Het ei zei

In de afgelopen maanden heeft de KRO zowel de eerste twee series van The Killing als de serie The Bridge uitgezonden. The Killing van Deense makelij, The Bridge van Deens/Zweedse makelij. In Denemarken en Zweden worden misdaadseries gemaakt die duidelijk een eigen signatuur dragen. Niet te vergelijken met de CSI’s of zo. Ik herinner me The Kingdom, een thrillerachtige serie die zich in een ziekenhuis afspeelt. Meesterlijk.

The Killing heeft Sarah Lund als hoofdpersoon, een atypisch figuur, dat alle harten steelt door haar truien. The Bridge heeft ook atypische hoofdpersonen: Saga Noren en Martin Rohde. Juist hun vervreemdende persoonlijkheden maken deze series zo bijzonder om te volgen, afgezien van de spanningsopbouw.
Killing 3 is inmiddels op DVD te verkrijgen. Voor Bridge 2 schijnen we nog even te moeten wachten.

De begintune van The Bridge klinkt heel dromerig, maar ook ietwat mystiek.
Het blijkt ‘Hollow Talk’ van de Choir of Young Believers te zijn.

Met de beelden van een spreeuwenzwerm heel rustgevend:

http://www.youtube-nocookie.com/embed/Vy7yuj-UrNI?rel=0

Via twitter komen nogal eens youtube-linkjes langs, die je brengen bij allerhande soorten muziek. Het moet de stemming weergeven waarin iemand op dat moment verkeert. Of er is een bekende popster, musicus, net dood. Met de herinneringen die mensen dan aan zo iemand hebben, word je dood gegooid. Linkje hier, linkje daar.

Soms kom je iets tegen waarvan je zegt: dit is anders (althans voor mij), hier gaan we niet zomaar aan voorbij.

Bijvoorbeeld:

http://www.youtube-nocookie.com/embed/UD8C_A__DFc?rel=0

Of deze. Zij heeft meer goede songs. Emel Mathlouthi, een Tunesische, die ook in het Frans zingt. Haar laatste CD, uit 2012, heet Kelmti Horra. Onderstaand nummer komt overigens niet van die CD.
http://www.youtube-nocookie.com/embed/orXplIW0_Mk?rel=0

Partner doet meer met Facebook dan ik. Zo zag ze dat Ogham gevraagd was om samen met muziekvereniging Concordia een ‘concert about Celtics’ te geven. Dat leek ons wel iets aparts. Een harmonieorkest samen met een folkband. Er waren nog net een paar kaartjes. Gisteravond, de 31ste maart was het te doen, in Berkel-Enschot.

Muziekvereniging Concordia trad het eerste deel van de avond alleen op. Verrassend goed. Veel klarinetten, altsaxen, tenorsaxen, dwarsfluiten, verschillende soorten toeters, een fagot en een drum. Speelse arrangementen. Terecht namen de musici het applaus na afloop van hun optreden in ontvangst:

Het tweede deel van de avond kwamen de leden van Ogham het orkest versterken. Het bleek een prima combinatie te zijn. De ene keer was het orkest de begeleiding bij de muziek van Ogham, de andere keer begeleidde Ogham het orkest. Alsof ze al jaren samenspeelden. In werkelijkheid zijn er een paar oefensessies aan vooraf gegaan.

De afsluiter was voor Ogham. Swingend de nacht in. Muziek waar je altijd blij van wordt. Het is dan ook niet het eerste concert van de groep dat we meemaken. Dit keer zaten we zelfs op de eerste rij.

Zie ook hier.

Luisterden we zaterdagavond in een bovenzaal naar de muziek van Carmina, zondagavond waren we aanwezig bij het optreden van The Shins in de Melkweg in Amsterdam:

Openbaar vervoer was geen optie: een eerdere ervaring die we hadden, bracht ons na allerlei omzwervingen om half vier ’s nachts thuis vanuit Amsterdam naar Tilburg. We gingen met de auto. In de buurt was een parkeergarage. We vertrokken vroeg om niet voor verrassingen te komen staan.

De verkoopstand met de nieuwe CD (ook als LP te verkrijgen), met T-shirts en met ander promotiemateriaal was al ingericht.

De nieuwe CD kochten we alvast, om de grote drukte later voor te zijn; de T-shirts waren te klein, die lieten we hangen.

De Melkweg oogt prettig. Een leuke indeling van de zaal. Langs de muren waren beperkte mogelijkheden om te zitten, verder geen stoelen of krukken. Als mensen staan, kunnen meer mensen genieten van een concert. Met vooruitziende blik hadden we de rolstoel meegenomen. We kozen een plekje bij een paal, zodat ik al leunend kon kijken. Achteraf leunde iedereen tegen iedereen: uitverkocht huis.

Oude en nieuwe nummers werden ten gehore gebracht. Op elk bekend/oud nummer werd enthousiast gereageerd. Aan de nieuwe nummers moest je nog wennen. Het typische stemgeluid van de leadzanger blijft, maar het totaalplaatje was niet zo onderscheidend meer.

Terwijl Paul McCartney afgelopen zaterdag een drie uur durend optreden in de AHOY ten beste gaf, stonden The Shins met moeite anderhalf uur op het podium. Maar het was geweldig om mee te maken. Prima sfeer. Iedereen kwam voor de muziek. We hadden het niet willen missen.

De auto heeft ook genoten: het parkeerkaartje bleek bijna net zo duur als het entreekaartje voor de Melkweg.

Eens per maand organiseert het GUO (Groeten uit Oisterwijk) een folkavond. Folk in de ruimste zin van het woord. Als je veel folkachtige muziek hoort, ben je geneigd te zeggen: ja, nu ken ik het wel. Musici uit Schotland en Ierland putten uit dezelfde traditionals. Bewerken die op hun manier en er ontstaat een enigszins nieuw nummer.

Gisteravond trad Carmina op.

Deze groep liet toch wel een ander geluid horen. Het Keltische karakter was nog duidelijk herkenbaar door de zang, maar de muziek zelf was ingetogener, mooier. Piano, keyboard, tenorsax, altsax, viool, twee soorten gitaren, fluiten en uillean pipe werden in verschillende samenstelling bespeeld. De ene keer klonk het jazzy, de andere keer folky, en weer een andere keer zonder etiket.

Lange nummers. Je kon je echt in de muziek indompelen zonder dat je na drie minuten moest overschakelen naar een ander thema.

Een verrassend optreden. Genoten.
Nee, ze verkochten geen T-shirts.

De kleine was nog geen jaar. 2007. Partner had toen de dinsdag als vaste dag in de week om op te passen. Heel af en toe liep ze met de kleine in de wandelwagen naar de werkplek van opa. Op weg naar de wereldwinkel passeerde ze Sounds, een prettige CD en LP winkel. De kleine wil nog wel eens druk zijn, ook verbaal, maar toen partner met haar Sounds binnenstapte, werd ze stil. Ze luisterde naar de muziek die opstond.

De muziek bleek van The Shins te zijn. Meteen kocht partner de enige twee CD’s van de band die in de winkel lagen: ‘Chutes too narrow’ (2003) en ‘Wincing the night away’ (2007). Ik heb zelf moeten wennen aan de muziek. Nu kan ik ervan genieten.

In de jaren daarna bleef het stil rond The Shins. Er kwamen maar geen nieuwe CD’s. Er gloort echter licht: ik las toevallig dat The Shins op 25 maart in De Melkweg in Amsterdam een concert geeft. Ook komt er een nieuwe CD uit. (Dat zal de reden van haar tournee wel zijn.)

Op de site las ik dat de kaartjes 22 euro per stuk kosten, exclusief servicekosten en verplicht lidmaatschap van De Melkweg à 2 euro per persoon. De voorverkoop startte gisteren, 20 januari. We hebben vanochtend 2 kaartjes aan de balie bij de Free Record Shop gekocht. We wilden het optreden toch wel meemaken. Er waren nog maar 40 kaartjes beschikbaar. Het optreden vindt plaats in zaal The Max, die plaats heeft voor 1500 personen. Dan is de verkoop best snel gegaan.

Overigens hebben we bij de Free Record Shop voor 2 kaartjes inclusief lidmaatschap 62 euro betaald. dat betekent 7 euro servicekosten per kaartje. Diefstal noem ik dat. Maar het kan nog gekker: ik kwam een site tegen (proticket) waar de kaartjes 39 euro per stuk kosten, inclusief alles. 15 euro servicekosten per kaartje. Belachelijk.

Maar…..wij gaan naar het concert. We zijn benieuwd, want het heeft wel gerommeld binnen de groep, las ik ergens.

UPDATE:
Inmiddels zijn er ticketburo’s die meer dan 40 euro per kaartje vragen. En op Marktplaats worden de kaartjes ook al aangeboden, natuurlijk voor prijzen boven het gemiddelde. Opkopers van kaartjes, en ja hoor: er ontstaat een zwarte markt.

De protestsong is weer terug. René Zwaap is met zijn band Wederhoor de studio ingedoken, en is bezig een CD van 11 nummers op te nemen. Titel van de CD: De Vliegende Hollander. Het eerste nummer (O Nederland) staat op Youtube. Oordeel zelf:

http://www.youtube-nocookie.com/embed/FYwBuS1-1Fo?rel=0

PS: Die ruime spaties tussen de links: daar heb ik geen invloed op. De webhost heeft een update uitgevoerd, maar er is iets mis gegaan. De technische afdeling gaat haar best doen om het weer ooglijker eruit te laten zien.

Partner heeft in haar jonge jaren een blauwe maandag bij een drumband gezeten. Vriendin L die niet veel later de drumband ontdekte, heeft zich helemaal gestort in de wereld van de trommels en percussie. Via de ene band naar de andere band is ze terechtgekomen bij Maisquenada.

Deze sambaband bestaat dit jaar vijf jaar. Vriendin L nodigde ons uit voor de avond, waarop dat met taart, optredens en een hapje en drankje gevierd werd. Dat was gisteren.

De feesttaart bestond uit drie lagen. Er was veel werk van gemaakt. Merk op dat de rechtopstaande stokjes rondom de trommeltaart van marsepein zijn:

Maisquenada telt veel leden. Volle bak op het podium. Als ze eenmaal goed bezig zijn, is het geweldig swingen op het ritme van de verschillende soorten trommels. Vooraf werden oordopjes uitgedeeld. Het werd aangeraden die tijdens het optreden in te doen. Dat bleek inderdaad geen overbodige luxe.

Halverwege het optreden begaven zich twee sambadanseressen op het podium. Ja, daar moet je van houden. Maar ze voegden toch iets toe. Niet zozeer toen ze op het podium enkele salsadanspassen uitvoerden, maar meer toen ze zich op de vloer tussen het publiek begaven. Ja, toen werd er meer geswingd.

Enkele losse flodders:

We hebben een heerlijke avond gehad. Vriendin L had het niet beter kunnen verzinnen met haar uitnodiging.