Het ei zei

Elk jaar krijgen we best wel veel kerstkaarten. Gewoon, kaarten die door de posterijen bezorgd worden, niet digitaal dus. Dat begint al ruim voordat het Kerstmis is. Daar zitten afzenders bij die eenmaal per jaar een levensteken geven, maar ook mensen die je bijna elke week spreekt. Zo sturen wij ook kaarten naar mensen die we door het jaar heen eigenlijk niet contacten. Da’s leuk. Verder beantwoorden we vooral. Meestal doen we dat tussen Kerst en Oudjaar.

Die plannen waren er dit jaar ook. Kaarten om te versturen waren uitgezocht (we hoefden niet eens extra kaarten te kopen) en er waren postzegels.

Vorige week dinsdagmiddag 28 december, werd ik door collega’s op het werk naar huis gestuurd: ik liep te blaffen van hier tot Tokyo….ga jij maar eens uitzieken! Leuk gezegd, maar tegen het einde van het jaar moet er op administratief gebied veel gebeuren. En aangezien ik een eenmanspost heb…

De rest van de week lag ik in bed, hing ik in de stoel, surfde ik even over het internet, en lag ik weer in bed. AM droeg zorg voor alle boodschappen, woensdag en donderdag al…oliebollenmix, appelbeignets, soesjes, en de normale wekelijkse boodschappen. Dat was maar goed ook: donderdagavond was ook AM afgeknapt. Daar lagen we dan, vrijdag….totaal geen eetlust, sterker, het idee aan eten maakte ons al misselijk.

’s Avonds om 24.00 uur wensten we elkaar nog veel sukkelen toe….:-))

Zo gleden we min of meer ongemerkt de grens over van 2010 naar 2011. De kaarten zijn nog steeds niet geschreven, de puf is er nog steeds uit. Wel komt de eetlust terug: de eerste appelbeignet is zojuist opgegeten.

Morgen 3 januari, ja, dan MOET ik naar het werk: het nieuwe jaar moet opgestart worden. Vooral administratief. Er moeten voorraden geteld worden, enzovoorts. En dan ligt er voor mij natuurlijk de hoeveelheid werk, die ik vorige week had willen/moeten doen.

We wensen in ieder geval iedereen een gezellig, gezond en humorvol 2011 toe.

Begin dit jaar ging een waarschuwing van Philips uit, dat senseoapparaten met een bepaald serienummer gevaar liepen om te ontploffen. Als je zo’n apparaat had, kon je hem inleveren bij een aantal contactpunten, waarna het euvel verholpen zou worden. Kosteloos. Ons senseoapparaat viel ook onder die regeling, maar we dachten: ach, het zal zo’n vaart niet lopen. We lieten het zo. Totdat de senseo echt kapot ging, een paar maanden later. Hij deed niets meer. We gingen naar de Harense Smid. Legden uit wat er aan de hand was, legden een vaag verband met het serienummer….We lieten het apparaat achter. Een paar weken later kregen we bericht dat ons senseoapparaat niet meer te repareren viel: we mochten een andere senseo uitzoeken.

Dat deden we. Een kleine bijbetaling, maar dan kon je ook latte macchiato klaarmaken. Niet dat ik dat lekker vind, maar AM wel…

Enige tijd geleden ging er iets mis: we kregen de klep van de senseo waar de padhouder ingaat niet meer open. Die had zich vacuüm gezogen. We wilden niets forceren, dus kwam onze oude koffiezetter weer tevoorschijn. Vanmiddag kwam het ervan om met het apparaat terug naar de Harense Smid te gaan, en het probleem voor te leggen.

De expert werd erbij geroepen. Karin. Ja, het komt wel vaker voor, als de padhouder niet goed in het apparaat gelegd wordt. We zullen eens een paperclip pakken…daar maakte ze een lange pin van.

Terwijl Karin met de pin aan het wroeten was, kreeg ik van iemand anders een schoteltje aangeboden, waarop een bleek stukje kip, een schijfje aardappel, een schijfje courgette en een stukje paprika, een beetje gekruid: kijk, dit is met de stoomoven bereid. Voordeel van de stoomoven is, dat bijna geen vitaminen verloren gaan. En je kunt alles tegelijk in de oven leggen. Ik moet zeggen, de groente en de aardappel, dat ging prima, maar het vlees zag er niet uit (zo bleek), maar belangrijker: het was heel droog. En je hebt geen jus. Vlees moet je gewoon in een koekenpan bakken, lekkere klont boter erbij….

Intussen had Karin het probleem opgelost. Met de tot pin uitgerekte paperclip. We hebben geen bonnetje hoeven laten zien. Goede service….

Hier in Nederland zijn begrafenissen en crematies over het algemeen aan aardig wat regeltjes gebonden. Er komt wel eens wat extravagance aan te pas, maar gepast rouwen voert de boventoon.

In Ghana is het mogelijk om (als bekendste voorbeeld) in een colafles begraven te worden. Als je in een voetbalschoen begraven wilt worden, dan kan dat ook. De plechtigheid zelf blijft serieus, ernstig.

Afgelopen maandag kregen we vier vrienden te eten. De mensen met wie we regelmatig een lang weekend weg gaan, zoals laatst naar Alkmaar. Twee van hen hebben onlangs een reis gemaakt door een gedeelte van India, Nepal en China. In de tijd dat ze in India waren, was er de mogelijkheid om je in te schrijven voor een bezoek aan een open crematieplaats. De groep waarmee zij reisden bestond uit 15 personen. Slechts zij tweeën schreven zich voor dit programma-onderdeel in.

Er vonden net crematies plaats. Vijf lichamen lagen op een rij. Eén voor één werden die aangestoken. Waarmee was onduidelijk, maar het brandde goed. De as die zich ophoopte werd door iemand de naaststromende rivier in geschept. Totaal geen ceremonie. De mensen keken gewoon naar het verbranden. Aan de overkant van de rivier wachtten (meest) jongeren op het moment dat de as het water in gegooid werd. Dan sprongen zij ook het water in, zwommen naar de plaats waar het as de rivier in kwam, en doken naar beneden. Er zou zomaar een gouden tand meegekomen zijn, of iets anders van waarde….Nee, hygiëne, daar moet je in India niet mee aankomen. De meeste mensen zijn allang blij als ze iets te eten hebben….

Hoezo regeltjes?

Van oorsprong was Tilburg een textielstad. Arbeiders werkten in de wolfabrieken. Voor de wol was een bepaald zuur heel belangrijk, het zogeheten ureum. Gemengd met water werd de wol hiermee gewassen, of, in een andere verhouding werd de wol er soms ook mee geverfd. In urine zit ook ureum. Het verhaal gaat dat er een tijd bestond, dat mensen hun urine in kruiken opspaarden. Deze kruiken werden eens per week door mensen van de wolfabriek opgehaald.
Tilburgers werden zodoende kruikenzeikers genoemd. De tijd van urine opsparen, als die er ooit geweest is, is voorbij. Overgebleven is het feit dat Tilburg tijdens de carnavalsdagen nog steeds Kruikenstad genoemd wordt. Overgebleven is ook een beeldje, dat we tegenkwamen tussen de spullen, die we uit de garage gehaald hebben, de kruikenzeiker…
Je kunt niet zeggen, dat het een mooi beeldje is, maar een collectors item is het wel…

De slogan waarmee de gemeente de laatste jaren een andere koers wil varen is: ‘Tilburg, moderne industriestad’. Als je Tilburg binnenkomt, zie je een bord langs de kant van de weg, waarop een grote T, met daaronder: je bent er….En inderdaad, er zijn bedrijven die vinden dat ze er zijn, in Tilburg. Fujifilm bijvoorbeeld. Na het afstoten van de filmrolletjes, richt Fuji zich naast filmpapier op specialistischer producten. Tevens verliest Fuji de duurzaamheid niet uit het ook. ‘Innovatie en duurzaamheid’ is hun slogan. Je komt dan ook niet zomaar hun bedrijventerrein op. Ik moest laatst voor de wereldwinkel iets ophalen. Voor de slagbomen moest ik eerst bij de portiersloge een pasje halen…hiermee openen de deuren zich voor je, althans, bepaalde deuren. Om dat pasje te krijgen, moest je eerst je naam doormailen. Aan de portier moet je vervolgens je legitimatie laten zien. Er wordt gecontroleerd…je krijgt je pasje, met een plattegrond, waar je moet zijn…

Fuji, je bent er….

Partner is al enige tijd ziek thuis. Veel buikpijn, dan weer diarrhee, dan weer ‘poepen door een rietje’ zoals ze zelf zegt, veel moe, dan weer koud, dan weer warm. Kortom: algehele malaise. Aanvankelijk werd gedacht aan een ontsteking in de darmen, maar de specialist vermoedt dat er in Frankrijk een paraciet meegelift is. Er zijn al verschillende onderzoekjes geweest, maar ‘op papier bent u kerngezond, mevrouw…’ Het wachten is nu nog op de uitslagen van bloedonderzoek (iets meer dan het standaardverhaal) en van de ontlasting (plas en poep).

Het gaf partner wel de gelegenheid in huis eens wat orde op zaken te stellen. Er werden kasten en kastjes herordend, overbodige spullen gingen naar de kringloop of naar haar zus….iemand die ook graag rommelt met tweedehands spullen. Langzaam maar zeker kreeg het huis een makeover. Er moesten nog wel wat puntjes op de i gezet worden, maar het voelde goed…..

Totdat…

De zoon van vrienden van ons gaat op zichzelf wonen. Veel heeft hij al. Bepaald keukengerei nog niet. Peace of cake voor ons…roept u maar! Weer een zak weg. Ruimt lekker op. ‘Ik durf het haast niet te vragen: ik heb ook nog geen bank…’
‘Wij wel: echter, ergens achteraan in de garage. Maar, jij krijgt die bank.’

Zo gezegd, zo gedaan. De garage. Er moest een weg gebaand worden naar achteren. Voor de voet werden spullen in de VW-bus van de wereldwinkel gedaan. Voor zus, voor de kringloop, of voor de kliko. Een allegaartje blijft over, dat nader uitgezocht moet worden. Dat werd het huis dus weer ingesleept. We hebben nu al driemaal met de bus gereden, en nog zijn we niet halverwege….de troep in huis neemt weer bizarre vormen aan.

We moeten wat op Marktplaats zetten, vindt partner. Ik heb de foto’s gemaakt. Partner heeft de advertenties op Marktplaats gezet. Weinig reacties. Soms is er een bod, je mailt dat je ermee accoord gaat, maar dan loopt het dood. Op de één of andere manier zijn wij niet in de wieg gelegd voor het verkopen via de Marktplaats. Van kennissen horen wij altijd van die enthousiaste verhalen. Hoe onooglijk het aangebodene ook is, mensen staan in de rij. Zo niet bij ons.

Zolang we de bank niet hebben, zullen we nog wel even in de troep zitten. Daarna kan de garage weer heringericht worden. Of, in een utopisch geval, leeggeruimd, en zelfs opgezegd. Dat scheelt dan toch weer zoveel huur per maand….

Enige tijd geleden hadden we het over vliegen.

In het ouderlijk huis van de vader van Pierre zag ik allerlei soort ansichtkaarten aan de muur geprikt, of ergens op geplakt, waarop allerlei motjes afgebeeld staan. Die kaart is doordrenkt met een soort geur waarop de mannetjesmotten afkomen. Als ze erop afgekomen zijn, blijven ze op de kaart geplakt zitten. Nee, fris is het niet. De idee is, dat als de mannetjes er niet meer zijn, dat de vrouwtjes vanzelf wegtrekken….of ook doodgaan.
(Wat je als donker op de kaart ziet, zijn de echte motjes. Grijs is getekend.)

Bertie had iets geschreven over vliegen.

Thérèse herinnerde zich dat zij ooit begonnen was om met vliegenlijkjes een kwartetspel te maken. Zij schreef daarover middels een gastlog op de site van Bertie. Een grappig idee.

Op de vensterbank bij het kantoor van de wereldwinkel is het soms net een kerkhof van vliegen en vliegjes. Daar had ik eens een foto van gemaakt, maar zelf vond ik dat het lijkgehalte niet zo goed naar voren kwam.
Op verzoek hier toch die foto….

(Heb je net een lekker toetje op, krijg je dit….)

Gisteren is ons hondje naar de trimster geweest. Een adresje dat we een paar jaar geleden via onze buurman doorgekregen hadden. Ze was toen net voor zichzelf begonnen. Inmiddels heeft ze naam en faam gemaakt. Ze neemt geen nieuwe klanten meer aan, zo druk heeft ze het.

Eens in de zoveel maanden laten we ons hondje knippen. Op het moment dat het zover is, vinden we hem eigenlijk het leukst…een echt bolletje wol:

Het is een malthezer leeuwtje, maar omdat we hem zonder tierelantijnen zo kort mogelijk laten trimmen, zou die zo door kunnen gaan voor een ADHD-hondje…

Gelukkig is hij niet zo’n stuiterbal….