Het ei zei

Ik heb een dik been. Er zit duidelijk vocht in, maar waar het vocht precies vandaan komt is nog niet duidelijk. De hartpomp doet, gegeven de omstandigheden, normaal haar werk. Daar ligt het niet aan.

Het zou aan lekkende kleppen in het vatenstelsel van het been kunnen liggen. Daar mag de internist zich op 6 september over buigen.

Feit is, dat de cardioloog plaspillen voorgeschreven heeft, in de hoop dat die pillen het vocht in het been wat kunnen terugdringen. En een positief effect kunnen sorteren op de bloeddruk. Ik slik de pillen nu twee weken. Ik had hele visioenen van renpartijen naar de WC. Maar nee, niets van dat al. Het waren wel de lichtste pillen in haar soort, maar toch. Ik hoef er ’s nachts niet eens uit. (Gelukkig maar.)

Gisteren ben ik naar de huisarts geweest. De bloeddruk moest gecontroleerd worden (die was inderdaad lager dan enige tijd geleden) en er moest een bloedafnamelijst opgehaald worden, plus urinepotje, ter contrôle van vooral de nieren, maar ook van de lever en de schildklier. De werking van de plaspil kan namelijk invloed hebben op het functioneren van de nieren.

Kortom: de molen staat nog niet stil.

De molen draait door. Zie ook hier en hier.
Uit de stukjes die gehaald zijn met de bronchoscopie en op kweek gezet, is niets bijzonders gekomen.
Ik heb echter een dik been. Eigenlijk al jaren, maar meestal op momenten dat het warm was. Dat dikke ging na verloop van tijd weer weg. de laatste tijd blijft het been dik. Er moet een oorzaak zijn waarom het been zoveel vochtophopingen geeft.

Gisteren ben ik bij de cardioloog geweest. Echo, hartfilmpje, fietstest. De verdikte hartspier was al bekend. Die doet verder geen kwaad; zorgt enkel voor wat hogere bloeddruk. De hartpomp functioneert normaal. Als die niet goed functioneerde, zou dat een verklaring kunnen zijn voor de vochtophoping. Wel moest de fietstest stopgezet worden: de energie was er nog wel, maar de bloeddruk werd zo hoog van de inspanning, dat men het raadzamer achtte om er een punt achter te zetten. Maar ja, dat verklaart nog steeds het vocht in het been niet. Het andere been is ook wel wat dikker, maar niet zo uitgesproken. De cardioloog heeft wel plaspillen voorgeschreven, pillen die er voor zorgen dat ook de bloeddruk wat lager wordt.

Afgelopen vrijdag heb ik vier buisjes bloed laten aftappen. Daar is niets bijzonders uit gekomen. De cardioloog kwam erachter dat vergeten was om naar de waarden van het eiwit in het bloed te kijken: als die te laag zou zijn, zou dat ook een verklaring kunnen zijn. Maar vandaag ontzenuwde de longarts die theorie: als er te weinig eiwit in het bloed zou zitten, dan zou het hele lichaam wat dikker moeten zijn.

De foto die de longarts heeft laten maken van de Thorax X laat een verbetering zien ten opzichte van de laatste foto, ruim een maand geleden. Voorlopig is de longarts uitgepoept. Ze wil me weer over een half jaar zien.

Ze heeft wel een verwijzing naar de internist meegegeven. Die moet kijken hoe het met de bloedvaten in het been gesteld is. Kleppen kunnen lekken. Ze verwacht dat het toegaat naar steunkousen. In ieder geval is de internist de derde specialist die zich over het dikke been gaat buigen. Dat zal ergens in september worden, zo liet het afsprakenbureau van de Interne Geneeskunde me weten.

Ik krijg nog bericht.

Destijds hadden we een senseo die net in een serie zat, waarbij mogelijk ontploffingsgevaar aanwezig was. Je mocht je senseo opsturen, de bron van het gevaar werd verholpen, je kreeg je senseo weer terug. In sommige gevallen kreeg je een nieuwe. Wij dachten: ach, het loopt zo’n vaart niet. Echter, de senseo begon toch gek te doen. Wij alsnog naar een verkooppunt. Na enige tijd: de senseo is niet meer te repareren, we hadden recht op een nieuwe.

Nu, een jaar later, lekt de nieuwe senseo. We konden echter de bon niet meer vinden, dus besloten we een simpele senseo ter vervanging te kopen. Mede met het oog op een kampeerweekje dat we afgesproken hadden.

We liepen de Harense Smid binnen, zagen een leuke LCD-TV staan, en dachten: we hebben ook nog een TV voor in de slaapkamer nodig. De TV in de slaapkamer was voor zichzelf begonnen: midden in de nacht sprong die opeens aan, liep alle zenders één voor één af. Het beste was om de stekker uit het stopcontact te trekken.

De TV bleek niet meer in voorraad, maar we kregen korting omdat het een showroommodel was. Nadat-ie aangesloten was, bleek dat alle zenders goed fijn te stemmen waren, maar dat Ned 1 constant lijkt te lijden onder atmosferische storingen. Niet scherp te krijgen.

Terug naar de winkel. De verklaring is dat de LCD-TV’s gevoeliger zijn voor welke kabel de input van de zenders verzorgt. Bij die oude TV’s, de toetertelevisies, maakte dat niet veel uit. Het zou dus kunnen zijn dat onze kabel niet meer geschikt is. We laten het maar zo: tenslotte is alleen Ned 1 niet scherp. Het is maar de slaapkamer.

Inmiddels zagen we een andere LCD-TV. Iets groter, een aanbieding. Zou voor de woonkamer geschikt zijn. Helaas, gereserveerd. Maar het filiaal in Turnhout heeft hem misschien nog.

We hadden een kampeerweekje afgesproken in Lommel, België. Gezien de weersverwachting leek het ons beter af te zien van deze kampeeractiviteit. We gingen naar Lommel om ons verblijf af te zeggen. Via Turnhout. Ook daar was slechts het showroommodel over. Korting op de aanbiedingsprijs. (Alle zenders scherp, geen last van ‘verkeerde’ kabels.)

Op weg naar Lommel kwamen we nog over een leuke brug. In de buurt van Postel:

Overigens hebben we bij de Blokker een simpele senseo gekocht.

Mensen die mopperen op de NS vanwege vertragingen van de treinen, hebben waarschijnlijk nog nooit een afspraak op het ziekenhuis gemaakt. De gemiddelde uitlooptijd bedraagt toch altijd wel een half uur tot een uur. In mijn geval drie kwartier.

Bronchoscopie. Er wordt een slangetje met een cameraatje door de slokdarm naar de longen gemanoeuvreerd. Dat cameraatje moet natuurlijk wel zonder horten en stoten de beelden doorgeven. Daarom wordt er plaatselijk verdoofd. Voor de patient zelf ook een stuk aangenamer.

Die verdoving geschiedt in een drietal fases. Eerst wordt er een spray in de keelholte gespoten. Een spray met bananensmaak, vergezeld van iets dat ‘brandt’. Het heeft iets weg van Pernod. Je keel wordt dichtgeknepen. Slikken lukt niet meer, terwijl je redenen genoeg denkt te hebben om te slikken. Wil je niet slikken, maar probeer je datgene dat dwars zit op te hoesten, dan krijg je meer het kokhals-effect. Deze eerste fase moest bij mij nog een keer uitgevoerd worden, omdat de eerste dosis kennelijk niet genoeg was. De tweede fase is verdoving met een wat langer slangetje, voor in de longen. De laatste fase is dieper de longen in.

Er was een assistent die mee mocht kijken. Alles wat de longarts op het scherm zag, werd uitgelegd. Ik heb heel wat medische termen de revue horen passeren. Ik wist niet dat ik zoveel verschillende soorten kwabben had. Er was wat roods te zien, duidend op een ontsteking; ergens anders was iets gezwollen. En passant werd er wat slijm weggezogen. Verder zag het er goed uit. Er was geen bloed getraceerd.
Tijdens het slangenonderzoek heb ik niet hoeven hoesten of peristaltische bewegingen hoeven maken. Ik was een goede patient, kreeg ik te horen.

Na afloop echter begon het. Het lastige was, dat ik wel iets wilde ophoesten, maar het niet kon, omdat het nog verdoofd was. Een benauwd gevoel.

Inmiddels is de verdoving uitgewerkt, heb ik weer wat gedronken en gegeten (want dat mocht de eerste uren na het onderzoek ook niet, de kans op verslikken is groot), maar gaat het praten nog moeizaam. Kennelijk heeft één en ander ook invloed op de stembanden.

Volgende maand het vervolg.
Overigens staat volgende maand ook een afspraak met de cardioloog gepland.

Enige tijd geleden maakte ik melding van het feit dat ik zomaar bloed opspuugde. Ik was naar de Eerste Hulp van het ziekenhuis geweest, bloed afgenomen, foto gemaakt van de longen, een antibioticakuur meegekregen, een datum voor een volgende afspraak.

Dat was afgelopen dinsdagmiddag. Om kwart voor één weer een foto, aansluitend de longarts. Op de foto was het kleine zwarte streepje dat de vorige keer nog zichtbaar was, niet meer te zien. Maar ja, zo’n bloedoprisping moet toch ergens vandaan komen. Partner: kijk eens naar zijn linkerbeen? Die is dik. En ja, dat vond de longarts toch ook. Als het een trombosebeen is, dan zou dat de oorzaak kunnen zijn. Laten we dat eerst maar eens onderzoeken. Ik regel wel dat er een echo van je been gemaakt kan worden. Loop maar naar afdeling Radiologie. Ik zal je meteen een ander formulier meegeven: als je geen trombosebeen hebt, wil ik een CT-scan van je longen laten maken. Op zo’n scan zie je net iets meer dan op een foto, bijvoorbeeld of je een longembolie hebt. Als dat zo is, dan zullen we u helaas hier moeten houden, want dan moet die embolie bestreden worden met flink wat bloedverdunners.

De echo van het been gaf aan dat het in ieder geval geen trombosebeen is. Er zit wel veel vocht in. Da’s weer een ander hoofdstuk.

De uitslag van de CT-scan liet lang op zich wachten, maar…. geen longembolie. Wel troebele beelden die duiden op de aanwezigheid van slijm, en dat duidt weer op ontstekingen. Weer een antibioticakuur voorgeschreven, nu een andere soort.

Maar ja, daarmee is nog niet gevonden waarnaar gezocht werd, namelijk de oorzaak van het opgeven van bloed.

Volgende week een bronchoscopie.
Bovendien heeft de longarts me verwezen naar de cardioloog, om beter naar het been te kijken.

Kortom: de molen draait door.

’s Ochtends vroeg. Net wakker. Beetje hoesten, er komt wat slijm omhoog, je slikt het door, weer wat hoesten, er komt weer wat naar boven. Zakdoek in de buurt, nu maar eruit met de geit….blijkt het helder bloed te zijn. Dan kijk je toch wel vreemd op.
Bij het tanden poetsen kwamen eigenlijk alleen nog sliertjes bloed mee na het gorgelen.

Op naar de EHBO. Je hebt tenslotte nog geen half jaar geleden in het ziekenhuis gelegen met een longontsteking en met de Mexicaanse griep. We konden meteen door naar een behandelkamer: saturatie bepalen, bloeddruk, drie buisjes bloed afnemen, een foto van de longen maken.

Het duurde een paar uur, maar dan heb je ook wat. Uit het bloed was niks afwijkends op te maken. De foto zag er voor de behandelend arts niet bijzonder uit, maar hij polste toch even de longarts thuis, die mij een paar maanden geleden onderzocht heeft. Die wees op wat specifieke details. Er blijkt toch een klein streepje zichtbaar te zijn vlakbij de ontsteking die ik destijds had.

Een antibioticakuur is nu voorgeschreven. Een afspraak met de longarts moet gepland worden als de kuur afgelopen is. Tevens zal dan een nieuwe foto gemaakt worden.

Kortom: ik zit weer in een molen.

Hier in huize Ei staat de TV rond etenstijd standaard ingesteld op RTL4. Voornamelijk voor ‘As the world turns’. Dat begint ongeveer om 17.00 uur. Daarna het RTL Nieuws en EditieNL.

Ja, ‘As the world turns’. Ik volg het maar met een half oog. De ene plotwending is nog vreemder dan de andere. Voor wie een beetje thuis is in deze soap: Brad is een aantal afleveringen eerder per ongeluk doodgeschoten door Jack. Nu verschijnt hij regelmatig als geest. Via Henry kan hij communiceren met de levende wereld, in casu met Katie. Ach ja, het is soap, denk je dan….

In Oakdale is het nu Kerstmis. Brad mag één dag een echt levend mens zijn, om nog even te zeggen wat hij nog kwijt wil, tegen wie hij wil. Voornamelijk tegen Katie dus. Katie helemaal hoteldebotel, ze beginnen te vrijen.

Dan gaat de fantasie met mij op de loop: stel dat Brad en Katie nog één keer de ‘daad’ verrichten. Katie raakt zwanger van een dode. Lijkt me toch wel apart.

Maar deze plotwending gaat zelfs voor ‘As the world turns’ te ver…

Wij werken samen op 1 computer. Aan een kabel, dus niet draadloos. Het wil nog wel eens voorkomen dat we alletwee tegelijk iets aan de computer willen doen, meestal iets dat met e-mail of internet te maken heeft.

De laatste tijd loop ik een beetje in mezelf te brainstormen over een laptop of over een Ipad. Je hoort zo vaak mensen tussen neus en lippen door zeggen: o, by the way, ik heb een nieuwe Ipad, daar kan ik zulke leuke dingen mee doen…Of: ach, ik neem gewoon mijn laptop mee, dan ben ik niet helemaal buitengesloten van de ‘wereld’.

Appeltje-eitje, hoor ik iedereen roepen.

Oké, dan koop ik een, laat zeggen, Ipad. Je schijnt ermee het internet op te kunnen, je e-mail te kunnen onderhouden, iets met foto’s te kunnen doen, en waarschijnlijk nog veel meer.
Neem nou dat internet: wij hebben geen draadloos internet, dus hoe verloopt het internet op de Ipad, want vanzelf zal het niet gaan? Moet je een apart abonnement afsluiten? Als dat zo is, dan ben je weer extra geld kwijt….En hoe zit het, als je met je Ipad op pad gaat: gaat dat internet nog steeds zo makkelijk?

Of is een laptop toch simpeler? Weliswaar wat groter, dus minder geschikt om overal mee naartoe te sjouwen. Hoe vaak lees ik niet, dat mensen hun laptop in de trein hebben laten slingeren….Ook bij een laptop heb je het probleem van dat internet. Ik heb wel begrepen, dat je tegen bepaalde kosten per maand iets met een dongel kunt doen, zodat je overal internet hebt.

Kortom: ik ben niet zo overtuigd van dat ‘appeltje-eitje’.

Ik ben nog niet naar de winkel geweest met mijn overdenkingen, omdat ik bang ben niet echt een neutraal advies te krijgen, want ja, je hebt natuurlijk verschillende soorten en besturingssystemen, en wat al niet meer.

Jaja, appeltje-eitje.