Het ei zei

Ik weet niet waarom: ik lag in bad en moest aan het TV-programma ‘De Italiaanse droom’ denken. De strijd tussen vier stellen met als inzet het winnen van een pand om daarin een Bed en Breakfast te runnen in het Italiaanse dorpje Piticchio. Dat wil zeggen, de winnaars mogen een half jaar de Bed en Breakfast hypotheekvrij runnen, en na dat half jaar hebben ze de mogelijkheid om het pand tegen de oorspronkelijke aanschafprijs te kopen. Dat pand moet nog wel even verbouwd worden om het geschikt te maken voor het runnen van een Bed en Breakfast. Dat moeten de stellen zelf doen, met hulp van bouwvakkers en onder leiding van een architect.

Je had Jon en Jeroen. Mensen met een hart van goud, maar met een uitstraling die niet echt paste binnen deze gemeenschap. Tonnie en Piet, die de harten van iedereen gestolen hadden. Piet met zijn niet aflatende klusijver, en Tonnie met haar voortdurende inzet op andere praktische zaken. Het leren van de taal en het koken was echter een ander verhaal. Karim en Carlijn waren mensen van wie je kon merken dat ze de ervaring om mee te doen leuk vonden, maar die niet de intentie hadden om ook daadwerkelijk te winnen. Het vierde stel was Thomas en Sandy. Een sympathiek stel, waarschijnlijk het meest geschikt om een Bed en Breakfast te runnen. Want eerlijk is eerlijk: als er geen klusjes meer te doen zijn, wordt het voor Piet lastig zich een houding te geven.
De koppels werden door een vakjury en door een dorpsraad beoordeeld. Die dorpsraad heeft Tonnie en Piet meer dan eens voor een voortijdig heengaan behoed. Uiteindelijke winnaars werden toch Thomas en Sandy. Het Bed en Breakfastpand kreeg de naam ‘Terrazza Piticchio’.

Het half jaar is bijna voorbij. (Ze zijn 1 juni 2008 gestart.) In die tussentijd hebben ze hard gewerkt, hebben ze veel ervaringen opgedaan, maar hebben het financieel niet voldoende kunnen redden, ondanks de bekendheid waar het TV-programma al voor gezorgd had. Ze kunnen het pand niet kopen. Op 1 december trekken ze de stekker eruit….na een diepe zucht. Tja…

Er zijn Chinese restaurants waar de tafel standaard gedekt wordt met stokjes. Als je soep bestelt, krijg je er nog net een lepel bij. Eten met stokjes. Dat valt nog niet mee. Als ze je gehannes en geklungel niet meer kunnen aanzien, krijg je hulp:

Mocht de geboden hulp geen succes hebben, pas dan is het bedienend personeel genegen om je ‘westers’ bestek te geven. Intussen is je eten natuurlijk allang koud.

Thuis goed oefenen, dan deins je nergens meer voor terug…..

Je hebt bananensoep in verschillende smaken en uitvoeringen.

Een eenvoudige variant is deze (voor vier personen):

Ingrediënten:
– 3 middelgrote uien
– 3 bananen (niet te rijp)
– anderhalve liter gepelde tomaten
– 1 liter halfvolle melk
– 3 blokjes kippebouillon
– peper en curry

Bereiding:
Snijd de uien en de bananen in grove stukken en doe deze in een stoofpot. Giet vervolgens de gepelde tomaten erbij en laat het stoven, ongeveer 25 minuten. Daarna alles goed mixen. De melk heet laten worden, maar niet laten koken. Bij de bananen, uien en tomaten voegen. De kippebouillon in wat water oplossen en ook bijvoegen. Op smaak brengen met een koffielepel curry en wat peper en nog even warm laten worden. Er kan opgediend worden….

De eigenaar van Restaurant Cuba Libre in Vijlen meent de beste bananensoep uit de hele omtrek en verder te serveren, denkt zelfs dat dit het enige restaurant in Limburg is die deze soep op de kaart heeft staan. Om er zeker van te zijn dat zijn bewering juist is, dat zijn bananensoep de beste is, zoekt hij een aap voor een bananensoepproeverij, aldus gelezen.

Nu maar hopen dat de mens dezelfde mening is toegedaan.

Eind juni overleed Co Verkade, op 102 jarige leeftijd. De man die opgroeide temidden van andere illustere familienamen, zoals Albert Heijn, Simon de Wit, Wessanen, Duyvis en Honig. De man van de Verkade-albums. Met de uitgave van deze albums werd al vrij snel gestopt omdat het te duur werd. In beschuitrollen bijvoorbeeld zaten plaatjes achter de verpakking en die plaatjes moesten op bepaalde plaatsen in het juiste album (er zijn er 27 uitgebracht) geplakt worden. Als consument had je echter het recht om dubbele plaatjes te ruilen. Dat liet de consument zich geen twee keer zeggen: eind dertiger jaren legden dertig ‘meisjes van Verkade’ zich specifiek toe op deze ruilacties. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. De man ook die door zijn broer en mededirecteur Frans in de zestiger jaren de wacht aangezegd kreeg omdat hij zich meer aan de klant gelegen liet liggen dan aan de fabriek. Co had toen al net het knäckebröd in Nederland geïntroduceerd.

Inmiddels is de Koninklijke Verkade Fabriek verkocht aan United Biscuit, dat op zijn beurt weer in een holding gevangen zit, maar de naam Verkade blijft als merk bestaan, zelfs nu er geen enkele Verkade-telg meer voeling met de fabriek heeft. Wie naar de website gaat, wordt nog steeds verwelkomd door de ‘meisjes van Verkade’.

De chocoladepoot van het bedrijf heeft zich in de tachtiger jaren afgesplitst van het bedrijf in Zaandam, heeft een fabriek in Amsterdam, maar vaart nog wel onder de vlag van Verkade in Zaandam.
Het is frappant dat nog geen maand na het overlijden van Co Verkade, die na 40 jaar directeurschap het veld moest ruimen omdat hij meer aan de consument dacht, dat de directie van de chocoladefabriek aankondigt alle chocola te gaan produceren met suiker en cacao die goedgekeurd is door de Stichting Max Havelaar. Verkade gaat Fairtrade chocola vervaardigen. De productie start in september; het is de bedoeling dat de chocoladeproducten die daadwerkelijk met gecertificeerde suiker en cacao gemaakt zijn, dat die in 2009 het Max Havelaar keurmerk krijgen. In principe mogen wereldwinkels deze chocola dan ook verkopen. Op initiatief van Verkade zal hierover een oriënterend gesprek met FairSupport gevoerd worden.

Zou Co Verkade dit ooit gedacht hebben…..?

Je hebt hagelslag en hagelslag. Die zonder het Max Havelaar keurmerk, en die met dat keurmerk. Hagelslag zonder keurmerk is er in allerlei varianten, van puur tot melk en wit, en van alle soorten merken. Hagelslag met het keurmerk van de Max Havelaar Stichting is zeldzamer. Een keurmerk krijg je niet zomaar: het grootste deel van de grondstoffen van het product moet op een ‘eerlijke’ manier verkregen zijn, dwz 1. dat de producenten een minimumprijs voor hun producten krijgen, vaak nog met een premie erboven op, 2. dat de producten op een milieuvriendelijke manier vervaardigd zijn, 3. dat er geen kinderarbeid in het spel is. De hagelslag van Tony Chocolonely heeft een Max Havelaar keurmerk. De hagelslag die Fair Trade Original levert had tot voor kort ook een keurmerk van Max Havelaar.

Wat is er aan de hand?

De belangrijkste bestanddelen van hagelslag zijn cacao en suiker. De cacao die in de hagelslag zit is gecertificeerde cacao, en dat was destijds voor het keuringsorgaan van de Max Havelaar Stichting (de Fairtrade Labelling Organisation International) reden om er het Max Havelaar keurmerk aan te verbinden. De suiker is gewone bietsuiker. Inmiddels echter heeft het FLO rietsuiker gecertificeerd, waardoor ze nu op het standpunt staat dat hagelslag niet alleen met gecertificeerde cacao gemaakt kan worden, maar ook met gecertificeerde suiker. Omdat Tony Chocolonely nog niet zo lang op deze markt opereert, heeft ze meteen de gecertificeerde suiker in het vervaardigingsproces gebruikt. De hagelslag wordt daardoor wel wat duurder, maar Tony Chocolonely pronkt nog met een andere kreet, die ze geen windeieren legt: ‘slaafvrij’.

Fair Trade Original heeft bewust ervoor gekozen om voor de vervaardiging van hagelslag de bietsuiker te blijven gebruiken. Ze heeft de mogelijkheden wel onderzocht om gecertificeerde rietsuiker in het product te stoppen, maar rietsuiker blijft te korrelig, niet geschikt voor de kwaliteitseisen op het gebied van smaak die de Nederlandse consument heeft. Bovendien drijft het de prijs op, hetgeen een negatief effect heeft op de verkoop en daardoor op de afzet van de cacaoboeren. Ze neemt het verlies van het Max Havelaar keurmerk op de koop toe.

So far so good. Het verhaal gaat verder. De hagelslag van Tony Chocolonely en die van Fair Trade Original worden voornamelijk via wereldwinkels verkocht. De wereldwinkels hebben een overkoepelend orgaan, de Landelijke Vereniging van Wereldwinkels (LaVe). Nu de hagelslag van Fair Trade Original geen keurmerk van Max Havelaar meer heeft, vindt de LaVe dat de wereldwinkels die hagelslag niet meer mag verkopen. In mijn optiek gaat de LaVe hier heel kort door de bocht: er worden talloze consumptieartikelen in de wereldwinkel verkocht die geen keurmerk van Max Havelaar hebben, maar die wel op een eerlijke manier ingekocht zijn, met goede prijs voor de producent. Beschouw de hagelslag ook op die manier. Tenslotte is er ook het inkomen van de cacaoboeren mee gemoeid…

Kortom: het laatste woord zal er nog niet over gezegd en geschreven zijn.

Omdat elk van ons thuis wel één of andere sport deed op zaterdag, aten we tussen de middag ons ‘avondeten’ al. Om diezelfde reden werden dat nooit zware maaltijden. Meestal werd het soep met stokbrood. Favoriet was de zelfgemaakte kippensoep. Als we ziek waren, werd er vaak ook kippensoep klaargemaakt. Kippensoep blijkt een helende werking te hebben: lost bij verkoudheid de slijmophoping op, en levert belangrijke aminozuren die het immuunsysteem versterken.

De zelfgemaakte kippensoep is ook nu nog populair. Een pannetje kippensoep als lunch brengen bij je vriendin op haar werk doet wonderen….

De bereidingswijze is heel eenvoudig (maar met hart en ziel klaargemaakt): je zet een pan met water op met daarin twee kippenpoten en een kippenbouillonblok of eventueel een kruidenbuiltje voor een iets andere smaak. Als het water kookt, zet je het vuur op zacht, en laat het koken tot het vlees van het bot valt. Na anderhalf uur kun je wel even kijken. Intussen snij je een (rode) paprika in stukjes, en enkele stelen bleekselderij. Je ziet zelf wel hoeveel je nodig hebt. Als de kippenpoten gaar zijn, haal je ze uit de pan, en gooit er de groenten in. Je ontvelt de poten (eet de vellen samen met je hondje op) en ontdoet de poten van bot en beentjes. Het vlees gooi je terug in de pan. De groenten zullen inmiddels beetgaar zijn. Het geheel mag nog even aan elkaar wennen in de pan, maar dan wordt het toch tijd om de soep op te dienen.

Onlangs hebben wetenschappers nog iets extra’s ontdekt met betrekking tot kippensoep: ze bevat een stofje, tryptofaan, dat het serotonineniveau in de hersenen verhoogt. Serotonine heeft grote invloed op de gemoedstoestand van de persoon. Een hoog niveau zorgt voor een algemeen welbevinden, een laag niveau bevordert prikkelbaarheid, en je wordt eerder agressief.

Tryptofaan is eigenlijk de tegenhanger van aspartaan. Die bewerkstelligt juist een lager serotonineniveau in de hersenen. Het is dus niet verwonderlijk dat mensen die aan de lijn doen, en als gevolg daarvan lights drinken, prikkelbaar zijn. In lights zit aspartaan.

De conclusie is dus, dat mensen die aan de lijn doen, regelmatig een kopje zelfgemaakte kippensoep moeten eten.

De taart heeft na al die jaren nog niets aan smaak ingeboet. (Zie ook hier.)

Je hebt Bossche bollen, Groningse kruidkoek, Fries suikerbrood, Zeeuwse boterbabbelaars, Limburgse vlaai, Haagse hopjes, Brabantse worstenbrood, Friese duimpjes, Drentse knijpertjes, Deventer koek, Haagse bluf, Zeeuwse bolussen, Amsterdamse uien, Arnhemse meisjes, Gelderse rookworst, Schiedamse jenever, Nijmeegse stroopmoppen, Utrechtse theerandjes, Twentse krentenwegge, Brabantse zult, en nog veel meer.

Dordrecht kent van oudsher de Brokking hazelnoottaart. Wie goed voor de dag wil komen op zijn/haar verjaardag, gaat naar de Krispijnseweg en koopt een Brokkingtaart. Voor Tilburg en omgeving kent de hazelnootprogrestaart van Walter van Erven een zelfde soort status. In ons gezin kwam regelmatig bij bijzondere gelegenheden een Brokkingtaart op tafel. Als kind had je het idee dat er een enorm wagenwiel verdeeld ging worden. Later bleek dat de kinderogen de zaak wat uitvergroot hadden, maar de smaak bleef dezelfde ervaring behouden.

(bron foto, met begeleidend schrijven: zie hier)

Later is ons gezin naar alle delen van Nederland uitgewaaierd, maar de herinnering aan de Brokkingtaart is niet uit ons geheugen te slaan.

Komende zondag 25 mei viert zuslief haar verjaardag, en omdat het een bijzondere leeftijd wordt, wordt getracteerd op Brokkingtaart, voor die gelegenheid speciaal uit Dordrecht gehaald.

Dat wordt smullen…..