Het ei zei

Bij veel benzinestations (met name langs de snelwegen) in Frankrijk gaat het tanken tegenwoordig anders dan een aantal jaar geleden. Je kunt van te voren aan de kassa een bepaald bedrag betalen, en voor zoveel benzine in je tank gooien, of je zegt: ik wil de tank vol hebben, ik weet niet hoeveel het wordt. In dat geval moet naar een benzinepomp met een betaalkastje. Met je bankpasje. (Sommige kastjes accepteren geen Maestro, maar slechts Creditcards) Je doet je pasje in een gleuf, pincode, selecteert je pompnummer, pasje uitnemen, en tanken maar. Na afloop krijg je keurig een bonnetje waarop staat voor hoeveel je getankt hebt. Geweldig, denk je dan.

We kwamen thuis. Even de bankrekening checken: was er 500 euro afgeschreven. Ik snapte er niets van. Bank opgebeld. Na uitleg van het probleem, dat er geen 27 euro afgeschreven was, maar 500 euro, en na ruggespraak door iemand van de klantenservice van de bank met bureau buitenlandtranssacties, kwam de aap uit de mouw: het benzinestationbedrijf doet een bedrag vooraf incasseren. Binnen 10 werkdagen wordt de transactie op de juiste manier verwerkt, en krijg je het teveel van je bankrekening afgeschreven bedrag teruggestort. Sta je toevallig aan een pomp waar normaal gesproken vrachtwagens tanken, wordt er 500 euro vooraf geïncasseerd. Voor personenauto’s geldt 100 of 150 euro.

Ik stond allereerst dus bij de ‘verkeerde’ pomp, maar ik wist sowieso niet dat er vooraf een ruim bedrag van je rekening geïncasseerd werd. De bank snapte ook wel dat ik niet zomaar 500 euro kan missen (het banksaldo werd door die ongein negatief): zij stort 500 euro terug op mijn rekening, en zorgt achter de schermen voor de rest. Natuurlijk zal die 27 euro t.z.t verrekend worden. Over een eventuele debetrente hoefde ik niet in te zitten. Mocht die er zijn, dan wordt die kwijtgescholden.

Tanken in Frankrijk per pin: zorgen dat je meer op je bankrekening hebt staan, dan het bedrag waar je voor je tankt.
Dus….

Praag is een echte toeristenstad. Busladingen vol. Groepen die rond een gids drommen, en even later weer verder lopen. Elke gids met zijn/haar eigen herkenningsteken. Zo liepen wij ook achter een gids aan. Vanwege de grootte van de groep was niet altijd te verstaan wat gezegd werd. En dat lieten we maar zo.

Er is veel moois te zien. In een zijstraatje een Joodse synagoge. Iets verderop het oudste Jiddische uurwerk. Pleinen die verlevendigd worden met muziekbandjes, of eenmansacties. En schoongehouden worden. Je komt er een winkel, annex museumpje van Belgische chocola tegen, maar wij vielen meer voor de Praagse chocola. Veel verwijzingen naar Kafka.

Praag kent een benedenstad en een bovenstad. Beneden bevinden zich de pleinen en veel kerken en andere gebouwen die nauw verweven zijn met het Katholieke geloof. Want dat geloof week niet, ondanks het communisme. Boven bevindt zich de Praagse Burcht. Een heel complex, waarvan de St Vituskathedraal het belangrijkste onderdeel vormt.
In Naarden staat trouwens de Vituskerk. Dat schept een band. Dat zal de reden zijn dat op een briefje van 200 Tsjechische kronen onder andere de vesting van Naarden afgebeeld staat.

Via de Karelsbrug liep je van de bovenstad naar de benedenstad. Het was sowieso veel lopen. En dan is het prettig dat er een terrasje aan het water was, waar we heerlijk van de pivo konden genieten. Vanaf dat terrasje hadden we zicht op een rode spriet die heen en weer bewoog. We dachten eerst: dat zal het astrologisch uurwerk wel zijn, maar nee, dat uurwerk bevond zich meer in het centrum van de benedenstad. Dat hebben we gemist. Het is ons nog niet duidelijk wat die spriet wel is.
– Ik ben inmiddels via image search iets wijzer geworden: die rode spriet is een metronoom.

Of een busreis via EffeWeg voor herhaling vatbaar is: voorlopig niet in ieder geval.
We hebben ons drie volle dagen in ieder geval cultureel flink kunnen laven. Dan moet je een eventuele vermoeidheid op de koop toe nemen. We hadden het niet willen missen.

We dachten, kom, doe eens gek, boek eens een busreis via EffeWeg. Vijf dagen Praag en omgeving. Dat wil zeggen, één dag heen, één dag terug en drie dagen effectief in Tsjechië. Je zou verwachten, dat de bus enig comfort zou bieden qua beenruimte, omdat je toch (inclusief pauzes) zo’n elf uur onderweg bent. Maar dat viel tegen.

De Tsjechen leven niet zo gek lang niet meer onder communistisch bewind. Aan de oudere Tsjech is dat wel te merken: ze kijken allemaal serieus. Een lachje kan er zelden van af. Tijdens het communistisch bewind werd lachen in het openbaar vaak gezien als een soort protest tegen het communisme. Tijdens het communisme werd er voor je gedacht, dat was makkelijk, maar nu moet je zelf gaan denken. Dat valt voor de ouderen niet altijd mee.
Tsjechië kent ook die typische Oostblokbouw. Alleen dat grauwe is vervangen door vrolijke kleuren. Je wordt er echt blij van.
Tijdens het communisme kende Tsjechië nauwelijks werkloosheid. Er werd voor deze of gene altijd wel voor een baantje gezorgd. Na de omwenteling heerst er ook in Tsjechië veel werkloosheid. De streek rondom Praag is een gebied waar veel zilverzand gewonnen wordt. Een hoogwaardig zand voor kristal en glas. Er waren dan ook veel glasfabrieken. De meeste hebben moeten sluiten, vanwege de marktwerking. Een honderd jaar oude glasfabriek in Novy Bor bestaat nog steeds. De fabriek werkt in opdracht. Alles handmatig. Om de loonkosten te drukken worden er veel gestraften te werk gesteld. Die hebben een speciaal shirt aan, waarop de tekst ‘straz’ achter op de rug staat. Het zijn geen zware criminelen, maar mensen die bepaalde boetes niet betaald hebben, of geen alimentatie meer betaald hebben. Een deel van de glasverkoop (er is een winkeltje bij de fabriek) wordt gebruikt om de slachtoffers schadeloos te stellen.
Het is er natuurlijk heel warm in de fabriek. Dorst wordt meestral gelest met bier.
Je ziet, je kunt heel die glasblazerij niet geautomatiseerd noemen.Het ziet er allemaal heel agamemnis uit. De eindproducten mogen er desondanks wezen.
Nog wat glazen kunstcreaties. Een toekanboom bijvoorbeeld, of bij wijze van rotondekunst een glazen punker.
Volgende keer iets over Praag.

Heerenveen? Ja, Heerenveen. We zagen een hotelaanbieding, en aangezien we nog nooit echt in Friesland geweest waren, boekten we een kamer.

Het hotel ligt op een steenworp afstand van de beroemde schaatsbaan Thialf. Ook in deze periode kun je er zelfs schaatsen. Zomerijs.
Natuurlijk togen wij ook naar Thialf, maar het was gesloten. Niet dat het erg was, want we waren toch niet van plan om te gaan schaatsen, maar een kijkje binnen was leuk geweest.

Heerenveen is een uitgestrekte plaats. We waren bij het VVV: ‘Eigenlijk is Heerenveen helemaal niet groot. Het centrum dan. Dat lijkt maar omdat het steeds in het nieuws is vanwege dat schaatsen. Laat je niks wijs maken. Er valt niet veel over Heerenveen te vertellen.’ Dat noem ik nog eens ‘je stad promoten’.

We stuitten echter wel op een tentoonstelling van Herman Brood. Daar werden we blij van.

We gingen naar Sneek.

Het watertoerisme is nog niet op haar hoogtepunt. Maar je merkte wel dat de auto ondergeschikt is aan de boot in Friesland. Er zijn veel bruggen, en die gaan regelmatig open.

Wat goed geregeld is in Sneek is het gratis shuttlevervoer. Eerst dachten we iets toeristisch voorbij te zien komen, zo’n soort Efteling treintje, maar je kunt gewoon meerijden, zeggen waar je naartoe wilt, en je wordt ernaartoe gebracht. Het beperkt zich wel tot het centrum. De shuttle komt niet in de buitenwijken.

Er is een tijd geweest dat ik nogal eens naar een rommelmarkt ging, of naar een kringloopwinkel. Die tijd is voorbij. We kwamen in Sneek een winkel tegen die weliswaar op kringloopspullen gebaseerd is, maar met een aardige formule. MijnTafel.

Je kunt een tafel huren, en daarop je spullen stallen die je voor een zacht prijsje wilt verkopen. Hoeveel de huur is, weet ik niet. Middels barcodes worden de binnenkomende gelden aan de juiste huurders toegekend.

Het Friese land. Je rijdt langs meren. Op enige afstand. In de verte zie je driehoekige zeilen zich over gras bewegen, zo lijkt het. Het water is net niet te zien.
Kom je wel bij het water, dan kun je heerlijk weg mijmeren door de rust die het geeft. Het was een geweldig weekend.

Kleindochter had vakantie. Ouders moesten werken. Ik ook, maar vrijdags ben ik vrij. Een mooie dag om kleindochter ergens mee naartoe te nemen.

Omdat we nog steeds een cadeau hebben liggen dat we zouden brengen naar vrienden in Rotterdam, leek ons een bezoekje Blijdorp een mooie combi. Eerst Blijdorp, daarna de vrienden. We hadden een krap tijdschema, omdat kleindochter weer om kwart voor 5 ’s middag thuis moest zijn.

Een tegenvaller: de sigarettenaansteker in de auto bleek kapot. De TomTom werkte nu niet. We hebben zo’n TomTom waarvan de batterij niet op te laden is, die het alleen doet, als ze stroom krijgt. Ondanks een verkeerde afslag in de buurt van Rotterdam, kwamen we toch weer goed terecht, werd Blijdorp toch nog makkelijk bereikt.

Ooit in mijn jeugd ben ik een keer in Blijdorp geweest. Kan me er niet veel meer van herinneren. Dus…..open minded. Partner is ook wel een keer in Blijdorp geweest, maar ‘er zal veel veranderd zijn.’

Er is veel verbouwd / vernieuwd in Blijdorp. Een mooi Oceanium complex. Niet alleen veel waterdieren, maar ook informatie over het leven in water.

Er liepen verschillende klassen schoolkinderen rond. Die hadden pret voor tien. Dan helpen dit soort bordjes niet :-))

Ook leuk:

Het buitengebeuren lijkt nog in ontwikkeling. We hebben bijvoorbeeld geen enkele olifant gezien, ook niet ergens binnen. Maar wel een amoerpanter. Ook al liep die buiten achter een glazen wand wat heen en weer, Kleindochter had het er niet op.

Blijdorp bouwt nog volop. Alle hulp is welkom :-))

Het werd tijd om ons cadeau af te geven. Geen TomTom. Enig richtpunt: vlakbij het Centraal Station. En warempel, ik zag een wegwijsbordje waarop Rotterdam Centraal aangegeven stond. Helaas later niet bij een splitsing. Ik sloeg natuurlijk de verkeerde weg in. Ruim een uur rondjes gereden. Uiteindelijk wel de plaats van bestemming bereikt, maar geen telefonisch contact met de vrienden kunnen krijgen. (Voor het parkeren was vooraf contact noodzakelijk.) Omdat we anders met onze planning in de knoei kwamen, zijn we onverrichterzake naar huis gegaan.

We hebben in ieder geval weer een goede indruk gekregen van Blijdorp. Als alle werkzaamheden voorbij zijn, nog maar eens een bezoekje plannen.

Ruim een maand geleden was partner jarig. Nu is ze dat elk jaar, maar dit keer was het een bijzonder getal. De broer van partner en z’n vrouw dachten: daar gaan we een speciaal cadeau tegenaan gooien. Zij hebben een boot liggen in de jachthaven Waterkant in Dinteloord. We kregen een dagje varen aangeboden, met na afloop eten in de plaatselijke Brasserie. Gisteren werd de waardebon verzilverd.

Het was heerlijk weer. Lekker windje, vooral aan en op het water. De hoed die partner op had, lag dan ook meteen in het water:
De boot lag vooraan. Een zeilboot, met motor. Gister hebben we niet gezeild. De wind stond te hard. Op zich geen probleem, maar omdat het seizoen nog maar net begonnen was, was nog niet alles gecontroleerd. We zijn wel gemotoriseerd en route gegaan.
Water heeft op ons altijd een rustgevende uitwerking. Het meer waar we nu op voeren, was een zijwater van de Dintel. We konden de Dintel echter niet op, omdat de sluizen dicht waren, en maar heel af en toe open gingen. Het geduld om daarop te wachten hadden we niet. Dus pruttelden we langs de kades:
Zon, wind en water. Je weet wat er dan gebeurt: rood hoofd, soezerig gevoel.

We hebben een geweldige dag gehad.

We hadden via een aanbieding een lang weekend geboekt in Zoutelande. In een hotel, dichtbij het strand. Even eruit.

We kwamen bij het hotel aan. Achterom was er parkeergelegenheid, maar je moest over verrekt goede stuurmanskunst beschikken om ergens je auto zonder kleerscheuren te parkeren. Het was een binnenplaats waar de auto’s kriskras door elkaar stonden. De aanblik verder, en de entree van het hotel deden zeer shabby aan. Maar ja, dat zegt nog niets over de kamers zelf, en over hoe het ontbijt zal zijn. Echter, de rit naar de kamers ging via een steile trap. Geen lift. Dat werd iets te veel, gegeven het feit dat partner niet echt goed ter been is. Of er misschien een alternatief was?

Die was er: de eigenaresse belde een ander hotel, met lift, en ja, er was nog een kamer. Geen probleem. Geen extra kosten. Prima service. En….het hotel lag nog mooier, prettiger ook. (Links, tegenover de kerk)Het strand van Zoutelande staat bijna helemaal onder water als het vloed is, dus als het eb is, is er voornamelijk hard zand:Eens per jaar wordt de Zeeland Marathon gelopen. Beginpunt Burgh Haamstede, eindpunt Zoutelande. Kennelijk is dat zoiets bijzonders, dat langs de duinboulevard een plaquette ligt, met ernaast het beeld van een marathonloper:Heel toevallig waren we getuige van een ander jaarlijks gebeuren: de Mosselrit. Een tocht van 120 km voor motorrijders. Georganiseerd door de Choppermotorclub Luctor et Emergo. Iedereen met een motor of driewielige motor mag zich inschrijven. De start was in Westkapelle, reed door Zoutelande, deed Vlissingen aan, Neeltje Jans, enzovoorts. Ergens onderweg werden de deelnemers getracteerd op een pan mosselen. Er was veel animo voor deze tocht:Middelburg. We zijn niet in het centrum geweest, hoewel er juist dit weekend een nazomerfestival gaande was:Wel lieten we ons door de grachten varen. Het heeft voor ons iets extra’s, zo op het water. Altijd een net iets andere sfeer.Zo zijn we ook naar Veere geweest, naar het Veersche Meer.We hadden een lekker uitwaaiweekend. Natuurlijk, Zoutelande is toeristisch, Middelburg is toeristisch, Veere is toeristisch. Maar het is te overzien. Er is geen overload aan commercie. Dat maakt het toeven in Zeeland zo prettig.

Jaren geleden hadden we nog wel eens contact met iemand die in Nijmegen woonde, en in de week dat de vierdaagse gelopen werd, haar huis openstelde voor een aantal deelnemers. Dat contact verwaterde. Wij zijn geen echte lopers dus het vierdaagse gebeuren werd weer naar de achtergrond gedrongen.
Dit jaar liep een collega van partner mee. Dan komt het toch weer dichterbij. Nu hadden we ook zoiets van: dan gaan we haar vrijdag inhalen ook.
De auto was geen optie, dat hadden we snel bedacht. De trein dus. We waren niet de enigen die tot deze conclusie gekomen waren:
Toen we even later de file op de Waalbrug zagen, waren blij dat we de auto hadden laten staan:
Natuurlijk zag je her en der kraampjes waar gladiolen verkocht werden, of kwam je iemand tegen die een tros ballonnen bekers verkocht, maar wij vonden een ballonnen lieveheersbeestje wel leuk.
Op de Via Gladiola, zoals de St. Annastraat deze dag omgedoopt is, worden de lopers ingehaald, maar die is heel druk. De echte finish verderop leek ons een beter idee, om daar de collega op te vangen. Helaas, de korte route ernaar toe was net afgesloten. Dat zou een heel eind omlopen worden. Enkele mensen van het Rode Kruis zagen ons aan, begonnen wat te regelen, en daar werden we als VIPs via de korte route naar de finish geleid. Langs tribunes. Finishende lopers zouden even later op deze weg door het publiek aangemoedigd worden.
Her en der langs de route heeft de lokale omroep opname-apparatuur staan om de lopers te registreren die op weg naar de finish zijn:
We hadden een lekker plekje bij de finish. Bandjes wisselden elkaar af om de feestvreugde te verhogen.
Lopers die binnenkomen hebben op vrijdag tot 18.00 uur de tijd om binnen te komen, althans om in aanmerking te komen voor het felbegeerde kruisje. Je afmelden moet bij de Centrale Administratie. Die is iets voorbij de finish, maar je kunt de weg iets afsnijden. Dat gebeurde veel. Later kwamen de lopers terug om officieel onder het finishdoek te gaan. De één kuste nog even de grond, de ander ging al kruipend. Rolstoelers waren uitgeput, en er waren er die zich voor de gelegenheid snel even als stripfiguur omgekleed hadden. Veel militairen trokken voorbij, groepjes finishers yelden zich over de streep. Het publiek moedigede aan. Om het geschreeuw kracht bij te zetten, werden van hardplasticken placemats waaiers gemaakt. Door hiermee op de reling van een hek te slaan, kreeg je een lekker klapgeluid.

In het begin viel het met de drukte wel mee, maar na 16.00 uur werd het toch wel drukker. Waar de lopers aanvankelijk tijd genoeg hadden om zich onder het finishdoek te laten fotograferen, werd dat steeds lastiger.
Harm Edens doet al jaren verslag van de vierdaagse voor Omroep Gelderland. Hem zagen we ook nog even in aktie.
En zo hebben de mensen wat afgelopen. Wat ik knap vind, is dat iemand de kilometers op klompen volbracht heeft.
Tja, en toen was plots ons lieveheersbeestje de lucht in gevlogen. Een touwtje aan de ballon zelf was los gesprongen. Helaas. Ook helaas, dat we de collega niet meer gezien hebben. Ondanks dat, hebben we een heerlijke dag gehad.