Het ei zei

We kregen bericht dat onze vriend Pierre uit Frankrijk op weg naar zijn werk over de kop geslagen was met de auto. Waarschijnlijk als gevolg van de ijzel.
Hijzelf kwam er met een bult op zijn hoofd van af. Zijn auto zag er iets anders uit:

Op Facebook schreef hij al: Il paraît que je suis un miracle….

De kleine had een geweldige kennismakingsdag op haar school gehad, de school waar ze in januari naar toe gaat. Echter, naarmate de avond vorderde, begon ze steeds meer in te zakken en kreeg ze koorts.

Dinsdag is de dag dat A.M de kleine onder de hoede heeft vanaf het moment dat ze uit de crèche komt tot het moment dat één van de ouders thuis komt van werk. Vandaag ging de kleine niet naar de crèche, werd ze ’s ochtends al gedropt. Alle schwung was eruit. Sinds kort hebben we een bank in de kamer…daar lag ze op. Het werd zo erg, dat ze om haar mama vroeg….

Toen mama er ‘eindelijk’ was, ging ze meteen naar de huisarts. Die schreef antibiotica voor, liet haar veel ventolin puffen, mat het zuurstofgehalte in het bloed (dat ging nog net) en liet haar weer gaan.

Begin van de avond werden we gebeld door mama: het gaat niet goed. Blauwe lippen. Veel koorts, veel hoesten….Ze ging naar de huisartsenpost, maar wilde mental support. Wij ook naar de huisartsenpost. Daar leek het raadzaam om de kleine door te sturen via de eerste hulp naar de kinderafdeling van het TweeSteden Ziekenhuis. Zelfde metingen, zelfde vragen, ze werd verneveld. Maar door de medicijnen die ze inmiddels gekregen had, begon ze toch wat op te hipperen.

Het is een cadeautje, dat het weer wat beter met je gaat, sprak oma….
Maar wel zonder een papiertje, hè oma?

Overigens hoest ze nog veel, heeft veel slijm, slaapt ze onrustig, en heeft nog koorts.

De kleine vierde vandaag haar verjaardag. Nou ja, de kleine was het middelpunt, maar papa en mama droegen zorg voor de organisatie en de ideeën. Vooral mama: die had het idee opgevat om van karton, cadeaupapier, behangsellijm en verf een auto te maken, en die te vullen met veel confetti en wat chocolade munten en roltoetertjes.

Die auto werd opgehangen op een zodanige hoogte dat de kindertjes die met een stok vanaf onderen ‘lek’ konden steken.

Het zal geen verbazing wekken dat de hele kamer in no time bezaaid was met confettisnippers.

Het zal niet ontgaan zijn, dat deze vorm van vermaak afgeleid is van de traditionele Mexicaanse piñata: die werd vooral met Kerst en met verjaardagen gebruikt. De met cadeautjes en snoep gevulde figuur die kapotgeslagen moest worden, was oorspronkelijk een zevenpuntige ster, maar later liet men zijn/haar fantasie de vrije loop.

Twee jaar geleden schreef ik al over het vieren van het sinterklaasfeest met de kleine, toen bijna 2 jaar, en dat de gedachte binnen het werk vooral gericht is op de Kerst. Daar vormt dit jaar geen uitzondering op.

Wel is de kleine twee jaar ouder geworden. En wijzer. Combineert dingen, zonder de echt diepere laag nog te doorgronden. Ergens moet de kleine tijdens de schoenzetperiode een kadootje in een kast hebben zien liggen, want iets dat ze bij ons niet eerder gedaan heeft: ze deed deuren van allerlei kasten open. Keek erin rond. Maar ving bot, we hadden andere verstopplaatsen.

Voor het feest hadden de ouders een Zwarte Piet uitgenodigd. Je kent dat wel: zoon van een vriend van enzovoorts. Van te voren, bij het kennismakingsgesprek, werden hem wat feitjes ingefluisterd. En ik moet zeggen, hij lepelde de opgedane kennis op de juiste momenten goed op.
Toen de Piet, gewapend met een zak kruidnoten, de kamer binnenkwam, moest er toch enige schroom overwonnen worden bij de kleine. Een klein puzzelopdrachtje voordat het pakje geopend mocht worden, zorgde voor de ommekeer:

Toen werd er ‘samengewerkt’.

Ik denk dat ze over weer twee jaar zover is, dat ze het idee van gedichtjes en surprises leuk zou kunnen vinden.

Die Sint snapt ook alles. Oma past minstens eenmaal in de week op de kleine. Dan moet de kleine natuurlijk wel iets te doen hebben. Alleen maar DVD’s kijken is het ook niet. Omdat de kleine zo van ijs houdt, besloot Sint om een ijsmachine te bestellen. Die vond ze vanochtend in haar schoen, nou ja, naast haar schoen.

Wie weet wordt ze nog wel eens een echte ijsmeester:

Ik schrijf links. Als ik een plak van een stuk kaas afsnijdt, houdt ik het mes in mijn linkerhand. Als ik met mes en vork eet, dan heb ik mijn vork in mijn linkerhand. Ik geloof evenwel dat rechtshandige mensen dat ook doen….

Als het op knutselen aankomt, dan wordt mijn rechterhand opeens ook links. En dan te bedenken dat de kleine laatst naar mij toe kwam met twee poppenstoeltjes in haar hand: ‘Opa, die kan jij wel maken, hè? Gewoon met wat lijm en luciferstokjes…’ Het kind is nog geen vier!

Nee, ik heb nog geen pogingen ondernomen. Luciferstokjes leken mij geen handig idee. Wat en hoe wel, dat weet ik nog niet….

Enige tijd geleden kocht partner een paar kleurpotloden voor de kleine bij het Kruidvat. Zestig cent totaal. Ze kreeg er een kortingsbon bij. 50% korting voor het gehele gezin, maximaal vijf personen, op de entreeprijs bij het Ouwehands Dierenpark in Rhenen. Die bon hebben we afgelopen zaterdag, 2 oktober, verzilverd. Zoon O en schoondochter M hadden andere verplichtingen, maar ze vonden het prima als de kleine met ons mee ging. Dan hadden ze zelf ook even de handen vrij….

Het is een overzichtelijk dierenpark. Niet al te groot. Goed onderhouden. De kleine wist vaak eerder te zeggen welk soort dier we zagen, dan wij zelf….’Oma, dat is een flamingo hoor, geen pelikaan’…(Later hoorden we dat ze al die dieren al in talloze tekenfilms gezien had.)

Hoezeer de dieren boeiden, zodra ze iets tegenkwam waar ze vanaf kon glijden, was ze verkocht. Dat moest uitgeprobeerd worden, zoals van deze zogenaamde ijsglijbaan:

Een toppertje was ook de zeeleeuwenshow. Druk bezocht. Wij zaten op plaatsen min of meer vooraan, met naast ons nog ruimte voor twee personen. Er bleven mensen binnen komen. ‘Kom maar, hier is ook nog plaats hoor’, klonk het uit de mond van de kleine…..Van de show zelf genoot ze met volle teugen. Klapte om het hardst mee, wanneer er geklapt werd. Het was een goed uitgebalanceerde show, moeilijk te vangen in foto’s, maar hier een moment:

Al lopend kom je bij speelattributen die duidelijk bedoeld zijn voor de oudere jeugd. De kleine, in haar overmoed, probeert daar dan toch iets mee te doen. Van het wiebelvlot, waarbij het de bedoeling is je aan een touw van de ene kant van het water te trekken naar de andere kant, hebben we haar toch af kunnen houden. Zie je nou wel, dat gebeurt er nou, als je even niet oplet…..:

Het leek me wel leuk om via het pontje bij Opheusden terug naar Tilburg te gaan. Voor de kleine ook een nieuwe ervaring: ‘Gaan we echt met de auto over het water?’ Nou ja, wel zoiets….:

Het was een gezellige dag….

De kleine gaat ’s ochtends naar de dagopvang/crèche, maar op het moment dat die ophoudt, zijn beide ouders nog aan het werk. Om de kosten van externe oppas te drukken worden ook de beide oma’s ingeschakeld om een aantal uren te overbruggen. Partner heeft dinsdags de oppasbeurt.

Partner laat de kleine zelf thee zetten, en de kopjes inschenken. Pannenkoekjes bakken is ook altijd een feest. Verfspullen liggen binnen handbereik. Maar meestal schuift de kleine de deurtjes van de speelgoedkast open, en ligt in no time de vloer bezaaid met dingetjes die ze niet wil hebben. Op zoek naar dat éne, dat uitgerekend in een andere kamer ligt, zodat het daar ook een puinhoop wordt. Ze is hartstikke vrolijk altijd, maar druk.

Soms is ze ziek of niet lekker. Dan kan ze niet naar de dagopvang. Dan mag partner haar bijna de hele dag onder de hoede nemen. Zo ook gisteren. Meestal hippert de kleine wel op in de loop van zo’n ziekachtige dag, maar gisteren leek het alsof ze uitgeput was. Ze heeft iets gegeten, maar verder zat er weinig leven in. De hele dag binnen zitten, daar had partner ook geen zin in. Ze werd in de buggy gehesen, dekentje over haar heen, en wandelen maar. Het duurde niet lang of ze was in diepe rust.

Kom, dacht partner, laat ik eens naar de wereldwinkel lopen, naar opa. Tegen die tijd zal de kleine wel wakker zijn. Dan kan ze de werkplek van opa zien. Maar nee, je kon een kanon afschieten…..de slaap der slapen. En zo ging ze ook weer terug.

En, vroeg pappa O, toen hij haar weer kwam ophalen, hoe was het bij opa?