Het ei zei

Ben je op zoek naar een bepaald kledingstuk, kom je achterin de kast een doos tegen, waarin een multitenthuisje gefrot zit. Als je het geheel eruit haalt, springt-ie als een duveltje in een doosje open. Het dak is apart verpakt. Het multi-karakter zit ‘m in het feit dat je het huisje als winkel kunt gebruiken, of als postkantoor, of als poppentheater. Het lag er maar net aan van welke kant je ertegen aan keek. Het kostte moeite om het huisje weer terug in de doos te stoppen.

We namen de doos mee naar Speelland, bij de Beekse Bergen. Een heerlijk oord voor de kleine. Bij een eerdere gelegenheid hadden we al een abonnement aangeschaft. Dat abonnement was net iets duurder dan een enkel bezoek, dus…

De kleine had wel ideeën met het tenthuisje: ‘Komt dat zien….komt dat zien…!’

Einde voorstelling:

Wij wonen aan een plein. Een aantal jaren geleden alweer helemaal op de schop gegaan, en getransformeerd tot een speelplaats vooral voor de jongere jeugd. Aan de andere kant van het plein heb je een kinderdagverblijf, een peuterspeelzaal en een basisschool. Vandaar. Er kwamen allerlei soorten wipkippen op het plein te staan, een paal waaraan drie korfbalkorven gemonteerd, veel betonnen Z-zitplaatsen, enzovoorts. Een paar Z-zitplaatsen staan zodanig opgesteld dat ze ook als doelpaal te gebruiken zijn, want zolang de teams niet te groot zijn, kun je er ook voetballen.

Op gezette tijden heeft dat plein ook een aantrekkingskracht op de kleine, wanneer ze bij ons is. Dan pakt ze een bal, en gaan we naar buiten. Natuurlijk worden eerst pogingen gedaan om de bal door één van de korfmanden te gooien, maar daar moet nog flink op geoefend worden. Die pogingen worden dus alras gestaakt. Balletje trappen. Nog geen ‘partijtje’, maar dat zal niet lang meer duren.

Totdat: ‘Opa, ga jij zelf even voetballen…

… dan ga ik even iets anders doen.’

De kleine heeft iets met de Efteling. Dat enthousiasme is voor een groot deel overgebracht door partner. Die is min of meer in Eftelingsferen opgegroeid.

Vorige week kwam de Eftelingfilm ‘De Sprookjesboom’ uit. Daar moesten we natuurlijk naar toe. We hadden nog bioscoopbonnen liggen. Bonnen die ik destijds voor mijn verjaardag gekregen heb. De film draait in een Pathé-bioscoop. Op haar site kun je de kaartjes ook online bestellen. Dat ging goed, tot het moment dat we wilden aangeven dat we nog bonnen hadden. Nergens een mogelijkheid. Nee, de betaalmogelijkheden zijn nog niet zoals bij bol.com. Die is dan ook niet voor niets door Ahold overgenomen.

Vandaag gingen we maar gewoon naar de locatie zelf om aan het loket kaartjes te kopen, met de bonnen. Wat blijkt: aan het loket zijn de kaartjes één euro duurder. Slechte zaak. Ik vertelde het verhaal over ons wedervaren. ‘Ja, nee, u hebt gelijk, zover zijn we nog niet…’ Ze deed echter niets van de prijs af.

De film zelf was eigenlijk best aardig. We hebben een paar luister CD’s in de Sprookjesboom-serie. Die draaien we voor de kleine regelmatig in de auto af. Die zelfde stemmen, met dezelfde intonatie, kwamen in de film terug. Dat geeft toch net dat beetje extra, waardoor de kleine meteen in de film gezogen werd.

Zeventig minuten. Het was voor de meeste kindertjes lang zat. Na 65 minuten begon er geroezemoes in de zaal te komen. Dan heb je het als filmmaker goed gedaan, als je kinderen van drie tot zes, zeven jaar meer dan een uur rustig kunt houden.

Vandaag, twintig jaar geleden, belde ik een bridgevriend op. Aan de andere kant van de lijn nam iemand op die ik niet kende. Ik vroeg naar de vriend, maar die woonde daar niet, en die kende zij niet. ‘O, dan heb ik een verkeerd nummer ingetoetst. Sorry.’ ‘Geeft niet hoor, Gerrit.’ We verbraken de verbinding.

Ik belde mijn bridgepartner, maar er bleef bij mij iets knagen: ze noemde mij, foutbeller, Gerrit. Dat klonk zo persoonlijk. Ik besloot haar nog een keer te bellen. Ik wist wat ik fout getoetst had: het laatste cijfer moest geen 1 zijn maar een 2.

We praatten wat over en weer. Totdat ze terzake kwam: of we meteen bij café Weemoed zouden kunnen afspreken. (‘Dan kan ik korte metten maken met deze situatie, en kunnen we weer over tot de orde van de dag,’ zo dacht ze.)

Het liep anders. Van het één kwam het ander. We verkasten naar De Plaats, een café, waar later op de avond ook ruimte was om te swingen. Het was gezellig. Ik bracht haar met de fiets naar haar auto. We spraken zelfs af om over een maand naar de film ‘An angel at my table’ te gaan.

Dat was het plan. We hadden echter al veel eerder contact met elkaar. Ik at konijn tijdens de kerst bij haar, ik nodigde haar uit als bridgepartner bij café De Ring. Enzovoorts, enzovoorts.

Het is nu twintig jaar later. We hebben het nog steeds gezellig. Partner en ik.

Afgelopen week is onze schoonzus overleden. Ze had kanker. Begin van het jaar werd dat ontdekt, op een moment dat de kanker eigenlijk al in een te ver gevorderd stadium was, om hoop op een goede afloop te hebben. Maar er werd gedokterd, gechemood en bestraald. Het leek te helpen. Trynke hipperde weer op, ze ging zelfs weer als juf voor haar klas staan. Lesgeven aan kinderen van de basisschool was haar passie. Maar dan ook echt het lesgeven. Al die burocratische onzin lapte ze vaak aan haar laars. Ze was wel in voor een grapje: zo liet ze haar leerlingen eens na afloop van een dictee gokken hoeveel fouten ze dachten gemaakt te hebben in het dictee. Als het aantal fouten juist was voorspeld, dan volgde een beloning. Zo kon het gebeuren dat Pietje 8 fouten had, maar achter in de klas uitriep: ‘Yesss! Goed gegokt.’Het duurde maar zes weken, die opleving. Een bacterie die het lichaam binnenviel, werd haar teveel.

Vrijdag was de begrafenis. In Winsum, Groningen. Vanuit Tilburg niet naast de deur. Onderweg naar Winsum stopten we even voor een koffiepauze. De kroegbaas van het café vertelde dat hij eens bij familie in Canada op bezoek was. ‘Nou jong, vandaag gaan we een kopje koffie drinken bij een vriendin van mij. Wil jij rijden?’ Dat wilde hij wel. De reis ging naar een dorpje 400 mijl verderop. Toen de koffie op was, na een uurtje, gingen ze weer terug. Afstanden….in Nederland wordt daar vaak zo bekrompen over gedacht, wilde hij maar zeggen.

Het was een mooie dienst. Heel informeel eigenlijk. Het leven moest gevierd worden. De muziekkeuze was heel gevarieerd. De mensen die naar voren kwamen om iets te zeggen, deden dat met zoveel verve en zoveel humor, dat je kon denken dat aan hen een goede conferencier verloren gegaan is.

Na afloop van de dienst gingen we in colonne achter de rouwauto aan naar de begraafplaats. Een lange sliert van allemaal bolletjes, parapluus, want het regende dat het goot. De begraafplaats lag aan de rand van het dorp. De plek waar Trynke begraven werd, was heel open. Een weids uitzicht. In films zie je wel eens shots van boven van een begrafenistafereel. Een handvol mensen rond een graf, in the middle of nowhere. Die middle of nowhere was hier ook wel een beetje van toepassing, maar het aantal mensen dat om het graf gedromd was, was ontelbaar.

Terug in de kerk was er gelegenheid tot het nuttigen van een hapje en een drankje. Of, zoals op de kaart stond: gelegenheid tot het drinken van de roodste rode wijn.

We zullen Trynke missen.

Sinterklaas vieren bij zoon O, schoondochter M en de kleine Y is de laatste jaren een traditie geworden. De kleine wordt ouder (bijna 5 nu), en dus dacht M, dat het wellicht een leuk idee was om naar een Sintmusical te gaan, voordat met name de kleine zich stort op het uitpakken van de pakjes.

We hebben er geen spijt van gehad. Het was een heel leuk opgezette musical voor de jongere kinderen. De toegangsstempel was aangepast:

Het verhaal: Sem en Sofia gaan verhuizen, Sint moet op de hoogte gebracht worden, en ‘dus’ gaan ze op weg naar Spanje. Een zogenaamde roadmusical.
Er waren multifunctionele decors. Eenvoudig, met ‘kinderlijke’ tekeningen, maar toch ingenieus. Er was een live Pietenbandje. De kinderen in het publiek werden regelmatig bij het verhaal betrokken. Daar werd enthousiast gebruik van gemaakt.

Tijdens de voorstelling mochten geen foto’s gemaakt worden. Vooraf heb ik het Pietenbandje nog kunnen vastleggen, aan de zijlijn hun beurt afwachtend. Een beetje donker, dat wel. Na afloop de poppen, die Sem, Sofia en kontakten onderweg voorstelden.

Na de voorstelling was er gelegenheid om bij Sint op schoot te zitten, die dan een leuk verhaaltje zou vertellen. De kleine had genoten van de voorstelling, fluisterde op het moment dat Sint opkwam: ‘Dat is niet de echte Sint, hè?’, maar op schoot zitten bij de niet-echte Sint, dat durfde ze toch niet.

Bij het pakjes uitpakken, later, eenmaal weer thuis, toen kreeg ze weer praats. We zijn zelfs met kleine rijmpjes bij de cadeautjes begonnen. ‘Is het een paard / zonder staart?’ ‘Nee, het is een pepernoot / op een stoomboot.’

Het was weer gezellig.

Het is herfstvakantie. De kleine heeft geen school en de sollicitatietraining die ik op het ogenblik volg, is een week verzet. Het leek partner een leuk idee om met z’n drieën naar de Efteling te gaan. We hebben onlangs een tweedehands opvouwbare scootmobiel gekocht, dus die moest uitgeprobeerd worden. Gisteren was de dag. Prima gegokt: het was geweldig weer.

Natuurlijk zijn we in een aantal attracties geweest, soms wel twee keer omdat de kleine die zo leuk of mooi vond. De Fata Morgana of de Kookpotten. Maar het schip dat heen en weer de lucht in schommelt, nee, dat was niks. Niet alle attracties waren geschikt voor minder validen, cq rolstoel- en scootmobielgebruikers. Droomvlucht bijvoorbeeld.

Het slotstuk werd de Raveleijnshow. De toegang is gratis, maar je moet van te voren wel een plaats reserveren. Dat werd ingewikkeld. Een scootmobielgebruiker mag maar één begeleider meenemen naar de speciale plaatsen voor minder validen. Wij waren met z’n drieën. De kleine werd ook aangemerkt als begeleider. Aanvankelijk trapten we in de optie die de kaartjesverstrekster bood (kleine en ik op de tribune, partner in het restaurant vanwaaruit je de show ook kon zien), maar we waren niet tevreden. We keerden even later terug. Er stond een ander. We legden de situatie uit, ze begreep het, we kregen andere kaartjes. We kregen mooie plaatsen back stage.

Het verhaal dat raven ridders zullen zijn, dat een prinses gevangen genomen wordt, dat een draak gedood moet worden, om de prinses te bevrijden. Niet alles is even duidelijk. Maar de show is mooi.

Tussendoor hebben we de accu van de scootmobiel tweemaal aan de oplader gelegd. Aan het einde van de dag haalde die nog net de auto. Toen we de scootmobiel kochten, werd gezegd dat je met een volle accu met gemak een afstand van vijftien kilometer kon afleggen, maar ik betwijfel dat toch sterk. Aan de andere kant: het is een stuk relaxter dan wanneer ik een rolstoel het hele park zou moeten voortduwen.

De kleine aan het eind van de show: Is de draak nu echt dood?

Elk jaar organiseert het Kinder Vakantie Werk (KVW) voor bepaalde kinderen op de basisscholen allerlei aktiviteiten. Je kunt je kind voor twee weken inschrijven of voor één week. Persoonlijk heb ik geen ervaring met deze vorm van vrije tijdsbesteding, maar het voorziet zeker in een behoefte.

De kleine is dit jaar voor een week ingeschreven. Ze heeft zich volledig kunnen uitleven. ’s Ochtends gebracht naar een verzamelpunt, eind van de middag teruggebracht. In die tussenliggende tijd zijn de kinderen zodanig moe gemaakt, dat ze zonder protest vroeg in de avond al naar bed gingen. Zo ook de kleine.

Tussen de bedrijven door hebben de verschillende groepen, een beetje geselecteerd op leeftijd, een stuk ingestudeerd, dat opgevoerd werd tijdens de Bonte Avond. Die avond was gisteren.

De kleine zat in de jongste groep. De leiders van die groep hadden het leuk aangepakt. De kindertjes werden omgetoverd tot leeuwen, rondkruipend in het gras, wachtend op een prooi:

Het weerbericht in het Disneyjournaal wil ik jullie niet onthouden:

Het was een leuke, verrassende avond. Soms echt lachen om de improvisaties van de kinderen. En de kleine: die was blij dat ze om kwart over negen het bed in kon rollen.