Het ei zei

Er wordt de laatste tijd meer en meer op gehamerd dat het plastic gescheiden moet worden van de rest van het afval. Natuurlijk scheidde je al glas en papier en groenafval. Daar komt nu plastic bij.

Hoe er met het gescheiden plastic door de gemeentes omgegaan wordt, verschilt nogal. Er zijn gemeentes die het plastic op gezette tijden komen ophalen, net zoals de kliko voor het restafval en de groenafval. Bertie heeft iets over die vorm van ophalen van plastic geschreven.

Tilburg heeft op een paar plaatsen bij de glascontainers ook plasticcontainers staan. Die plaatsen liggen nogal ver uit elkaar. Het noodt dan ook niet echt uit om als Tilburger plastic te scheiden, tenzij je in de buurt van zo’n container woont. Wij wonen er niet dichtbij, maar omdat partner eens per week er toch in de buurt komt, zijn wij nu ook aan het scheiden. Per week neemt ze toch wel twee à drie zakken met plastic mee.

So far so good.

Voor de wereldwinkel moet ik de laatste tijd nogal eens naar de stort. De kelder wordt opgeruimd. Spullen waar al jaren niets mee gedaan wordt, moeten een andere bestemming krijgen. Enzovoorts.

Zo bracht ik vandaag weer een lading weg. Karton, hout, kapotte stoelen en plasticafval. Voor het plastic moest ik 5 euro betalen. Ach, dacht ik, het zij zo. Bij het afvalplein aangekomen, bleek dat het plastic gegooid moest worden in de bak waar ook het restafval in zit. Vreemd.

Ik vertelde dat ik 5 euro voor het afvoeren van plastic moest betalen. Dat ik dan wel verwacht dat er een aparte bak voor plastic is. ‘Ja, nee, u hebt gelijk, wij vinden het ook een beetje afzetterij. Maar u moet maar denken: voor al het overige betaalt u niets.’ Dat klopt.

En toch vind ik dat er een aparte bak voor plastic moet staan.

Ik ben redelijk laat begonnen met het opbouwen van mijn pensioen. Ik had altijd zoiets van: alles wat ik later krijg, is meegenomen. Ik heb me dus nooit zo verdiept in het hele pensioengebeuren.

Nu ligt er een nieuw pensioenakkoord op tafel. Zelfs de vakbond ziet er wel iets in. Weliswaar, omdat het een geven- en nemenspelletje is, maar toch.

Iets in dat akkoord viel me op: dat je later niet zeker bent van wat je uiteindelijk als pensioenuitkering krijgt. Het ligt eraan hoe jouw fonds belegd heeft. Werd er niet voortdurend gewaarschuwd voor beleggingsverzekeringen, bij je hypotheek? Krijg je nu dit.

Eigenlijk verwoordt Pieter Hilhorst veel beter wat ik wil zeggen, dan ik zelf.

Raoul Heertje maakte zich er afgelopen zaterdag in ‘Dat was het Nieuws’ ook druk om. Hij vergeleek het aldus: als een gokker zijn geld verloren heeft, omdat hij verkeerd gegokt heeft, ga je hem niet nog een keer geld geven om weer een keertje te gokken. Dat gaat straks wel gebeuren, als de pensioenfondsen verkeerd beleggen. De premies worden dan hoger, zodat ze meer geld hebben om te gaan beleggen, want er moet verloren terrein goedgemaakt worden….

Typisch de gedachte van een gokjunk: straks, dan valt de jackpot…straks, altijd straks.

De ene periode zie je vaker, dan de andere: collectanten. Op straat, strategisch opgesteld op kruispunten binnen het wandelgebied van het centrum. En langs de deuren. De mensen die langs de deuren gaan, collecteren meestal voor de bekende organisaties: Hartstichting, Nierstichting, Maag- Darm- en Leverstichting, Diabetesfonds, Kankerfonds, Rode Kruis. Enzovoorts.

Er mag dan via de Postcodeloterij, de Bankloterij en andere loterijen, geld naar de verschillende organisaties vloeien, in deze tijd van bezuinigingen en kranen die dicht gedraaid worden, is elke euro die binnen komt, meegenomen. Collecteren is een must.

Wij hebben twee jaar geleden gecollecteerd voor het Diabetesfonds. Je maakt verrassende dingen mee (mensen die zomaar een briefje van twintig in de gleuf stoppen, of er is een jarige en jij krijgt ook een stuk taart), maar om nou te zeggen dat het leuk is, nee.

Al die organisaties die langs de deur komen. Is elke organisatie gelijk? Met andere woorden: geef je aan de ene meer dan aan de andere? Hangt het af van de bui? Geef je wel eens niets?

De laatste tijd betrap ik me erop, dat ik standaard bij een collecte aan de deur een muntje van twee euro in de bus werp. Twee euro. Soms ben ik nog van het omrekenen: bijna vijf gulden. Dat gaf ik destijds toch niet aan de verschillende stichtingen en fondsen. Inflatie, inflatie, en de euro….

Er belde iemand aan, die na het opendoen meteen maar met de deur in huis viel: ‘Van welke energiemaatschappij neemt u uw gas en electriciteit af?’ Na het antwoord van Essent kon hij zijn stokpaardjes berijden:
– U weet toch dat Essent door de RWE overgenomen is, dat Essent nu in Duitse handen is? Dat moet u toch niet willen, want dan betaalt u de prijzen die in Duitsland gelden. U kunt toch beter overstappen naar een Nederlandse energieleverancier?
– En weet u wel, dat u nu hoge transportkosten moet betalen, omdat de stroom uit Duitsland moet komen?
– U kunt echt hondenden euro’s per jaar besparen, als u nu overstapt.

Na zo’n intro kun je toch niet anders dan horen wat hij nog meer te vertellen heeft. We lieten hem rekensommetjes maken op basis van ons gemiddeld maandelijks verbruik van gas en stroom. Gegeven de prijzen van Essent en Eneco. Wat betaalt u nu per maand? O, kijk, bij Eneco betaalt u maar zoveel.
– Ooo, zitten er in het maandelijks voorschot van Essent ook de meterkosten, netwerkkosten en energiebelasting verwerkt? Ja, nee, dat zijn bedragen waar wij geen invloed op hebben, die betaalt u bij ons ook. Nee, dan wordt het verschil kleiner….
– Ooo, de bedragen die u noemt zijn inclusief 19% BTW? Die moeten in de berekening voor Eneco nog bijgeteld worden….Maar, u moet toegeven dat een voordeel van uiteindelijk 5 euro per maand toch mooi is?

Tja, op papier nog wel, maar wie weet wat je verder nog te wachten staat. Toch twijfelden we, niet zozeer vanwege zijn introductiepraatje, want daar klopt niet veel van, maar vanwege het (geringe) financieel gewin. We lieten een contract invullen om over te stappen. Alles was al getekend, maar toen moest hij met onze telefoon zijn hoofdkantoor bellen. Alle gegevens die net op papier stonden, moesten nog eens door één van ons via de telefoon herhaald worden. Ja, toen werden we argwanend: hij kan wel iedereen gebeld hebben. Achteraf nachecken op onze vaste telefoon is niet mogelijk.

Het contract werd verscheurd, we besloten niet over te stappen.

Het is vandaag 30 april. Koninginnedag. Ik heb één vlag zien hangen. Nu kan dat betekenen dat de mensen niet meer zo koningsgezind zijn (hoewel, als je de oranje massa’s in de verschillende steden ziet) of dat mensen geen mogelijkheid meer hebben om een vlag op te hangen.

Ik denk zelf dat de mensen überhaupt geen vlag meer hebben. Ik kan me niet herinneren dat wij er wel één gehad hebben, bijvoorbeeld. Als mensen een vlag hebben, dan hebben ze die van een ander land, als collectors item.

Wij hebben ooit een vlag gekregen, die op die van Duitsland leek, maar ook op die van Italië of België. Kortom, van een niet bestaand land.

We hebben hem opgeborgen, bewaard. Maar waar….?

Ik zal het wel vaker gezegd hebben: toen ik naar Tilburg kwam om te studeren, nam ik een abonnement op de VPRO-gids, de Volkskrant en Vrij Nederland. Doorheen de jaren waren die drie abonnementen een constante aan de uitgavenkant, hoe moeilijk rondkomen het soms ook was.

Toen er plannen waren om naar Frankrijk te gaan, heb ik de drie abonnementen opgezegd. Af en toe kocht je een losse krant, je volgde nieuws via nu.nl en de TV, je kocht wel eens een TV-gids.

Alsof iedereen in de dagbladen- en tijdschriftenwereld het klantenbestand van elkaar nauwlettend in de gaten hield, en vooral de opzeggingen, het feit ligt er dat ik na mijn opzeggingen regelmatig gebeld werd door deze of gene krant met de vraag of ik niet wilde overstappen naar hun blad. Soms ging ik in op een aanbod, waarvan begin en einde vast stond. Een proefabonnement, zoals dat heette. Zo’n proefabonnement mocht de krant niet ongelimiteerd aanbieden. Een proefabonnement is iets goedkoper dan een normaal abonnement; het zou niet eerlijk zijn tegenover de normale abonnees.

Het werd duidelijk dat de verhuisplannen definitief niet door gingen. Ik nam weer een abonnement op de VPRO-gids. En op Vrij Nederland, dat juist weer leesbaar begon te worden. Het had een duidelijk mindere periode gekend. Ik besloot een abonnement op de zaterdagkrant van de Volkskrant te nemen, naast een normaal abonnement op het Brabants Dagblad.

Nog steeds word ik om de zoveel tijd gebeld door een krant of een tijdschrift. Het sleutelwoord is ‘proefabonnement’. De dagbladen en tijdschriften verkeren in zwaar weer, en ik wil ze best steunen, maar niet via allerlei vaste abonnementen. Dus ga ik af en toe in op het aanbod van een proefabonnement. En die ongelimiteerdheid… vergeet het maar.

Ik heb net zes weken de Groene Amsterdammer op proef gehad. De periode was nog niet voorbij, of ik werd gebeld, of ik voor een half jaar het tijdschrift op proef wil….

….en ja, ik ben erin getrapt.

De nicht van AM heeft een week bij ons gelogeerd. Nicht M woont en werkt inmiddels ruim 20 jaar in Spanje. Heel soms komt ze even over naar Nederland. Nu was ze er om enkele financiële dingen te regelen.

Waar ze maar niet aan kan wennen, is het weer: dat rillerige, miezerachtige weer. En als de zon dan eens lekker in de zomer schijnt, dan is het meteen broeierig. Afgelopen week had ze niet veel geluk: er was veel motregen.

Ze had een autootje gehuurd om allerlei bekenden her en der te bezoeken. Als het zo uitkwam, namen wij haar in onze auto mee. Tijdens één van die ritjes bracht ze naar voren, dat het haar opviel dat Nederland zo open is. Die openheid was ze helemaal ontwend.
Kijk naar dit rijtje huizen: nergens gordijnen voor de ramen, veel plakplastic om toch enige inkijk tegen te gaan, maar als je moeite zou doen, kun je van voor naar achter het hele huis doorkijken….zo open. Nergens traliewerk. Of rolluiken.

Voor ons is dat zo gewoon. Je bent eigenlijk van je à propos als je een (woon)huis tegenkomt met rolluiken voor de ramen, of tralies.

Ik vind, dat we dat zo moeten houden, die openheid.
Laten we er trots op zijn.

Als je dood gaat, weten de nabestaanden over het algemeen wel wat er moet gebeuren. Er komt een acte van overlijden, waarmee ze aan de slag kunnen. Het is vervelend, maar redelijk concreet.

Er is echter ook een virtuele wereld. Die wordt steeds belangrijker, steeds groter. Hyves, Facebook, LinkedIn, Twitter, Flickr, Youtube, weblogs, e-mailaccounts, enzovoorts. Voor elk van die online-activiteiten is een gebruikersnaam vereist, en een wachtwoord. Zo kon het dus gebeuren dat bij Twitter de naam Antonie Kamerling regelmatig opduikt als voorstel om te volgen. Digitaal leeft hij nog voort op Twitter, waarschijnlijk omdat de nabestaanden zijn wachtwoord niet kennen. Waarmee meteen het probleem blootgelegd is.

Ik werd eigenlijk op deze problematiek gewezen door een artikel in de VPRO-gids van deze week: Het digitale hiernamaals.
Een briefje maken waarop alle online-activiteiten staan met bijbehorende gebruikersnaam en wachtwoord, lijkt mij een goede oplossing, maar het zal voorkomen dat er mensen zijn die bepaalde accounts liever door een onbekende opgeheven zien worden.

Zoals je je tastbare erfenis bij een notaris laat beschrijven, zo kun je je digitale nalatenschap ook bij een soort notaris onderbrengen. Je hebt digitale kluisjes. Je hebt ook bedrijven bij wie je de online profielen kunt onderbrengen. In Nederland is Ziggur de bekendste op dit gebied. Als je bij de notaris die over jouw erfenis gaat, aangeeft dat je een account bij Ziggur hebt (met gebruikersnaam en wachtwoord), dan neemt de notaris na je dood contact op met Ziggur, en die gaat dan aan de slag met hoe je je online profielen afgewerkt wilt zien.

Ik weet niet hoe dat werkt met weblogs bijvoorbeeld. Ik stel me voor dat gratis weblogs gewoon in de lucht blijven, ook al is er geen activiteit meer. Voor dit weblog betaal ik jaarlijks een luttel bedrag. Wat gebeurt er als er geen betalingen meer gedaan worden? Het lijkt me dat het hele weblog dan in rook opgaat. Geen archief meer. Ik zal eens navraag doen…