Het ei zei

In mijn studententijd dronk ik het nog wel eens, Kwak. Een bier met een alcoholgehalte van 8%, waaraan kandij is toegevoegd. Een gevaarlijk biertje.

Je moet het in een speciaal glas drinken. In sommige kroegen waar het bier verkocht wordt, vraagt de barman of je je schoenen uit wilt trekken, als onderpand voor het glas. Althans dat zijn de verhalen….of het waar is, weet ik niet.

Kwak heet niet voor niets zo. Als je namelijk de laatste slokken uit het glas drinkt, en je doet dat onnadenkend, dan gutst het vocht met een schok over je kleren. In het geluid dat je daarbij hoort, zou je met een beetje fantasie ‘kwak’ kunnen horen.

Het officiële Kwak-glas heb ik niet (het plaatje heb ik van internet gejat), maar het biertje drink ik nog wel eens. Bang voor morspartijen hoef ik niet te zijn….

Heb maar een kleine rondlopen af en toe….:

Dat wordt natuurlijk wel een collectors item…..

De boys brachten nog iets mee uit Wales:

De flesjes bier zijn er twee uit een serie van negen. De Pen-Lon Cottage brouwerij ( http://www.penlon.biz/ ) produceert hun bieren zonder allerlei chemische toevoegingen. Ze probeert haar grondstoffen zoveel mogelijk uit de regio te betrekken. Het lichte flesje is een ‘light ale’ van 3,2% alcohol. Zo smaakt het ook, beetje waterig. Het donkere flesje is een ‘premium ale’ van 5,2% alcohol. De smaak ligt tussen een tripel en witbier, maar dan lichter op de tong. Het heeft wel iets.

De kaas is een zeer rijpe cheddar van de Snowdonia Cheese Company ( http://www.snowdoniacheese.co.uk/ ). Dit bedrijf stelt het regionale karakter van de produkten ook voorop. Het is niet mijn kaas: dat-ie scherp is, is niet zo erg, maar hij is erg droog. De kaas blijft plakken op je gehemelte. Ik ben ook geen liefhebber van oude kaas, daar heb je hetzelfde mee. AM daarentegen vindt de kaas heerlijk, vooral bij een glaasje port…

Iets anders: ik hoorde gister op het nieuws dat het Verenigd Koninkrijk op plaats één staat als het gaat om het minst aantal verkeersdoden per jaar. Daar keken we toch van op. David wil namelijk zijn rijbewijs gaan halen. Nu is het in Engeland zo geregeld, dat iedereen vanaf 16 jaar achter het stuur mag kruipen, en de weg op mag. Er moet wel iemand naast zitten die een rijbewijs heeft. Op deze manier kun je al doende rij-ervaring opdoen, zonder dat het je geld kost. Als je vindt dat de tijd rijp is, geef je je op voor het rij-examen, zowel schriftelijk als praktijk. Heb je het rijbewijs, dan mag je er alleen op uit. Kennelijk werkt het systeem, als je naar het resultaat kijkt: minst aantal verkeersdoden per jaar.

We kennen inmiddels natuurlijk de chocola geproduceerd onder de naam Tony Chocolonely. Slaafvrij. Teun van de Keuken stond aan de basis ervan.

Er is wel iets merkwaardigs met de lay-out van de chocola aan de hand: de melkchocola zit in een rode wikkel, de pure in een blauwe. Traditioneel is dat net omgekeerd. In de wereldwinkel verkopen we ook Tony Chocolonely chocola. We moesten in het begin heel erg wennen aan de omdraaiing van de kleuren. We dachten er niet verder over na.

Afgelopen week kreeg ik via Twitter van Teun van de Keuken himself te lezen, waarom de melkchocolade in een rode wikkel zit, en puur in blauw.
Toen het eenmaal gelukt was om een procedé te ontwikkelen voor een echte slaafvrije reep, moest die reep nog wel in een wikkel komen. Er werd alleen melkchocola gemaakt. Teun gaf een bepaald bureau de opdracht een lay-out te ontwerpen. Het ontwerp werd goedgekeurd, maar het stond op rood papier. Ach, dacht hij, het gaat om 5000 repen. Laat de productie maar doorgaan. Zo gingen de melkrepen in rode wikkels. Zijn chocola had echter een dermate succes, dat hij in no time 10.000 repen bij moest maken. De vraag naar Tony Chocolonely bleef stijgen. Melk bleef in de rode wikkels. Toen de pure variant op de markt kwam, kwam die eigenlijk automatisch in een blauwe wikkel.

Voor de consument vaak nog verwarrend, maar hij heeft toch het laatste woord:

De consument moet te allen tijde alert zijn op wat hij/zij koopt. Moet altijd goed de beschrijving op het artikel lezen. De woorden ‘melk’ en ‘puur’ staan op de reep.

Overigens is er sinds een paar maanden de variant met hazelnoten op de markt. Die hazelnoten komen uit Turkije. Driekwart van de hazelnoten wereldwijd komt uit Turkije. Op de hazelnootplantages werken heel veel kinderen onder erbarmelijke omstandigheden. Daar was in een reportage van EenVandaag in oktober aandacht aan besteed. De mensen van Tony Chocolonely schrokken hier van, dat wisten ze niet. Zie hier hun reactie.

Het blijft moeilijk om alles voor te blijven….

Zij wist wat er kwam…..hoef je geen pitabroodje met vlees en knoflooksaus?
Nee, ik neem straks wel iets van het toetje….

Slagroom, abricozen en lange vingers. Echt, dat wit is allemaal slagroom.

Wat nou aan de lijn doen?
Het is toch gewoon lekker? En alles wat lekker is, past niet in één of ander dieet.

Ooit had mijn partner met haar oom een avondje uit afgesproken. Eten bij Zeezicht (bestaat niet meer), film als toetje. Het was heel wat, dat haar oom op het voorstel inging, want eigenlijk vond hij het zonde van het geld, en de tijd. ‘Je kunt thuis toch ook eten, en ik heb toch een TV….?’ Toen hij begreep dat partner zou trakteren, lag de zaak anders. Nadat ze hun bestellingen doorgegeven hadden, kwam alras de ober terug: Helaas meneer, het voorgerecht dat u besteld hebt, is op. Doe dan maar de salade. Toen het tijd werd voor het hoofdgerecht, moest de ober hen met de vis teleurstellen. Of ze geen vlees wilden….Om niet voor nog meer verrassingen te komen staan, hebben ze maar geen dessert besteld. Partner voelde een plaatsvervangende schaamte over zich komen…..neem ik mijn oom ook eens een keer mee uit. Laten we hopen dat de film alles weer goedmaakt. ‘Silence of the lambs’. Maar nee, ook de film viel niet in goede aarde.

Afgelopen zaterdag, in afwachting van het concert van Runrig, dronken we op het terras van een Ierse pub wat aperatiefjes in de vorm van bier en wijn. Omdat je er ook kon eten, bestelden we tevens een maaltijd. Drie kwartier later kwam de serveerster terug: Vinden jullie het erg om voor een aantal gerechten iets anders te kiezen? De kok heeft het nu heel druk (iedereen wil op tijd gegeten hebben in verband met het optreden). Sommige gerechten duren langer voordat ze klaar zijn. Partner was de pineut. Doe dan maar soep. Nou, die kreeg toch iets vloeibaars….we weten nog steeds niet wat aan de basis daarvan gestaan heeft. Lekker was het niet.
Zondagavond, terug in Tilburg. Als afsluiting van het gezellige weekend iets eten bij Central, tegenover het station. Partner had spagetti bolognese besteld, maar de bolognese bleek op te zijn…..Doe dan maar het drie-gangen-keuzemenu, van 19,95. Bij afrekenen bleek dat op verschillende keuzes binnen dat menu een meerprijs betaald moest worden…..Tja.
Gisteren waren we alletwee wat later thuis van het werk. Geen tijd en zin om te koken…..we eten wel friet. Laten de twee snackbars in de buurt nou net op maandag gesloten zijn…..dus werd het een portie Tja sieuw yuk, van de Chinees. Die was wel open.

Goede wijn behoeft geen krans….

Maar hoe zit het met de flessen? We zitten echt in het kanteltijdperk, dwz waar de wijn aanvankelijk in flessen gedaan werd, met een kurk als afsluiting, zo wordt tegenwoordig de wijn meer en meer in flessen gebotteld die de schroefdop als afsluitmiddel hebben. In het begin hoorde je nog wel: wijn uit een fles met een schroefdop, die wijn kàn toch niet lekker zijn…? Daar wordt op terug gekomen. Een schroefdop is makkelijk, en blijkt weinig tot geen smaakverlies te geven.

Aan de andere kant: wat is er nou romantischer dan een ober aan je tafel die met een elegant gebaar de kurk uit de fles zwiert? Ons lukt dat nooit, want halverwege is de kurk al in honderd stukjes verpulverd met als gevolg dat de fles vol kurkresten zit….

Maar toch: de smaak van de wijn onder een schroefdop is meestal ‘klinischer’ dan de wijn die onder een kurk gelegen heeft. Je kunt het vergelijken met barbecuen: vlees dat geschroeid heeft op houtskool, heeft zo’n typische barbecuesmaak. Je hebt van die electrische barbecues….niks mis mee, maar de smaak van het vlees heeft niet dat beetje extra.

Voors en tegens, wel of geen schroefdop…..La Tulipe wil ook overgaan tot bottelen in flessen met een schroefdop. Voordat ze definitief die stap zet, vraagt ze middels een enquête de mening van het publiek, tenslotte zijn dat de afnemers….

Als je de enquête (Schroefdop top? Of schroefdop donderop?) ingevuld hebt en opgestuurd, maak je kans op jouw gewicht in wijn…of het boek Slurp! van Ilja Gort.
Je hebt nog 13 dagen de tijd….(vandaag 28 april 2010)

Heel veel diepvriesgebak dat onder andere in de supermarkten verkocht wordt, wordt door Maître Paul gemaakt. De fabriek staat in Tilburg. In een apart gebouw tegen de straatkant wordt enkele dagen per week een fabrieksverkoop gehouden. Produkten waar een foutje in zit, worden dan met veel korting verkocht. Wij zijn al jaren vaste klant. Niet elke week, maar wanneer er iets te vieren valt. Het scheelt veel in de portemonnee. Het leuke is, dat het assortiment niet steeds hetzelfde is. Zo hebben ze uitschieters: een Noir Desir bijvoorbeeld, of een Advocaat-bavaroistaart.

Dit jaar bestaat Maître Paul 25 jaar. In het kader daarvan hield ze gisteren open dag. Het leek ons wel leuk om dat mee te maken. Ook leuk voor onze kleindochter, dachten we, dan kon ze zien hoe de tompoucejes die ze zo lekker vindt, gemaakt worden. Misschien was het mogelijk om zelf te froebelen met wat grondstoffen.

Natuurlijk waren we niet de enigen:
En masse liepen we achter elkaar langs de verschillende machines. Op afstand zag je het produktieproces. Meer niet. Het viel dus tegen. Er waren geen interactieve mogelijkheden. De kleine kon nog wel zien hoe de tompoucejes en de chocoladetaart als eindprodukt op de band vervoerd werden naar hun eindbestemming:
Aan het einde van de rit wachtte er iets, waarbij zij zich meer mee kon uitleven:
En wij namen de gelegenheid te baat om nog wat taart in te slaan….