Het ei zei

De rit vanuit Nesles-la-Vallée duurde toch nog altijd zo’n 10 uur, inclusief enkele stops. We werden echter niet teleurgesteld: het hotel L’Aigle rouge is een alleraardigst hotel. Geen hotel in de ware zin van het woord: het ademt de sfeer van kamperen uit. Veel is mogelijk, er wordt niet snel ergens moeilijk over gedaan. Het is onderdeel van de Skiworld-keten, die zijn oorsprong in België heeft. Dit hotel wordt gerund door een Belgische crew. Heel ontspannen. Een goede kok. Een soort Belgische enclave.

De zomermaanden worden duidelijk gebruikt om achterstallig onderhoud te verrichten. Want, de winter, dat is toch echt het toeristenseizoen. De prijzen voor de kamers (op basis van het all-inclusive idee) zijn in de zomer duidelijk lager dan in de winter. Zo komen ook in de zomer de kamers vol.
Het was goed dat wij nog wat kampeerspullen in de auto hadden liggen: alle deuren en hekjes van balkons piepten als de ziekte. We hadden siliconenspray: even spuiten op alle scharnieren, weg gepiep. Er was een bad aanwezig, maar de stop ontbrak. Ook die hadden we bij ons. Nee, ons vangen ze niet….

Uitzicht vanuit ons balkon:

We zaten in een bergachtige streek. Op bepaalde punten kon je de Mont-Blanc in de verte zien liggen. Zelf zaten we op 1350 m hoogte. Een uitgelezen gebied voor wandelaars en mountainbikers, maar dat zijn wij geen van twee. Dus zochten wij het iets verder weg: met telecabines per kabelbaan naar een hoogte van 3000 m vervoerd worden bijvoorbeeld:

Naar een ijsgrot, die van binnen groter is dan je zo zou denken….

Ook op 3000 m moet je wel eens naar de WC:

Zo hadden we ook een tochtje in gedachte naar een stuwmeer. Niet zozeer om dat meer, maar vanwege de rit er naartoe. Na de eerste 200 meter brandde er echter een lampje op het dashbord, links van het stuur: CHECK. Als zoiets brandt, betekent dat meestal niet veel goeds. Gelukkig hadden we onderaan de berg een garage gezien:

Daar staat-ie, de gele auto, rechts. Er wordt een diagnose op uitgevoerd. De Lambda Sonde bleek inactief. Vervolgens kwam er een stortvloed aan technische termen. We snapten er niets meer van. De alarmcentrale van de ANWB in Lyon gebeld. Die vertelde na twee uur, nadat ze zelf met de garagemonteur gesproken hadden, dat de Lambda een soort sensor is die er voor zorgt dat de katalysator goed blijft functioneren. De goede mix van olie en benzine, enzovoorts. Als de Lambda kapot is, dreigt de katalysator ook kapot te gaan, omdat verkeerde signalen afgegeven worden. Het onderdeel moet vervangen worden, niet meer verder rijden….Daar zaten we dan. Het onderdeel zou nooit op tijd bij de garage zijn. Met de taxi zijn we terug naar het hotel gegaan. (De vrouw van de ANWB in Lyon stelde voor om die 9 km naar boven te lopen….no way) Vervangend vervoer krijg je pas, als gebleken is dat de reparatie niet binnen 48 uur uitgevoerd kon worden. Nu niet dus. Gelukkig moest onze hoteluitbater boodschappen doen in verschillende dorpjes. Hij vroeg of wij zin hadden om mee te gaan, ons ergens af te zetten, en later weer op te halen. Daar maakten we graag gebruik van. We hadden dan wel veel boeken bij ons, maar dat moet niet overheersend worden.
Intussen had de ANWB de garage een nieuwe en wat uitgebreider diagnose op de auto laten uitvoeren. Daarbij bleek dat er sprake is van twee Lambda Sondes: één voor de katalysator, en één na de katalysator…..die tweede was inactief. En daarmee kun je best rijden. Nee meneer, rijdt u maar gerust naar Nederland hoor. Wij nemen de gehele verantwoordelijkheid als er toch iets mis gaat. (De auto repatriëren en ons met alternatief vervoer naar Nederland laten komen is voor hen natuurlijk een flinke kostenpost.)

Oké, we hebben gisteren 1100 km afgelegd. De auto heeft het prima gedaan. Wel kregen we onderweg een steentje tegen de voorruit aan. Een buts. Waar is Carglass nou? Je ziet al reclames wel, maar in Frankrijk zie je ze niet hoor…..

Een paar foto’s die ik jullie niet wil onthouden.

Toen we van het ziekenhuisbezoek bij de vader van Pierre afkwamen, had een vriend van Pierre voor ons ‘gekookt’:

In de Aldi van Chauvigny zagen we deze manier van het verwerken van gekookte ham:

Een paar maanden geleden bivakkeerden we hier in Nesles-la-Vallée op een camping. We hadden toen een feest bij een vriendin die 50 jaar werd. Het appartement van Pierre, bij wie wij altijd sliepen als we in de omgeving van Parijs moesten of wilden zijn, werd grondig verbouwd: geen ruimte voor logé’s.

Nu kunnen we wel bij hem terecht: een nieuwe vloer is gelegd, en de muren zijn flink onder handen genomen. Ook heeft hij een slaapbank gekocht: die mogen wij nu inwijden. Inmiddels hebben we er een heerlijke nacht op doorgebracht.

In het kader van de herinrichting van zijn appartement had Pierre een nieuwe keuken via internet besteld. Tegen de tijd dat de datum in zicht kwam waarop de keuken geleverd zou worden, brak hij de zijne af. Helaas…de leverancier ging failliet. Geen keuken, maar wat erger was, zijn centjes waren ook weg: hij dacht, ik betaal alles maar vast. Stom, stom, stom.
Volgende week wordt de keuken geleverd die hij daarna besteld heeft. Nee, dit keer zelfs niets aanbetaald. Aangezien hij meestal op het werk eet, of onderweg een lunchroom binnenstapt, vond hij het niet de moeite om enige keukenactiviteiten thuis te organiseren. Wij hebben dus onze campinguitrusting maar meegenomen. Wij zijn niet zulke uit-eters, we koken liever zelf. Bovendien spaart het geld.

Ik heb ook al één boek uit, maar daar was ik al in begonnen: De Huurmoeder van Tania Heimans. Een humoristische, prettige schrijfstijl. Toch een serieus onderwerp. Naarmate je verder in het boek komt, wordt dat meer en meer duidelijk. Een ontroerend einde.

Woensdag gaan we misschien met Pierre mee naar zijn vader in Poitiers. Die ligt heel slecht, en aangezien Pierre het vaak over ons gehad heeft, kan het een goede gelegenheid zijn om nog kennis met zijn vader te maken. Vrijdag komen we dan weer terug in Nesles-la-Vallée, waarna we zaterdag heel vroeg naar La Plagne rijden.

Zoals ik al eerder bericht heb, hebben we vanaf 21 augustus een leuk verblijf kunnen boeken in La Plagne. We zijn reuze benieuwd.

Voor die tijd gaan we nog een kleine week doorbrengen in Nesles-la-Vallée. Het dorpje dat zo langzamerhand ons vaste vakantie-plaatsje geworden is. Je komt er tot rust. De omgeving is landelijk. Er is een heerlijke boulangerie-patisserie. En je komt aan lezen toe. Er ligt een stapel Vrij Nederlanden te wachten, een paar Groene Amsterdammers en boeken: Tania Heimans (De Huurmoeder), Martin Bril (verschillende verzamelde verhalenboekjes), Renate Dorrestein (De Leesclub), Sylvia Witteman (Dat verzin ik niet), Bernlef (Geleende levens), Carry Slee (Fatale liefde), Tatiana de Rosnay (Haar naam was Sarah). Partner heeft sinds kort het sudoku herontdekt, dus daar gaan ook een paar boekjes van mee.

De banden van de auto staan op spanning, een ruitenwisser is vervangen, olie is nagekeken, zo ook de koelvloeistof en ruitensproeivloeistof. De benzinetank is gevuld.

Het hondje is inmiddels naar z’n oppasadres gebracht, dus niets staat ons een prettige vakantie in de weg.

Misschien dat we in Nesles-la-Vallée nog de beschikking hebben over internet, maar in La Plagne zeker niet.

De verslagen volgen….

We zullen wel een keer ergens onze naam en e-mailadres achtergelaten hebben, want al een tijdje krijgen we bijna elke dag een aanbieding op reis- en verblijfgebied van ActievandeDag.nl in onze mailbox. Dat soort mailtjes verdwijnen bij mij meestal ongelezen in de map ‘Verwijderde items’.

Partner echter wil die aanbiedingen nog wel eens bekijken. De clou is, dat de aanbieding alleen voor die dag geldt. Snel beslissen dus. En dat heeft ze gedaan: ze viste een 8 daagse zonvakantie in Frankrijk in de Alpen uit de mailbox. Zeven overnachtingen in een hotel, zeven maal buffetontbijt, zeven maal diner. Slechts €149,- per persoon. Meteen geboekt.

Het hotel ligt bij La Plagne. Nu had ik wel eens van La Plagne gehoord, maar kon het toch niet goed plaatsen. Het blijkt een echte wintersportplaats te zijn. Veel skipistes in de omgeving. Er stopt een trein, maar niet in de zomer. Het dorp is ooit aankomstplaats geweest van een bergetappe in de Tour de France. Albertville ligt er in de buurt. Daar zijn nog wel Olympische Winterspelen gehouden. Kortom, het ligt vrij hoog, en de entourage is vooral gericht op het wintersportgebeuren.

Wij gaan er eind augustus bivakkeren. Het is een deel van Frankrijk waar wij nog niet eerder geweest zijn. De rit er naartoe is even afzien, want het is toch nog wel zo’n 1100 km, maar als we daar eenmaal zijn, zijn we blij dat we de auto bij de hand hebben.

Zou het in de zomer minder toeristisch zijn in zo’n wintersportplaats, vraag ik me dan af.
Dat zou ik niet zo erg vinden namelijk….

Overigens: de Amerikaan John Isner en de Fransman Nicolas Mahut hebben over hun tennispartij net iets korter gedaan (11 uur en 5 minuten), dan wij van Tilburg naar La Plagne zullen gaan rijden.
Isner heeft uiteindelijk de wedstrijd gewonnen met: 4-6, 6-3, 7-6, 6-7, 70-68

En die voetballers maar klagen…..

Koninginnedag…..in onze naïviteit dachten we dat de meeste mensen wel in eigen land het feest zouden vieren, en dat de mensen die in verband met de mei-vakantie langer weg zouden blijven, de donderdag ervoor vertrokken zouden zijn. Maar nee…..

Rond de klok van 10 uur ’s ochtends vertrokken we. Het begon rustig, maar in de buurt van Breda reden we al in een file-fuik. De weg naar Antwerpen kende veel wegwerkzaamheden; de aanvoer vanuit Nederland was voor het wegennet aldaar te veel….stapvoets rijden dus. Eer we Antwerpen voorbij waren, waren we alweer ruim twee uur verder.
Brussel en Bergen/Mons kenden de normale drukte, maar dat hinderde niet. (Gelukkig rijden de meeste Nederlanders richting Parijs via Gent en Lille, dus die ellende ontliepen we nu.)
We waren Frankrijk nog niet in, of we mochten weer aansluiten achter een lange rij auto’s, zover het oog reikte….Om het nog gezelliger te maken, kwamen er ook nog wegen uit op onze weg, vol met auto’s die wilden invoegen. De bestuurders van die auto’s waren aangewezen op de vriendelijkheid van de medemens om in te kunnen voegen. Want ja, sommige bestuurders verdedigen hun plaatsje in de rij met hand en tand. Soms zie je zelfs auto’s over de vluchtstrook voorbij razen, om na vijf auto’s weer in te voegen. Inmiddels was duidelijk dat er verderop een ongeluk gebeurd was. Twee vrachtauto’s zaten op elkaar, waren door de vangrail geschoten, waardoor het verkeer aan beide zijden van de weg geheel ontregeld was. Je kon er via één rijstrook langs. Er moest dus ook nog geritst worden. Voor een Nederlander is ritsen al een probleem, maar een buitenlander heeft ritsen totaal niet in het woordenboek staan. Tjonge, tjonge, zoiets noem ik nou verloren tijd…..als je een beetje normaal ritst, is een file veel sneller opgelost….
Ook hier kwam een eind aan. Inmiddels was het al zo laat geworden, dat, toen we bij vliegveld Charles de Gaulle af moesten slaan de campagne in, dat de werknemers van het vliegveld afgewerkt waren, en naar huis gingen….opnieuw file. Wat is ook weer het Franse woord voor file? Mouchoir? Nee, da’s zakdoek. Moucher….mouche, mouche….O nee, het is bouchon….
(Noot lien: toen jij dacht dat we er al wel zouden zijn, zaten we dus nog steeds in de auto)

Eindelijk, rond 8 uur half 9 kwamen we aan….helaas, de camping die we uitgezocht hadden, bleek gesloten. Gelukkig was er in de buurt nog één. Een camping waar wij de enige kampeerders bleken met een tent. Hier en daar passanten met een caravan, maar het merendeel heeft de caravan daar permanent staan, en komt de weekenden er bivakkeren. We hadden een mooie plek.

Jammer dat bij het opzetten van de tent een stok knakte, gelukkig niet door en door. Dat we de kussens vergeten waren. Dat ik een éénpersoonsluchtmatras meegenomen had ipv een tweepersoons (Ik heb op de grond geslapen).

We hebben een paar intensieve dagen gehad. Geen tijd voor boeken lezen. Nou ja, een derde boek…..het was bovendien niet geriefelijk: regenachtig, koude wind. Dan ben je blij dat zich alternatieven aandienen.

Het was wel lekker er even helemaal uit te zijn geweest. Kamperen, ook al lijkt het soms meer op kramperen, geeft toch meer vrijheid dan een hotel. Je kunt meer jezelf zijn…

Zaterdag hebben we een feest.
Een vriendin die in Fontenay-en-Parisis woont, een dorpje min of meer onder de rook van vliegveld Charles-de-Gaulle, wordt 50 jaar. Of wij ook van de partij willen zijn…..Een klein aandachtspuntje: er is geen plek in de herberg om te slapen. Geen probleem, dachten we, dan vragen we toch gewoon of we bij P. in Nesles-la-Vallée mogen slapen. Maar die was zijn huis volledig aan het verbouwen.

Nou, misschien is kamperen dan wel iets….als het weer een beetje meezit:

Ooit hebben we zo gekampeerd, maar de jaren gaan tellen, het lichaam vraagt om iets meer luxe….:

Ik denk dat we een aardige camping gevonden hebben: het adres valt nog onder de gemeente Nesles-la-Vallée, maar in feite ligt de camping aan een zijweg van de weg tussen Nesles-la-Vallée en L’Isle-Adam. Lekker in de natuur.

Morgenochtend vertrekken we. Een stapel ongelezen boeken is al ingepakt….
Dinsdag komen we weer terug.

Natuurlijk was er ook een ander Oberhausen. Het oude centrum. Nou ja, oud; in vergelijking met het nieuwe koopcentrum wel. Autovrije winkelstraten, normale winkels, straten met mooie panden, hier en daar een kunstobject.

Het wandelt best prettig, op zo’n manier….:

Het hotel was gemoedelijk, prettig, aardig personeel, prima ontbijt, enzovoorts. Niets te klagen dus. Maar toch….kan iemand mij uitleggen waarom je in de meeste hotels, en dan vooral in het buitenland, van die dunne dingen krijgt die voor kussens door moeten gaan? Dubbelvouwen helpt niet, je zakt nog steeds met je hoofd tot op de matras.

Ik heb begrepen dat massa’s Nederlanders de grens oversteken om hier in Oberhausen het koopcentrum aan te doen, en om uit te gaan. Het koopcentrum zelf, CentrO zoals het eigenlijk heet, kun je onderverdelen in kledingzaken, geurtjeszaken en snacktenten. Af en toe kom je iets anders tegen. Saturn bijvoorbeeld. Rondom het CentrO heb je meer het restaurantwezen. Er is een bioscoop, en een zaal voor entertainment. Laat ik het zo zeggen: ik zou er niet speciaal voor op uit trekken. Sterker nog, we hebben het gezien, en dat is meer dan genoeg.
Lichtpuntje in de duisternis was de Ierse Pub. Gezellige sfeer; leuke indeling van het pand, goede muziek en lekkere drankjes:

Er was een modelbouw/miniatuurbouw van treinen, maquettes, autootjes, landschappen. Kunstig gedaan, maar niet echt speels.

Je hebt Sea-life. Veel soorten vissen, en ander onder-water-gedierte (zeepaardjes, inktvissen). Hier en daar liep je onder de vissen/haaien/schilpadden door. Vissen, met gezichtsuitdrukkingen, een mens gelijk….Leuk om te zien.

Een oude zinkfabriek is omgevormd tot een Industriemuseum. Altijd interessant om die oude machines te zien.

In de Gasometer, een voormalige gasfabriek, was een expositie ingericht over het sterrenstelsel, en over de geschiedenis van het ontdekken van de verschillende hemellichamen. De raketten naar de maan. Qua opzet was het heel mooi gedaan.
Kortom, wij kwamen onze dagen wel door. We hebben ons prima vermaakt….