Het ei zei

Vandaag is Driek van Wissen overleden. Een hersenbloeding.
Jaren geleden hebben we hem uit eigen werk horen en zien voordragen tijdens de nacht van de literatuur in de Schouwburg te Tilburg. Hij zag er niet uit, toen al niet, maar zijn soort van humor was een welkome afwisseling tussen de serieuzere voordrachten. We hebben hem daarna niet meer zo gevolgd. Toen hij jaren later ‘Dichter des Vaderlands’ werd, keken we elkaar aan, en zeiden: Ja, waarom niet…..? Geen run naar de winkel om het laatste of voor mijn part het één na laatste werk te kopen….nee, wij associëren Driek eigenlijk vooral met dat éne optreden. Niet goed natuurlijk, dat wij Driek beoordelen op slechts één optreden, en hem verder niet echt volgden, maar toch…

De sigaret

Ik draai mijn kleine kankerstaven,
want dan alleen vind ik mijn draai,
hoezeer ik ook mijn longen haven
als ik de witte scepters zwaai.

Wanneer ik rook met overgave
heb ik geen angst meer voor de kraai,
die mij dolgaarne wil begraven
en voel mij onbereikbaar high.

Al zal ik ook door sigaretten
straks uitgeteerd ter ziele zijn,
ik blijf mij nog vol vuur verzetten
tegen de heerschappij van Hein.

Laat hij gerust zijn zeis maar wetten,
ik leg een veilig rookgordijn.

Vijfentwintig jaar lang waren Marjolein Meijers en Harrie Kemeling als Annie en Harrie de Bruin een theaterstel. Ze noemden zich De Berini’s. Cabaretachtige sketches met veel muziek, vooral veel muziek. Eigenlijk was het meer muziektheater.

Wij ontdekten hen toen ze in Goirle een try out gaven van hun show Onbekend Terrein. 1997/1998. Taferelen op een camping. Droogkomische humor van Harrie Kemeling als Harrie, spitsvondigheden en een blije uitstraling van Marjolein Meijers als Annie. Aanstekelijke muziek, afgewisseld met gevoelige nummers. We werden meteen verliefd. Later zagen we nog Sloophamer, Noorderstil en En nou is het afgelopen. Sloophamer was een toppertje. Het idee van de show (‘praten met de koelkast’ was één van de dingen die steeds terug kwam) is later nog tot teleplay bewerkt, gespeeld door anderen. In het seizoen 2005/2006 speelden De Berini’s hun laatste show, En nou is het afgelopen. Veel terugblikken in die show. Ook na afloop veel verzoekjes in de trant van: aahh, ga nou door….

Maar nee, Zowel Harrie als Marjolein waren toe aan iets anders. Harrie ging in de decorbouw, Marjolein ging met Jan Rot iets voorbereiden.

Toch, na een kleine vijf jaar begon het bij Marjolein Meijers weer te kriebelen. De sfeer van De Berini’s miste ze. Er moest een doorstart komen. Harrie Kemeling had zijn draai inmiddels gevonden, maar Bob Fosko zag wel iets in de plannen.

Zo ontstond Opgevoerd, een nieuwe show onder de vlag van De Berini’s. Gisteravond was de uitvoering in Schouwburg De Kring in Roosendaal. De planning was De Grote Zaal, maar kennelijk was de kaartverkoop minder dan gehoopt. Er werd uitgeweken naar De Kleine Zaal. Ook al zijn er minder mensen, als een zaal vol is, speelt dat leuker dan wanneer je het gevoel hebt voor een half lege zaal te spelen.

Je moet ze de tijd geven, Marjolein en Bob. Ze moeten nog groeien. De dialogen waren vaak onbenullig. Je miste het droogkomische van Harrie.
De muziek daarentegen….geweldig.

Per saldo hebben we wel heel erg genoten.

We hadden nog wat bioscoopbonnen, en we hadden onze zonnebank die niemand wilde hebben, bij de ijzerhandelaar te gelde kunnen maken. Een goede basis om naar een film te gaan die niet hoog op je verlanglijstje staat, maar die toch wel iets moet hebben. Avatar in 3D.

Het is een film waarbij het om de visuele effecten gaat, de special effects. Hij kreeg een terechte Oscar daarvoor. Het verhaal moet je op de koop toe nemen.
Bij het naar binnengaan kreeg iedereen een Dolby 3D-bril in de handen geduwd. Als je al een bril draagt, is zo’n bril over een bril wel even wennen. Voegde die bril echt iets toe? Eigenlijk niet, maar hij was wel onmisbaar, omdat je anders dubbel zag. De éne keer de ondertiteling, de andere keer een personage. Zonder bril was de film veel helderder. Zodra je de bril opzette, werd de film somberder, maar kon je het geheel wel beter zien.

Ik moet wel zeggen dat de 3D-ervaring die ik had bij de Pandadroom in de Efteling, dat die overweldigender was, dan de 3D-ervaring bij Avatar.

Als een film afgelopen is, blijf ik altijd nog even zitten om de aftiteling voorbij te laten komen. Zo ook nu. Het licht ging langzaam aan….’Doe die stomme bril toch af’ zei m’n partner, ‘over een paar jaar krijg je zeker ook nog een kabeltje mee die je in de vloer onder je stoel kunt inpluggen, om de dingen en mensen in de film echt te kunnen voelen, en om alles in de film te kunnen ruiken’….

Wie zal het zeggen, de techniek staat voor niets.

Eens hadden we ook zo’n ding aangeschaft. Dat was zo handig, want dan kon je elkaar zien, terwijl je aan de computer bezig was. Tijdens het MSN-en bijvoorbeeld. Het was even leuk (zoon R kon via zijn webcam z’n appartement in Frankrijk laten zien, bijvoorbeeld), maar tegenwoordig worden er allerlei foto’s op Facebook gezet, van Parijs, van Cambridge, van Johannesburg, van Londen, enzovoorts. Wij hebben dus ook een account bij Facebook. Verder doen we er niets mee.

De webcam dus….al snel kwam het gebruik ervan in de pornografische hoek te liggen, want ja, ook al heb je zelf geen webcam, je kunt wel ‘genieten’ van de exhibitionistische fratsen van anderen.

De Amerikaanse componist en dirigent Eric Whitacre had een andere kijk op het gebruik van de webcam. Hij nodigde zangers en zangeressen uit verschillende landen uit om voor de webcam een stukje muziek te zingen. De bladmuziek had hij per e-mail toegestuurd. Sopranen, tenoren, alten, bassen. Ieder zong zijn/haar eigen deel via de webcam. Uiteindelijk werden het 185 zangers en zangeressen uit 12 landen. 243 opnames. Met 3D-software werd van de webcambeelden een echt virtueel koor gevormd.

Het resultaat mag er alleszins zijn. Heel rustgevend….:
http://www.youtube-nocookie.com/v/D7o7BrlbaDs

Over hoe deze ‘Lux Aurumque’ precies tot stand gekomen is, kun je op de site van Eric Whitacre zelf lezen.

Jaarlijks worden er in Alaska hondenslederaces gehouden. Er zijn films die deze races tot onderwerp hebben, titels kan ik me even niet herinneren. Pas geleden was er weer een race. Mooie foto’s werden er van gemaakt.

Zoals deze, nummer 14 in de serie:

Vooral die hondjes van sneeuw, geweldig….

Als ik dit stukje niet was tegengekomen, zou deze speciale postzegel waarschijnlijk aan mijn aandacht ontsnapt zijn:

De zegel is een heus boekje. De achterkant heeft een gomlaag. Natmaken, en je kunt het geheel plakken op een dikke brief of een klein pakketje. De waarde is €2,20. Het is wel zo, dat als je het boekje op de envelop geplakt hebt, dat alleen het achterste deel vastzit, en de rest opengeklapt kan worden. Voor postverzending niet zo handig. Het belangrijkste zou zomaar van de achterkant afgescheurd raken, en ja, dan is het poststuk niet meer gefranceerd. Het bovenste deel vastplakken met plakband dus…voor de ontvanger, die een unieke postzegel denkt te ontvangen (gestempeld wordt de postzegel natuurlijk veel meer waard, want iedereen zal ‘m wel als collectors item bewaren), wordt het een hele kunst om de plakband van de voorkant te halen zonder dat er beschadigingen optreden…

Kortom: een leuk idee, zo’n postzegelboekje, een aardig verhaaltje ook nog (over ‘stel dat…..’-keuzes), maar voor het gebruik als postzegel niet handig. Ik denk dat daar eerlijk gezegd ook op gespeculeerd is: het wordt wel gekocht, maar niet gebruikt…..

Het vel waar de boekenweekpostzegel in steekt, is toegift. Op het vel staan bijna alle voorkanten van de boekenweekgeschenkboekjes afgebeeld.

Ik doe het niet zo snel, maar deze keer maak ik een uitzondering, omdat ik laatst iets over doofheid en blindheid geschreven heb.

Het gaat over de documentaire ‘Stemmen uit de woestijn’, vanavond om 23.55 uur op Nederland 2. Het dorpje El-Sayed, waar meer doven wonen dan waar ook ter wereld. Dat gaat heel goed, totdat een uitvinding zijn intrede in het dorp doet. Een operatie waardoor het mogelijk wordt dat doven weer (iets) kunnen horen. Niet iedereen is daar even blij mee achteraf. ‘De horende heeft hoofdpijn, en loopt de hele dag gespannen rond’ is een uitspraak in de documentaire. De herrie van een compressor, een dove heeft daar geen last van….

Hij duurt een half uur. Dat valt te overzien.

Een paar jaar geleden introduceerde Max Dohle in Nederland iets dat in de VS al een ware rage was: het maken van stapelgedichten. Je legt een aantal boeken op elkaar zodanig dat de boektitels tezamen van boven naar beneden gelezen een gedicht vormen. Of dat ze in één thema gevat kunnen worden. Hij liet mensen foto’s van hun stapelgedicht opsturen, waarna hij ze al dan niet op zijn weblog plaatste. Hij kreeg veel respons. Vooral van medewebloggers. Menig boekenkast werd aan een grondige inspectie van bij elkaar horende titels onderworpen. Ook in Nederland ontstond een ware rage. Door het succes opende hij een speciale website, stapelgedichten.nl.

Inmiddels heeft Max Dohle zijn oorspronkelijke weblog en de speciale website opgeheven, hoewel je op google nog wel verwijzingen ernaar tegenkomt. De toevoer droogde op. Toch moet ik er nog wel eens aan denken. Als ik bij iemand een stapeltje boeken zie, lees ik onwillekeurig de boektitels van boven naar beneden….

Het blijft leuk: