Het ei zei

Draagt iemand nog zo’n gewoon hemd? Volgens mij heeft het T-shirt de functie van de hemd overgenomen. Ik draag vooral in de winter een T-shirt onder mijn blouses/overhemden. Als pyjamajasje draag ik ook altijd een T-shirt.

Ondanks het feit dat ik mijn T-shirt onder een overhemd draag, vind ik toch leuk om T-shirts te hebben met een opdruk. Maar dan wel een opdruk waar ik zelf iets mee gehad heb. Of nog heb. T-shirts met het opdruk van I Muvrini, van Runrig, van Ogham, van The Fureys, van The Shins. Maar ook van Wereldburgers.nl, van Man bijt Hond, van een siroopverkoper in Nicaragua, van Hannover Wereldtentoonstelling 2000 of van GoldReefCity in Johannesburg.
Via Lien, die niet meer blogt, heb ik ooit een T-shirt gewonnen van Poiesz. ‘Wij staan 100% achter Oranje’. Nooit van Poiesz gehoord, totdat we eerder dit jaar in Friesland waren en in Sneek een supermarkt tegenkwamen met die naam.
Bij een tentoonstelling van Herman Brood had ik de kans T-shirts te kopen met werken van hem als opdruk. €25,00 vond ik toch net iets teveel van het goede.

De meeste T-shirts worden regelmatig gedragen. Een aantal zijn te klein, en liggen als collector’s item in de kast. Er zijn er ook die stuk gedragen zijn. Daar heb ik nu de opdruk van afgeknipt. Misschien dat ze een tweede leven krijgen op een blanco T-shirt:

Hij is een Tilburger, hè?
Hij schuift aan bij De Wereld Draait Door, speelt in verschillende series van ‘Het Schaap’, doet aan cabaret, en verricht hand en spandiensten voor en met collega cabaretiers.
Hij heeft nu ook een boekje geschreven. Verhalen uit zijn leven. ‘In Stukjes’.

Hij koos GianottenMutsaers uit om zijn promotietournee te beginnen, een boekhandel in Tilburg dat uit de as herrezen is na de ellendige Selexyz- en Polareperiode.
Vanmiddag gaf hij acte de présence. Het was volle bak. Zijn optreden was humoristisch, maar niet echt een kijkje achter de schermen. Hij las twee verhalen voor, waarna gelegenheid was tot het stellen van een vraag. En signeren maar.
Ik heb het boekje overigens niet gekocht.

We vonden het wel weer eens leuk om opnames van Tussen Kunst en Kitsch bij te wonen. Niet dat we zelf nou dingen hadden om te laten beoordelen, of anderszins, maar gewoon vanwege de entourage. We hebben al eerder zo’n Kunst-en-Kitsch-dag meegemaakt. Toen ging je gewoon naar zo’n manifestatie toe, zonder je vooraf aangemeld te hebben. Tegenwoordig is de belangstelling zo groot, dat je van te voren moet aangeven dat je komt. Bovendien moet je lid worden van de AVRO (nu AVROTROS). We hadden het ervoor over. De zus van partner ging mee. Die had nog wel iets.

Natuurlijk leek ons de locatie van de Markthal in Rotterdam geweldig om daar de Kunst-en-Kitsch-dag mee te maken, maar die was al snel uitverkocht.
Het alternatief werd het Bonnefantenmuseum in Maastricht.

Iedereen die binnenkwam kreeg een nummertje, waarna je naar de kantine geloodst werd. Kopje koffie werd aangeboden. Het wachten was op de aankondiging dat de nummers van (in ons geval) 251 tot 300 naar binnen konden. Mensen die schilderijen of prenten bij zich hadden, moesten eerst naar een ruimte waar een voorselectie plaatsvond. Dat kon inhouden dat verteld werd naar welke desk je moest voor nadere informatie over je kunstwerk, of om je op voorhand al te vertellen dat het geen zin heeft om je werk ergens te laten zien. Wij hadden ook een schilderij bij ons: ‘het is wel decoratief, maar daar is alles mee gezegd.’ Dus….
Met een prent kwamen we wel verder, maar al snel werd ook die hoop de bodem ingeslagen: ‘Deze Ben van Berkel bedoelde het wel goed, maar hij heeft het niet goed uitgevoerd…’

Een grappig detail vond ik dat het zilver beoordeeld werd door de heer Aardewerk. Die moest vaak zijn loep erbij pakken, zoals iedereen eigenlijk.

Er zijn twee soorten opnames: die aan de desks zelf, en die in de ruimte waar Nelleke van de Krogt acte de présence geeft. Wij zijn getuige geweest van de desk-opnames. Bij de voorbereiding van één van die opnames prepareerden de opnamemensen het schilderij onderste boven op de ezel. Gelach natuurlijk toen de expert nietsvermoedend begon, maar verbaasd midden in de zin ophield.

We zijn vergeten te vragen wanneer de opnames van deze dag op TV komen.

Een paar maanden geleden kwam kleindochter op het idee dat er bij ons in huis een aquarium moest staan met goudvisjes. ‘Want als ik dan bij jullie ben, dan kan ik daar naar kijken, en dat is heel leuk.’

Oma is snel te vermurwen wanneer het zaken betreft die met kleindochter te maken heeft. Dus op een woensdagmiddag, onze oppasdag, togen we naar de dierenwinkel om twee visjes te kopen, met wat groen voor de broodnodige zuurstof. Thuis hadden we nog wel een doorzichtige saladeschaal. Kleindochter had een goudvis met een sluierstaart uitgezocht en een donkerder visje dat goed met goudvissen kan samengaan. Goudje en Glibbertje werden ze genoemd.

Daar stond het ‘aquarium’ dan, op het dressoir naast de TV. We hebben totaal geen verstand van (goud)vissen, maar het leek ons niet goed dat de visjes steeds happende bewegingen maakten boven het wateroppervlak. Een vriendin had nog een echt aquarium met grind op de bodem, kunstgroen en een zuurstofpompje. En een filtertje. Bovendien was die ook groter dan de saladeschaal.

Ja, nu hadden de vissen het naar hun zin. Kleindochter kreeg regelmatig een update. Het donkerder visje ging bijvoorbeeld meer en meer de kleur van de goudvis aannemen. Heel apart vonden we dat. Ze kunnen het goed met elkaar vinden.

Op een bepaald moment kreeg de goudvis een dikke buik. Dat heb je wanneer een vis kuit gaat schieten. Maar ja, wij vertrouwden het niet. In de dierenwinkel vertelden ze ons dat de vis op een rustig moment die eitjes laat vallen. Wat ze ermee gaat doen, dat is niet te voorspellen. Niks om ons zorgen over te maken. Partner is daar niet van overtuigd. Ze vertelt het door aan kleindochter, met de opmerking erbij, dat Goudje misschien wel dood gaat, omdat-ie zo apathisch is. ‘Oma, als die dood is, mag ik hem dan door de WC spoelen?’ Nou ja zeg…

Vannacht is Goudje inderdaad dood gegaan. Lag roerloos op het grind. Gek, ik dacht altijd dat dode vissen naar de oppervlakte stegen, en daar bleven drijven.
De goudvis uit het aquarium gehaald en door de WC gespoeld (waarom eigenlijk niet gewoon in de kliko gegooid?).

Glibbertje zwemt nu als een bezetene heen en weer. Die is z’n maatje kwijt. Eerst het aquarium schoonmaken, en dan toch maar een vervangende vis kopen. Gezelschap voor Glibbertje.

Het is wat, die ideeën van kleindochter….

Vorige week kreeg ik een mailtje van iemand met wie ik jaren geleden eindexamen op de middelbare school gedaan heb. De middelbare school waar we op gezeten hadden, blijkt dit jaar 100 jaar te bestaan. Het Christelijk Lyceum te Dordrecht. Tegenwoordig heet het Insula College. Er zullen wel weer uren creatieve arbeid in zijn gaan zitten om zo’n naam te bedenken. De locatie is ongewijzigd. Het gebouw in inmiddels een gemeentemonument.

Vanaf morgen is er een heel programma om dat 100jarig bestaan te vieren. Zaterdag 6 september vindt de reünie plaats voor mensen die in de loop der tijd op die school gezeten hebben. Verder vinden er door het jaar heen nog wat activiteiten plaats.

Een paar mensen uit de klas van het eindexamenjaar 1973 hadden het plan opgevat om na de algemene reünie met de leerlingen uit die klas iets extra’s te gaan doen. Daartoe moest natuurlijk wel iedereen benaderd worden. En zo kreeg ik vorige week dan een mailtje. Zij had mijn e-mailadres via via gekregen ‘om te proberen’. Het was raak. Toevallig kan ik me haar nog wel herinneren, maar ik moet bekennen dat ik nauwelijks meer weet met wie ik destijds in de klas gezeten heb.

Ik denk dat ik zaterdag dan ook niet naar de reünie ga.

Kleindochter kreeg vakantie. Wij waren wel aan vakantie toe. Zoon O vond het ook een idee om zijn gedachten even te verzetten. Schoondochter had andere besognes. Zo zocht partner iets om met z’n vieren naartoe te gaan. Kamperen. In onze omgeving hadden we positieve verhalen gehoord over het systeem van de al volledig ingerichte tent. Camping De Schatberg bij Sevenum bood die. Als we vrijdag 4 juli zouden boeken, zouden we bovendien 40% korting krijgen op de prijs. Dat liet partner zich geen tweemaal zeggen.

Het was echter Vacansoleil die deze tenten aanbood. Vacansoleil maakt gebruik van een gedeelte van het terrein van De Schatberg. We kwamen er aan, en schrokken ons rot. Hier staat onze tent tussen….:

Er is een binnen- en buitenbad, natuurbad, binnen- en buitenspeeltuin, enzovoorts. Er is een animatieteam, dat van alles organiseert. Kookexperience voor de kids, karaoke, veel waterspelactiviteiten, klimmen voor jong en oud, waterskiën. Er is een supermarkt, er zijn verschillende eetmogelijkheden, er zijn wasmachines. Kortom, je hoeft de camping niet af. En dat wilde kleindochter ook niet. Die had de tijd van haar leven. Ze had nog nooit gekampeerd, dus dat was al een ervaring, maar via de activiteitmogelijkheden kon ze bijvoorbeeld gezekerd klimmen. De Klimkong. Een soort apenkooien op verschillende niveaus. Kleindochter mocht vanwege haar leeftijd niet hoger dan niveau 2, maar dat vond ze al hoog/moeilijk zat. Vooral het ‘afzeilen’ aan het einde van niveau 2 naar een zandvlakte verderop vond ze cool.

De waterskibaan. Dat wilde kleindochter ook wel meemaken. Eerst nog wat uitleg. Hoe je gebukt moet zitten, en hoe je de stang moet vasthouden waaraan je voortgetrokken wordt. Hoe je je gewicht moet verplaatsen als je een bocht om wil. Er komt geen boot aan te pas. Er is een systeem dat de touwen waaraan de stangen bevestigd zijn, waaraan je je moet vasthouden, met een constante snelheid rond draait. Kleindochter was de champ van de eerste groep, ze hield zich lang staande. Maar ja, als je in het water geplonsd bent, moet je daarna wel met je ski’s naar de kant zwemmen. Zoon O had een filmpje van haar warterski-actie gemaakt en op Facebook gezet. Tig keer geliked, zoals dat gaat met Facebook.

Het was een heerlijke week. Vooral voor kleindochter. Zelf zouden we toch een iets andere ambiance uitgezocht hebben. We hebben één keer een klein tochtje gemaakt, via wat dorpjes in de omgeving. Horst, Grubbenvorst, Lottum, Arcen, Broekhuizen. Twee keer met een pontje overgevaren.

Er was tijd om de stapel ’te lezen’ kleiner te maken. Rust. Ook veel waard.

Heerenveen? Ja, Heerenveen. We zagen een hotelaanbieding, en aangezien we nog nooit echt in Friesland geweest waren, boekten we een kamer.

Het hotel ligt op een steenworp afstand van de beroemde schaatsbaan Thialf. Ook in deze periode kun je er zelfs schaatsen. Zomerijs.
Natuurlijk togen wij ook naar Thialf, maar het was gesloten. Niet dat het erg was, want we waren toch niet van plan om te gaan schaatsen, maar een kijkje binnen was leuk geweest.

Heerenveen is een uitgestrekte plaats. We waren bij het VVV: ‘Eigenlijk is Heerenveen helemaal niet groot. Het centrum dan. Dat lijkt maar omdat het steeds in het nieuws is vanwege dat schaatsen. Laat je niks wijs maken. Er valt niet veel over Heerenveen te vertellen.’ Dat noem ik nog eens ‘je stad promoten’.

We stuitten echter wel op een tentoonstelling van Herman Brood. Daar werden we blij van.

We gingen naar Sneek.

Het watertoerisme is nog niet op haar hoogtepunt. Maar je merkte wel dat de auto ondergeschikt is aan de boot in Friesland. Er zijn veel bruggen, en die gaan regelmatig open.

Wat goed geregeld is in Sneek is het gratis shuttlevervoer. Eerst dachten we iets toeristisch voorbij te zien komen, zo’n soort Efteling treintje, maar je kunt gewoon meerijden, zeggen waar je naartoe wilt, en je wordt ernaartoe gebracht. Het beperkt zich wel tot het centrum. De shuttle komt niet in de buitenwijken.

Er is een tijd geweest dat ik nogal eens naar een rommelmarkt ging, of naar een kringloopwinkel. Die tijd is voorbij. We kwamen in Sneek een winkel tegen die weliswaar op kringloopspullen gebaseerd is, maar met een aardige formule. MijnTafel.

Je kunt een tafel huren, en daarop je spullen stallen die je voor een zacht prijsje wilt verkopen. Hoeveel de huur is, weet ik niet. Middels barcodes worden de binnenkomende gelden aan de juiste huurders toegekend.

Het Friese land. Je rijdt langs meren. Op enige afstand. In de verte zie je driehoekige zeilen zich over gras bewegen, zo lijkt het. Het water is net niet te zien.
Kom je wel bij het water, dan kun je heerlijk weg mijmeren door de rust die het geeft. Het was een geweldig weekend.

Eens per jaar organiseert de familie van partner een dag om samen te zijn. Toen de ouders, cq de grootouders nog leefden, was een dagje Efteling traditie. Na hun overlijden is het dagje Efteling nog wel even volgehouden, maar allengs zocht men naar een alternatieve besteding. Zo werden er wandeltochten in Oisterwijk en Loon op Zand georganiseerd, met na afloop een picknick.

Dit jaar werd het een tochtje over de Piushaven en het Wilhelminakanaal. In twee boten, die langszij aan elkaar gebonden waren. Varen, altijd leuk.

Om buiten de Piushaven zelf te geraken moest de boot een draaibrug voorbij. Die moest handmatig gedraaid worden. Geen licht werk:

Buiten de haven was er wel veel groen, waarlangs je voer, maar spectaculair was het niet. Af en toe werd je ingehaald door roeiers, dan wel kwam je roeiers tegemoet. Het stuk water dat we bevoeren heeft een Europees keurmerk als het gaat om roeibanen. Er worden regelmatig roeiwedstrijden gehouden.
Omdat onze booteenheid meer dan 12 mensen vervoert, en het niet helemaal gerangschikt wordt onder de pleziervaart (ons tochtje ging uit van http://www.tilburgtewater.nl ), moesten we op de boot laten zien dat ze beroepsvaart was. Dan moet je altijd voorrang verleend worden:

Het was een tochtje van ruim twee uur. Sommigen vonden dat te lang, omdat er onderweg te weinig afwisseling qua kijkgenot was, ikzelf vond het heerlijk relaxed.

Op naar één van de familieleden, die zijn tuin beschikbaar heeft gesteld voor het gezellig samenzijn na afloop, en een barbecue. We troffen er heerlijk weer op. En de barbecue was een groot succes: