Het ei zei

Kleindochter had vakantie. Ouders moesten werken. Ik ook, maar vrijdags ben ik vrij. Een mooie dag om kleindochter ergens mee naartoe te nemen.

Omdat we nog steeds een cadeau hebben liggen dat we zouden brengen naar vrienden in Rotterdam, leek ons een bezoekje Blijdorp een mooie combi. Eerst Blijdorp, daarna de vrienden. We hadden een krap tijdschema, omdat kleindochter weer om kwart voor 5 ’s middag thuis moest zijn.

Een tegenvaller: de sigarettenaansteker in de auto bleek kapot. De TomTom werkte nu niet. We hebben zo’n TomTom waarvan de batterij niet op te laden is, die het alleen doet, als ze stroom krijgt. Ondanks een verkeerde afslag in de buurt van Rotterdam, kwamen we toch weer goed terecht, werd Blijdorp toch nog makkelijk bereikt.

Ooit in mijn jeugd ben ik een keer in Blijdorp geweest. Kan me er niet veel meer van herinneren. Dus…..open minded. Partner is ook wel een keer in Blijdorp geweest, maar ‘er zal veel veranderd zijn.’

Er is veel verbouwd / vernieuwd in Blijdorp. Een mooi Oceanium complex. Niet alleen veel waterdieren, maar ook informatie over het leven in water.

Er liepen verschillende klassen schoolkinderen rond. Die hadden pret voor tien. Dan helpen dit soort bordjes niet :-))

Ook leuk:

Het buitengebeuren lijkt nog in ontwikkeling. We hebben bijvoorbeeld geen enkele olifant gezien, ook niet ergens binnen. Maar wel een amoerpanter. Ook al liep die buiten achter een glazen wand wat heen en weer, Kleindochter had het er niet op.

Blijdorp bouwt nog volop. Alle hulp is welkom :-))

Het werd tijd om ons cadeau af te geven. Geen TomTom. Enig richtpunt: vlakbij het Centraal Station. En warempel, ik zag een wegwijsbordje waarop Rotterdam Centraal aangegeven stond. Helaas later niet bij een splitsing. Ik sloeg natuurlijk de verkeerde weg in. Ruim een uur rondjes gereden. Uiteindelijk wel de plaats van bestemming bereikt, maar geen telefonisch contact met de vrienden kunnen krijgen. (Voor het parkeren was vooraf contact noodzakelijk.) Omdat we anders met onze planning in de knoei kwamen, zijn we onverrichterzake naar huis gegaan.

We hebben in ieder geval weer een goede indruk gekregen van Blijdorp. Als alle werkzaamheden voorbij zijn, nog maar eens een bezoekje plannen.

Ruim een maand geleden was partner jarig. Nu is ze dat elk jaar, maar dit keer was het een bijzonder getal. De broer van partner en z’n vrouw dachten: daar gaan we een speciaal cadeau tegenaan gooien. Zij hebben een boot liggen in de jachthaven Waterkant in Dinteloord. We kregen een dagje varen aangeboden, met na afloop eten in de plaatselijke Brasserie. Gisteren werd de waardebon verzilverd.

Het was heerlijk weer. Lekker windje, vooral aan en op het water. De hoed die partner op had, lag dan ook meteen in het water:
De boot lag vooraan. Een zeilboot, met motor. Gister hebben we niet gezeild. De wind stond te hard. Op zich geen probleem, maar omdat het seizoen nog maar net begonnen was, was nog niet alles gecontroleerd. We zijn wel gemotoriseerd en route gegaan.
Water heeft op ons altijd een rustgevende uitwerking. Het meer waar we nu op voeren, was een zijwater van de Dintel. We konden de Dintel echter niet op, omdat de sluizen dicht waren, en maar heel af en toe open gingen. Het geduld om daarop te wachten hadden we niet. Dus pruttelden we langs de kades:
Zon, wind en water. Je weet wat er dan gebeurt: rood hoofd, soezerig gevoel.

We hebben een geweldige dag gehad.

Ik kondigde het eind vorig jaar al aan: kleindochter gaat communie doen.
Dat is gisteren gebeurd.
De mis was om half 10. Samen met nog 21 kindertjes deed kleindochter communie. De communieleider had een verhaal over ‘je hart openzetten’, de pastoor had het over de liefde van Jezus, en tussendoor werden liedjes gezongen door de communicanten. Soms was er een solo-voordracht. Of een duo-voordracht, zoals in het geval van kleindochter:

Tenslotte kregen ze de hostie. Nu hoorde ze er echt bij :-))
Tijd voor het familiefeest.

Als locatie was VirginBalloons gekozen. Mooi terras, veel speelterrein, redelijke binnenruimte, maar helaas, geen mogelijkheden om een leuke catering te verzorgen. Er was geen kookgelegenheid. En laten wij ons nou opgeworpen hebben om de catering te verzorgen. Partner heeft veel vooraf klaargemaakt.
We mochten gebruik maken van de voorraadruimte van de drank en de fusten bier. Gewapend met ons eigen campinggasstelletje hadden we inderdaad vrij snel de zaak onder controle.
Maar zover was het nog niet: eerst moest de limo nog aankomen met kleindochter en een paar klasgenootjes:
De buurjongen van familie zoon O heeft de taart gemaakt:

De eigenaar van VirginBalloons had ook een cadeau voor kleindochter: een waardebon om een keer mee te gaan met een ballonvaart. De koning te rijk!
Het spreekt voor zich dat er nog wel eten over was. Een dag later is het dan altijd nog nagenieten….

We hebben shows van haar op TV gezien, we zagen haar als tafeldame bij De Wereld Draait Door, we zagen haar als talkhost in programma’s als Claudia’s Showboat en Thank God it’s Friday.

Gisteravond zagen we haar live, met de voorstelling De Teerling. Rode draad was de crisis, en het lot dat je soms wel, maar soms ook niet in eigen hand hebt. Als je niet meteen 6 gooit, kun je altijd nog een keer proberen om 6 te gooien. Je moet niet te bang zijn om iets te doen. Ging men destijds ook niet naar de maan, terwijl het helemaal niet duidelijk was wat het nut was?

En zo creëerde Claudia voor zichzelf het doel om als eerste vrouw voet op de maan te zetten. Het werd een leuke, sprankelende show.

Toevallig was gisteravond ook de avond van de finale van het Eurovisie Song Festival. Claudia kwam op met de eerste tonen van Calm after the Storm. En sprak de profetische woorden: of Oostenrijk nou wint of Nederland, in beide gevallen winnen een man en een vrouw.

Het decor mocht er ook zijn (je merkt het idee van de ruimte):

Vlak voor de pauze regende het kleine rubberachtige dobbelstenen op het podium. De gordijnen gingen dicht, maar er lagen natuurlijk ook nog dobbelsteentjes buiten de gordijnen, aan de zaalkant. En jawel hoor, daar ging een moeder met haar 10 jarige (schatting) dochter naar voren om die dobbelsteentjes zogenaamd eens van dichtbij te bekijken. Toen er iemand kwam om de dobbelstenen achter de gordijnen te schuiven, vroeg ze maar of ze een dobbelsteentje voor haar dochter mocht hebben. Gênant vind ik dat. Het idee om zo’n ding mee te willen nemen. Attributen die bij de show horen.

Maar goed. We hebben genoten van de voorstelling. Een echte vakvrouw, Claudia, en heel sympathiek.

Als toegift zong ze het lied dat niet bij deze show hoorde, maar uit Hete Vrede kwam, haar vorige show. Een zeer gevoelig lied. Mooi:

//www.youtube-nocookie.com/embed/o5uvsEs79hM?rel=0

Wij waren er ook even op uit getrokken. Al die braderieachtige toestanden zijn ons pakkie an niet, maar het Leijpark in Tilburg had ook wat te bieden. Het park waar tot twee jaar geleden het Festival Mundial georganiseerd werd.

Veel kraampjes met vooral kringloopwaar. Een poppentheater, judo, schaken, kruisboogschieten, speelparadijs in de vorm van kastelen, eten en drinken natuurlijk.

Er stonden ook drie reuzen opgesteld. Er bestaat een heus Tilburgs Reuzengenootschap.
Nederland kent niet echt een (stads)reuzengeschiedenis. In totaal zijn er 17. Vergelijk België: ruim 1200. Maar Tilburg, samen met Berkel-Enschot en Udenhout, heeft er drie. Je kunt niet zomaar een reus bouwen, en zeggen: ‘Nu heb ik een stadsreus’ Nee, de reusachtige poppen moeten iets voor de stad betekend hebben. Als de poppen het keurmerk ‘goed’ opgeplakt hebben gekregen, worden ze als echte burgers ingeschreven in het register van de burgerlijke stand. Ja, het is een serieuze business.

De poppen hebben aan de binnenkant een ijzeren raamwerk, dat uit drie delen bestaat. Tenslotte moeten ze ook vervoerd kunnen worden. Het onderste raamwerk heeft twee dwarsstangen waaraan kussentjes bevestigd zijn, zodanig dat je de pop op je schouders kunt nemen, en er als echte reus mee kunt lopen. Zwaar is de pop niet. De pop in evenwicht houden, dat is het lastigste.

Zoon R en vriend D komen elk jaar naar Nederland om Koninginnedag te vieren. In Amsterdam. Dit jaar dan Koningsdag. Het feest zal er niet anders door worden. Terwijl ze in voorgaande jaren een appartementje gehuurd hadden, besloten ze dit jaar met een Mercedesbus naar Amsterdam te gaan. Genoeg ruimte om achterin te slapen. Luchtbed, slaapzakken en koelbox mee. Onderweg vanuit Frankrijk in Tilburg even stoppen om bij ons de koelbox te vullen. Ze hebben ergens in de Jordaan een parkeerplek kunnen vinden. De parkeermeter vond dat er vanaf vrijdagavond 25 april 22.00 uur tot en met zondagochtend 27 april 10.00 uur slechts €5,34 betaald hoefde te worden. R was de koning te rijk. Onverwachte meevaller. Ze hebben verder genoten van de festiviteiten.

Mijn baas gaat eigenlijk nooit naar de schouwburg omdat hij daar geen tijd voor heeft, maar krijgt als relatiegeschenk wel eens een theaterbon. Of ik misschien iets met zo’n bon kon doen. Nou, dat kunnen we wel.

We sloegen de agenda van TheatersTilburg erop na, en zagen Ellen Dikker aangekondigd staan, met haar show ‘Horten en stoten’. We hadden nog nooit van Ellen Dikker gehoord, maar het onderwerp ‘de kwakkelende medemens’ sprak ons wel aan. Altijd even afwachten hoe dat verwerkt wordt in een show natuurlijk.

Humortv was er om opnames van de show te maken. Voor een DVD en voor registratie op de TV zelf. Van te voren moest het geluid getest worden. Klappen, lachen, de sfeer bij het publiek zat er goed in.

Samen met Martijn Donders zette Ellen Dikker een zeer humorvolle show neer. Acrobatiek op een rollator was een mooi intermezzo. Verder waren er natuurlijk de loopkrukken en de rolstoel als attribuut. Zijwegen naar de participatiemaatschappij, en het alsmaar ouder worden van de mens. ‘In Afrika ben je met 40 jaar bijna dood, en dan moet je hier nog ruim 40 jaar. Pfff’

Ellen Dikker was voor ons een openbaring.

Het verhaal rond de Polare-winkels zal algemeen bekend zijn. Tilburg had ook zo’n winkel. Als Gianotten begonnen, moest het daarna Selexyz gaan heten, waarna de naam Polare de nekslag werd. Polare ging dicht, even later weer open, maar tenslotte viel definitief het doek.

Marlous Mutsaers, bevlogen boekverkoopster met managementfuncties, had alle transformaties meegemaakt. Zij besloot samen met zoon Ruud de winkel te kopen. Via crowdfunding hoopt ze €50.000,- bij elkaar te krijgen als startkapitaal. De teller staat nu op ruim €36.000,-. De curator zag geen beren op de weg, het Centraal Boekhuis levert weer boeken. Kortom, de winkel kwam er. De heropening was afgelopen weekend. De naam: GianottenMutsaers.

De winkel moest natuurlijk feestelijk heropend worden. Muzikanten, schrijvers, dichters, ballonnenkunstenaars en schminksters gaven acte de présence.

Zaterdag kwam onder andere Paul van Loon. Bekend van de Griezelbusverhalen, maar hier in huis vooral vanwege Dolfje Weerwolfje. Wij hebben de DVD samen met kleindochter talloze malen gezien. Het boek heeft kleindochter inmiddels ook gelezen. Helemaal zelf.
Helaas kon kleindochter niet mee naar GianottenMutsaers. Aan de andere kant kon dat onze pret niet drukken. Wie schetst onze verbazing dat Paul van Loon ook een begenadigd gitaarspeler bleek? Samen met Nol Havens (je weet wel, Tilburgs trots, VOF De Kunst, Suzanne, Een kopje koffie) bracht hij enkele nummers ten gehore. Later ondersteunde hij met Nol Havens de hommage van Erik van Muiswinkel aan GianottenMutsaers en Marlous Mutsaers.
Tussen de bedrijven door had Paul van Loon ook nog tijd om boeken te signeren.
Daar ging het ons natuurlijk om… :-))

Een goede kennis van ons is op latere leeftijd (eind 50) ontslagen. Sindsdien heeft hij moeite om weer aan de slag te komen. Af en toe komt er iets op zijn pad, maar dat duurt niet lang. Zo heeft hij via een bepaald bureau boodschappen gedaan voor mensen die moeilijk ter been zijn. Hij krijgt dan keurig netjes een boodschappenlijstje mee. Als er op het lijstje staat ‘koffiemelk’, dan brengt hij de goedkoopste mee, maar dat was dan weer niet de bedoeling.

Zijn intercedent vindt dat hij te weinig moeite doet om aan een baan te komen. Bij wijze van straf heeft ze hem opgegeven voor een appelflappentest. De Genietgroep Tilburg bestaat nog niet zo lang. ‘Genietende mensen tellen voor twee’ is haar motto. Zo vindt ze dat het eten van een appelflap ook puur genieten is. Maar welke is nu de beste? Daarvoor had ze een appelflappentest bedacht.

Toen partner dit hoorde, dacht ze: ‘Ik geef me ook op, ik wil ook proeven.’ Onze kennis mag/moet 6 maart testen, maar partner is gisteravond, 20 februari, al geweest.

Er werden 5 stukken appelflap gekeurd. Mondgevoel, knapperigheid, appelvulling, reuk, hoeveelheid suiker. Elk onderdeel kreeg een cijfer. Partner was binnen de testgroep een beetje vreemde eend in de bijt. Waar het merendeel ging voor een flap, waar de suiker vanaf gevallen was, de bodem weliswaar knapperig was, maar heel dik, en de flap niet geheel gevuld was met appel, ging partner voor een flap die ook knapperig was, maar niet zo’n dikke bodem, waar de suiker netjes op bleef zitten, en waarvan je proefde dat-ie met roomboter gebakken was.

Na 6 maart zullen partner en onze kennis elkaars ervaringen delen.