Het ei zei

Als wij een paar dagen weg zijn, kunnen wij altijd ons hondje bij de buurman onderbrengen. Nu was hij een tijdje geleden jarig, en zijn wens als verjaardagscadeau was om de bloemencorso van Zundert mee te maken. Hij had dat al vaker meegemaakt, maar sinds hij geen auto meer heeft, jaren geleden, is het er niet meer van gekomen. Hij zou graag weer eens wat gaan filmen. Aangezien wij die corso nog niet eerder gezien hebben (in real life), vonden wij dat een leuk cadeau.
Het is een goed geoliede machine, de organisatie van de corso. Er komt veel volk op af. Om dat in goede banen te leiden, mag dat natuurlijk ook wel. Veel parkeerterreinen rondom het dorp, allemaal op nog geen 10 minuten lopen van the place to be.
Voordat de stoet begint, verzamelen de wagens zich op een groot terrein, van waaruit de optocht door het dorp meandert. Wij stonden vlakbij de uitvalsbasis.

Tussen de wagens door zorgden muziekcorpsen voor afwisseling, en gezellige deuntjes. Als de stoet de ronde gedaan heeft, komt-ie even later voor de tweede keer langs de hoofdtribune, waar ook de vakjury zit. Die beoordeelt de wagens op techniek en originaliteit. Middels formulieren die in het publiek uitgedeeld zijn, en na afloop opgehaald zijn, is er ook een publieksprijs te winnen. Die wijkt soms af van het oordeel van de vakjury. Dit jaar niet veel: de nummer 1 van de jury, was nummer 2 bij het publiek, en de nummer 1 bij het publiek, was nummer 2 bij de jury.

Die grote wagens mogen niet motorisch voortbewogen worden. Met bloed, zweet en tranen worden ze voortgeduwd door menskracht.

We hebben een ontzettend leuke dag gehad. Een ervaring rijker.

De oma van de vriend van zoon R werd 3 augustus 2019 80 jaar. Dat moest gevierd worden, en ze stond erop dat wij bij het festijn ook aanwezig waren. We konden bij haar slapen. In Lorient. Na ampele overwegingen zijn we op het voorstel ingegaan.

Zoon R was met vriend D uitgefietst in Nederland. Zij gingen via een plaatsje bij Parijs ook naar Lorient. Wij volgden hen. Voor een slaapplek werd gezorgd. Nou, dat werd een kamer in een hotel in Goussainville. Dat was het ‘m niet: lawaaiig, losse te kleine WC-bril, het doortrekmechanisme was kapot, vieze dekens. Maar goed, we hebben geslapen. Het ging tenslotte om een weerzien met een andere tak van de vriend van zoon R. Er werd voor een lekkere barbecue gezorgd.

De volgende dag gingen we ieder apart door naar Lorient. Onderweg kwamen we een zogenaamde Aire de Frites tegen.

Op de WC-deur van een benzinestation was een A4-poster opgeplakt, wat te doen in geval van een terroristische aanval. Onder een bank kruipen bijvoorbeeld :-))

En toen was oma jarig. 3 augustus. Ze vierde dat middels een uitgebreide lunch in een visrestaurant. Het leek wel een diner.

En als je denkt dat daarmee het eten voor die dag wel voorbij was, nee, begin van de avond was er nog een barbecue.

Omdat we toch in Bretagne waren, hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat bezienswaardigheden in de omgeving mee te nemen.

We gingen naar Carnac, de plaats die bekend staat als DE plek voor de menhirs. Niets is echter minder waar. Oké, je kunt een denkbeeldige menhirlijn trekken, en die begint dan in Carnac. Je ziet de stenen echter slechts vanachter een hek.

Bij Erdeven kun je erlangs lopen, je kunt ze aanraken, je kunt een bepaalde route wandelen. Kortom: veel leuker.

Carnac, de stenen zie je in de verte.

Wat een verschil met Erdeven….

Zo zijn we ook naar de ‘ville close’ van Concarneau geweest. Een ommuurde stad in een stad. Ontzettend toeristisch, maar toch wel aardig.

En we zijn naar een dorpje geweest, Poul-Fetan, waarbij je het leven uit de 19de eeuw kunt herbeleven. De was op de ouderwetse manier gewassen, brood en soort pizza’s als oude ambachten, evenzo het maken van klompen. Paarden die de grond ouderwets ploegen. Geweldig om daar een beetje te dolen, en rond te kijken.

We hebben een geweldige week gehad. We zijn ontzettend verwend.

De broer van partner had een idee: ‘Wat als ik jullie eens een arrangement cadeau deed rondom het optreden van André Rieu op het Vrijthof in Maastricht. Houdt ook tweemaal slapen op Kasteel Altembrouck in. In het plaatsje ’s Gravenvoeren in België, vlakbij Maastricht.’

Dat leek ons een heel leuk idee…..

Op de dag van aankomst genoten van een heerlijk diner. Afgesloten met een soort theeritueel. Je kreeg een bak met allerlei losse theeën, een theepot met zeef, en een timer waarbij de inhoud omhoog gaat. Na 3 minuten is de thee getrokken, en klaar om gedronken te worden. Echt onthaasten.

André Rieu geeft een aantal weken achter elkaar shows op het Vrijthof. Wij gingen naar die van 19 juli. Het is een hele organisatie, zo’n show. Een deel van het Vrijthof is sowieso afgelopen voor het publiek, maar na 17.30 uur rondom het plein ook.

Commercieel worden de shows van André Rieu natuurlijk ook uitgebuit…

Wij zaten aan een tafel ver aan de zijkant van het podium. Op strategische plaatsen waren grote schermen opgehangen, zodat je toch enigszins van de show kon genieten. Het podium zelf was net te ver weg om te onderscheiden wat er gebeurde. Over het geluid hoefde je niet te klagen.

De artiesten kwamen vanuit een gebouw in de buurt van het podium langs het publiek naar het podium lopen.

(Nadeel van de schermen is natuurlijk wel dat je afhankelijk bent van de opnames, van degene die bepaalt wat op de schermen te zien is.)

Je houdt van de muziek of niet, maar één ding is zeker: iedereen is blij. Het is een feestje. En een geweldige ervaring om meegemaakt te hebben.

Partner kreeg een appje of we zin hadden om een paar dagen mee te bivakkeren in een huisje aan zee. Potje bridgen uiteraard. In Nieuwvliet, vlakbij Cadzand. Dat leek ons wel wat. En de dagen waar het om ging, begin juli, waren nog niet ingevuld in onze toch wel volle agenda.
Het was een huisje op een park, La Rivage. Voor een vakantiehuis zeer riant. Op het park zelf gunstig gelegen: in een hoek, niet in een rijtjes gebeuren. We troffen er heerlijk weer op. Het strand lonkt dan natuurlijk.

Boodschappen gedaan in Sluis. Onder andere bij een ruim gesorteerde viswinkel.

Ik had ze nog niet eerder gezien, maar in Sluis zag ik verschillende hondenbuggy’s.

Degene die ons uitgenodigd had, had nog een verrassing in petto: ze troonde ons mee naar een uitspanning in Nieuwvliet-Bad: het Museumcafé. Afgezien van allerlei nostalgische apparaten en beelden, kon je ook 2 euro werpen in een kastje, waarna, afhankelijk van het nummer dat gespeeld wordt, verschillende muziekinstrumenten gaan spelen. Allemaal automatisch. Grappig om te zien, en qua muziek gouwe ouwe natuurlijk….

Het waren een paar heerlijke dagen. Eindigend met een barbecue en een mini kaasfondue: de camembert ontdoen van het papier, een kruis kerven in de bovenkant, terug doen in het doosje, zonder papier, en een tijdje in aluminiumfolie op de barbecue leggen. Tot de kaas gesmolten is. Heerlijk soppen…

Natuurlijk kennen we haar van De Troubadour en Visite. Maar ook van het feit dat neef Freek Dicke jaren geleden haar vaste begeleider op de gitaar was. Later zagen we haar van tot tijd acte de présence geven in programma’s als Koffietijd of Tijd voor Max. En telkens dachten we: misschien moeten we eens naar een optreden van haar. Maar daar bleef het bij.

En toen kwam de documentaire voorbij over Lenny Kuhr nav het feit dat het 50 jaar geleden was dat zij samen met Spanje, Frankrijk en Engeland het Songfestival gewonnen had. Een soort jubileum, temeer omdat Duncan Laurence met het nummer Arcade dit jaar hoge ogen zou gooien. En inderdaad, hij heeft gewonnen. Het was een mooie documentaire.

Nu ging ik googelen naar de site van Lenny Kuhr, en de playlist. En wat zag ik: ze ging 9 juni optreden in Goirle. Toegang gratis. Wel even reserveren. Meteen gedaan.
Het optreden was gisteren. Het concert bleek ‘gekocht’ te zijn door een zogenoemde mecenas. Carina. (De man die haar de bloemen gaat overhandigen voor deze gulle geste, is Rob, de man van Lenny.)

Carina had een datum gevonden, maar moest nog een locatie zoeken. Het liefst de kapel bij Klooster Nieuwkerk in Goirle. En dat lukte. Het schiep een intieme sfeer.

Het was een geweldig optreden. Goede begeleiders ook, Reinier Voet en Mischa Kool.

Toevallig lag de line-up van de te spelen nummers op de grond. Voor en na de pauze.

Natuurlijk gingen we niet weg zonder de laatste CD gekocht te hebben (Het lied gaat door) en een dubbel CD met ouder werk van haar. Die gesigneerd werden….

Het was genieten.

Onlangs is de laatste der Mohikanen van de bovenlaag van de familie Dolk overleden. Het gezin van moeders kant. Dat bracht één van de nichten op het idee om een reünie te organiseren met de neven en nichten Dolk, plus het aangetrouwde deel natuurlijk.
Afgelopen zondag, 19 mei 2019, was het dan zover. Nicht Jacqueline had een leuke ambiance geregeld in Dordrecht, de bakermat van de familie. Inmiddels is iedereen uitgewaaierd, nou ja, bijna iedereen.

We hadden een uitgebreide, goed verzorgde lunch in Villa Augustus.
Op een diascherm werden continue allerlei foto’s van familieleden getoond. De ojaa’s waren niet van de lucht. Een feest van herkenning. Ook een prima aanknopingspunt voor iedereen om praatjes aan te knopen, want voor de meesten van ons was het toch wel jaren geleden dat we elkaar gezien en gesproken hadden.
Na afloop van de uitgebreide lunch was er een boottocht gepland. Niet iedereen ging daarmee mee. Het zou te laat worden voor de terugreis.
Wij hadden daar wel tijd voor. En ik heb altijd wel iets met water. Heerlijk ontspannend. Een tochtje over de Beneden-Merwede en de Binnen Maas. En een paar inkijkjes in de binnenwateren van Dordrecht (Wolwevershaven, Nieuwe Haven, Oude Kalkhaven).

Aan het einde van de zeer geslaagde dag een afsluitende borrel bij Khotinsky
Genoten van de dag…..