tijdschema, en dat liep wonder boven wonder niet uit.
Artiesten van verschillende pluimage passeerden de revue: zangeres Katell, fysiek cabaret Drie Maal Plankenkoorts, cabaretière Christel de Laat (veel afgekeken van Karin Bruers qua stemintonatie en doen en laten), cabaretier Pepijn Schoneveld, drs. Down, Theater van de Klucht met In de Vlaamsche Pot, Noord Nederlands Toneel met Dood en zo.

Een aantal voorstellingen stonden nog in de steigers. De acteurs hadden velletjes A4 voor hun neus, lazen teksten op. Je kreeg een idee van waar het naartoe ging. Ergens was dat wel jammer, maar ook weer leuk om het ontstaan van een voorstelling te aanschouwen.

Partner had nog twee vrijkaartjes gewonnen voor de voorstelling In de Vlaamsche Pot op 23 februari 2018. Ze riep op bepaald moment 56. En dat was wat Ad van Bavel kennelijk wilde horen als antwoord op de vraag hoeveel afleveringen van die Pot op TV zijn geweest.

We hebben een gezellige avond gehad, maar van wat we gezien hebben, stak er niet iets boven uit van: daar gaan we kaartjes voor kopen.

Kleindochter had al vakantie terwijl de ouders nog moesten werken. Woensdag is onze ‘oppasdag’, dus dat werd nu de hele dag.
Een nicht van partners kant werkt 2 dagen in de week in de Landgoedwinkel bij de A. Vogeltuinen bij ’t Harde. Dat leek ons wel een leuk uitstapje. Partner was erg benieuwd naar de verschillende kruiden die er groeien en waaruit homeopathische middelen gedestilleerd worden. Voor kleindochter leek het Blotevoetenpad iets geweldigs.

De Landgoedwinkel verkoopt de homeopatische middelen, maar je kunt er ook een kopje thee of koffie drinken met een heus sneetje bambu-cake.
Voor de thee krijg je een puntzakje met schaar mee, en kun je in een theehofje je eigen blaadjes voor de thee afknippen. Er stonden veel muntsoorten. Chocolademunt bijvoorbeeld, maar er was ook dropmunt.
In de Vogeltuin zelf: velden vol met allerhande kruiden. Mooie kleuren, volop in bloei.
En dan het Blotevoetenpad, hè…. Het kent enige hindernissen. die je het met blote voeten en opgestroopte broekspijpen moet trotseren. Ja, dat was wel iets voor kleindochter…..Bij het startpunt een kastje om je schoenen en sokken in te bewaren.
Nog even wat nababbelen met de nicht en toen was het toch weer tijd om de terugreis te aanvaarden. Altijd nog zo’n anderhalf uur rijden. Mooie ervaring, die tuinen.
(Overigens nog 40 eieren gekocht. Er worden daar ook een aantal kippen gehouden; het gebruik van chemicaliën waar dan ook is uit den boze. Dus ook geen fipronil.)

Partner maakt deel uit van een groepje mensen dat zich ten doel gesteld heeft om alleenstaande ouderen in de maanden juli en augustus enkele leuke middagen te bezorgen. Activiteiten waar die ouderen aan deelnemen liggen juist in die maanden stil. Het is om een bepaald gat op te vullen.
Vorig jaar was het thema ‘De Klomp’. Dit jaar ‘Water’.
Om het ijs tijdens de kennismaking bij de eerste middag een beetje te breken, leek partner het wel leuk om op de tafels enkele badeendjes neer te zetten.
Zelf hadden we er nog één, dus liepen we een aantal kringloopwinkels af. Resultaat: één extra eendje gescoord. Dat schoot niet op.
Ik dacht, kom, ik zal iets op twitter zetten. Niet snel daarna kreeg ik een reactie van de organisator van een badeendenrace die hij van plan was een paar weken later in de Piushaven van Tilburg te doen plaatsvinden. ‘Ik heb er nog wel een paar. Het zijn badeendjes die ik toch niet meer nodig heb. Voor de race gebruik ik andere. Wanneer kun je ze ophalen?’
Dat was mooi. Partner uit de brand…
De badeendenrace (is inmiddels ook alweer een tijdje geleden) …
De bedoeling van deze race is om middels het laten adopteren van een eend à 5 euro per stuk geld bij elkaar te sprokkelen om een soort huiskamer te realiseren in het Sint Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg. Naar het voorbeeld van de Ronald McDonaldhuizen. Elke geadopteerde eend krijgt een nummer. Nu maar hopen dat jouw nummer bij de eerste drie eindigt na afloop van de race. Die hadden prijs.
Er gingen 12.000 eendjes te water. Het parcours ging over een recht stuk water van de ene brug naar de andere. Omdat er niet veel stroming stond, en ook nauwelijks wind, werden van tijd tot tijd bladblazers ingezet om de eenden vooruit te stuwen. En er waren kikvorsmannen om eendjes die buiten de gele lijnen kwamen weer terug te gooien. Na een tijdje kwamen de eerste eenden aan bij het eindpunt. De winnende nummers hebben we niet afgewacht.
Het was gezellig druk met toeschouwers. Kleindochter vond het ook ‘cool’.

Het moest er een keer van komen: kijken hoe zoon R samen met vriend D in Lorient wonen. Na veel omzwervingen via Parijs, Cambridge, Londen, Zuid-Afrika, Wales en weer Parijs zijn R en D in rustiger vaarwater terecht gekomen. Ze wonen nu in Lorient, aan de zuidkust van Bretagne.

We zijn er een week geweest. De reis er naartoe en weer terug hebben we wel in tweeën geknipt: onze tussenstop was in beide gevallen een kamer in een crêperie in Jumièges. ‘Met uitzicht op een bezienswaardigheid’ …
Lorient. We hebben leuke dingen gedaan:

– de school bezocht waarop zoon R les geeft, het Lycée St. Louis, de school waar vriend D les geeft aan kinderen met een gebruiksaanwijzing (In Priziac, een dorpje een uur rijden van Lorient)

– de visafslag. Hiervoor waren we eigenlijk te laat, maar er kwam nog een bootje binnen.

– een heuse onderzeeër van binnen gezien. Wie de film ‘Das Boot’ kent, weet dat het kriebelen is in zo’n onderzeeër. Nou, in de film is de ruimte groter dan in werkelijkheid.

– de kust natuurlijk.

– bootje varen.

– in een traditionele Bretonse crêperie gegeten. Plus een kijkje achter de schermen.

– bij de oma van vriend D gegeten. 4 entrees, 1 hoofdgerecht, 2 desserts. Niemand kon nog een boe of bah zeggen.

We hebben het prima naar onze zin gehad.

Laat de foto’s verder voor zich spreken…..

Proost…..

Alweer een paar weken geleden. Zoon O en kleindochter hadden zich opgegeven om het ‘Familyparcours’ van de Mudmasters in Scheveningen af te leggen. Ons vroegen ze om mental support, en om vervoer er naartoe. Het toeval wilde dat in dat weekend zoon R over was uit Frankrijk. Hij ook mee. Het werd een gezellig uitstapje. Dat later bleek dat de noodstop van de vering van de auto afgebroken was, omdat-ie te zwaar beladen was, mag de pret niet drukken.

Terwijl zoon O en kleindochter zwoegden op het parcours met de verschillende obstakels, genoten zoon R, partner en ik van strand en zee. (Wel op het juiste moment even aanmoedigen natuurlijk.) Het parcours was vlakbij de Pier uitgezet, op het strand. Dat rulle zand loopt natuurlijk toch een stuk zwaarder, en dan moet je ook nog allerlei hindernissen bedwingen. Moe edoch voldaan volbrachten zoon O en kleindochter hun parcours.
Op de promenade langs het strand bij de Pier stuitten we op een aantal zeer leuke beelden. Een lust voor het oog. Die zijn daar geschonken door Museum Beelden aan Zee, als lokkertje om ook het museum te bezoeken.
Ik heb er een paar gefotografeerd.
We hebben genoten van de dag.