Het ei zei

Eens per jaar wordt de halve binnenstad van Tilburg in bezit genomen door allerlei kramen. Mensen huren een kraam om van hun overtollige spullen af te geraken. De meimarkt. Zaterdagavond om 8 uur mogen de eerste verkopen plaatsvinden, tot 5 uur ’s middags de volgende dag. Het is een hele happening. De éne zolderopruiming na de andere passeer je. Er zijn een paar verkopers die moeite doen om hun spulletjes ordelijk te presenteren, maar het merendeel heeft de dozen leeggeschud op de planken van de kraam, met het idee: de potentiële kopers graaien toch, en brengen chaos in de orde.

Wij hebben ons ook tussen het krioelende publiek begeven. Ik zei nog zo: neem dat lijstje nou mee van dingetjes die je nodig hebt, dan kun je tenminste naar iets gerichts zoeken. Anders kom je toch weer met dingen thuis, die je eigenlijk niet nodig hebt. Dat werd braaf gedaan, maar het was zo druk dat je niet op je gemak kon zoeken. Bovendien zou het in dit geval zoeken naar een speld in de hooiberg zijn, bleek. Kortom: zodra er kraampjes waren waar ‘kleindochterspulletjes’ uitgestald lagen, ging daar toch de meeste aandacht naar uit….met alle gevolgen vandien.

Aan entertainment werd ook gedacht tijdens de meimarkt. Dat doorbreekt toch het geschuifel van het éne stalletje naar het andere.
Een trommelact bijvoorbeeld doet het altijd goed:

De auto als podium voor een driemansband was wel stoer; de muziek was echter minder:

Het moest er eens van komen. Een ander aanzicht aan de ramen. Er hingen vitrages en overgordijnen, maar de vitrages begonnen te rafelen, en de gordijnen, ja, die hingen niet meer zoals ze moesten hangen. Tijd voor iets anders.

Rolgordijnen en vouwgordijnen. Partner heeft daar meer kijk op: lengtes, de soort, enzovoorts. De uitvoering ervan komt meer op mijn schouders terecht. En dan te bedenken, dat ik twee linkerhanden heb, als het op klussen aankomt.

Maar….we hebben er samen toch wat van weten te maken:

We hadden vrijdagavond een etentje bij vrienden. Er kwam nog een stel eten. Zo waren we met het groepje bij elkaar, dat eens per jaar een lang weekend in één of andere stad verblijft, en de leuke, dan wel interessante dingen bezoekt. Gent, Leuven en Alkmaar zijn plaatsen die we al bezocht hebben.

Nu we toch zo met z’n zessen bij elkaar waren, was dat een mooie gelegenheid om koppen met spijkers voor dit jaar te slaan: de plaats, en wanneer.

Toen kwam bij één van hen het hoge woord eruit: zij wilde eigenlijk niet meer mee gaan met het jaarlijkse uitje, omdat ze zich enorm ergert aan het gepluk van mij aan mijn baard en dergelijke.
Ik geef toe, ik doe wel eens plukken, en ik frunnik wel eens. Meestal op momenten dat ik iets zit te overdenken, of naar de TV kijk. Of iets lees op de computer. Onbewust. Eigenlijk een tic dus. Dat een tic dit soort gevolgen kan hebben, dat overviel me. De anderen in de groep waren er niet blind voor, maar hadden er verder geen moeite mee. Eén van hen vroeg zich af of het niet een tic was, om je zo te ergeren aan andermans tic, dat je daarvan over je nek gaat.

Na veel praten kwam eruit, dat de groep (nog) niet uit elkaar valt, dat we in zijn voor een lang weekend stad. Het weekend is ook al geprikt: 9, 10, 11 september. Waar is nog niet bekend. Aan mij de taak het gefrunnik onder contrôle te houden, aan haar de taak de grens van ergernis te verleggen.

Er komt in ieder geval een testcase: we hebben afgesproken om begin mei naar Karin Bruers te gaan.

Bij de vorige contrôle in het ziekenhuis, een maand geleden, was op de foto te zien, dat de ontsteking in de longen nog niet geheel weg was. De longfunctie hield ook niet over. Reden om een nieuwe afspraak te maken. Die was afgelopen middag.

Met je ponsplaatje en een vel papier waarop staat waar een foto van gemaakt moet worden, ga je naar de balie van de Radiologie. ‘Gaat u maar naar wachtruimte 2.’
Ik blijk niet de enige te zijn die een foto moet laten maken.
‘D’r staat niks in, nee, d’r staat echt helemaal niks in, tjonge jonge, echt niets die Metro’
‘Goh, bent u al klaar? Hebt u zich moeten uitkleden?’ ‘Nee, een foto van m’n voet hè, dan hoeft dat niet…’
‘Nee, ik kan nu echt niet komen, ma, ik zit nu op het ziekenhuis, en het duurt nog wel een tijdje. Dag ma…’

Die foto’s waren zo gemaakt: eentje van voren, eentje van opzij. Op naar de balie van de Longziekten, met ponsplaatje en een ander opdrachtpapiertje. Eerst moest ik enkele testen doen om de longfunctie te bepalen. Ook hier was ik niet de enige.
‘Zeg Kees, dien mens is van 61. Ons Hetty is toch ook van 61? Maar deze man is dood.’ ‘Wie is het?’ ‘Ik ken hem verder niet….’
‘Ik hoop wel dat het opschiet. Straks ben ik te laat voor de andere afspraak.’
‘Achter wie ben ik?’ ‘U wordt vanzelf geroepen.’ ‘O, en weten ze dan wie ik ben?’

En toen werd mijn naam geroepen. De longfunctie. We gaan hem deze keer wat uitgebreider doen. Daar staat een cabine. U mag op die stoel plaatsnemen, doe uw lippen over het voorstukje van het blaasapparaat, en bijt met uw tanden op deze uitsteeksels. U krijgt een knijper op uw neus. Ik doe de deur van de cabine dicht. Blijf rustig ademen. Van tijd tot tijd geef ik een ademopdracht: diep inademen, zoveel mogelijk uitademen, adem uitstoten, adem inhouden, enzovoorts, enzovoorts. Op de computer zag je je eigen ademverrichtingen in grafiekjes omgezet. De man was niet helemaal tevreden. ‘Heb je wel eens puffers gebruikt?’ Nee dus. Laten we eens kijken wat voor effect puffertjes op de longprestatie hebben. Dat werd weer tien minuten wachten, want die ‘moesten nog intrekken’. Dezelfde ademtesten nog eens herhaald. Maar geen significant verschil. 3% is verwaarloosbaar.

Toen was het wachten op het evaluatiepraatje met de longarts.
‘Hé Bertus, hoe gaat het? Ja nee, maakt niet uit, ik zit toch maar te verinteresten in de wachtruimte’
‘Zeg, hoe lang moet ik nog wachten? Ik moet straks wel werken!….Ja, hallo, daar heb ik geen tijd voor. Kan ik de afspraak verzetten?’
‘Ik kom een nieuwe afspraak maken, ik zie jullie veel te graag…’
‘Hé, dit is wel een leuke ringtoon, of toch maar deze….nee, deze wordt het’

Bij de longarts. De ontsteking was weg. De longfunctie was beter dan de vorige keer. De longblaasjes brengen de zuurstof in ieder geval goed de bloedbaan in. Er is een vernauwing van de luchtwegen, dat wel. Veroorzaakt iets sneller kortademigheid.

Ach, als dat alles is. Een nieuwe afspraak hoefde niet gemaakt te worden.

Wij wonen in een hondenrijke buurt. We wonen ook aan een plein dat ingericht is als speelplaats voor kinderen in een leeftijdscategorie jonger dan zo’n 11/12 jaar. Niet zo verwonderlijk, want het plein wordt omgeven door een dagopvang, een basisschool en een peuterspeelzaal. Heb je nou last van dat spelend grut? Nee, daar hebben we totaal geen last van. Het geeft af en toe wat leven in de brouwerij. De jongetjes en meisjes zijn heel tolerant naar elkaar toe.

Waar geen gebouwen staan aan de rand van het plein, zijn grote bakken aangelegd waarin een laaggroeiend struikgewas geplant is. Juist die perken hebben weer een enorme aantrekkingskracht op de hondenuitlaters. Een aantal personen lijken dagelijks met elkaar afgesproken te hebben: ze laten hun honden los, gaan op een stoepje zitten, en babbelen wat af. Ik moet ze nageven dat ze al kwebbelend, hun honden in de gaten houden, want even later zie je ze een drol oprapen.
Er zijn mensen die met de hond aan de lijn het plein rondlopen. Doet de hond ergens haar behoefte, dan wordt de andere kant opgekeken. Zeg je er iets van, dan krijg je als antwoord, dat ze ’toch hondenbelasting betalen’…
Je hebt ook de categorie baasjes die op doorreis zijn. Dwz, die steken het plein over. Dat zijn tevens de personen die honden met zich meezeulen, die, wanneer die een andere hond zien, de grootste moeite hebben om het beest in bedwang te houden. Hond, waar ga je met de baas naartoe? Die zijn natuurlijk het leukst om naar te kijken. Maar ja, het is wel minder dat één van die honden echt een keer losgebroken is, en een andere hond flink te pakken heeft gehad.

Wij hebben ook een hondje. Een lief beest, maar hij heeft duidelijk geen oren. Je kunt hem niet loslaten. Loopt achter alles aan. Rijdende bromfietsen hebben zijn voorkeur. Waarom? Ik zou het niet weten. Bovendien, hij ziet niet meer goed. De interactie met andere honden is als tussen mensen onderling: met de één kan hij opschieten, tegen de ander is het grommen.

Het is wel grappig: voor de wereldwinkel breng ik regelmatig koffie naar allerlei instellingen. Zo ook naar een bepaalde middelbare school. Komt er een docente naar me toe: hé, ik ken u…..u bent die man met dat witte hondje….Zij bleek aan de andere kant van het plein te wonen.

Als je zo alleen ligt in het ziekenhuis, kom je tot andere dingen. Allereerst heb je de gelegenheid achterstallig leesvoer bij te werken, en je schakelt op TV eens op andere programma’s in, dan die welke doorgaans opgezet worden.

Ik ontdekte vorig weekend, dat de Masters 2011 van snooker in de beslissende fase was. De wedstrijden werden uitgezonden op de BBC. Er was een tijd dat ik regelmatig naar snookerwedstrijden keek: wereldkampioenschappen, masters. Namen als Dennis Taylor, Jimmy White, James Parrot, Ken Doherty en Steve Davis kwam je steeds tegen. Iets later Ronnie O’Sullivan en Stephen Hendry. Vooral de laatste was gedurende tien jaar heer en meester op snookergebied. Een aantal van deze namen zag je nu terug als commentator bij de huidige wedstrijden, of als gast. Terwijl het snooker aanvankelijk een onderonsje was tussen mensen uit Engeland, Schotland, Ierland en Wales, werd de finale van deze Masters gespeeld tussen iemand uit China en iemand uit Hongkong, Ding Junhui en Marco Fu, waarbij Ding aan het laatste eind trok.

Waar ik geboeid naar heb gekeken, was het programma waarbij ingegaan wordt op de achtergronden van de muziek van het album Graceland van Paul Simon. Zuidafrikaanse muziek vormt de bron. Je kent de nummers, maar ze gaan nu meer leven.

Zo had je ook ‘De weg naar het Avondland’, een reis- en cultuurreeks van Jan Leyers, van Ethiopië naar Europa. Ethiopië, Soedan….het zijn landen waar je niet vrolijk van wordt, als je ze in het nieuws hoort, maar Jan Leyers weet een zeer positieve sfeer in het programma te leggen. Ik hoop dat de gelegenheid er is om de vervolgdelen ook te zien…zondag 20.15 uur, NL2.

Zo zap je van het één naar het ander. Bij het programma Opium werd gepraat over de werken van Wim Oepts. Aparte naam, niet echt bekend geworden, althans niet in Nederland. Er hangt nu een overzichtstentoonstelling van hem in de Kunsthal in Rotterdam. Ik mag zijn stijl van schilderen wel.

Enige tijd geleden circuleerde er op twitter een youtube-filmpje, waarbij de personen van het Bastateam (een programma op België 1) een container voor de ingang van het parkeerterrein van een telecombedrijf lieten zetten. Met een telefoonnummer op de container. Dat werd natuurlijk prompt gebeld….nu volgde een staaltje ‘koekje van eigen deeg’ in de vorm van keuzetoetsen en aan het lijntje houden. Datzelfde programma Basta had afgelopen week de belspelletjes op de korrel. Er had zich een mol ingedrongen in het belspelletjesprogramma. Zaak was om de fraude van die spelletjes aan te tonen, dat mensen konden bellen wat ze wilden, maar dat ze toch nooit met een grote prijs naar huis gingen, of het nu om een rekensom ging, of om het vinden van dieren. Nou, die fraude wist het team goed aan te tonen…..gevolg, een dag later: er worden geen belspelltjes meer op de Belg uitgezonden, en de directeur is opgestapt. Basta, we gaan het vaker zien, als we eraan denken.

Ik heb trouwens gemerkt dat er overdag geen flikker op TV is…..

Welnu, de doxycycline sloeg niet aan, de paracetamol met codeïne deed haar werk niet naar behoren. Terug naar de huisarts. Met AM. De vervangend-huisarts wist zich niet goed raad met de situatie: er was wel iets met de longen, maar ze kon er de vinger niet op leggen. Doorverwezen naar de longarts van het Elisabeth Ziekenhuis, via de Eerste Hulp.

Bij binnenkomst 5 buisjes bloed afgetapt, en een longfoto gemaakt. (Er zouden die dag nog 9 buisjes bloed volgen.) Even later: het is goed, dat u hem hier gebracht heeft, mevrouw. Hij is rijp voor de slachtbank….nou ja, dat zei de arts niet, maar het had niet langer moeten duren. We houden hem hier, mevrouw. Er is al een bed geregeld. Hij heeft een zeer ernstige longontsteking.

Ik kwam op een zaal met vier personen te liggen. Ieder met een slangetje in beide neusgaten voor de zuurstof, en een paal naast het bed, waaraan een zak zout en verschillende zakjes antibiotocica die via een infuus het bloed ingepompt werden. Ieder met zijn/haar eigen roggel. Naast mij lag iemand met longemfyseem: die won duidelijk de wedstrijd van meest onsmakelijke roggels produceren.
Ik kreeg een heuse fysiotherapeute-om-sputum-op-te-hoesten aan mijn bed. Die voorzag mij van trucjes om op een minder vermoeiende manier het slijm op te hoesten. Een bepaalde manier van ademhalen, of via ‘huffen’. Nou, als je gaat huffen, dan klinkt het net of er een oerdier aan het bronsten is…..gezellig voor de medepatienten.

De volgende dag echter kwam de arts met de mededeling dat ik positief getest was op de Mexicaanse griep (H1N1). Ik moest naar een isoleerkamer. De kamergenoten moesten nu ook getest worden op de Mexicaanse griep. Ik weet overigens niet hoe dat afgelopen is.
Ik zal één van de weinigen zijn die een Tamiflu-kuur gekregen heeft….
Daar lag ik dan. Heerlijk rustig, weg van het zaalgedoe. Maar iedere verpleegkundige die binnenkwam, met mondkapje voor en handschoenen aan, vond dat ik heel zielig was. Ik kon ze niet aan het verstand peuteren, dat ik dat alleen zijn juist zo prettig vond: je bewegen, zoals je wilt. Ongegeneerd een flinke hoestbui kunnen hebben, kunnen roggelen zoals je wilt, enzovoorts.

Toen kwam het moment dat er bloed bij het sputum zat. Er gingen andere alarmbellen rinkelen: zou er ook sprake zijn van TBC? Gezien mijn verleden: ooit als kind anderhalf jaar in het sanatorium in Katwijk gelegen met TBC. Eenzame opsluiting werd verlengd. De eerste testen wijzen er echter op dat van TBC geen sprake is, althans er is geen besmettingsgevaar voor de omgeving. Of ik daadwerkelijk wel of geen TBC heb, dat weten ze pas over zes weken.

Inmiddels was ik al van het zuurstof af, en was het infuus ontkoppeld. De antibiotica kreeg ik in pilvorm. Niets stond een verder herstel thuis in de weg. Ik ben dus nu weer thuis. De antibioticakuren (ik heb nog twee soorten) duren tot en met zaterdag. Daarna moet het op eigen kracht gaan. ‘Luister naar je lichaam’, zo sprak de longarts. ‘Dat doet-ie juist niet’, zo weerkaatste AM. ‘Maar ik zal wel een oogje in het zeil houden….’

Het was weer fruttenboel. Toch maar naar de huisarts. Die constateerde een flinke ontsteking in de luchtwegen, over longen heeft-ie het niet gehad, maar hier in huize ei hoor ik stemmen die zeggen dat het best een erge longontsteking zou kunnen zijn. Bovendien is er een reservoir slijm dat vastzit.

Kortom: ik kreeg een penicillinekuur voorgeschreven, om de ontsteking aan te vallen, en een kuur van paracetamol met codeïne, om met name de kriebelhoest te onderdrukken. Of die ontsteking met succes aangevallen wordt, daar kan ik moeilijk over oordelen. Feit is dat de kriebelhoest nauwelijks onderdrukt wordt. De codeïne zorgt er wel voor dat ik suffig ben, en slaperig. Lamlendig.

En je maakt nog eens wat mee: Ik heb rondgereden in een heus rupsvoertuig, over duinen, langs stranden. Ik heb rondgedoold in een onderaards gangenstelsel, onderweg ergens Zorro gevonden, maar lekker laten zitten, in de hoop dat-ie nooit door een ander gevonden wordt. Enzovoorts. Ja, die codeïne maakt je een echte avonturier….

Nog twee dagen codeïne, dan mag ik weer afkicken…