Het ei zei

Een paar weken geleden werden we uitgenodigd om een avond bij te wonen van iemand die paranormale waarnemingen deed. Ze zou heel goed zijn. We waren benieuwd.

Bij binnenkomst werd ons gezegd dat we een foto of een kaars op standaard op de tafel vooraan in de zaal konden leggen, met het nummertje erop, dat we net gekregen hadden. De show bestond hierin dat Annie Fens, want zo heet ze, een foto of een kaars van tafel pakte, iets vertelde over wat ze van boven doorkreeg, daarna vroeg wie het nummer had dat bij die foto of kaars hoorde, en vroeg: ‘Komt dit u bekend voor?’ In de praktijk bleek dat zij al die mensen van wie ze iets van tafel pakte reeds kende. Partner had nog een foto in haar tas zitten, met haar ouders erop en haar zonen. In het water, bij het strand. Haar foto werd niet gekozen. Ik bedoel maar.

Ach, onderhoudend was het wel. De avond eindigde met een klein verhaaltje over het feit dat zij regelmatig witte rozen kreeg, als mensen bij haar op bezoek kwamen. Maar telkens als zij die bloemen gekregen had, ging er binnen een week iemand in haar kennissenkring dood. Zij zwoer lange tijd de witte roos af. Maar….die ‘vloek’ is inmiddels opgeheven, aldus Annie Fens.
En dus kreeg iedereen als dank voor het komen een witte roos in de handen gestopt. Die wij op weg naar de uitgang weer netjes terug in een vaas gezet hebben.
Aan ons lijf geen polonaise :-))

Aanvankelijk zou zoon R met vriend D naar Tilburg komen om er de kerstdagen door te brengen, maar de moeder van D heeft kanker, en krijgt in die periode net allerlei onderzoeken en behandelingen. Toen dachten we: dan gaan wij naar Lorient. Kijken of zoon O met kleindochter Y ook mee willen. Na ampele overwegingen: ja.

En zo vertrokken we zondag 23 december naar Lorient. Zoon O wilde de route persé op één dag afleggen, zodat we ons daar mentaal op voorbereid hebben: bijna 12 uur in de auto. We reden met twee auto’s. Ik heb nog wel uitgezocht of het mogelijk was om een auto te huren waar we met vieren in konden, plus de bagage, maar dat kostte toch meer dan wanneer we met twee auto’s zouden gaan.

Onderweg kwamen we de Pont de Normandie tegen. Architectonisch een mooi staaltje werk. Het kostte wel 5,40 euro om er overheen te rijden.
Zoon O en kleindochter Y sliepen bij zoon R en vriend D, wij sliepen bij de oma van D. We werden ontzettend goed verzorgd, het ontbrak ons aan niets. Nou ja, een luie stoel of bank was af en toe wel lekker, maar dat was er niet. Er was ook geen wifi.

Er was wel veel eten: de avond dat we aankwamen, 23 december, stond er een goed gevulde dis klaar, kerstavond was een avondvullend diner bij de moeder van D, die in een dorpje bij Lorient woont, op eerste kerstdag was er vanaf begin van de middag tot begin van de avond een geweldig visbanket, en op tweede kerstdag (dat ze in Frankrijk niet kennen) heeft zoon R gezorgd voor een ‘Dutch evening’: worstenbroodjes, kaas-uienbroodjes, frites, kaassoufflés, kroketten. De laatste drie dingen zelf gemaakt, de broodjes hadden wij nog uit Nederland mee genomen.
Natuurlijk deden we ook nog andere dingen:
– Naar de afslag om vis te kopen voor het eten.
– Naar een strandje bij zeilclub.

We zagen bij een andere baai enkele personen op het strand volleyballen. Het net brachten ze zelf mee, en bouwden ze ter plekke op. Soms belandt de bal natuurlijk in het water.
Op kerstavond zijn we zelfs nog naar de mis geweest. Het zou een kindermis geweest zijn, er waren wel kinderen bij de mis aanwezig (hij begon om 18.30 uur). maar de mis zelf was erg saai, en totaal niet op het kind gericht.
En er bleek kermis in Lorient te zijn.
Kortom, het waren een paar geweldige dagen…..

100 jaar geleden, in 1918, werd Otto Dicke geboren. Zeker in Dordrecht één van de bekendste tekenaars. Natuurlijk zijn er in de loop der tijd verschillende tentoonstellingen geweest met zijn werk.

Vanwege het mooie getal van 100 houdt het Dordrechts Museum van 9 december 2018 tot en met 26 mei 2019 een overzichtstentoonstelling in een grote ruimte van het gebouw. De werken zijn mede uitgezocht door zijn zoon Henk Dicke.

Afgelopen zaterdag 8 december was de opening. Volle bak. Wij waren er ook. Natuurlijk kom je verschillende familieleden tegen op zo’n dag. Altijd weer even bijpraten.

Het is een mooie uitgebalanceerde tentoonstelling geworden. Genieten!
Na afloop van de rondgang langs de tekeningen nog even gezellig met familieleden een glaasje van het één of ander gedronken. Voor de opening had het Museum speciale consumptiebonnen laten drukken. Ik heb er één bewaard.
Het was een prima dag.

We doen regelmatig inkopen bij de Jumbo. Dwz één bepaalde Jumbo, omdat die bij de ingang vriezers en koelbakken heeft staan waar altijd producten in liggen die dusdanig afgeprijsd zijn dat je ze wel mee moet nemen. Nou ja, als je ze lekker vindt natuurlijk.

We hadden een paar afgeprijsde producten en een paar ‘gewone’ artikelen. Op naar de kassa. Een nieuwe caissière. ‘Dat is dan 7,90 euro.’ Ik geef haar geld, en krijg 10 cent terug. ‘Plus nog 1 euro’, zeg ik. ‘Nee hoor, u gaf een briefje van 5 en 2 muntjes van 2 euro…..o, wacht…’ Dat was 1.
‘Waar is de bon?’ Die had ze al tot een prop gevouwen en in haar afvalemmer gegooid. Dacht dat ik geen bon wilde. Bleek dat ze één van de afgeprijsde artikelen voor het volle pond had aangeslagen. Dat was 2 en 2a.
Partner had ook nog iets gekocht, moest apart, omdat het voor iemand anders was. Moest zeker een bon hebben, zodat ze die kon declareren. Maar die bon had de caissière helemaal niet uitgedraaid. En het gekke is, de bon kon niet alsnog uitgeprint worden. Je moest naar de klantenservice. Alle producten opnieuw laten scannen, zodat er een kopiebon uitgedraaid kon worden. Je houdt het niet voor mogelijk. Dat was fout nummer 3 dus.

Deze caissière moet nog veel leren.

Via de BankGiroLoterij hadden we twee entreebewijzen gewonnen voor de voorstelling ‘Sophie’ met in de hoofdrol Tjitske Reidinga. Gegeven de speellijst was het Chassé Theater in Breda voor ons de beste optie. We waren er nog nooit geweest.

Makkelijk parkeren, een paar parkeergarages in de buurt.
Dat Chassé Theater is nog een heel complex. Natuurlijk een grote lounge voor natje en droogje, maar ook aparte kiosken waar je ijssnoep kon kopen, of iets warms. Er zit ook een bioscoop in het gebouw. En een zaal waar theater gemaakt wordt.

‘Sophie’ gaat over het leven van een vrouw van jong meisje tot oma. Het stuk is opgebouwd uit allerlei scènes passend bij de verschillende leeftijden. Je ziet na afloop van elke scène Tjitske een andere outfit aantrekken. Van jong uitziend naar middelbaar en oud. Voor de duidelijkheid werd op de zijwand nog even de leeftijd die ze in de volgende scène speelt geprojecteerd. Hierachter speelde zich alles af: steeds dezelfde kamer, namelijk die van het ouderlijk huis, later haar eigen huis.

(Natuurlijk mocht je tijdens het spelen geen foto’s maken)
Hier lees je een goede en duidelijke recensie
Partner zag in Tjitske Reidinga de nieuwe Mary Dresselhuys. Ze was ook goed. Het was een mooi, lief en humorvol toneelstuk. Prima gespeeld. Staande ovatie na afloop. (Ik moest even denken aan de uitzending van Podium Witteman waarin de staande ovatie na afloop van concerten aan de orde kwam.)

Een paar weken geleden waren we bij de Kringproef in Roosendaal. Een aantal entertainers lieten via een preview highlights uit hun show zien. Zo zagen we toen ook iets uit de show van Percossa. Hun act sprong er voor ons uit.
Dat bracht de schoonzus van partner ertoe om ons te trakteren op het avondvullend programma van Percossa in Schouwburg De Kring. BAM
Percossa bracht een zeer gevarieerde show, heel onderhoudend, soms met verrassende wendingen. Percussie was de hoofdmoot, maar zijsprongetjes naar piano of gitaar waren er ook. Ritme (dat ook nog om aan te horen was) werd uit allerhande voorwerpen gehaald. Bij ingang van de zaal stond een kist waarin het publiek voorwerpen konden gooien waarmee de leden van Percossa dan iets ritmisch muzikaals ten gehore zouden brengen. En dat deden ze inderdaad na de pauze.
Emmers en pollepels liggen voor de hand, maar ook een boodschappentas, een boek, een bats, een uitdruiprek. Enzovoorts. Heel leuk.
We hebben genoten. Eén van de leden van de groep heeft nog een bemoedigende opmerking voor wie djembees of trommels net iets te hoog gegrepen is:
Een heerlijke avond.

Het was een warme zomer. Slechts ’s ochtends vroeg konden deuren tegen elkaar opengezet worden om enige frisse doorstroom te krijgen in huis.
Bij één van die gelegenheden zag ons hondje kans om naar buiten te glippen en er alleen op uit te trekken. Niemand iets in de gaten.
Een paar uur later, toen Lijlo alweer thuis was gekomen (en wij dus niet wisten dat-ie überhaupt weggelopen was), werd er aan de deur gebeld. Iemand met de halsband van Lijlo. Zij had het hondje op een heel ander veldje gezien, zonder baasje, en dacht: die moet ik terugbrengen. De riem van haar eigen hond los gekoppeld, en aan de halsband van onze hond bevestigd. Maar Lijlo had zich losgewurmd. Was weer onder het hek doorgekropen, en liep naar huis.

De grote vraag was nu: wat heeft Lijlo daar op dat veldje gedaan, een veldje waar we anders nooit komen. Ze heeft in ieder geval met andere hondjes gespeeld, net in de loopse periode. Ze zou zomaar zwanger geraakt kunnen zijn. De vuile slet….

Pas na 5 weken kun je zoiets meten aan de hand van een echo. Die hebben we voor de zekerheid toch maar laten uitvoeren. Je weet maar nooit. Misschien moet er een hoek van de kamer ingericht worden voor de puppy’s. Bij de echo werden geen kleine Lijlootjes geconstateerd, maar zagen we wel dat er in de blaas een gezwelletje tegen de wand zat. Het lijkt erop dat die niet voor de plasopening zit, dus dat plassen lukt nog wel. Maar we moeten wel opletten: als het gezwel groeit dan kan dat nare gevolgen hebben. In de gaten houden dus.

Het was de wens van partner in ieder geval eens een keer op de planken te staan als toneelspeler. Nu heeft ze een vriendin die regelmatig een amateurtoneelgezelschap regisseert, en die kwam laatst met de mededeling dat ze kon opgeven voor een toneelproject, georganiseerd door mensen van Openluchttheater Hoessenbosch, bij Berghem. Dat deed ze. Het project heette: Je dialoog tegen mij. Twee mensen die in een dialoog te berde brengen wat zoal speelt in de maatschappij. Er is een schrijver die het stuk schrijft, en een regisseur die het stuk op de planken vormgeeft. Vooraf krijg je de tekst digitaal aangeleverd, want het belangrijk dat je de basis van je tekst kent.

Zo gezegd, zo gedaan. Echter nadat de tekst verstuurd was, volgde enige tijd later een mailtje waarin stond dat je de ‘oude’ tekst maar moest vergeten, dat nu een herschreven tekst in de bijlage zat. En de opvoering was al een week later. Wel werd er nog een hele dag fysiek gerepeteerd. ’s Avonds werden de dialogen opgevoerd. Want er waren verschillende dialogen. Elk duurde ongeveer 20 minuten.

’s Avonds nam ik kleindochter mee, want die wilde oma ook wel eens op de planken zien. Hun stukje werd als eerste opgevoerd. Dat kon nog net buiten. Daarna begon het te regenen, en het hield niet meer op. Binnen werd het festijn voortgezet. Knus, want het was niet zo groot.
Partner heeft een geweldige ervaring gehad.