Het ei zei

– Je hoort geen gedrentel meer, ’s ochtends vroeg, met de boodschap: baasje, ik heb een volle blaas. Je kunt je nog eens omdraaien in bed.
– Voordat je naar je werk gaat, hoef je niet eerst het hondje uit te laten.
– Het eten, inclusief uitlaten, van de hond en het eigen avondeten hoeven nu niet door elkaar te lopen.
– Als we ergens op bezoek zijn, hoeven we niet constant de tijd in de gaten te houden: zou ons hondje al met zijn pootjes over elkaar zitten? Moet-ie niet uitgelaten worden? Nee, we namen ons hondje nooit ergens mee naartoe. Ik snap de mensen niet, die hun hond overal mee naartoe nemen, alsof anderen daarop zitten te wachten….
– We hoeven geen adresje meer te regelen voor ons hondje, als we een paar dagen weg willen. We zijn iets vrijer om te gaan wanneer we willen.

Maar toch…

– Je loopt nog steeds heel alert door huis, want ons hondje had vooral de laatste tijd de gewoonte neer te ploffen, waar het hem zinde. Liefst midden in een looppad.
– Als de bel gaat, valt de stilte op, want geen keffend hondje, maar je zet bij het opendoen van de deur wel je been zodanig neer, alsof je nog steeds verwacht dat het hondje anders naar buiten loopt.
– Al aangesneden gekookte worst. Het eerste plakje dat je afsnijdt, is meestal wat aan de harde kant. Dat gooide ik dan naar ons hondje. Die reflex moet ik nu in bedwang houden.
– Nu pas merk je dat ons hondje best wel een broodeter was. We moeten het kopen van brood gaan aanpassen. We houden niet zozeer teveel over, maar het wordt droog. Gelukkig heeft partner een alternatief gevonden: met de kleine brood voeren aan de eendjes.
– Ook merk je dat ons hondje aardig wat af poepte. Elk gebruikt boterhamzakje kreeg een tweede leven; elke plastic zak, dat niet te groot was, werd aan de riem gebonden. Je kunt er niet genoeg van hebben. En nu? Daar sta je dan met je plastic zakje, waarvoor je geen tweede bestemming weet. Plastic heeft toch al zo’n dubieuze reputatie als het om het milieu-aspect gaat.

We hebben bij de Gemeente te kennen gegeven dat we ons hondje hebben laten inslapen, dat we geschrapt willen worden uit de lijst van mensen die hondenbelasting moeten betalen. Dat ging niet zomaar. ‘Weet u zeker dat u niet nog een hond heeft?’ Met andere woorden: belazert u de boel niet? Maar uiteindelijk…de database van de Gemeente zou aangepast worden. Als het meezit, krijgen we de helft van het bedrag van de hondenbelasting over 2011 terug.

We hebben ons hondje moeten laten inslapen.

Helaas….

Partner en de kleine hadden een legpuzzel van Nederland mee naar buiten genomen. ‘Buiten’, dat is het plein waar we aan wonen. Al snel kwamen twee even kleine peuters erbij staan.
‘Wat is dat?’
‘Dat is de kaart van Nederland’
‘O, wij wonen niet in Nederland, wij wonen in Tilburg.’
‘Zullen we dan even kijken waar Tilburg op de kaart ligt?’
‘Wij wonen achter een bruine deur….’

Partner en de kleine hadden een spelletje van papier gevouwen. Ik weet de naam niet, maar zo ziet het eruit:

‘Hoeveel keer, opa?’
‘Viermaal.’
‘Welke kleur wil je?’
‘Blauw.’
Het flapje wordt opengevouwen, en er verschijnen drie kruisjes.
‘Hee, nou moet je mij drie kusjes geven.’
‘Nee opa, zo gaat het spelletje niet….’

Het Nederlands nationaal circus Herman Renz bestaat 100 jaar. Het is met een jubileumtour bezig. Vandaag was de laatste dag dat het circus in Tilburg was. Uit streekkranten kon je bonnetjes knippen, waarmee je korting kreeg op een entreekaartje. Wij konden ons niet herinneren wanneer we voor het laatst naar een circus geweest zijn, dus dachten we: kom, we maken van de gelegenheid gebruik om de kleine meteen kennis te laten maken met het circus. Zo gingen we met zoon O, schoondochter M en de kleine naar de piste.

Het hele circusgebeuren is duidelijk geëvolueerd. We zagen een sprankelijke snelle show: acrobatiek, jongleurs, paarden, leeuwen, zeeleeuwen, ganzen, een slangenmens. Balletachtige entr’acts. De clowneske intermezzo’s waren af en toe een beetje flauw, maar lang zo erg niet als ze in mijn herinnering waren.

Naar een aantal acts heeft de kleine geboeid gekeken, maar over het algemeen waren de uitvoeringen net iets te hoog gegrepen voor een kind van 4 jaar. Wij daarentegen hebben met volle teugen genoten.

Die balletjes die op de xylofoon stuiterden, gaven een leuk melodietje te horen.

Onze nicht is nog steeds niet boven water.

Lees bijbehorend artikel.

Update 25 april 2011:

Onze nicht is weer terecht. Ze heeft veel gelift, was zich er niet van bewust dat ze vermist werd, totdat ze in Nijmegen bij mensen aankwam, die iets over een vermissing gelezen hadden. Van het één kwam het ander. Ze is inmiddels thuis in haar ouderlijk huis geweest, maar verblijft nu voorlopig bij vrienden in Vught.

Je kent ze wel, die autootjes, waar je geen rijbewijs voor nodig hebt. Voor een bepaalde groep mensen een zeer goede uitkomst: de brommobiel gaat harder dan een fiets, vaak ook harder dan een brommer (vooral als ze opgevoerd zijn, die autootjes), maar bovenal, je zit er droog in. Er worden boodschappen mee gedaan. Mensen die slecht ter been zijn, hoeven niet thuis te zitten. Lukt het halen van een rijbewijs maar niet, geen nood, de brommobiel brengt uitkomst. Een paar jaar geleden heeft er een beetje zielige sfeer om het fenomeen brommobiel gehangen, maar tegenwoordig lijkt het hip om met zo’n wagentje door de stad te crossen. Je ziet ze in alle kleuren. Ze krijgen de meest fantasierijke namen.

Onze schoondochter rijdt ook rond in een brommobiel. Ze gebruikt hem voornamelijk voor het woon-werkverkeer, en voor het brengen en halen van de kleine naar de peuterspeelzaal.

Zo reed ze laatst van een bezoekje aan vrienden naar huis, toen ze flink op de rem moest trappen voor een voertuig. Dat voertuig was ook een brommobiel. Dat schept een band. De bestuurster zag het allemaal niet meer zo scherp. Had te lang achter het stuur gezeten.
Ze was al 24 uur aan het rijden. Vanuit Frankrijk. Zo’n brommobiel, daar kun je dan wel droog in zitten, hard gaat-ie niet. Echter, ze had net een tijdje in Nederland gereden, toen ze aangehouden werd: ze mocht niet op de snelweg. (Vreemd dat ze in Frankrijk en België gewoon door kon tuffen. Zo’n wagentje rijdt te langzaam ten opzichte van het andere verkeer.) Bij de eerstvolgende afslag moest ze van de snelweg af. Ja, toen was ze de oriëntatie kwijt. Ze moest naar Rotterdam, maar op deze manier wordt het wel erg een gebed zonder end.

O, rijd maar achter mij aan, stelde schoondochter voor. Ik ken de alternatieve routes wel. Eenmaal en route werd de politie gebeld met de vraag of zij voor een escorte konden zorgen voor een brommobiel die naar Rotterdam moet. Er werd ergens afgesproken, de agenten keken de vrouw eens aan, raadden aan om een hotel te nemen, en de volgende dag verder te gaan. Nee, een hotel kan niet: ik heb nog een hondje bij me…..Die lag de hele autorit opgekruld in een boodschappenmandje….

Hoe het afgelopen is, vermeldt het verhaal niet.

De conclusie kan zijn, dat een gedetailleerde wegenkaart en een navigatiesysteem onontbeerlijk zijn in een brommobiel. Vooral als je de stad verlaat….

In deze periode zijn er veel basisscholen en peuterspeelzalen, die een open dag organiseren. Om de ouders een indruk te geven hoe hun kinderen de lessen, dan wel uren doorbrengen. Het gaat nog niet zover dat hele lesmethodes uit de doeken gedaan worden, maar een tipje van de lesaanpak wordt wel opgelicht.

De peuterspeelzaal waar ons kleinood sinds kort op zit, organiseerde ook een open dag, nou ja, een open avond. Overdag werden de peuters nog beziggehouden met plakken en knippen, thema carnaval, en met summier tellen. Of met een vrije keuze…..legpuzzel, lego, tekenen. Intussen werden de kinderen warm gemaakt met het idee, dat ze begin van de avond terug zouden komen. Dan zouden hun ouders eens zien wat ze allemaal konden….

Maar ja, hoe gaat dat: moeder is druk aan het koken voor de rest van het gezin, of moet werken. Vader komt net terug van het werk, of is nog aan het werk. Of er zijn andere afspraken, die geen uitstel dulden. Kortom, veel ouders hadden geen tijd om naar de verrichtingen van hun zoon of dochter te kijken. Zo ook in het geval van onze kleine. Moeder was om 16.00 uur begonnen met werken, en vader kon niet eerder van zijn werk weg. Of wij, als grootouders in hun plaats wilden gaan.

Wij waren niet de enige grootouders. De open avond kende een hoog opa en oma gehalte. Maar ja, in feite zijn het ook voornamelijk de opa of oma die de peuters van school halen.

Het was leuk om te zien hoe in de verschillende klassen de juf of meester enigszins een eigen stempel op de klasindeling drukte, en op de manier van lesgeven. Er was daar op de peuterspeelzaal wel een soort rode draad, maar echte uniformiteit was er niet….dat mag ik wel.

Nee, deze spielerei met verf met verbluffend resultaat werd niet gedaan op de peuterspeelzaal:

http://www.youtube-nocookie.com/v/AdWcFp0NWCw?fs=1

Mijn broers en zussen wonen in Den Haag, Utrecht, Winsum en Garnwerd. De laatste twee zijn dorpjes in de provincie Groningen.

Vandaag was broer C met vriendin I uit Garnwerd op bezoek. Toch altijd een hele onderneming, van noord naar zuid, of andersom. Tilburg – Groningen is bijna net zover als Tilburg – Parijs, nou ja, het scheelt nog wel 150 km, maar toch. Ze combineerden hun bezoek aan ons dan ook met een bezoekje aan De Pont. Op de terugweg naar huis zouden ze zus J in Utrecht nog even aandoen.

Garnwerd, een klein dorpje op het platteland ten oosten van stad Groningen. I is niet anders dan gewend aan het leven op het platteland. Mij trekt het wonen in de provincie Groningen ook, hoewel Zeeuws Vlaanderen een goede tweede is. Ik vind het dan wel prettig als er in het dorpje in ieder geval een bakker, een slager en een supermarktje aanwezig zijn. De basisbehoeften…. In vergelijking met de meeste van de Franse dorpjes.

I hielp me meteen uit de droom: dan zal het toch moeilijk voor jullie worden. De meeste dorpjes op het platteland van Groningen zijn eigenlijk alleen een groepje huizen; ze hebben vaak wel eettentjes, maar winkels, ho maar. Daar keek ik toch van op. Als je boodschappen gaat doen, mag je dus niet snel iets vergeten, want je moet altijd naar ‘verweggistan’.

Natuurlijk heb je de iets grotere plaatsjes, Winsum bijvoorbeeld. Het plattelandskarakter is er dan niet echt meer. Een dorpje in Frankrijk dan maar? Nou nee, dat station zijn we gepasseerd….

Het was trouwens heel gezellig, zo samen met ons vieren.
Voor de inwendige mens was ook gezorgd: