Het ei zei

Begin jaren negentig was er de Nederlandse televisieserie ‘In de Vlaamsche pot’. Allerlei verwikkelingen in het restaurant met die naam, niet in het minst op het relationele vlak. Ik had toen wel van het fenomeen Vlaamsche pot gehoord, maar nooit een aflevering gezien. Het geheel is dus een beetje aan me voorbij gegaan. Bovendien is het een genre die mij sowieso niet zo trekt.

In september vorig jaar zijn we bij de Kringproef Roosendaal geweest. Theater van de Klucht met Arjan van Bavel (jaren geleden als Adje de sidekick van Paul de Leeuw) als leidende figuur heeft deze serie uit het vet gehaald, en bewerkt tot een theaterversie. Tijdens de Kringproef werden enkele scenes vertoond, en er werden wat vragen gesteld waarmee je een prijs kon winnen: 2 vrijkaartjes voor de volledige uitvoering van deze voorstelling. Partner won die prijs. En de uitvoering was afgelopen vrijdag 23 februari, natuurlijk ook in Theater De Kring in Roosendaal.

Het is nog steeds ons genre niet (veel onderbroekenlol), maar het stak leuk in elkaar. De afstandsbediening had een prominente rol in het stuk, en dat gaf toch net een apartere sfeer, en was een prima alternatief voor dat oubollige ‘deurtje open, deurtje dicht, ander deurtje open, enzovoorts’.
Kijk, dit is’m, de afstandsbediening:
En het decor:
Ja, het was goed neergezet. We hebben genoten.

Een paar maanden geleden kwam partner een aanbieding tegen van een arrangement eind december in Hotel Theater Figi te Zeist: ’s avonds naar de film, nachtje slapen en een goed ontbijt. Avondeten, dat kon alle kanten op. Waar je maar trek in had.
Kom, dachten we, laten we hier eens op ingaan. Zo gezegd, zo gedaan.

Dat Figi, dat is eigenlijk een compleet concept: hotel, bioscoop, theater, grand café waar je ook kunt lunchen en dineren. En een eigen openbare parkeergarage. Hotelgasten kunnen gratis van de parkeergarage gebruik maken. Zo kunnen de hotelgasten ook van het één naar het ander hopsen, zonder nat te worden. Alles bevindt zich onder één dak. Terwijl niet-hotelgasten ook gewoon van buiten af van alle voorzieningen gebruik kunnen maken.

Toen wij er waren, was het geen soort van weer. Aanvankelijk hadden we plannen om in de middag van aankomst het centrum van Zeist te ontdekken, en iets gezelligs te zoeken om daar te eten. Maar het noodde niet uit.

We aten in het Grand Café. Partner had een hamburger met toeters en bellen, en ik koos een runderlende met eigentijdse hutspot en jus van gepofte knoflook. Ik had me van mijn keus iets anders voorgesteld, maar mooi was het wel. (Nog wel een portie friet erbij besteld.)
De nagerechten waren plaatjes, vooral de compositie van chocolade:
’s Avonds gingen we naar de film ‘Huisvrouwen bestaan niet’. Gewoon een lekker luchtige film, af en toe een serieus ondertoontje. Voor wie de films van Soof gezien heeft, deze film ademt dezelfde sfeer.
Overigens hield het totale filmaanbod niet over. Deze film sprong er min of meer uit.

Het was een middag, een avond plus nacht en een ochtend, maar we waren er even helemaal uit. Geen gedoe met andere mensen. Heerlijk. Het was genieten.

Als onderdeel van een Kerstdag waar we gistermiddag/-avond voor uitgenodigd waren, werd bingo gespeeld. Niet zomaar bingo, maar foute bingo.
Ik heb nog nooit serieus bingo gespeeld. Slechts verhalen gehoord over mensen die zeer fanatiek hun bingokaarten bijhouden, en er kien op zijn dat zij als eersten BINGO roepen. Ik weet alleen maar dat je volle kaarten moet zien te scoren, dat je geen cijfer dat omgeroepen wordt mag overslaan, dus continue opletten, niet laten afleiden.

Bij deze bingo ging de eerste ronde over wie het eerst een horizontale rij had, daarna een verticale rij (maar in de praktijk bleek dat er altijd wel iemand was die al een verticale rij had voordat het eerste balletje omgeroepen werd) en tot slot de hele kaart. Zou deze manier van bingoën de foute bingo zijn? Ik heb het gevraagd, maar kreeg als antwoord: dat merk je vanzelf. Maar als je niet weet hoe normaal bingo gaat, hoe weet je dan wat fout is?

Degenen die de bingo verzorgden, deden dat wel heel leuk. Het balletjesdraaiding bleek kapot, dus regelmatig vielen allerlei balletjes op de grond. (Dat kon natuurlijk opzet zijn geweest, als foute bingo zijnde, maar dat geloof ik niet.)

De sfeer was prettig. Als er meerdere mensen na het omroepen van een bepaald getal BINGO riepen, kregen ze allemaal (na controle) een prijs. Tweemaal klopte de bingo niet: als ‘straf’ moest de persoon in kwestie iets zingen. Dat werd dan één of andere meezinger. De stemming zat er goed in :-))

Maar de slotconclusie: bingoën is niet echt mijn ding.

Een paar weken geleden hadden we het boek ‘Mindf*ck van Victor Mids en Oscar Verpoort gewonnen. 101 illusies beschreven.
Omdat kleindochter zich helemaal inzoog in de uitzendingen die destijds op TV waren, hadden we dat boek aan haar gegeven.

Nu wilde het toeval dat Victor Mids en Oscar Verpoort afgelopen zaterdag 11 november een promotietour startten om de verkoop van het boek te stimuleren. Te beginnen bij Gianotten Mutsaers in Tilburg. Leuk om kleindochter daar mee naartoe te nemen, dachten we, maar helaas, ze moest voetballen. We zijn zonder haar gegaan.

Ze lieten twee mindf*ckillusies zien. Eentje met een kaartspel, en eentje die met hypnose en gedachten overbrengen te maken had.
Die met het kaartspel hoopt partner tijdens het sinterklaasfestijn bij kleindochter uit te kunnen voeren.
De gedachtenoverbrenging komt erop neer dat de arm bij de één aangeraakt wordt met iets (in dit geval een boek) en dat die aanraking door de ander gevoeld wordt. De ogen zijn bij beide personen gesloten.
Er was een flinke opkomst om Victor en Oscar bezig te zien, en natuurlijk om een gesigneerd boek mee naar huis te nemen.

Er schenen later die dag beelden bij RTL-Nieuws geweest te zijn, maar dat hebben we ‘van horen zeggen’.
Kleindochter zou het zeker leuk gevonden hebben.

Jaren geleden togen we al eens naar Eindhoven om iets op te pikken van het Dutch Design. We hadden ons niet echt voorbereid. De trigger was eigenlijk vooral het woord ‘design’. Toen we in Eindhoven aankwamen, waren er geen aanknopingspunten die verwezen naar het Dutch Design. We liepen wat verloren rond. Veel hebben we niet meegekregen van al dat design.

Dit jaar kregen we een uitnodiging.

Partner had eerder dit jaar contact met iemand die bezig was met een project om via lappen stof waaraan mensen, die in een cirkel staan, moesten trekken om zo bepaalde geluiden te genereren. Als het idee uitgekristalliseerd was, zou ze iets laten weten. En dat gebeurde dus: ze zou 2 dagen met het prototype van haar project aanwezig zijn op het Ketelhuisplein tijdens de Dutch Design Week.
Ze is afgestapt van de lappen stof. Ze heeft een bol ontwikkeld die geluiden produceert als je met verschillende mensen aan touwen trekt, en als je op de juiste manier trekt en de bol beweegt, kun je zelfs iets van een melodie uit krijgen.
We zijn niet verder dan het Ketelhuisplein geweest.
We zagen de Hihahut hun kleine hutjes promoten. Vroegboekkorting. De hutjes gaan nu de winterstalling in. Vanaf april kun je er weer nachtjes in doorbrengen.
Naast de vele eet- en drinkmogelijkheden op het plein, werd er ook veel aandacht besteed aan de technische aspecten van voedsel. 3D-printing, kweekvlees, food-lab.
Wij deden nog mee aan een soort voedselspel: vanuit verschillende gezichtspunten kreeg je een drietal stellingen voorgelegd van hoe de toekomst eruit zou kunnen komen te zien: de gele, de blauwe en de groene lijn. Je kreeg een kraskaart mee, en kraste de kleur open met welke stelling je het eens was. Zo kon je overwegend blauwe vakjes krijgen, maar ook groene. Het blijkt dat jongeren overwegend blauw scoren (in deze stellingen wordt de toekomst gedomineerd door computergestuurde acties), en dat ouderen meer de groene vakjes hebben (een meer menselijke toekomst, zelf boodschappen halen, liefst bij een plaatselijke boer, enz.).
Na het genot van een ter plekke klaargemaakte pizza bij een straatkar gingen we weer naar huis. We hebben leuke dingen gezien, maar ons er niet in detail in verdiept.
Er hing een heel gezellige sfeer.

Sinds enkele maanden ben ik penningmeester bij Wijkraad Loven-Besterd in Tilburg. Als zodanig ook ingeschreven bij de Kamer van Koophandel.

Nu moeten er ook enkele veranderingen doorgevoerd worden bij de SNS-bank. De huidige gevolmachtigden die bij de SNS-bank bekend zijn, moeten verwijderd worden, en de nieuwe (ook ik dus) moeten toegevoegd worden. De dame achter de balie in het kantoor van de SNS-bank legde ons uit welke formulieren we moesten invullen, en welke handtekeningen verzameld moesten worden.

Zo gezegd, zo gedaan. Echter, toen ik weer terug was in het kantoor zat er iemand anders achter de balie. Die keek de paperassen door, en vertelde dat we verkeerde namen ingevoerd hebben.
Ze zou het wel even duidelijk uitleggen. Het duizelde. Uiteindelijk draaide ze een aantal formulieren uit, zette in de kaders welke namen waar moesten komen, en wie waar moest ondertekenen.

Kortom, na een paar maanden is het dan gelukt om de formulieren op de juiste manier aan te leveren.
Het wachten is nu op het moment dat echt gebankierd kan worden.

Half september geven de meeste schouwburgen een voorproefje van wat de toeschouwer het komend jaar te wachten staat. Uitvoerende artiesten laten in een kwartier of klein half uur zien wat ze in hun mars hebben. Het moet het publiek over de streep trekken om alvast een kaartje te kopen voor de hele voorstelling later in het seizoen.
Tilburg kent zo’n opzet, maar het programma van de preview sprak ons niet aan. We gingen naar Roosendaal.

In het theatercafé probeerde Esther Groenenberg middels songs van Carole King in de stemming te brengen voor de rest van de avond.

Dat lukte maar half.
De Kringproef (het proeven in theater De Kring) kende een strak tijdschema, en dat liep wonder boven wonder niet uit.
Artiesten van verschillende pluimage passeerden de revue: zangeres Katell, fysiek cabaret Drie Maal Plankenkoorts, cabaretière Christel de Laat (veel afgekeken van Karin Bruers qua stemintonatie en doen en laten), cabaretier Pepijn Schoneveld, drs. Down, Theater van de Klucht met In de Vlaamsche Pot, Noord Nederlands Toneel met Dood en zo.

Een aantal voorstellingen stonden nog in de steigers. De acteurs hadden velletjes A4 voor hun neus, lazen teksten op. Je kreeg een idee van waar het naartoe ging. Ergens was dat wel jammer, maar ook weer leuk om het ontstaan van een voorstelling te aanschouwen.

Partner had nog twee vrijkaartjes gewonnen voor de voorstelling In de Vlaamsche Pot op 23 februari 2018. Ze riep op bepaald moment 56. En dat was wat Ad van Bavel kennelijk wilde horen als antwoord op de vraag hoeveel afleveringen van die Pot op TV zijn geweest.

We hebben een gezellige avond gehad, maar van wat we gezien hebben, stak er niet iets boven uit van: daar gaan we kaartjes voor kopen.

Kleindochter had al vakantie terwijl de ouders nog moesten werken. Woensdag is onze ‘oppasdag’, dus dat werd nu de hele dag.
Een nicht van partners kant werkt 2 dagen in de week in de Landgoedwinkel bij de A. Vogeltuinen bij ’t Harde. Dat leek ons wel een leuk uitstapje. Partner was erg benieuwd naar de verschillende kruiden die er groeien en waaruit homeopathische middelen gedestilleerd worden. Voor kleindochter leek het Blotevoetenpad iets geweldigs.

De Landgoedwinkel verkoopt de homeopatische middelen, maar je kunt er ook een kopje thee of koffie drinken met een heus sneetje bambu-cake.
Voor de thee krijg je een puntzakje met schaar mee, en kun je in een theehofje je eigen blaadjes voor de thee afknippen. Er stonden veel muntsoorten. Chocolademunt bijvoorbeeld, maar er was ook dropmunt.
In de Vogeltuin zelf: velden vol met allerhande kruiden. Mooie kleuren, volop in bloei.
En dan het Blotevoetenpad, hè…. Het kent enige hindernissen. die je het met blote voeten en opgestroopte broekspijpen moet trotseren. Ja, dat was wel iets voor kleindochter…..Bij het startpunt een kastje om je schoenen en sokken in te bewaren.
Nog even wat nababbelen met de nicht en toen was het toch weer tijd om de terugreis te aanvaarden. Altijd nog zo’n anderhalf uur rijden. Mooie ervaring, die tuinen.
(Overigens nog 40 eieren gekocht. Er worden daar ook een aantal kippen gehouden; het gebruik van chemicaliën waar dan ook is uit den boze. Dus ook geen fipronil.)