Het ei zei

Zoon R heeft het project bij ABSA in Johannesburg, Zuid-Afrika, met vlag en wimpel afgesloten. Aanvankelijk wilde hij daar wel blijven, en ABSA wilde hem ook wel houden, maar dan zou ABSA hem van Barclays, het moederbedrijf, moeten uitkopen. Barclays had echter andere plannen met zoon R. Hij is weer terug in Londen. Nadat hij een aantal weken onderdak heeft gekregen bij een studievriendin uit de Cambridgetijd, heeft hij afgelopen week de sleutels gekregen van zijn eigen appartement. Nou ja, gehuurd appartement.

Dè gelegenheid voor partner om een zogeheten moeder – zoon weekend te plannen. Eens in de zoveel tijd wordt er zo’n weekendje georganiseerd.

Dit keer heeft mijn partner het boeken via Expedia uitgeprobeerd. Bij hen kreeg je de goedkoopste aanbiedingen, tenminste als je op London City Airport wilt landen. Landen op Stansted is een goedkoper alternatief, maar dan zit je weer met de treinkosten die je hebt om naar Londen te komen. Het nadeel van boeken via Expedia is, dat je je boardingpas niet online kunt krijgen. Je krijgt codes, en met die codes krijg je bij de incheckbalie je boardingpas. Of bij een incheckpaal.
Dat bleek nog niet mee te vallen: de verschillende balies stuurden je van het kastje naar de muur. Als je bij zo’n incheckpaal op de vraag: ‘hebt u een visum nodig naast uw paspoort om dit land binnen te komen?’ ‘Nee’ antwoordde, dan reageerde de computer met de mededeling dat je code ongeldig is. Uiteindelijk heeft partner de raad van zoon R opgevolgd: als zo’n paal nou vreemd doet, dan trap je er gewoon even tegen, dan gaat het wel weer. En inderdaad, op het beeldscherm was nu te lezen dat je daar en daar op moest toetsen om de boardingpas uit te printen.

Zoon R blijkt een gezellige wijk in Londen uitgekozen te hebben (in de buurt van Angel voor wie dat iets zegt). Terwijl hij nog even op het werk moest zijn, nam partner de gelegenheid te baat de omgeving in zich op te nemen, en om eventueel lekkere dingetjes te kopen…..

Tijdens mijn werk achter de computer, kreeg ik een SMS-je van haar: ‘Ik geloof dat ik verdwaald ben’ De plattegrond van Londen, die ik nog in haar rugzak gestopt heb, had ze in het appartement achter gelaten. Een paar warenhuizen bleken evenwel goede herkenningspunten….

Maandagavond komt ze weer terug.

Bijna was het de kleine (net 3 jaar) gelukt om de puzzel in elkaar te zetten:
De benen waren net een brug te ver….

Op 2de kerstdag hadden we afgesproken met het ‘kleinkindgezin’. In de Kerstallerhande lazen we als antwoord op de vraag hoe je het voor de kinderen tijdens een kerstdiner leuk kon houden, dat je tussen de gangen door spelletjes met de kinderen kon gaan doen. Die raad was op ons niet zo van toepassing, omdat we eigenlijk maar één gang hadden.

We hadden wel een alternatief: we gingen met z’n allen voor het eten naar een ‘paradijs’, waar jonge en iets oudere kinderen naar hartelust kunnen spelen, en hun grenzen kunnen opzoeken….Lolland, bij ons ‘om de hoek’.

Het was spekkie voor haar bekkie. En passant heb ik haar een nieuw woord geleerd. Ze zag haar moeder en oma niet, en vroeg waar die waren. O, die zijn buiten even aan het junken… Wat is dat? Nou, ze voelen dat ze moeten roken; hier binnen mag dat niet, dus gaan ze naar buiten. Even later: Ik wil ook junken…..

Verder hebben we ons vermaakt met iClaudia van Claudia de Breij, met Hoe laat begint het schieten? van Lebbis, en met Na de pauze van Herman Finkers. Elk op hun gebied mooie shows.

Mijn partner had een tijdje geleden twee kaartjes gewonnen voor de musical ‘Joseph’. Daar is ze vandaag met haar zus naartoe, dwz de show is vanavond in het Beatrixtheater te Utrecht, maar ze heeft er meteen een ‘zussendag’ van gemaakt.
Vanavond komt Karin Bloemen op TV, met haar show Overgang. Ik ben niet zo Karin Bloemen-achtig, maar misschien moet ik het toch over me heen laten komen…

Woensdag wordt onze kleindochter drie jaar, maar om praktische redenen werd dat vandaag al gevierd. Als je jarig bent, horen daar natuurlijk kadootjes bij…..nou ja, natuurlijk…..de kleine had dat al snel door. Met het sinterklaasfeest nog in het achterhoofd, begreep ze ook dat een kadootje ingepakt hoorde te zijn, en dat zij dat dan kon uitpakken.

Mijn partner had op internet een fietsje voorbij zien komen, waarvan ze dacht: hé, dat is wel iets voor de kleine. Zadel en stuur waren in hoogte verstelbaar, mandje voorop, zitje achterop, zijwieltjes, leuk kleurtje, en binnen het budget. (Nog wel zelf de finishing touch aanbrengen, maar daar hadden we zoon O voor. Het fietsje zag er geweldig uit.)

Bij het zien van de fiets, greep de kleine meteen naar het zakje dat in het mandje voorop zat. Hierin zaten wat dingetjes die nodig waren geweest om het fietsje te vervolmaken, en een hulpnippeltje om de banden ook met een normale fietspomp op te pompen. ‘Nee, dat is niet voor jou, dat is voor je vader….’ ‘Maar ik ben toch jarig, dan krijg ik toch kadootjes…..’ Daar sta je dan met de fiets. Niet ingepakt natuurlijk.

Snel een pakje papieren zakdoekjes ingepakt, en de fiets zo gegeven. (Waar ze op zich wel weer heel blij mee was.)

Onze aangetrouwde nicht. Ze had zelf de dag bepaald. Het lijden werd te ondraaglijk. Chemokuren, steeds weer andere, hielpen niet meer…

Een powerpointpresentatie van foto’s door de jaren heen.
Haar zoon Tom die improviseerde op de piano zoals hij dat ook altijd deed toen zij nog in huis met allerlei klusjes bezig was.
Het koor waarin ze zelf destijds zong, bracht haar favoriete lied ten gehore, onder begeleiding van een gitaar.
Een muziekensemble (piano, harmonica, contrabas, klarinet, trompet, altsax en koor) zorgde voor de gepaste finale.

Een dienst van weinig woorden, maar met heel veel gevoel.

buiten zijn er woeste golven
buiten huilen de wolven
binnen is het warm
steun maar op mijn arm

Vrienden van ons komen niet vaak, maar wel regelmatig in Afrika: Tanzania, Kenia, Burkina Fasso, Zuid-Afrika. Door hun manier van reizen, en het land leren kennen, komen ze veel in contact met de lokale bevolking. Met een aantal van die mensen hebben ze nog steeds contact. Zo was er laatst iemand uit Zuid-Afrika bij hen op bezoek. Een Nigeriaan die met een Zuid-Afrikaanse getrouwd is, en twee kinderen heeft. Hij werkt daar als een soort jongerenwerker. Probeert de jeugd op het rechte pad te houden. Maar wordt met de nek aangekeken, omdat hij werk heeft, en anderen niet. Ook al is hij met een Zuid-Afrikaanse getrouwd, als Nigeriaan blijft hij buitenlander. Het maakt niet uit of je blank of zwart bent. Door zijn contact met onze vrienden heeft hij het idee opgevat om te onderzoeken of een verhuizing met zijn gezin naar Nederland niet tot de mogelijkheden behoort. Een extra reden is dat het steeds gevaarlijker wordt. Door de gevolgen van de dictatuur in Zimbabwe is de grens opengesteld voor de vluchtelingen uit dat land naar Zuid-Afrika. Met alle spanningen vandien.

Hij bleek in Zuid-Afrika in een dorpje te wonen vlakbij Johannesburg. Hee, dat is toevallig: zoon R. woont en werkt op het ogenblik ook in Johannesburg. Nog wat heen en weer gepraat. We hebben een foto gemaakt, naar een Wordbestand gekopieerd, en bij wijze van filmaankondiging er onder gezet: Coming soon….

Omdat we inmiddels de ervaring hebben dat de post niet aan komt (ook post van zijn vrienden niet), vroegen we hem of hij eventueel deze uitgeprinte foto wilde afleveren bij hem. Nou, dat wilde hij wel.

Een paar dagen geleden kwam er een e-mailtje van zoon R. binnen, dat hij zeer blij verrast was met de persoonlijk gebrachte aankondiging van onze komst.

‘Wat is de wereld toch klein…’

Traditioneel wordt tijdens de laatste week van de schoolvakanties (in het zuiden van Nederland) iets voor de kinderen uit de wijk Loven-Besterd (Tilburg) georganiseerd door een groepje enthousiaste mensen, het zogeheten KinderVakantieWerk. De aftrap vindt ook traditioneel plaats op het pleintje waar wij aan wonen. Kraampjes, waar kinderen jou spelletjes laten doen, tegen een kleine betaling. Er staat een nog kleiner prijsje tegenover, als je het spelletje goed gedaan hebt. Er staan wat info-stands, er worden hamburgers gebakken, drank natuurlijk. En er staat een podium. Op dat podium staat een muziekinstallatie waaruit de hele dag Nederlandstalige muziek schalt. Afgewisseld met live optredens van look-alikes van Jannes, Wolter Kroes, Marianne Weber of hoe ze ook allemaal mogen heten. Ter verhoging van de feestvreugde….

Juist dat laatste is voor ons een reden om te kijken of er iets alternatiefs te doen is. We besloten tot een dagje Winsum. Op familiebezoek. Als zich geen gekke dingen op de weg voordoen, ongeveer drie uur rijden. En weer terug natuurlijk. In Winsum kunnen we twee vliegen in één klap slaan.

Toen we bij het eerste adres aankwamen, was er niemand thuis. Nee, wij hebben niet van te voren gecheckt of men thuis was. Maar alle ramen, ook beneden stonden wel open. Geweldig vind ik dat. Mijn partner verbaasde zich er hogelijk over. Hier kan dat nog, mompelde ze. Eigenlijk moet het altijd kunnen, vind ik. Vroeger hadden wij in Dordrecht (aan de Singel!) altijd een touwtje uit de brievenbus hangen, zodat je zonder sleutel gewoon binnen kon. Reuze handig voor ons kinderen. Sleutels verloren we toch maar. Op het laatst kon dat niet meer: er kwamen teveel ongenode gasten binnen. Op de één of andere manier is er in de tijd een omslagpunt geweest, waarop veel niet meer kon….alsof er zodanige normen en waarden bij de mensen binnengeslopen zijn, dat ‘mijn’ en ‘dijn’ op één hoop gegooid zijn. Maar goed, in Winsum heeft op dat punt de tijd stilgestaan.

Op naar het volgend adres. Daar hadden we meer geluk. Schoonbroer was aan het klussen. Zus M zat op Schiermonnikoog. R was bezig de vloer te vervangen op een slaapkamer boven. Stom werk, zoals hij zelf zegt. Trotser is hij op een nog uit te voeren project, althans voor het echie. In de tuin wil hij een soort multifunctionele schuur neerzetten. Omdat hij iets specifieks wil, heeft hij eerst een klein model in de juiste verhoudingen gemaakt. Knap gedaan. Hij mag met recht trots zijn. Er zitten bepaalde snufjes in het ontwerp, die nog niet eerder uitgevoerd zijn in een groot, normaal geheel. De toekomst moet uitwijzen of zijn ontwerp van het kleine model ook geschikt is voor de echte schuur. Een interessant en gezellig bezoekje.
De kids waren er ook, maar hadden meer oog voor de TV en voor de games op de computer.

Omdat alle ramen open stonden bij het eerste adres, wilden we toch nog even terug, om te kijken of er inmiddels iemand thuis gekomen was. Jawel, en niet lachen: nu stak de sleutel in het slot van de deur….we hebben toch maar aangebeld. Lekker in de tuin gezeten, ondanks de wespen, en genoten van zelfgemaakte appeltaart met hazelnoten (‘ik bak elke week een taart, je weet nooit of er bezoek komt, en je ziet, nu zijn jullie er’, aldus schoonzus T). Neef P kwam met zijn vriend nog een oppasbaby showen, en waar een baby ten tonele verschijnt, is iedereen meteen uit zijn, maar vooral haar normale doen. Ook hier hadden we het goed naar de zin.

Tijd voor de terugreis. Winsum, Adorp, Groningen, Assen, enzovoorts. Toen we thuis kwamen was het plein keurig opgeruimd….

Het Kruidvat heeft een actie: bij aankoop van twee bepaald soort produkten kun je een kaartje voor de Efteling met €6,00 korting kopen. De Efteling is aardig bezig. Laatst was er een actie via Albert Heijn. €8,00 kostte een kaartje voor de Efteling minder als je een volle spaarkaart met Eftelingpunten inleverde. De actie van AH is al voorbij, die van het Kruidvat loopt nog. Dat kwam goed uit, want ons werd vorige week gevraagd om een dagje op ons kleinkind te passen. Die dag was gisteren. Aangezien we de ervaring hebben dat de kleine een echt buitenkind is (binnen is de ruimte in no time omgetoverd tot een chaotisch speeleiland waarbij de afzonderlijke speeltjes nog geen twee minuten aandacht hebben gehad), was het idee Efteling snel geboren. We hadden haar al eerder meegenomen naar de Efteling. Kijken hoe ze nu reageert.

Bovendien was het extra feest omdat zoon R., haar oom, speciaal vanuit zijn vakantieadres in Bretagne overgekomen was naar Nederland om dit dagje Efteling met zijn petekind mee te maken. Hij woont en werkt alweer een aantal maanden in Johannesburg, Zuid-Afrika, dus eigenlijk was ‘de Efteling’ een concrete kapstok om in Nederland naaste familie te zien, en goede vrienden in Eindhoven te bezoeken.

Het was een geweldige dag.

Op onze tocht kwamen we gekleurde vogels tegen:

Onze kleine zag ze als gewone vogels, die ze het liefst weg zag vliegen:
Naast me hoorde ik wat opmerkingen:
– Da’s toch dierenmishandeling, die vogels van allerlei kleuren voorzien?
– Ben je mal, daar merken die beesten toch niks van….

Ik weet het niet. Volgens mij is kleur of juist het ontbreken van kleur in de dierenwereld best wel belangrijk. Ik geloof niet dat je zomaar elk dier een willekeurig likje verf kunt geven. Hoewel ik moet toegeven dat de harmonie binnen de gekleurde vogelpopulatie gewoon goed was. En misschien doen dieren inderdaad nergens moeilijk over.

De mensenwereld is in ieder geval beduidend minder tolerant. Ik denk dat deze jongedame heel wat opmerkingen heeft gekregen over haar ‘kleurspoeling’…..

(bron: www.beautifulhairstyles.com/haircolor)