Het ei zei

Jaren geleden zag ik de film, met Michael York en Liza Minelli in de hoofdrollen. Eén van de scenes die me vooral bij gebleven is, is die waarin Michael en Liza (in de film heten ze Clifford Bradshaw en Sally Bowles) onder een viaduct staan, wachtend op een trein die boven hen zal voort denderen. Het gevoel dat dan door je lichaam stroomt, neemt orgastische vormen aan. Ik heb het uitgeprobeerd, en het klopt, het geeft een apart gevoel. Daarnaast is de filmmuziek heel aanstekelijk. ‘Money makes the world go round’ bijvoorbeeld.

Afgelopen zondag gaf musicalvereniging Boems een uitvoering van Cabaret:
Vrijwilligersvereniging Contour de Twern had vele entreekaartjes ingekocht, en trakteerde een aantal vrijwilligers zo op kaartjes. Wij kregen ze ook.
Ik heb nog nooit een musical gezien. Dan weer toneel, dan weer zang heeft me nooit bekoord. Ondanks het goede orkest, de lekkere muziek en het mooie decor kon ik nog steeds niet echt wennen aan de combinatie van toneel en zang.

Maar….een ervaring die ik niet had willen missen.

De broer van partner trakteert zichzelf tweemaal per jaar op een etentje in een sterrenrestaurant. Dat doet hij tijdens de restaurantweken. Soms vraagt hij iemand mee. Afgelopen zondag vroeg hij ons mee. Als verjaardagscadeau voor ons beiden.

Hij nam ons mee naar Wollerich, in Sint Oedenrode. Een restaurant met 1 ster. Wij gaan niet vaak uit eten. Als we het wel doen, valt de keuze nooit op een restaurant met een ster. (Vaak ook vanwege het prijskaartje.) Voor ons was dit etentje dus een hele ervaring.
We begonnen met een aantal ‘gangen’ die louter uit amuses bestonden. Zelfs een kommetje soep werd onder de amuses geschaard.
Bij elke gerechtje (stuk voor stuk heuse kunstwerken) vertelde de ober wat we voor ons hadden, wat de ingrediënten waren, en soms hoe het klaargemaakt was. Dat deed hij zo onduidelijk, dat het waarschijnlijk niet de bedoeling was dat we begrepen wat hij zei. Ik kon ergens ‘schaafsel van kalfswang’ verstaan, en ‘ge-airbrushed’.
Het ging om de combinatie van smaken. Niet om de hoeveelheid. Het moet gezegd: elke gang was verrassend. Voor het vlees had je niet eens een mes nodig, zo mals.

Ja, het was een feestje. Na afloop was je buik niet echt rond, maar had je wel een voldaan gevoel.
Dit laatste gerecht, het dessert, was één van de onderdelen van een heel menu waarmee het kookteam van Wollerich de Gouden Koksmuts 2016 gewonnen heeft. Een combinatie van pure chocola, amandel, ananas, sinaasappel, ijs en smaken die (voor mij) niet thuis te brengen zijn. Het was heerlijk, maar je weet niet waar de jury op let tijdens de beoordeling.
De Gouden Koksmuts: (helaas schitterde het geheel)
Nog een filmpje….
https://www.youtube-nocookie.com/embed/G7sG9GcOJnc?rel=0

Sinds kort zit ik in de filmclub van onze wijk in Tilburg. Naast een aantal bioscopen kent Tilburg ook een paar locaties waar een groepje enthousiaste mensen films vertonen tegen betaling van een paar euro.
Bij één van die enthousiaste groepjes mensen zijn partner en ik aangeschoven. De films, onder de noemer Zes Zalige Zomerfilms, worden vertoont in wat vroeger een buurthuis heette, maar die tegenwoordig de naam Multi Functionele Accommodatie draagt.
De films die gekozen worden om te laten zien, zijn niet de meest recente. Tenslotte moeten ze uit zijn op DVD. Voor de huidige serie films hebben wij nog geen inspraak gehad, maar dat gaat voor het vervolg wel gelden.
Je kunt niet zomaar films vertonen: je hebt met auteursrechten te maken en dergelijke. Je moet een licentie aanvragen om films te mogen vertonen. Een licentie waarbij je ook reclame mag maken voor die specifieke film kost 114,95 euro incl BTW. Daarbij wordt ervan uitgegaan dat het aantal bezoekers minder dan 50 is. Als je het leuk vindt om de bezoekers een consumptie aan te bieden, en wat hapjes, dan is kom je met een entreeprijs van 4 euro net uit de kosten. De film die je wilt draaien moet je tenslotte ook aanschaffen.

Het is de bedoeling om binnenkort ook een film te vertonen voor de vluchtelingen. Een Frans gesproken film met voor hen Engelse ondertitels. We denken aan ‘Bon Dieu!’:
https://www.youtube-nocookie.com/embed/nqgIVOStu3I?rel=0

Leek ons wel toepasselijk :-))

Bij een schoonzus van partners kant is onlangs Parkinson gediagnosticeerd. Dat sluimerde al meer dan een jaar, maar schoonzus wilde niet weten wat er aan de hand was. Totdat de naasten last kregen van haar disfunctioneren, en zijzelf het vervelend vond dat ze geen kerstkaarten meer kon schrijven. Ten lange leste de huisarts geraadpleegd. Die heeft onderzoeken laten uitvoeren, en ja hoor, Parkinson. In een fase die nog te stabiliseren valt. Er wordt nu het gebruik van een bepaald soort pilletjes opgebouwd. Pilletjes waar de stof dopamine in zit, want daar is inmiddels een gebrek aan in de hersens.

Het toeval wilde dat ruim een week geleden Frank van Empel een try-out verzorgde over dit onderwerp. Hijzelf heeft al meer dan 10 jaar Parkinson. Hij put dan ook uit eigen ervaring. Waar de meeste mensen kiezen voor een pilletje om de ziekte onder controle te houden, heeft Frank ervoor gekozen om een Deep Brain Stimulation te ondergaan. Daarmee kan hij inderdaad uit de voeten, maar het trillen van de handen of het voorover lopen gaat er niet mee over. Af en toe maant hij zichzelf: ga weg Parky!

Het was een ontroerende try-out. De muzikale omlijsting werd verzorgd door een drietal leden van de muziekgroep Kasba.

Aan de ene kant jammer dat schoonzus er niet was / niet wilde, want er kwam best nuttige informatie boven tafel voor de mensen die aan Parkinson lijden en hun naasten, aan de andere kant ook weer goed dat ze er niet was, want het doen en laten van Frank van Empel zoals hij nu is, kan confronterend zijn.
Er is nog wat bewegend beeldmateriaal :-))

https://youtube.com/watch?v=CJtP6LXyThg%3Frel%3D0

Tilburg kent twee stadskranten: de Tilburgse Koerier en het Stadsnieuws. Eerstgenoemde verschijnt eenmaal per week, de ander tweemaal per week. Ze worden huis aan huis verspreid. Meestal verdwijnen ze ongelezen in de papierbak. Vooral wanneer je een abonnement hebt op een regionaal dagblad. In dit geval het Brabants Dagblad, waarin een katern Tilburg Plus opgenomen is.

Een aantal wijken in Tilburg hebben daarnaast hun eigen nieuwskanaal: een Nieuwsflits, een folder of een heuse wijkkrant. De wijk waarin wij wonen, Tilburg Oud Noord, heeft haar eigen wijkkrant. Nou ja, had, want komend weekend komt het laatste nummer uit.

De wijkkrant had een betaalde kracht als coördinator. Betaald door de gemeente als een soort subsidie. Bezuinigingen zorgden ervoor dat de betaalde kracht zijn tijd niet meer voor de wijkkrant kon inzetten. de vrijwilligers die achterbleven kregen meer taken op hun bordje. Het lukte niet goed nieuwe vrijwilligers aan te trekken. Totdat de noodkreet mij via partner bereikte: de wijkkrant zocht een coördinator, maar elke andere hulp was ook goed. Ik informeerde. Het bleek dat er aan het mailverkeer lange tijd niets gedaan was. Ik wierp me op om de mailbox te beheren. Op die manier kon ik me het reilen en zeilen eigen maken, en van het één het ander laten komen. Dat gebeurde ook wel: ik stuurde degene aan bijvoorbeeld die zich met het advertentiegebeuren bezig hield. Via advertenties hield de wijkkrant zich staande. Het was dus belangrijk daar zorgvuldig mee om te springen.

Er komt van alles de mailbox binnen. Kopij voor het volgend nummer natuurlijk, persberichten, verzoeken om een verhaaltje over dit of dat bedrijf te schrijven. Enzovoorts. Ook persberichten van de Gemeente ‘onder embargo’. Personen van wie je nog nooit gehoord hebt, krijgen dan een week later een legpenning of een gouden dasspeld of wat dan ook uitgereikt uit handen van de wethouder, of soms de burgemeester zelf. Het betreft meestal personen die lange tijd als vrijwilliger voor de één of andere organisatie gewerkt hebben.

Maar ja, toen deed het idee van de participatiemaatschappij zich voelen: twee redactieleden konden het qua tijd niet meer opbrengen om zich voor de wijkkrant in te zetten. Thuis waren ze al zo veel tijd kwijt de participatiemaatschappij in de praktijk uit te voeren. Nieuw bloed diende zich niet aan, ondanks oproepen via verschillende kanalen. Toen de advertentieman ook nog van de ene dag op de andere dag met zijn werkzaamheden stopte, ja toen besloot het Bestuur van de wijkkrant de stekker uit de papieren uitgave te trekken.

Er is een website in de maak. Te zijner tijd kunnen de wijkraad, buurthuizen en parochies op die website hun ei kwijt. Een deel van de lezers zullen ze kwijt zijn, want ouderen lezen toch liever van papier. En ik eerlijk gezegd ook, vooral als het langere artikelen betreft. Bovendien bladert een papieren krant zo gezellig.

Maar goed. Er staat nog saldo op de bank. Wie weet dat er over enige tijd een doorstart van de papieren wijkkrant komt.

Al jaren kopen we een lootje van de Grote Clubactie. Omdat er iemand aan de deur komt, of omdat een neefje van partner aan het ronselen is. Maandan later is de trekking, maar daar denken we nooit meer aan, om ons lot te controleren.

Dit jaar kochten we ook een lootje, maar dat moest via automatische afschrijving. Het is tegenwoordig niet meer verantwoord om de kinderen die langs de deur gaan, met zoveel geld rond te laten lopen. Dat geld werd onlangs afgeschreven. Laat de trekking nou net een paar dagen later zijn. Op die manier is er een grotere alertheid.

We hadden prijs: één maand gratis abonnement bij Videoland. Onbeperkt films en series kijken. Dat het abonnement na een maand automatisch overgaat in een betaald abonnement, is een kleinigheidje:-)) (Op tijd eraan denken dat je opzegt.)

Wij kijken het liefst films op TV. Niet op PC, laptop of tablet. Laat onze TV nou net niet geschikt zijn voor het kijken van films van Videoland. Je hebt er een Smart TV voor nodig. Kortom: jammer, maar helaas.

We kwamen het idee vorig jaar voor het eerst tegen in Sneek. Daar heet het Mijn Tafel.

Je hebt de mogelijkheid om in een winkelruimte een stellage met of zonder kledingroede voor een bepaalde tijd te huren. Als je als klant de winkelruimte binnenkomt, ben je gewoon aan het shoppen. In een veredelde kringloopwinkel, dat wel.

Inmiddels heeft dit concept zich over de rest van het land verspreid. De naam varieert. In Tilburg zijn nu zeker drie van dit soort winkels. De huurprijzen van de stellages variëren per winkel. Toen één van de winkels een aanbieding had, besloten we ook eens zo’n stellage voor een maand te huren. We hebben genoeg spullen om in de kraam te leggen.

Op zich wel grappig, op jouw manier winkeltje spelen. Bijna elke dag ga je even kijken of mensen jouw spulletjes gekocht hebben. Je wilt natuurlijk wel de huurprijs van je kraam eruit hebben. Je begint te stralen als een bepaald artikel uit het schap weg is. De volgende dag staat het artikel weer vrolijk tussen de andere spulletjes in je kraam. Blijkt een klant er al twijfelend mee rondgelopen te hebben, en het ergens anders teruggelegd te hebben. Weg euforie. Nu houd je al rekening met dit soort tegenvallers.

Wat je ook merkt: de manier van prijzen van artikelen lokt een soort supermarktoorlog uit. Als een mede winkelkastverkoper de artikelen in zijn kraam heel goedkoop prijst, moet je welhaast mee, wil je jouw spulletjes nog verkopen. Want ja, het moet gezegd: er is weinig variëteit in wat de verschillende winkelkasthouders aanbieden. Het zal kiele kiele worden, of we de huurprijs van onze winkelstellage eruit hebben.

Het is in ieder geval een leuke ervaring.

Vorig jaar waren we in Maastricht.

Gisteren, 26 oktober 2015, waren we in het Dordrechts Museum.

We werden verwelkomd door Jan Eijkelboom, dichter/vertaler/eerste stadsdichter van Dordrecht, middels een gedicht aan de muur bij de Museumtuin.

We waren vroeg. We zagen Frits Sissing heen en weer lopen, voortdurend kijkend op z’n mobiel, we zagen de experts druppelsgewijs binnenkomen.
En we zagen mensen binnenkomen, uitgedost met allerhande spullen waar iets over gezegd moet worden, en waarvan een ieder hoopt dat de waarde zodanig is dat er niet meer gewerkt hoeft te worden.
Een groepje mensen werd verzocht terug naar af te gaan, en weer aan te komen lopen, zodat er filmopnames gemaakt konden worden.

In de ruimtes van het museum waar de spulletjes getaxeerd werden, liepen ook cameramensen rond. Dan krijg je opeens de vraag voorgeschoteld of je nog iets van waarde had. (Voornamelijk kitsch.)
Van een vriend kregen we een Egyptisch beeldje mee. Dat moest heel wat waard zijn. Godin Isis met kindje Hores op haar schoot. Mieke Zilverberg hielp hem uit de droom: als het beeldje origineel was, dan zou het uit de tijd van 600 v. Chr. zijn, dan zou dit en dan zou dat. Maar zie hier: naden, een kindje dat bijna op de grond valt, enzovoorts. Het is een kopie. Het heeft een tijdje in de grond gelegen om oud te lijken. Ze heeft een briefje geschreven met haar bevindingen erop. Getekend MZ.
Overigens weten we nu ook hoe een pijptabakstamper eruit ziet. (We hadden iets meegenomen waarvan we niet wisten wat het was.)
We zijn niet lang blijven hangen, maar het was leuk om de Kunst en Kitsch sfeer weer op te snuiven.