Het ei zei

Restaurant De Imme stuurde de wereldwinkel onlangs een e-mailtje met het verzoek om een petitie te tekenen om produkten met een biologisch keurmerk BTW-vrij te maken. De Imme neemt bij de wereldwinkel biologische koffiebonen af, die naast het Max Havelaar keurmerk ook een EKO keurmerk hebben.

Het idee erachter is, dat de overheid wel vraagt om milieubewuster te zijn, duurzamer om te gaan met de spullen die je gebruikt, biologisch verantwoord te eten, enzovoorts, maar dat de consument daar niet veel wijzer van wordt. Biologische produkten zijn over het algemeen duurder dan een vergelijkbaar niet-biologisch produkt. Door de biologische produkten te verkopen zonder BTW, zou er een betere concurrentiepositie ontstaan voor deze produkten. Op het moment dat er meer vraag is naar biologische produkten, wordt het produkt goedkoper. Op dat moment kan de BTW weer van stal gehaald worden. Per saldo zal voor de consument de prijs gelijk blijven. Het zou om een experiment van twee jaar gaan. Voor het bedrijf maakt het niet veel uit. De klant betaalt de BTW aan de ondernemer, maar de ondernemer moet de BTW weer afdragen aan de overheid. De overheid schiet er wel bij in.

Mocht iemand het idee van de BTW-vrije biologische consumptie wel zien zitten, je kunt tekenen op de site:

http://www.biobtwvrij.nl

Als er 40.000 mensen getekend hebben, kan het volgens de Burger-initiatief-wet in de Tweede Kamer als onderwerp behandeld worden.

Na de herinrichting van de winkel ligt er nog steeds een stapeltje boeken achter, in het magazijn. Er is geen plaats meer voor in de herberg. Althans, men wil er geen plaats voor vrij maken….Op deze manier verkoop je natuurlijk helemaal niets. Je zou een natuurlijke afvloeiing verwachten, maar nee hoor.

Voor wie geïnteresseerd is, hier de lijst van titels:

Ouarda Saiilo – Dochter van Agadir
Op zoek naar de verloren kindertijd in Marokko.

Sabine Kuegler – Terug naar de Jungle
‘Ik bracht mijn kinderjaren en een groot deel van mijn jeugd door in het afgelegen Verloren Dal, midden in het gebied van de Fayu. Ik heb nog altijd heimwee naar de jungle van West-Papoea, hoewel ik ondertussen vele jaren in de westerse beschaving heb doorgebracht. Het is mijn diepste wens eindelijk naar huis terug te keren.’

Hameeda Lakho – Gebroken cirkel
Een vrouw op zoek naar de in haar jeugd in Pakistan ontnomen moeder-dochterrelatie.

Nury Vittachi – De Fengshui detective
Misdaadverhalen met C.F.Wong als fengshui-expert en de Australische Joyce die onbekommerd door Wongs porseleinkast van Oosterse wijsheden en tradities banjert.

Miranda Innes – Stad van kaneel
Verbouwingsperikelen rondom het herstellen van een prachtige, lang verwaarloosde riad in de medina (oude stad) van Marrakech. ‘Verliefd op magisch Marrakech.’

Mary-Ann Sandifort – De cholerafabriek
Een inkijkje in het dagelijks leven in Mozambique.

Mohammed Choukri – Hongerjaren
Het autobiografische verhaal dat met rauw realisme laat zien hoe het is om te leven aan de onderkant van de Marokkaanse samenleving.

Henriette Akofa – Een slavin in Parijs
Een Afrikaanse vrouw wordt onder valse voorwendsels naar Europa gehaald. Slavernij bestaat nog.

Monica Ali – Brick lane
Over de keuzes die mensen maken om het geluk te vinden. Een Bengaalse wordt uitgehuwelijkt en verhuist naar Londen. Een geestige en ontroerende roman over de manier waarop landschappen en herinneringen het menselijk inzicht bepalen.

Zakes Mda – De walvisroeper
Een sprookjesachtige roman over een man, een vrouw en een walvis. Vol mythische tradities en moderne materialistische verlangens.

Henna Goudzand Nahar – Hele dagen in de regen
In het tropische grensstadje Abseba woont, in twee gescheiden wijken, een bevolking van kleurlingen en afstammelingen van gevluchte slaven. Sinds enkele jaren maken militairen er de dienst uit. Henna Goudzand volgt, vanuit verschillende invalshoeken, gedurende twee etmalen, de bewoners uit Abseba in hun strijd om te overleven.

Anna Solar-Pont en Asha Miró – Sporen van sandelhout
Het zoeken naar familiegeluk, en het vinden van de bestemming in het leven. Een bijzondere roman over adoptie en migratie.

Laila Lalami – Hoop en andere gevaarlijke verlangens
Een portret van vier wanhopige mensen die een beter bestaan op willen bouwen in Spanje. Vanuit Marokko vertrekken ze in een rubberbootje om illegaal de Straat van Gibraltar over te steken.

Nassim Assefi – Aria
Overstelpt door verdriet na het overlijden van haar vijfjarig dochtertje Aria, gaat de Iraans-Amerikaanse Jasmine Talahi op reis. Een indringende roman over de zoektocht naar de betekenis en over het leven tussen twee culturen.

Bas Vlugt – De ijssalon van dokter Harry
Een reis door zuidelijk Afrika. In de voetsporen van David Livingstone.

Emma Lavine – Een partijtje polo met een geit zonder kop
Een reisverslag. Op zoek naar eeuwenoude sporten in Azië.

Aya Zikken – Op weg naar Yadadore
Een reis door het zuiden van India.

Frank van Rijn – Pelgrims en pepers
Op de fiets van Anthos (Griekenland) naar Sri Lanka, dwars door Turkeije, Iran, Nepal, Pakistan en India.

Frank van Rijn – De gouden capuchon
Een reis door Kirgistan, West-China en Tibet. Per fiets.

In 2005 is de wereldwinkel van Tilburg verhuisd van de Stationsstraat naar de Nieuwlandstraat. Een afstand van ongeveer 500 meter. Er lagen een aantal redenen aan ten grondslag: 1. Het nieuwe pand ligt bijna in het loopgedeelte van het centrum. 2. De huur van het nieuwe pand is beduidend lager.

Het was tevens een goede gelegenheid om de winkel de uitstraling te geven van de nieuwe transformatie. FairSupport, één van de twee overkoepelende organen van de wereldwinkels (zie ook hier), had een bureau ingeschakeld; die kwam tot de conclusie dat paars en geel ‘in’ waren, en dat dat de kleurstelling moest worden voor herkenbaarheid van de wereldwinkel. Het nieuwe gezicht zou tevens omzetverhogend werken…..

Nu, vier jaar later, is er wel een lichte omzetverhoging te bespeuren, maar niet zo spectaculair als van te voren voorspeld. Een ander plan ontstond. Dat hield in dat andere eisen aan de inrichting gesteld werden, dat de presentatie van produkten anders moest (het wordt hoe langer hoe meer een Xenos), en dat een keuze gemaakt moet worden uit wat je wel en wat je niet (meer) gaat verkopen.

De wereldwinkel verkoopt naast food (koffie, thee, consumptie-artikelen, wijn) en nijverheid in de ruimste zin van het woord, ook artikelen die tot het zij-assortiment gerekend worden: kringloop, boeken, CD’s, wierook, Amnesty-kaarsen. Een aantal jaren geleden was al besloten om geen CD’s meer te verkopen.
Nu gaat de literatuurpoot van het onderdeel ‘boeken’ eraan. Zelf vind ik dat wel jammer. Vaak zijn het boeken (kopje ‘wereldliteratuur’, of ‘reisliteratuur’), die in de doorsnee boekwinkel niet snel te vinden zijn. Het argument is, dat te weinig in die richting verkocht wordt, dat de ruimte op het schap beter benut kan worden voor produkten die goed ‘lopen’. Voor een reguliere winkel kan ik me zo’n argument nog voorstellen, hoewel ook niet altijd, maar voor de wereldwinkel zie ik dat toch net iets anders. Door het verkopen deze boeken, kun je je onderscheiden. Maar ja, het Bestuur beslist…..

In bepaalde kroegen mag alweer gerookt worden.
Op de werkplek echter nog steeds niet….:

De laatste tijd wordt het declareren flink onder de loep genomen. Met name wordt gelet op het declareergedrag van bestuurders die op de ‘loonlijst’ staan van de burger. De zonnebril van Wouter Bos bijvoorbeeld. In het Brabants Dagblad van vandaag (9 juli 2009) las ik een artikel over het verschil in declareren van de Burgemeester en Wethouders van Tilburg en die van Den Bosch. Den Bosch komt er niet goed vanaf. Het declareren van een kaars van twee euro door de Burgemeester van Den Bosch, aangestoken in de kerk samen met minister Plasterk, scoort natuurlijk niet echt. Stadsbestuurders krijgen voor dit soort uitgaven meer dan 600 euro per maand op hun rekening gestort. Een paar honderd euro meer, en je hebt een maandloon voor veel mensen…..

Binnen de wereldwinkel is sinds kort een discussie ontstaan over het declareren van snoep. De wereldwinkel drijft op vrijwilligers. Dat doen ze met hart en ziel. Koffie en thee kan tijdens de winkeldiensten naar hartelust gedronken worden. Die wordt uit eigen voorraad genomen. Wel genoteerd, want het moet administratief verwerkt worden. Soms wordt een pak appelsap of sinaasappelsap uit de voorraad gepakt. Meestal bij wat warmer weer. Maar ja, een snoepje op zijn tijd is toch ook wel lekker. Iemand bracht eens pepermunt mee, en vulde daarmee een door iemand anders meegebrachte snoeppot. Toen de pepermunt op was, bracht weer een ander een zak drop mee. Soms bleef de snoeppot een tijdje leeg. Vrijheid, blijheid. Totdat iemand dacht: eigenlijk moet de snoeppot steeds gevuld zijn. Die kocht ook snoep, maar die ging de snoep declareren. Het idee van snoep werd geïnstitutionaliseerd. De spontaniteit was eraf.

En vooral, zo is de gedachtegang: waarom moet het gedeclareerd worden? Wij hebben onze snoep ook niet gedeclareerd, wij vulden met liefde de snoeppot….

Scheve ogen dus, alleen maar door het declareren….

In de tijd dat wij in Frankrijk waren, werd de kantoorruimte grondig gerenoveerd. Er moest multifunctioneler gebruik van de ruimte gemaakt worden.

Ik was vanochtend dan ook reuze benieuwd hoe mijn nieuwe werkplek eruit zou zien, of het net zo werkbaar zou zijn als dat ik gewend was, enzovoorts…

‘Hier is je nieuwe werkhok, maak er maar wat van…..’
(zo hadden we dat echter niet afgesproken.)

‘Met de wereldwinkel uit Tilburg, met Gerrit’
‘Met KPN Zakelijk. Bent u degene binnen uw bedrijf die voor de ICT verantwoordelijk is?’
‘Ik heb wel een adviserende rol, maar geen beslissingsbevoegdheid.’
‘Het gaat om de dongel….’
‘Als ik u mag onderbreken: wij hebben geen laptop.’
‘Uw bedrijf heeft geen laptop….?!’

De man moest dit duidelijk bij zichzelf verwerken. ‘Ik bel over een jaar of twee nog wel eens een keer.’

De wereldwinkel heeft een girorekening, nou ja, had. Nu heet het betaalrekening, onder de vlag van de ING-bank. (Jaja, ik weet het, de wereldwinkel had beter een rekening kunnen hebben lopen bij de Triodosbank of de ASN-bank, maar die girorekening was er al lang voordat ik er kwam werken. De wereldwinkel in Tilburg is een Stichting. Elke verandering moet gepaard gaan met handtekeningen van mensen uit het Bestuur, er moeten uittreksels uit het handelsregister van de Kamer van Koophandel aangevraagd worden, en bij de te veranderen situatie meegestuurd worden. We zijn op deze manier al weken bezig met de aanvraag van een klantenpas bij het Office Center. Overstappen naar de Triodosbank bijvoorbeeld leer je zo wel af….)

De ING-bank dus. We kregen keurig netjes een brief in de bus, waarin stond dat de giro opgeheven werd, dat er een naamsverandering kwam, dat ons rekeningnummer wel gewoon gehandhaafd bleef, en dat de afspraken die we hadden met de Postgiro, dat die overgenomen werden door de ING-bank. Nee, er verandert voor u verder niets….

Hoewel, niets?

Op gezette tijden wordt een hoeveelheid contant geld, dat binnenkomt via de verkopen in de winkel, op de eigen rekening gestort. Dat gebeurde tot voor kort bij het postkantoor. Je kwam met je haffeltje vijfjes, tientjes, twintigjes en vijftigjes bij de balie, het geld werd geteld, bedrag gecontroleerd met wat het zou moeten zijn, soms opnieuw geteld, elastiekje om het papiergeld, pas door het pinapparaat, en dat was dat…..geld gestort.

Voor het storten van geld zijn we nu aangewezen op de ING-bank. Echter, geen mannetje achter een balie, nee, er staat nu een telmachine. Langs mijn neus weg, zei ik, dat ik nu snapte waarom er zoveel ontslagen waren bij de ING-bank. Pas in de automaat, toetsen dat je geld wilt storten, en je geld in een opening leggen. Op knopje drukken…..klep gaat dicht, even later weer open…..helft van het geld niet geteld: had je het geld eerst per briefje moeten strijken. Een nieuwe poging met het restant van het geld. En weer blijft er iets achter. Ik ga naar de klantenservicebalie en doe mijn beklag. Hebt u niet een ander briefje van twintig, en een ander briefje van vijf? zo luidt hun vraag. Nee dus. Kunnen jullie er niet gewoon een elastiekje omheen doen, en zelf in een gleuf in de muur werpen, zo opper ik. Maar nee, dan loopt de administratie in de soep…..Ze zullen het zelf nog eens proberen: na een paar verwoede pogingen was het eindelijk gelukt. Het uiteindelijke bedrag klopte ook nog.

Het zal toch niet zo zijn, dat ik, telkens als ik geld moet gaan storten, dat ik eerst naar een stomerij moet om het geld te wassen en te strijken….?