Het ei zei

Toen bekend werd dat ik per 1 januari 2012 werkloos zou worden omdat de wereldwinkel de financiële middelen niet meer had om mij in dienst te houden, werd mij geadviseerd om gebruik te maken van de mogelijkheid om het ‘solliciteren’ te trainen. Na zoveel jaar is er tenslotte veel veranderd op de banenmarkt. Ik moet toegeven, je leert een aantal kneepjes die handig zijn.

Omdat ik een WW-uitkering kreeg, kreeg ik ook te maken met het UWV. Omdat ik in een mobiliteitstraject zat, had ik bij het UWV Werkplein een eigen werkcoach. Om de twee maanden had je daar een afspraak mee. Even de voortgang bespreken. De sollicitatieplicht memoreren. Soms zelfs een vacature laten zien. Kortom, niets menselijks was zo’n bezoekje vreemd.

Inmiddels werk ik 16 uur per week voor Asega Media. Een jong bedrijf, niet alleen in jaren, begonnen in 2005/2006, maar ook de werknemers zijn jong, de directeur is de oudste met zijn 31 jaar. Ik voel me daar prima thuis. Gezellige sfeer, geen haantjesgedrag.

Het UWV verlangt dat ik voor de andere 20 uur, waarover ik nu nog een uitkering krijg, sollicitaties de deur uitdoe. Dat valt niet mee. Dat begrijpt mijn werkcoach ook wel. Die heeft het aantal standaard verplichte sollicitaties in een bepaalde periode omlaag bijgesteld. Temeer daar ik in december te horen kreeg, dat er mogelijk urenuitbreiding bij Asega Media zou komen. Helaas gaat dat nu voorlopig niet door.

Ruim twee weken geleden had ik mijn laatste gesprek met de werkcoach. Het jaar van ‘intensieve’ begeleiding zoals het UWV dat noemt is voorbij. Ik krijg nu te maken met een E-coach. Die E-coach kan iedereen zijn. Alles gaat digitaal. Sollicitaties moet je ook digitaal doorgeven. Ben je een keer te laat met doorgeven, dan kan dat gevolgen hebben voor je uitkering. En dan maar hopen dat het systeem geen storingen heeft. Het vaste aanspreekpunt is weg. Je bent nu overgeleverd aan de burocratie.

De Pont ligt eigenlijk op een steenworp van ons huis. Al even was er de expositie van Anish Kapoor, maar het kwam er maar niet van om er naartoe te gaan. Dit weekend was de laatste mogelijkheid. We hebben tijd vrij gemaakt.

Ai WeiWei heeft zijn roots in China, Anish Kapoor in India. Toch vind ik beide kunstenaars wel iets met elkaar gemeen hebben, al was het alleen maar de grootsheid van de kunstobjecten.

Spectaculair is natuurlijk het kanon dat klodders verf schiet naar de hoek van een ruimte. Aan het begin van de tentoonstelling waren de wanden nog maagdelijk wit. Vanaf morgen zal een speciale schoonmaakploeg moeten komen om de opeenhoping van de verfbollen op te ruimen.

De objecten van aluminium en polystyreen trokken ook veel bekijks. De spiegelefeecten, daar kun je naar blijven kijken. Overigens had Ai WeiWei tijdens zijn tentoonstelling in april afgelopen jaar ook een spiegelwand, waarbij je vanuit een bepaalde hoek jezelf op je kop zag lopen.
Die uitstulping uit de muur heet ‘When I’m pregnant’. Vanaf de zijkant kun je er goed naar kijken. Kijk je echter vanaf de voorkant naar het object, dan begint het toch wel te draaien.

Door de grootte van de verschillende ruimtes heeft De Pont ook de mogelijkheid om tentoonstellingen van dit kaliber te organiseren.
Wij vinden De Pont een heerlijk museum om van tijd tot tijd van te genieten.

Ik moet zeggen, voor mij is het iets totaal nieuws. Als leerling op de basisschool kregen we af en toe een stempeltje of plakplaatje in ons schrift, als we een opdracht goed uitgevoerd hadden. De tijden zijn veranderd.

De klas waar de kleine in zit, had alle letters leren schrijven, en kon ze ook benoemen. Dat was een feestje waard, waarbij tevens de ouders, dan wel de opa’s en oma’s of oppassen uitgenodigd waren. Aangezien de papa en de mama van de kleine niet konden, namen wij de honneurs waar.

Het was leuk georganiseerd. Na wat huishoudelijke mededelingen werden de kinderen met papier en pen op speurtocht gestuurd. Een letterspeurtocht. Buiten.

Her en der waren letters aangebracht. Aan een hek, op een vuilnisbak, aan een struik, achter een raam, enzovoorts. Zodra een letter gevonden was, moest een rondje gezet om de al voorgetypte letters. Je kon dus controleren of je geen letters gemist had.

Weer binnen moesten de kinderen natuurlijk even laten zien dat ze de letters ook echt kennen. Dat gebeurde middels een letterdans:

De ultieme beloning was natuurlijk het letterdiploma:
Ik moet zeggen, een speelse manier van letters leren. De hele klas deed ook goed mee met alles. Prima sfeer.

Zus M zag in Groningen een optreden van het muziekduo CantiVaganti. Daar had ze enorm van genoten. Ze zag dat dit duo ook in Tilburg zou komen. Daar mailde ze ons even over. We hebben meteen kaartjes laten reserveren.

De persoon die dit georganiseerd heeft, heeft van de benedenruimte van zijn huis een theatertje gemaakt. Er is plaats voor maximaal 35 mensen. Hij is musicus, en geeft les op de Fontys Hogeschool. Van tijd tot tijd geeft hij zijn leerlingen de mogelijkheid om hun muzikale kwaliteiten te toetsen in het theatertje, of hij treedt zelf op. Maakt niet uit hoeveel mensen er komen.

Bij het optreden van Kateleine van der Maas en Bruno Gullo met ‘Concert in bosbes majeur’ zat het zaaltje vol. De muziek was aanstekelijk. Variaties op traditionals, maar ook zelf geschreven nummers. Zou de muziek het enige zijn, dan vermoed ik dat dit duo niet echt opgevallen zou zijn. Hoe muzikaal met name Bruno ook is.

Het is het fruit. Zij hebben de bosbes als uitgangspunt gekozen. De bosbes waarin veel vitamines zitten, de bosbes die cholesterolverlagend werkt, de bosbes die ontstekingsremmend is. Enzovoorts.

Kateleine en Bruno wonen in Madrid. In de buurt van Madrid is een dorpje waar het rijk is aan appelbomen, perenbomen, pruimenbomen, enzovoorts. Privé-eigendom. Als de vruchten rijp zijn worden er een aantal geplukt, maar de rest rot weg. Verboden voor anderen om te plukken. Voor de plaatselijke winkelier is het te duur een deal met de eigenaar te sluiten om de vruchten van de boomgaard te (laten) plukken en voorraden fruit aan te leggen. Goedkoper is het om het fruit uit andere landen ver weg te laten komen.

Op momenten dat iemand solo zijn/haar muzikale expressie deelde, was de ander bezig bananen te schillen en in plakjes te snijden, manderijnen in partjes te verdelen, de meloen te slachten, druiven van stokjes te ontdoen, enzovoorts. Op bepaald moment mochten twee mensen uit het publiek meehelpen om de stukjes fruit aan prikkers te doen. Op elke prikker zat natuurlijk een bosbes. Die prikkers werden even later uitgedeeld. ‘Proef de muziek’. Het is duidelijk dat je deze actie nauwelijks kunt uitvoeren als je voor een veel groter publiek optreedt.

De show was een unieke belevenis.

Afgelopen donderdag ging Zembla over het innen van schulden. Dat incassobureaus het steeds drukker krijgen. Die incassobureaus hebben onderling nog wel contact, omdat er voor mensen met schulden een minimum bedrag geldt dat ze op hun bank mogen hebben staan, om van rond te komen en lopende verplichtingen te kunnen betalen. De beslagvrije voet.
Anders is het met de overheid en met aan de overheid gelieerde instanties: die hebben vergaande incassobevoegdheden. Ook houden ze zich niet aan de beslagvrije voet bij het incasseren van de uitstaande schulden. Waarna de ellende voor de mensen voor wie dat overkomt nog groter wordt.

Vanuit mijn werk heb ik ook wel eens contact met een incassobureau. Nu is die situatie iets anders, omdat ons bedrijf te maken heeft met bedrijven, en niet met personen.

Als na een zekere periode de factuur nog nog niet betaald is, ga ik bellen. Als ik contactpersonen binnen het bedrijf gesproken heb, of iemand van de administratie, is er vaak veel duidelijk. Er kan iets geregeld worden. Soms blijft de betaling nog steeds uit. Je stuurt een aanmaning, je mailt, je belt. Als nergens meer op gereageerd wordt, als de telefoon niet meer opgenomen wordt, ja dan komt voor mij het incassobureau om de hoek kijken.

Zolang er nog normaal gecommuniceerd wordt, is er altijd wel iets te regelen.

We waren op de verjaardag van de schoonzus van partner. Veel over en weer gepraat natuurlijk. Op een bepaald moment kwam het onderwerp ‘de ambtenaar’ aan bod.

In onze familie circuleert het verhaal dat ons vader aan de betreffende ambtenaar van een bepaalde gemeente een vergunning aanvroeg voor het bouwen van een schooltje. Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik niet meer weet om welke plaats het ging. Het kan Gouda geweest zijn, maar ook Aalsmeer. Het antwoord op die vergunningsvraag kwam maar niet. Telefoontjes hielpen niet. Op bepaald moment besloot ons vader te beginnen met de bouw. Vijftien jaar later kwam het verlossende ‘In antwoord op uw schrijven…’

Buren van de schoonzus stonden een aantal jaren geleden in de rij voor één van de loketten in het stadskantoor in Tilburg. Het enige loket dat open was. Achter de andere drie loketten zaten wel mensen, maar die zaten een krant te lezen. In de hoek zag één van hen een ideeënbus staan. Kom, een idee: om de rij niet te laten oplopen kunnen de krantenlezende mensen misschien meehelpen? Naam en adres erbij, en het schrijven in de gleuf gedeponeerd.
Twee jaar later (!) kregen ze antwoord:
– die kranten zouden best wel eens vakliteratuur geweest kunnen zijn.
– iemand die achter loket 1 zit, kan niet de mensen helpen die in de rij staan bij loket 2. Huh?

Ach ja, ambtenaren.

Op zich maakt het mij niet veel uit hoeveel mensen verdienen.
Aan de andere kant wil ik me nog wel eens verbazen over de discrepantie van bedragen tussen de ene verdienersgroep en de andere.

Onlangs zijn er weer een aantal bedragen openbaar gemaakt van topverdieners in de publieke sector. De omroep, de zorg, sociale woningbouw. Mensen die ver boven de Balkenendenorm verdienen. Die mensen werken in een omgeving waar toch wel de bezuinigingsklappen vallen. Met name in het omroepbestel en in de zorg.

Wat ik me afvraag: die topverdieners, hebben die zelf nou geen enkel schuldgevoel?

In de afgelopen maanden heeft de KRO zowel de eerste twee series van The Killing als de serie The Bridge uitgezonden. The Killing van Deense makelij, The Bridge van Deens/Zweedse makelij. In Denemarken en Zweden worden misdaadseries gemaakt die duidelijk een eigen signatuur dragen. Niet te vergelijken met de CSI’s of zo. Ik herinner me The Kingdom, een thrillerachtige serie die zich in een ziekenhuis afspeelt. Meesterlijk.

The Killing heeft Sarah Lund als hoofdpersoon, een atypisch figuur, dat alle harten steelt door haar truien. The Bridge heeft ook atypische hoofdpersonen: Saga Noren en Martin Rohde. Juist hun vervreemdende persoonlijkheden maken deze series zo bijzonder om te volgen, afgezien van de spanningsopbouw.
Killing 3 is inmiddels op DVD te verkrijgen. Voor Bridge 2 schijnen we nog even te moeten wachten.

De begintune van The Bridge klinkt heel dromerig, maar ook ietwat mystiek.
Het blijkt ‘Hollow Talk’ van de Choir of Young Believers te zijn.

Met de beelden van een spreeuwenzwerm heel rustgevend:

http://www.youtube-nocookie.com/embed/Vy7yuj-UrNI?rel=0