Het ei zei

Ach, dachten zoon O en neef B, laten we ons eens opgeven voor de Mud Masters in Biddinghuizen. Zondag 27 september 2015. Het parcours van 6 km. Zwaar zat. Mensen met meer in hun mars konden zich nog opgeven voor de 12 km, de 18 km, de Marathon (1x 18 en 2x 12) of 24 uur achter elkaar.
Omroep Flevoland heeft een filmverslag van bijna 5 uur van de zondag. De dag dat O en B ook meededen. Ik moet zeggen, dat ik het verslag een beetje doorgescrold heb, maar hen niet gezien heb. Ook zag ik ons niet langs de kant zitten/staan. Het verslag geeft goed weer wat de ontberingen zijn. O en B waren flink moe na afloop.
‘We hebben het toch maar geflikt, dat moeten andere familieleden ons nog maar nadoen, ook al was het ‘maar’ 6 km’, aldus O.

Het was druk, maar niet vervelend druk. Er heerste een gezellige sfeer. Wij hadden ons vlakbij de finish genesteld op een punt waar de deelnemers nog een laatste hindernis moesten nemen: in tijgerhouding over waterige grond door een kooiconstructie gaan, waarbij je kon kiezen ‘met of zonder schrikdraad’. Van bovenaf hangen soort kabels die je onmogelijk kunt omzeilen, waarop wel of geen stroom staat. Natuurlijk werd je voor watje uitgemaakt als je voor de bak zonder stroom koos. Persoonlijk vind ik het stroomgebeuren niet echt horen bij deze vorm van sport beoefenen.

Veel geluk gehad met het weer. Het was een geweldige dag.

Er waren eigenlijk weinig blessures. Wel veel mensen die min of meer verkleumd aan de finish kwamen. En er was iemand bij wie de arm vlak voor de finish uit de kom geschoten was.

In het kader van open monumentendag hadden we het plan opgevat om naar Kasteel Strijdhoef bij Udenhout te gaan. Een vriend kwam met dat idee. Hij had er iets over gehoord toen hij lang geleden in Udenhout op de Landbouwschool gezeten had. We reden er naartoe: goh, hé, er staan hier allemaal huizen…die stonden er toen nog niet. Het ‘Kasteel’ was gesloten. Het werd tegenwoordig gebruikt als trouwlocatie.

Het centrum van Udenhout echter was in de ban van oude ambachten (naast de gebruikelijke kraampjes waar tweede hands spulletjes uitgestald werden). Een prima alternatief.

Ja, het was leuk om daar rond te lopen.

Nee, ik ga het niet hebben over de PGB-ellende. Daar hebben we gelukkig niks mee van doen. Iets anders: alertheid.

Via het UWV krijg ik nog voor enkele uren per week een WW-uitkering. Die wordt per vier weken uitbetaald. So far so good.
Partner heeft inmiddels een AOW-pensioen via de SVB. En omdat mijn uitkering niet zo hoog is, krijgt partner voor mij een aanvullend partnerpensioen. Dat kon nog net, omdat ze in het goede jaar geboren is. De SVB heeft bij de berekening van de hoogte van het partnerpensioen rekening gehouden met de vierwekelijkse uitkering, en omgerekend naar een maanduitkering. So far so good.
Totdat we een brief van de SVB in de bus kregen, dat partner gekort wordt op haar pensioen, omdat ik in de maand maart extra veel geld aan inkomen had. Zo had de SVB doorgekregen van het UWV. Dat klopt wel, maar er wordt een onjuiste conclusie uit getrokken. Doordat mijn uitkering eens per vier weken is, kan het voorkomen dat ik een keer helemaal in het begin van de maand geld krijg, en ook helemaal aan het eind van de maand. Er moest veel gebeld worden, aleer de SVB de fout van korten inzag. Inmiddels loopt alles weer zoals het moet lopen, maar je moet er wel voor aan de bel trekken.

Zo kregen we van het ABP een brief, dat ze op grond van de cijfers die ze kreeg van de SVB, een korting toepassen op het pensioen van partner. Partner zou namelijk voor mij een volledige toeslag krijgen. Dat werd weer bellen met het SVB, hoe dat zat. Degene die ik bij het SVB aan de telefoon had, snapte niet hoe het ABP aan die cijfers kwam: partner krijgt maar een zeer kleine toeslag. Hij vermoedde dat er sprake was van een automatische doorsluizing van cijfers. Ook hier kon de zaak ten goede gekeerd worden, maar ook hier moet je eerst naar de telefoon grijpen.

Kortom: als je niet alert bent, word je zomaar voor vele tientjes per maand gekort. Geen instantie die wakker wordt, en denkt: hé, er is iets mis gegaan.
Dat is het nadeel van het feit dat al die instanties allerlei gegevens over en weer naar elkaar kunnen sturen. (Vaak nog automatisch ook.) Er gaat veel te vaak iets mis.

Vijf jaar geleden waren we ook al naar het Ouwehands Dierenpark geweest. Hadden we toen een kortingsbon, nu hadden we een heuse cadeaubon voor vier personen. Kleindochter en vader O hebben nog vakantie, een mooi moment om die bon te verzilveren.

Hoewel kleindochter toen nog maar drie jaar was, kon ze zich nog best een aantal dingen herinneren. Haar belangstelling voor de verschillende dieren, en voor speelmogelijkheden was natuurlijk wel veranderd. Omdat ze opgegroeid is met slangen, en het voeren van levende muizen, vond ze het voeren van de mini-otters geweldig:

Er was ook nog een ‘ratrace’. Dwz, twee ratten moeten een bepaald parcours afleggen, en welke rat dat parcours het snelst heeft afgelegd, heeft gewonnen. Dat snelheidselement is natuurlijk extra: het gaat er vooral om, dat die ratten zo getraind zijn dat ze niet van de baan afwijken.

Het Ouwehands Dierenpark is gewoon een gezellig overzichtelijk park. Volop mogelijkheden voor de kinderen om zich te vermaken. Gleed kleindochter vijf jaar geleden van een nep ijsglijbaan, nu had ze veel pret rondom en in het water.

Vol trots kondigde het park de geboorte van twee ijsbeertjes aan. Voor ons waren ze min of meer aan het zicht onttrokken, maar ik vroeg me wel af: hoe zou een ijsbeer zich voelen als hij totaal geen ijs of sneeuw om zich heen heeft. Het komt zo onnatuurlijk over. (Oké, wilde dieren in gevangenschap zijn ook onnatuurlijk, maar da’s net iets anders.)

Het was een geweldig dagje uit.

Vorig jaar ging met longklachten via de huisarts naar het ziekenhuis. Daar werden niet alleen foto’s van de longen gemaakt, maar werd ook een hartfilmpje gemaakt. Op dat filmpje werden hartritmestoornissen geconstateerd. ‘Hebt u daar geen last van? Nooit iets van gemerkt?’ Nee, inderdaad, nooit iets van gemerkt. Voor de zekerheid werd wel contact gezocht met de trombosedienst voor bloedverdunners, want door die stoornissen kan het zomaar gebeuren dat er bloedpropjes het hart in geschoten worden. De bloedverdunners voorkomen dat. So far so good.

De longen sukkelden nog wat aan. Een longontsteking moet slijten; de antibiotica zorgt voor een spoediger herstel cq zorgt ervoor dat er geen gekkere dingen gebeuren. Bij de laatste controle, in mei jongstleden, kon geconstateerd worden, dat de longen weer op het oude peil waren. Niet perfect, maar goed genoeg. Over een jaar een nieuwe controle.

Een paar weken geleden was er ook controle bij de cardioloog. Het hartfilmpje liet geen hartritmestoornissen meer zien, maar de cardioloog vond dat er wel iets van een boezemflutter aanwezig was. Impulsen die rond blijven draaien in de boezem. De hartkamer niet bereiken. Op den duur kan dat niet goed zijn, maar ja, om iets te behandelen waar de patiënt (ik dus) geen last van heeft, dat komt vreemd over. Toch, over een aantal jaren, als die last er wel is, is een behandeling, gelet op mijn leeftijd, een stuk lastiger. Hij raadde een ablatiebehandeling aan, uitgevoerd in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven.

Dat is gisteren gebeurd. Een ablatie zorgt ervoor dat de impulsen die ronddraaien, in hun baan onderbroken worden door dammetjes op te werpen middels het branden van littekentjes. Via de lies gaan katheders door de slagader het hart binnen. Eén om te branden, één om te bepalen of de juiste signalen opgevangen worden. Bij de meeste mensen is één lijntje voldoende voor een goede barrière, maar bij mij waren er drie nodig. De behandeling duurde uiteindelijk bijna twee uur. (De behandeling was pas na drie uur wachten.) Daarna vier uur liggen om de wonden bij de lies dicht te houden. (Er zat een drukverband om.) Dan nog een uur lopen om te kijken of de wond niet toch open springt. De assistent-cardioloog die nog een laatste liescontrole moest doen liet een uur op zich wachten.
Kortom: het was een lange dag.

De ablatie is goed geslaagd. De behandelend cardioloog was zeer tevreden. En ik, ik ook, denk ik. Ik had al nergens last van.

Kleindochter was bij ons, en zag de doos Monopoly liggen. Zullen we dat gaan spelen? Nou, het was een eeuwigheid geleden dat we het zelf gespeeld hadden. Niet zo gek lang geleden had partner deze doos bij een kringloopwinkel op de kop getikt.

In de loop der tijd is de essentie van het spel niet veranderd. Nog steeds Lange Poten en Barteljorisstraat, Waterleidingbedrijf en Station Noord, om maar wat te noemen. De gevangenis doet ook nog mee. Het geld verandert wel. Ik kan me een spel herinneren met briefjes van 1, 2, 5 en 10 bijv., maar in dit spel was de kleinste eenheid een briefje van 100. Guldens, dat wel.

Of het nu aan onze slechte hand van gooien lag, of aan de goede handelsgeest van kleindochter, feit is dat partner en ik helemaal uitgeknepen werden door de kleine.

Heb je al eens vaker Monopoly gespeeld? Eén keer op school. Bij dat spel kon je bij de bank pinnen. Er was een heuse pinautomaat. Zo evolueert het spel mee. Maar het rondje om het veld, waarop de Kanskaarten en kaarten van het Algemeen Fonds liggen, blijft hetzelfde. Dezelfde straten. De prijzen variëren.

Wat ons opviel: ondanks het feit dat het lang duurde, bleef kleindochter het spel vol verve spelen. Langere tijd aandacht voor één activiteit is een zeldzaamheid voor haar.

Volgende keer gaan we Mens-erger-je-niet spelen :-))

Omdat ik in de doelgroep val van mensen tussen de 55 en 75 jaar kreeg ik een aantal weken geleden een brief in de bus met betrekking tot het bevolkingsonderzoek naar darmkanker. Je kon ervoor kiezen niet aan het onderzoek mee te doen, maar dan moest je wel een formulier terugsturen waarin je motiveerde waarom niet.

Ik besloot mee te doen. Ook dan moest je een formulier invullen en opsturen. Een week later kwam een envelop aan met een soort pipetstaaf waarmee je op vier verschillende plaatsen in je poep moest prikken. De staaf in een koker doen, en in de speciaal daarvoor geprepareerde envelop terugsturen naar de onderzoekers. Het onderzoek is erop gericht om te kijken of er bloed in de ontlasting aanwezig is.

Jawel, er was bij mij bloed in de ontlasting geconstateerd. Er kwam een vervolgtraject. Eerst een intakegesprek. Of er kanker in de familie voorkomt, hoe mijn leefpatroon is, en mijn ziektegeschiedenis. Of ik verwachtte dat er bloed in de ontlasting voorkwam? Nou, ik keek er niet vreemd van op: ik slik al enige tijd bloedverdunners. Er hoeft maar dit te gebeuren, of er komt bloed mee.

Vorige week kreeg ik dan de coloscopie. Via een slangetje vanuit je anus worden je darmen geïnspecteerd. Worden er poliepen gevonden, dan worden die meteen verwijderd. Ik heb van dit al totaal niets mee gekregen: ik kreeg een roesje, maar die sloeg zo aan dat ik volkomen van de wereld was.

Gisteren kreeg ik de uitslag. Er waren drie goedaardige poliepen weggesneden. Twee werden daadwerkelijk verwijderd, maar de derde was opeens foetsie. Die zal inmiddels wel uitgepoept zijn. In de brief van de specialist aan de huisarts wordt melding gemaakt van: tabulair adenoom met laaggradige dysplasie. Het komt erop neer dat de poliepen na verloop van tijd opnieuw kunnen ontstaan. Een punt van aandacht waren een drietal kleine divertikels bij de uitgang van de dikke darm. Die moeten niet gaan ontsteken, maar de arts achtte de kans daarop verwaarloosbaar.

Over vijf jaar mag ik weer hetzelfde onderzoek ondergaan.

We hebben wel eens een straatfeest meegemaakt. Dan staat er aan de ene kant van de straat een springkussen waarop de kinderen zich naar hartelust moe kunnen maken, en aan de andere kant van de straat staat een grote barbecue opgesteld. Daartussen lange tafels waar driftig gesnackt en gedronken wordt. Niet voor herhaling vatbaar.

De wijk Theresia in Tilburg organiseerde haar buurtfeest anders. Allereerst gaf het haar feest het thema knoflook mee: het knoflookfeest. Er werd gevraagd aan bezoekers om iets met knoflook klaar te maken, en dat mee te nemen. Er was een speciale ruilhapjeskraam. Ieder kon van elkaars eten proeven. Iemand had zelfs een knoflookdrankje gemaakt. Er was looksoep, gepofte knoflook, tsatziki, knoflookkoekjes, enzovoorts. Partner had twee ovenschalen met champignons gevuld met een mengsel van kruidenkaas en knoflook. Uit de oven natuurlijk.

Er stond een kraam waar je knoflookprut kon kopen. 5 euro per pot; die hebben we niet gekocht, maar er werden ook T-shirts verkocht waarop de tekst ‘Het leven wordt steeds looker’. Helaas geen grote maten.

Er was ook levende muziek. La Troupe Sabaa uit Burkina Faso, Peer de Graaf, de Elvisband, en meer. Tussendoor zouden kinderboekenschrijfsters de kindertjes iets uit eigen werk voorlezen, maar dat hebben we niet meegekregen. We hebben ze niet gezien. Je zou haast zeggen dat het een klein buurtfestival was.
Het was heel gezellig. Het hoeft geen betoog dat er veel bezoekers waren die niet in de wijk Theresia wonen. Wij ook niet, maar het thema ‘knoflook’ sprak ons erg aan. Zoals de organisator zei: ‘Door het feest het thema knoflook mee te geven, tek je toch een ander publiek dan wanneer je het een frikandellenfeest noemt.’