Het ei zei

De zus van de vriend van zoon R kreeg een kindje. Zoon R woont samen met zijn vriend in Lorient, Bretagne. Vlakbij Lorient, in Guidel, wonen de zus met haar vriend en hun inmiddels pasgeboren baby.

Zoon R kreeg de vraag of hij peetoom wilde zijn van de kleine worm. Dat wilde hij wel, maar dan moest hij wel een doopbewijs kunnen overhandigen. Nu ben ik niet gedoopt, dus ik weet niks van die wereld, maar zodra je gedoopt bent wordt er van alles van jou bijgehouden in de boeken van de kerk. Omdat hij in Frankrijk woont, en wij dichtbij het vuur zitten, hebben wij naar het bewijs gevraagd bij de parochie waar hij destijds gedoopt is. Daar kon voor gezorgd worden. Het ligt dan en dan klaar.

Wij het doopbewijs ophalen. Wat zien we tot onze verbazing: hij zou in 2004 in het huwelijk zijn getreden in een kapel in Oirschot. Het leek ons sterk, maar je weet nooit. Bij navraag bleek dat inderdaad niet te kloppen. Dus dat zinnetje moest uit het doopbewijs geschrapt worden, maar dat ging zomaar niet. Het stond duidelijk in de boeken, dus dan is het waar. Uiteindelijk kregen we wel een bewijs mee waar dat zinnetje uit gehaald is, maar het bleef in het boek staan. De dienstdoende secretaresse van de Vredeskerk zou wel (laten) uitzoeken hoe en wat.
Wij hebben zelf het idee dat het zinnetje over het huwelijk bij een naamgenoot moet staan. Maar wie?

Dat zo’n doopbewijs in sommige gevallen zo belangrijk kan zijn…kennelijk kan zoon R geen peetoom zijn, als hij geen doopbewijs kan overhandigen. In bepaalde landen, Mexico bijvoorbeeld, mag je niet eens trouwen als je geen doopbewijs hebt.
Ik neem overigens aan dat je wel gewoon voor de wet kunt trouwen.

In ieder geval heeft zoon R ‘bij de gratie Gods’ zijn doopbewijs zonder de opmerking dat hij in 2004 getrouwd zou zijn. (Een datum van scheiden werd niet vermeld.)

Als wij een paar dagen weg zijn, kunnen wij altijd ons hondje bij de buurman onderbrengen. Nu was hij een tijdje geleden jarig, en zijn wens als verjaardagscadeau was om de bloemencorso van Zundert mee te maken. Hij had dat al vaker meegemaakt, maar sinds hij geen auto meer heeft, jaren geleden, is het er niet meer van gekomen. Hij zou graag weer eens wat gaan filmen. Aangezien wij die corso nog niet eerder gezien hebben (in real life), vonden wij dat een leuk cadeau.
Het is een goed geoliede machine, de organisatie van de corso. Er komt veel volk op af. Om dat in goede banen te leiden, mag dat natuurlijk ook wel. Veel parkeerterreinen rondom het dorp, allemaal op nog geen 10 minuten lopen van the place to be.
Voordat de stoet begint, verzamelen de wagens zich op een groot terrein, van waaruit de optocht door het dorp meandert. Wij stonden vlakbij de uitvalsbasis.

Tussen de wagens door zorgden muziekcorpsen voor afwisseling, en gezellige deuntjes. Als de stoet de ronde gedaan heeft, komt-ie even later voor de tweede keer langs de hoofdtribune, waar ook de vakjury zit. Die beoordeelt de wagens op techniek en originaliteit. Middels formulieren die in het publiek uitgedeeld zijn, en na afloop opgehaald zijn, is er ook een publieksprijs te winnen. Die wijkt soms af van het oordeel van de vakjury. Dit jaar niet veel: de nummer 1 van de jury, was nummer 2 bij het publiek, en de nummer 1 bij het publiek, was nummer 2 bij de jury.

Die grote wagens mogen niet motorisch voortbewogen worden. Met bloed, zweet en tranen worden ze voortgeduwd door menskracht.

We hebben een ontzettend leuke dag gehad. Een ervaring rijker.

De oma van de vriend van zoon R werd 3 augustus 2019 80 jaar. Dat moest gevierd worden, en ze stond erop dat wij bij het festijn ook aanwezig waren. We konden bij haar slapen. In Lorient. Na ampele overwegingen zijn we op het voorstel ingegaan.

Zoon R was met vriend D uitgefietst in Nederland. Zij gingen via een plaatsje bij Parijs ook naar Lorient. Wij volgden hen. Voor een slaapplek werd gezorgd. Nou, dat werd een kamer in een hotel in Goussainville. Dat was het ‘m niet: lawaaiig, losse te kleine WC-bril, het doortrekmechanisme was kapot, vieze dekens. Maar goed, we hebben geslapen. Het ging tenslotte om een weerzien met een andere tak van de vriend van zoon R. Er werd voor een lekkere barbecue gezorgd.

De volgende dag gingen we ieder apart door naar Lorient. Onderweg kwamen we een zogenaamde Aire de Frites tegen.

Op de WC-deur van een benzinestation was een A4-poster opgeplakt, wat te doen in geval van een terroristische aanval. Onder een bank kruipen bijvoorbeeld :-))

En toen was oma jarig. 3 augustus. Ze vierde dat middels een uitgebreide lunch in een visrestaurant. Het leek wel een diner.

En als je denkt dat daarmee het eten voor die dag wel voorbij was, nee, begin van de avond was er nog een barbecue.

Omdat we toch in Bretagne waren, hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat bezienswaardigheden in de omgeving mee te nemen.

We gingen naar Carnac, de plaats die bekend staat als DE plek voor de menhirs. Niets is echter minder waar. Oké, je kunt een denkbeeldige menhirlijn trekken, en die begint dan in Carnac. Je ziet de stenen echter slechts vanachter een hek.

Bij Erdeven kun je erlangs lopen, je kunt ze aanraken, je kunt een bepaalde route wandelen. Kortom: veel leuker.

Carnac, de stenen zie je in de verte.

Wat een verschil met Erdeven….

Zo zijn we ook naar de ‘ville close’ van Concarneau geweest. Een ommuurde stad in een stad. Ontzettend toeristisch, maar toch wel aardig.

En we zijn naar een dorpje geweest, Poul-Fetan, waarbij je het leven uit de 19de eeuw kunt herbeleven. De was op de ouderwetse manier gewassen, brood en soort pizza’s als oude ambachten, evenzo het maken van klompen. Paarden die de grond ouderwets ploegen. Geweldig om daar een beetje te dolen, en rond te kijken.

We hebben een geweldige week gehad. We zijn ontzettend verwend.

De broer van partner had een idee: ‘Wat als ik jullie eens een arrangement cadeau deed rondom het optreden van André Rieu op het Vrijthof in Maastricht. Houdt ook tweemaal slapen op Kasteel Altembrouck in. In het plaatsje ’s Gravenvoeren in België, vlakbij Maastricht.’

Dat leek ons een heel leuk idee…..

Op de dag van aankomst genoten van een heerlijk diner. Afgesloten met een soort theeritueel. Je kreeg een bak met allerlei losse theeën, een theepot met zeef, en een timer waarbij de inhoud omhoog gaat. Na 3 minuten is de thee getrokken, en klaar om gedronken te worden. Echt onthaasten.

André Rieu geeft een aantal weken achter elkaar shows op het Vrijthof. Wij gingen naar die van 19 juli. Het is een hele organisatie, zo’n show. Een deel van het Vrijthof is sowieso afgelopen voor het publiek, maar na 17.30 uur rondom het plein ook.

Commercieel worden de shows van André Rieu natuurlijk ook uitgebuit…

Wij zaten aan een tafel ver aan de zijkant van het podium. Op strategische plaatsen waren grote schermen opgehangen, zodat je toch enigszins van de show kon genieten. Het podium zelf was net te ver weg om te onderscheiden wat er gebeurde. Over het geluid hoefde je niet te klagen.

De artiesten kwamen vanuit een gebouw in de buurt van het podium langs het publiek naar het podium lopen.

(Nadeel van de schermen is natuurlijk wel dat je afhankelijk bent van de opnames, van degene die bepaalt wat op de schermen te zien is.)

Je houdt van de muziek of niet, maar één ding is zeker: iedereen is blij. Het is een feestje. En een geweldige ervaring om meegemaakt te hebben.