Het ei zei

De vader van Pierre is al jaren aan het sukkelen met zijn gezondheid. Zijn ademhalingsfunctie werkt niet naar behoren. Hij krijgt daardoor te weinig zuurstof binnen. Aanvankelijk kon dat ondervangen worden met zuurstofflessen. Eens in de zoveel tijd even aan het ‘infuus’, en hij kon er weer een tijdje tegen. Maar de keren dat hij aan de zuurstof moest, werden steeds frequenter. Het gevolg was ook dat zijn hart steeds harder moest werken om hem te laten doen wat hij wilde doen. Een adequaat middel om aan deze situatie een eind te maken, om desnoods deze situatie te stabiliseren, is er niet. De ziekte komt weinig voor, onderzoek ernaar komt nauwelijks van de grond: de kosten zijn te hoog. Het was zover gekomen dat de vader van Pierre in het ziekenhuis opgenomen werd, en 24 uur per dag aan de zuurstof lag. Hoogste dosering: 15 liter per minuut.

Pierre gaat de laatste tijd vaak naar zijn vader. Vanuit Nesles-la-Vallée naar Poitiers toch altijd zo’n 5 uur rijden. Aangezien Pierre nachtdiensten heeft, extra vermoeiend. Dus vond hij het wel prettig dat wij afgelopen woensdag mee naar Poitiers gingen: wij rijden, hij op de achterbank met een kussen lekker slapen.

Helaas: hij kreeg in de nacht van dinsdag op woensdag een telefoontje dat het minder ging met zijn vader. Rekening houdend met het feit, dat hij misschien langer dan tot vrijdag moest blijven, gingen we toch met twee auto’s. Hij een rode, wij een gele. Zo raak je elkaar niet zo snel uit het oog. Toch zijn er stukken weg, vooral rond Parijs, waarbij het handig is als je vlak achter elkaar aan rijdt. Daar dacht een groot bord langs de weg anders over: het kenteken van onze auto lichtte op ten teken dat we bumperklevers waren. Ben benieuxd of we hier nog een bon van thuis krijgen….

De vader van Pierre lag op de derde verdieping van het ziekenhuis, longafdeling. Vreemd om dan te merken dat de lift daar naartoe defect was: trappen lopen dus.

We kwamen de kamer van pa binnen: zuurstofmasker over neus en mond, allerlei slangetjes in zijn armen. Big smile toen hij ons binnen zag komen. Woorden murmelend, want ja, met zo’n masker over je mond gaat de verstaanbaarheid van de woorden verloren. Pierre had er geen moeite mee. Zelfs de zus van Pierre, die later binnenkwam, kon pa niet altijd verstaan.

Toen Pierre en zijn zus even de gang op waren om koffie te halen, maakte de vader van Pierre al duidelijk: fini, terminus…even later, toen iedereen er weer was: een gebaar alsof hij het zuurstofmasker van zijn gezicht rukte en naar buiten smeet.

In de nacht van woensdag op donderdag heeft hij dat daadwerkelijk gedaan.

’s Ochtends vroeg is hij overleden.

Het reguliere oppasadres van de kleine is met vakantie. Een week voordat zoon en schoondochter zelf vakantie hebben. Het moment waarop de oma’s en opa’s ingeschakeld worden. Gisteren was het onze beurt. Een hele dag in en rondom huis is met de kleine niet een echt goed idee….aan het eind van de dag ben je nog geruime tijd bezig om het interieur weer in de oorspronkelijke staat terug te brengen. Niet alleen de kamer, nee, het hele appartement.

We hadden nog twee kaartjes voor de Efteling, via de actie van AH met korting gekocht. Bovendien hadden we nog een geldige uitrijkaart. Kortom: het idee was snel geboren…een dagje Efteling met de kleine.

Het sprookjesbos. Van sommige sprookjes kan ze geen genoeg krijgen, zoals ‘de dansende schoentjes’ en ‘hans en grietje’. De draak heeft aan belang ingeboet, maar bij de pratende boom zat ze nu geboeid te luisteren.

Bij een Unox-huisje moest voor de inwendige mens gezorgd worden. De kleine ging voor het broodje Unox, wij gingen voor de soep. Tomaten en champignons. Het waren flinke bekers….voor de zekerheid een extra lege beker bijgevraagd. Een goed idee, want de kleine had meer belangstelling voor de tomatensoep dan voor het broodje worst…

De ganzen kwamen we ook weer tegen. De ganzen die op de maat van de muziek in ganzenpas hun vaste route lopen…altijd leuk:

‘Ik wil Pardoes zien’, kwam het even later. Die bevindt zich meestal bij de ingang/uitgang. Op weg daar naartoe, zagen we de aankondiging van een Legotentoonstelling. Dat leek ons ook wel leuk…..en het was leuk. Er werden niet alleen allerlei figuren van legoblokjes getoond, maar er waren ook volop bakken met blokjes en andere accessoires om zelf aan de slag te gaan…

Bij de infobalie aan de ingang kregen we te horen dat Pardoes alleen ’s avonds acte de présence gaf, in verband met de zomeravondefteling. Er waren wel alternatieven…live performance van de Grobbebollen. Nooit van gehoord, maar de kleine vond het geweldig..

In de openluchtarena werd een sprookjesboomverhaal opgevoerd, Roodkapje en de heks.

Maar dat werd te realistisch voor de kleine. Dat vond ze te eng. ‘Ik wil nu naar huis’ klonk het. Het was een geweldige dag. En het kind heeft genoten, wat wil je nog meer…

Donderdagochtend had de kleine nog veel last van haar keel. De diclofenac verzachtte wel, maar de koorts was verre van weg. Zo tobde ze maar aan. Via een slangetje kreeg ze de broodnodige vocht toegediend, en wellicht ook andere bouwstoffen.

Oma/partner kwam rond elf uur op bezoek om te kijken hoe het ging. Gewapend met een gezinsfles Fanta en wat worstebroodjes. Je weet nooit. Tenslotte moet de kleine zelf gaan eten en drinken. De pijnstillers zorgen er voor dat ze dat dan ook gaat doen, zonder dat ze angst krijgt om te drinken of eten. En ja, de kleine dronk een volle beker sinas, at het brood rond de worst weg, en zei vol trots: ‘Nu ben ik weer beter’….

’s Middags kwam opa/me myself een vrolijke noot in de vorm van een ballon brengen….

Af en toe kwam de verpleegster poolshoogte nemen. Nadat ze hoorde dat de kleine Fanta gedronken had, met prik nota bene (doet extra pijn in de keel), nou dan kan dat slangetje er ook wel af. De kinderarts zelf kwam langs om te vertellen dat ze naar huis mocht…..wel driemaal per dag diclofenac, en zorgen dat ze blijft drinken en af en toe wat eet…De koorts was inmiddels significant gezakt.

Maw: inmiddels is ze weer thuis, ze slaapt veel.

Afgelopen vrijdag liep de kleine hier nog rond. Op haar ouderwetse manier, lekker veel troep makend…..

Zaterdag begon ze grieperig te worden, hangerig.

Zondag werd de koorts erger….op naar de huisartsenpost. De desbetreffende huisarts vond dat een paracetamol wel zou volstaan.

Maar maandag werd het niet beter, nee, het verergerde. Er kwamen rode puntjes links en rechts. Het duidelijkst te zien op de knieën. Eten ging niet jofel. Drinken ging nog net. Op naar de eigen huisarts. Die diagnosticeerde roodvonk. Ai, dat is besmettelijk, met name voor mensen die nog geen roodvonk gehad hebben. De GGD gebeld hoe dat zit: welke regels moet je in die zin in acht nemen, want vooral partner heeft nog op verschillende manieren contact gehad met de kleine. Ze kan drager van de bacterie zijn. De GGD had daar geen pasklaar antwoord op. De vraag zoemde door het hele gebouw, een bevredigend antwoord kwam er niet.
Maar goed, er werden medicijnen gehaald bij de apotheek. De roodvonk zou binnen een paar dagen wel minder worden, zo stelde de arts iedereen gerust.

Dinsdag werd het er niet beter op. De kleine at niet meer, sterker, ze dronk ook niet meer. Alles deed pijn. Dikke mond. Pogingen om toch wat vloeibaars naar binnen te gieten, liepen op niets uit. Ze kwijlde slijm, en plaste een soort cola. Foute boel.

Woensdag (vandaag) nog eens naar de huisarts, voor een verwijzing naar een kinderarts in het ziekenhuis. Die verwijzing kreeg schoondochter. De kinderarts constateerde stomatitis, ontsteking van de mondslijmvliezen. Die rode puntjes zijn wat anders, nog niet helemaal duidelijk wat, maar eerst de stomatitis maar eens te lijf gaan. Om ervoor te zorgen dat de kleine niet uitdroogt (en dat stadium was min of meer al bereikt), krijgt ze nu een zoutoplossing via een slangetje.

De kleine is dus opgenomen. Ze doorstaat alles met verve, maar had het liefst haar twee speelkameraden bij zich gehad, de honden Bonnie en Lylo. Schoondochter mag in ieder geval op een bed naast het bed van de kleine de nacht(en) doorbrengen.

– Opa, zullen we een slaap-pop kopen?
– Maar die heb je toch al?
– Jamaar, die vergeet ik steeds als ik hier kom, en dan kan ik niet slapen…
– Nou, oké….oma heeft haar jas zeker al aan?
– Jaha

Nou, daar togen we naar een speelgoedwinkel. Vraag zelf maar wat je wilt hebben. Dat ging heel behoorlijk. Het moest dit, het moest dat, het moest nieuw zijn…..en geen knuffel.

Een hele wand met allerhande poppen, allemaal in dozen, met allerlei verschillende accessoires. Met en zonder geluid als je op de buik duwt. Vooral de ‘Baby Born’ heeft een uitgebreide verzameling. Maar zomaar een losse pop? Nee, een pop alleen is niet meer voldoende….het kind moet met de pop kunnen tutten (in bad doen bijvoorbeeld, een flesje geven, op de po zetten).

Onze pop kun je meenemen op reis: je kunt hem vastgespen in een autostoeltje, er is een bordje, een vork en een lepel (geen mes), drinkgerei, en mogelijkheden om de pop te verschonen. En een luiertas om alle losse spullen in te doen. De andere helft van het poppengebeuren ligt in de papierbak en in de kliko. Verpakkingsmateriaal. Hoe zat dat ook weer met het milieu?
Overigens heeft de kleine de pop al naar de ‘crèche’ gebracht, en haar daar ook weer opgehaald. In het autostoeltje natuurlijk.

Ik had toch een iets ander idee bij een slaap-pop….

Driejarige kleindochter op de vraag of ze geen oren heeft:

– De batterijen van m’n oren zijn leeg….

Het is dinsdag. Elke dinsdag haalt partner ons kleinkind aan het eind van de ochtend op van de kinderopvang. De tijd overbruggend tot één van de ouders thuiskomt van het werk. Er wordt visite gespeeld (mag ik thee inschenken, oma?), er wordt geverfd, pannenkoekjes worden gebakken, er wordt winkeltje gespeeld, er wordt geplakt en geknipt, enzovoorts. Standaard moet op de achtergrond een kinder DVD meedraaien. Dora scoort hoog.

Vandaag was de kinderopvang dicht….meivakantie. Dat waren we vergeten, althans, dat zit niet meer in ons systeem. Gevolg: kleindochter is de hele dag bij ons onder de pannen. Partner had ’s ochtends enkele afspraken. Of ik niet wat later op het werk kon komen, en de oppashonneurs voor zolang kon waarnemen….

Gelukkig ontdekten we iets dat nog niet uitgeprobeerd was: een soort playdo, maar niet zo gewillig, bleek. Ze was er even in verdiept, totdat ze vond dat opa een koe moest maken van de klei.
Maar dat kan opa niet; ik zal iets anders maken…..kijk, een paraplu.

Oja, doe nu de paraplu maar dicht…..

Zoon O werkt reeds twaalfeneenhalf jaar voor hetzelfde bedrijf, Martens Beton. Begonnen als puur productiewerker. Via cursussen zich meer en meer tot betonlaborant en betontechnoloog ontwikkeld. Het produceren ondertussen niet schuwend. 12,5 jaar. Reden voor het bedrijf om een receptie te organiseren.

Gezellige sfeer, prettige collega’s, speeches, speldje, grappige en nuttige cadeaus, lekkere hapjes. Een kleine die haar territorium verder probeert uit te breiden dan wenselijk is.

Ergens was deze receptie meteen ook een afscheidsreceptie. Niet dat hij Martens gaat verlaten, maar hij gaat de Betonpoot vaarwel zeggen. De eerste week van april. Dan gaat hij meedraaien in een pas opgestarte poot van Martens, het gips. Eerst nog proefdraaien. Beton zal een goede, veelzijdige kracht verliezen (en daar waren een aantal collega’s zich terdege van bewust), maar Gips krijgt er een goede bij.

Hij mag nog even tegen al die buizen aankijken (die hij mede zelf geproduceerd heeft, en gecontroleerd op juiste hardheid/zachtheid enzovoorts):