Het ei zei

In de categorie design en nuttig: een openbare fietspomp (hij staat aan de rand van winkelcentrum Wagnerplein in Tilburg), waar je ook nog een fiets tegenaan kunt stallen.

Wij zagen een bol liggen in de Waal, toen we in Nijmegen waren om de lopers van de Vierdaagse in te halen. We vroegen ons af of het een kunstobject was, of dat die toch een functie had. Het bleek een statement.

Peter Smith heeft van lege petflesjes een bol gemaakt, die de wereld moet verbeelden. De globe. Bij evenementen als de Vierdaagse worden veel flesjes water meegenomen en opgedronken. De goeden zullen hun lege flesje bij zich houden, maar de meesten gooien ze weg. Je ziet het ook de wielrenners in de Tour de France doen. Veel plastic afval. Plastic dat in rivieren terecht komt, drijft af, komt in zee terecht. Wordt onderdeel van de plastic soep.

Deze bol moet de mensen bewust maken van het plastic afval.

Maar ja, als je zo’n bol ziet liggen, denk je daar allemaal niet aan, dan denk je aan een kunstzinnige uiting…

Jaren geleden hadden we nog wel eens contact met iemand die in Nijmegen woonde, en in de week dat de vierdaagse gelopen werd, haar huis openstelde voor een aantal deelnemers. Dat contact verwaterde. Wij zijn geen echte lopers dus het vierdaagse gebeuren werd weer naar de achtergrond gedrongen.
Dit jaar liep een collega van partner mee. Dan komt het toch weer dichterbij. Nu hadden we ook zoiets van: dan gaan we haar vrijdag inhalen ook.
De auto was geen optie, dat hadden we snel bedacht. De trein dus. We waren niet de enigen die tot deze conclusie gekomen waren:
Toen we even later de file op de Waalbrug zagen, waren blij dat we de auto hadden laten staan:
Natuurlijk zag je her en der kraampjes waar gladiolen verkocht werden, of kwam je iemand tegen die een tros ballonnen bekers verkocht, maar wij vonden een ballonnen lieveheersbeestje wel leuk.
Op de Via Gladiola, zoals de St. Annastraat deze dag omgedoopt is, worden de lopers ingehaald, maar die is heel druk. De echte finish verderop leek ons een beter idee, om daar de collega op te vangen. Helaas, de korte route ernaar toe was net afgesloten. Dat zou een heel eind omlopen worden. Enkele mensen van het Rode Kruis zagen ons aan, begonnen wat te regelen, en daar werden we als VIPs via de korte route naar de finish geleid. Langs tribunes. Finishende lopers zouden even later op deze weg door het publiek aangemoedigd worden.
Her en der langs de route heeft de lokale omroep opname-apparatuur staan om de lopers te registreren die op weg naar de finish zijn:
We hadden een lekker plekje bij de finish. Bandjes wisselden elkaar af om de feestvreugde te verhogen.
Lopers die binnenkomen hebben op vrijdag tot 18.00 uur de tijd om binnen te komen, althans om in aanmerking te komen voor het felbegeerde kruisje. Je afmelden moet bij de Centrale Administratie. Die is iets voorbij de finish, maar je kunt de weg iets afsnijden. Dat gebeurde veel. Later kwamen de lopers terug om officieel onder het finishdoek te gaan. De één kuste nog even de grond, de ander ging al kruipend. Rolstoelers waren uitgeput, en er waren er die zich voor de gelegenheid snel even als stripfiguur omgekleed hadden. Veel militairen trokken voorbij, groepjes finishers yelden zich over de streep. Het publiek moedigede aan. Om het geschreeuw kracht bij te zetten, werden van hardplasticken placemats waaiers gemaakt. Door hiermee op de reling van een hek te slaan, kreeg je een lekker klapgeluid.

In het begin viel het met de drukte wel mee, maar na 16.00 uur werd het toch wel drukker. Waar de lopers aanvankelijk tijd genoeg hadden om zich onder het finishdoek te laten fotograferen, werd dat steeds lastiger.
Harm Edens doet al jaren verslag van de vierdaagse voor Omroep Gelderland. Hem zagen we ook nog even in aktie.
En zo hebben de mensen wat afgelopen. Wat ik knap vind, is dat iemand de kilometers op klompen volbracht heeft.
Tja, en toen was plots ons lieveheersbeestje de lucht in gevlogen. Een touwtje aan de ballon zelf was los gesprongen. Helaas. Ook helaas, dat we de collega niet meer gezien hebben. Ondanks dat, hebben we een heerlijke dag gehad.

Neef M uit Utrecht gaf een uitgebreide borrel omdat hij het diploma gehaald heeft, waarmee hij zich fysiotherapeut mag noemen. Het was ook de dag waarop wij de kleine onder onze hoede hadden. Je kent dat wel: de kleine heeft vakantie, de ouders moeten nog werken, en wij hebben toevallig een vrije dag.
Dat werd iets zoeken in Utrecht om één en ander te combineren. De keus viel op het Spoorwegmuseum.

Waar het spoorlijnmuseum in Stadskanaal zich vooral richt op rijdend materieel, oude treinstellen van verschillende landen, beperkt het Spoorwegmuseum zich tot materieel uit Nederland, en alles wat er omheen hangt. De treinen rijden niet, het is meer een statisch museum. Er werken veel vrijwilligers. Vrijwilligers die er al wat langer rondlopen, hebben zich een ‘eigen’ treinstel cq locomotief toegeëigend om te onderhouden.

Er was meer dan je te vergapen aan allerlei treinstellen, locomotieven, spoortrolleys en militair materieel: in een conducteurscabine kon je middels een simulatie getest worden op jouw vaardigheden van het ‘besturen’ van de trein. En dat valt niet mee.

In de ‘Vuurproef’ kon je ervaren hoe het is als een trein op hol slaat. Het begint rustig en heel normaal. De snelheid wordt opgevoerd, het schommelen wordt intenser, een botsing met een tegemoet komende trein wordt net op tijd vermeden door de spoorwissel. Daarna breekt de trein door een tijdbarrière. Leuk gedaan, maar je waant je in een game.

Een heus ritje in een wagon over rails was er ook. Een donker parcours, met af en toe een verlicht nostalgisch tafereel naast de rails of een duidelijk wisselsein.

Voor de kindertjes was er volop buitenpret te beleven:

Een topdag.

Bij neef M was het ook gezellig. Leuk om weer wat familieleden die toch her en der in het land verspreid wonen, bij elkaar te zien.

Partner:
Het was net thuiskomen, toen ik de met koper beslagen stangen zag. Ze deden me denken aan broer J zoals hij met koper werkte:

Festival Mundial begon kleinschalig, met vooral optredens van groepen uit Afrika en Latijns-Amerika. Tussendoor theater- en circusacts van gezelschappen van eigen bodem. De organisatoren van Festival Mundial onderhielden nauwe banden met mensen uit het gebied van de ontwikkelingssamenwerking. De wereldwinkel leverde koffie en thee.

Allengs werd het Festival commerciëler, bands met bekende namen werden gecontracteerd, de vrijheid blijheid was een beetje weg.

De locatie echter bleef geweldig. Het Leijpark in Tilburg. Veel ruimte. De organisatie vergde echter nogal wat. Het opbouwen viel wel mee, maar allerlei secundaire voorzieningen breidden zich uit. Doordat het Festival meer bekendheid kreeg, werd het ook drukker. Daar moet rekening mee gehouden worden. Vele jaargangen zijn verregend. Veel modder is het gevolg, maar ook veel kapotgetrapt gras. De gemeente heeft dan wel het park ter beschikking gesteld voor Mundial, maar de kosten voor het in goede staat terugbrengen na afloop zijn voor de organisatie van het Festival Mundial. Inmiddels had de gemeente de subsidie wegens bezuinigingen bijna helemaal ingetrokken.

Dat noopte tot bezinning. Terug naar kleinschaligheid. De locatie Leijpark werd verlaten. Er kwam een andere locatie ‘vrij’. De plaats waar de NS haar werkplaatsen had, werd omgetoverd tot een plek waar Tilburg cultuur in de breedste zin kan aanbieden. Onderdeel van de zogeheten Spoorzone. Prima geschikt voor het Festival Mundial nieuwe stijl.

Afgelopen weekend was het dan zover. Er was een buitenprogramma, en een binnenprogramma. Zaterdag en zondag. Je kon kaartjes voor het hele weekend kopen, voor één van de dagen, of alleen voor buiten. Wij zijn zaterdag geweest, met een kaartje alleen voor buiten. Het was heerlijk weer, het leek ons niet het aangewezen moment om binnen te zitten, net nu er een beetje zon is.

Ik miste de ruimte van het Leijpark wel, maar de opzet was leuk en gevarieerd. Het deed heel speels aan.

Crowdfunding is in tegenwoordig. Dat deed dit gezelschap ook middels hun act. ‘Tilburg voor Cultuur’. De drie stonden op een verhoging, en deden een act. Daar stopten ze plots mee. Als iemand een muntje met sticker in een varken gooide, ging de act weer verder. Grappig gevonden.

Yvon Jaspers was er ook, met haar ‘Liefs uit…’ Op gezette tijden verbond zij stelletjes die daar behoefte aan hadden voor één dag in de echt. Op het moment dat wij er waren, deed iemand anders dat:

Heerlijke muziek met de typische afrobeats kwam van La Makina del Karibe.

Er was ook een grote bol opgebouwd. ’s Avonds zou daar een afsluitende globe-act in plaatsvinden. Acrobatiek met lichteffecten. Dat hebben we niet afgewacht.

Het was niet overal druk. (Dat zal er ook mee te maken hebben dat het Cirque du Platzak even geen voorstelling had.)

Een voor ons groot pluspunt van deze locatie is, dat-ie op loopafstand van ons huis bevindt. Zelfs voor ons, als niet-lopers :-))

Of zullen we toch maar zeggen ‘duct tape’?

Een 50 jarige vrouw die al 18 jaar verlamd is. Ze houdt van water, maar komt niet verder dan in een bootje erover varen, of aan de kant naar het water staren. Haar zonen surfen, een sport die ze mateloos bewondert.

Een vriend van één van haar zonen, een zeer goede surfer, had een idee: waarom niet met z’n tweeën op de surfplank de golven trotseren? ‘Ik tape u aan mij vast.’
http://www.youtube-nocookie.com/embed/u7xZIuvspok?rel=0

Knap van de surfer, en wat een mooi gebaar.

Bij deze link zie je alles uitgebreider:
http://mashable.com/2013/06/25/paraplegic-mom-surfing/

Ik draag nooit een horloge. Ooit wel, maar het horloge hinderde. Ach, er is altijd wel een uurwerk in de buurt, als je perse wilt weten hoe laat het is. En bovendien, bijna iedereen heeft tegenwoordig een mobieltje, ook ik, die geeft ook de tijd aan.

Tijd naast mijn bed vind ik wèl makkelijk; ’s morgens weten hoe laat het is, is handig. Toch zet ik zelden de wekker. Ja, als je naar Schiphol moet, en achterlijk vroeg moet vertrekken. Oké, ik word wel eens half wakker, kijk op het klokje hoe laat het is, en slaap weer verder. Ik heb me bijna nooit verslapen.

Maar dan moet het klokje wel gelijk lopen natuurlijk. Laatst keek ik ook op de wekker, zag dat het kwart over 5 was, en draaide me nog eens heerlijk om. Bleek dat de wekker stil stond. Het was inmiddels over achten.

Ik kan dus niet zeggen, dat ik een ingebouwde klok heb.