Het ei zei

Jaren geleden hadden we nog wel eens contact met iemand die in Nijmegen woonde, en in de week dat de vierdaagse gelopen werd, haar huis openstelde voor een aantal deelnemers. Dat contact verwaterde. Wij zijn geen echte lopers dus het vierdaagse gebeuren werd weer naar de achtergrond gedrongen.
Dit jaar liep een collega van partner mee. Dan komt het toch weer dichterbij. Nu hadden we ook zoiets van: dan gaan we haar vrijdag inhalen ook.
De auto was geen optie, dat hadden we snel bedacht. De trein dus. We waren niet de enigen die tot deze conclusie gekomen waren:
Toen we even later de file op de Waalbrug zagen, waren blij dat we de auto hadden laten staan:
Natuurlijk zag je her en der kraampjes waar gladiolen verkocht werden, of kwam je iemand tegen die een tros ballonnen bekers verkocht, maar wij vonden een ballonnen lieveheersbeestje wel leuk.
Op de Via Gladiola, zoals de St. Annastraat deze dag omgedoopt is, worden de lopers ingehaald, maar die is heel druk. De echte finish verderop leek ons een beter idee, om daar de collega op te vangen. Helaas, de korte route ernaar toe was net afgesloten. Dat zou een heel eind omlopen worden. Enkele mensen van het Rode Kruis zagen ons aan, begonnen wat te regelen, en daar werden we als VIPs via de korte route naar de finish geleid. Langs tribunes. Finishende lopers zouden even later op deze weg door het publiek aangemoedigd worden.
Her en der langs de route heeft de lokale omroep opname-apparatuur staan om de lopers te registreren die op weg naar de finish zijn:
We hadden een lekker plekje bij de finish. Bandjes wisselden elkaar af om de feestvreugde te verhogen.
Lopers die binnenkomen hebben op vrijdag tot 18.00 uur de tijd om binnen te komen, althans om in aanmerking te komen voor het felbegeerde kruisje. Je afmelden moet bij de Centrale Administratie. Die is iets voorbij de finish, maar je kunt de weg iets afsnijden. Dat gebeurde veel. Later kwamen de lopers terug om officieel onder het finishdoek te gaan. De één kuste nog even de grond, de ander ging al kruipend. Rolstoelers waren uitgeput, en er waren er die zich voor de gelegenheid snel even als stripfiguur omgekleed hadden. Veel militairen trokken voorbij, groepjes finishers yelden zich over de streep. Het publiek moedigede aan. Om het geschreeuw kracht bij te zetten, werden van hardplasticken placemats waaiers gemaakt. Door hiermee op de reling van een hek te slaan, kreeg je een lekker klapgeluid.

In het begin viel het met de drukte wel mee, maar na 16.00 uur werd het toch wel drukker. Waar de lopers aanvankelijk tijd genoeg hadden om zich onder het finishdoek te laten fotograferen, werd dat steeds lastiger.
Harm Edens doet al jaren verslag van de vierdaagse voor Omroep Gelderland. Hem zagen we ook nog even in aktie.
En zo hebben de mensen wat afgelopen. Wat ik knap vind, is dat iemand de kilometers op klompen volbracht heeft.
Tja, en toen was plots ons lieveheersbeestje de lucht in gevlogen. Een touwtje aan de ballon zelf was los gesprongen. Helaas. Ook helaas, dat we de collega niet meer gezien hebben. Ondanks dat, hebben we een heerlijke dag gehad.

Neef M uit Utrecht gaf een uitgebreide borrel omdat hij het diploma gehaald heeft, waarmee hij zich fysiotherapeut mag noemen. Het was ook de dag waarop wij de kleine onder onze hoede hadden. Je kent dat wel: de kleine heeft vakantie, de ouders moeten nog werken, en wij hebben toevallig een vrije dag.
Dat werd iets zoeken in Utrecht om één en ander te combineren. De keus viel op het Spoorwegmuseum.

Waar het spoorlijnmuseum in Stadskanaal zich vooral richt op rijdend materieel, oude treinstellen van verschillende landen, beperkt het Spoorwegmuseum zich tot materieel uit Nederland, en alles wat er omheen hangt. De treinen rijden niet, het is meer een statisch museum. Er werken veel vrijwilligers. Vrijwilligers die er al wat langer rondlopen, hebben zich een ‘eigen’ treinstel cq locomotief toegeëigend om te onderhouden.

Er was meer dan je te vergapen aan allerlei treinstellen, locomotieven, spoortrolleys en militair materieel: in een conducteurscabine kon je middels een simulatie getest worden op jouw vaardigheden van het ‘besturen’ van de trein. En dat valt niet mee.

In de ‘Vuurproef’ kon je ervaren hoe het is als een trein op hol slaat. Het begint rustig en heel normaal. De snelheid wordt opgevoerd, het schommelen wordt intenser, een botsing met een tegemoet komende trein wordt net op tijd vermeden door de spoorwissel. Daarna breekt de trein door een tijdbarrière. Leuk gedaan, maar je waant je in een game.

Een heus ritje in een wagon over rails was er ook. Een donker parcours, met af en toe een verlicht nostalgisch tafereel naast de rails of een duidelijk wisselsein.

Voor de kindertjes was er volop buitenpret te beleven:

Een topdag.

Bij neef M was het ook gezellig. Leuk om weer wat familieleden die toch her en der in het land verspreid wonen, bij elkaar te zien.

Partner:
Het was net thuiskomen, toen ik de met koper beslagen stangen zag. Ze deden me denken aan broer J zoals hij met koper werkte:

Lente, een paar dagen weg. Ameland. Het klonk zo leuk. Het werd ook leuk, maar dan anders. Van Holwerd naar Nes, Ameland: ijsvorming op de Waddenzee.

We hadden een kamer in Hotel-Restaurant-Café Nobel in Ballum. Het hotelgedeelte heeft een moderne design uitstraling, terwijl het café juist als een bruine kroeg oogt. Het restaurant houdt het midden tussen die twee. Naast hotel Nobel is een slijterij. Eén van de zes slijterijen in Nederland die officieel het Amelander Nobeltje mogen verkopen. Een likeur van 30% met ergens een Amarettosmaak. Vooral op het eiland een gewilde drank. Niet-eilanders die er kennis mee gemaakt hebben, gaan met minstens drie flessen, zo niet een hele doos, van het eiland af. Zo hebben wij ook enkele Nobeltjes gescoord. Echter, eenkennig zijn we niet: in Hollum kwamen we het Torentje en de Hollummer Kruidenbitter tegen. Die gingen ook mee terug. Typische eilanddrankjes.

Vriendelijke sfeer op zo’n eiland. En lekker eten; althans, de gelegenheden die we uitgezocht hadden om ons culinair te laten verwennen waren goed en betaalbaar. Bovendien bleek bij Restaurant de Jong in Nes onze dinerbon geldig te zijn. Leuk meegenomen.

We zijn er even helemaal uit geweest. Lekker uitgewaaid:

Zoon R was een paar weken geleden weer terug verhuisd van Cardiff, Wales, naar Parijs. Zijn project in Cardiff was afgerond, de hang naar Frankrijk kreeg de overhand, en de combinatie van wonen in Parijs en werken voor zijn Engelse werkgever was mogelijk.

Aangezien wij wel toe waren aan een aantal dagen ‘andere omgeving’ en R de mogelijkheid bood bij hem te bivakkeren, was de beslissing snel genomen: de kerstdagen worden doorgebracht in Parijs.

Zoon R en vriend D hebben een appartement gevonden in Jourdain, een levendige wijk met een goede mix van winkels. Op loopafstand alles bij de hand. De Metro letterlijk voor de deur.
Nadeel: het appartement bevindt zich op de vierde verdieping. Geen lift. Oké, goed voor de conditie, maar het went niet echt.
Tweede nadeel: je kunt je auto nergens kwijt. De buurtbewoners die een auto hebben (R heeft de zijne verkocht), hebben een vergunning voor 1 euro per dag om ‘ergens’ in de omgeving hun auto te parkeren. Voor vreemde auto’s is geen plaats. Maar R heeft vrienden met twee parkeerplaatsen in hun appartementencomplex, waarvan ze er één niet gebruiken. Daar mochten wij onze auto stallen. Hield wel in, dat het op loop- en busafstand van 25 minuten was.

De momenten dat we eropuit trokken, geschiedden dus met het openbaar vervoer. De metro en de bus. In Parijs wordt nog het heerlijke systeem in het OV gehanteerd van kaartjes. Zowel geldig in de bus, als in de metro. Geen moeilijkdoenerij met inchecken en uitchecken via OV-chipkaarten. Je hoeft niks te activeren, geen extra geld op een pasje te zetten, kortom: waarom hebben we dit systeem niet in Nederland?

Ik had gehoord dat binnen het Grand Palais een schaatsbaan gerealiseerd was. Op zich is dat niet bijzonder, hier in Nederland zijn er ook allerlei indoor schaatsmogelijkheden, maar juist door de dakkoepels zou het er extra mooi uitzien. Helaas konden we niet zomaar naar binnen om te kijken, of we moesten in een lange rij staan, 12 euro betalen, en ook nog eigen schaatsen bij ons hebben. Dat feest ging niet door.

Wel zagen we onderweg langs de Avenue des Champs-Elysées veel kerstkraampjes, en ook wel aardige kerstversiering:

’s Avonds als de lichtjes aan zijn, schijnt het mooie effecten te geven.
Ook leerden we dat de mensen van de ambassade van Qatar van bonbons houden:

Londen heeft een hoog rad, Parijs heeft er ook één:

Hij staat aan de rand van Jardin des Tuileries. Vorig jaar was een ritje in het hoge rad nog gratis, dit jaar werd er entree voor geheven. We hebben niet gekeken hoeveel.

Op loopafstand van het appartement ligt het Parc des Buttes Chaumont. Weg van het verkeer:

Natuurlijk wordt er tijdens de kerstdagen ook gegeten. Het nationale kerstvoedsel in Frankrijk zijn oesters en coquilles Saint Jacques. Mensen staan ervoor in de rij. Wij hebben ze ook gegeten. Als ik heel eerlijk mag zijn: ik zou oesters niet onder de delicatesses scharen.

Zoon R heeft zich tijdens de kerstdagen uitgesloofd op culinair gebied. We aten op een tafelkleed, ‘ontworpen’ door de kleine toen ze ruim twee jaar was:

Eén van de gerechten die we aten, was een zelfgemaakte kaasfondue van Beaufort, Comté, Tomme de Savoie en Reblochon. Een heel (positief) verschil met de fondues die we hier in Tilburg nog wel eens uit een pakje klaarmaken.

We waren inderdaad een aantal dagen er helemaal uit.

De kleine heeft herfstvakantie en wij hadden al dan niet toevallig een dag vrij. Een mooie gelegenheid om de cadeaubon die Lien ons gunde nadat ze over onze mislukte transaktie las, te verzilveren. De cadeaubon was een entreebewijs voor twee volwassenen en twee kinderen tot 16 jaar voor de Apenheul.

Op weg naar de Apenheul kwamen we deze beeldjes tegen:

De Apenheul blijkt onderdeel te zijn van een groter geheel. Een park waar van alles te doen is, en dat hier en daar opgeleukt is met kunstzinnige uitingen.

De looproute binnen de Apenheul is zo uitgestippeld dat zones waar aapjes zich vrij kunnen bewegen (tassen dicht, niet eten of drinken) afgewisseld worden met zones waar aapjes niet kunnen komen. Af en toe moet je een wildrooster overlopen, en dat wildrooster ligt over een brede sloot. Aapjes houden niet van water.

Met name het begin van de dag was druilerig. De meeste aapjes hielden zich dan ook schuil. De enige aapjes die zich minder van de regen aantrokken, waren de doodshoofdaapjes:

Later op de dag brak de lucht. Gorilla’s kwamen hun ‘schuilkelders’ uit:

Achter glas kwamen we De Neus nog tegen:

Sommige apen maken aparte geluiden. Hier en daar staan soort tonnen met een pedaal. Door flink op de pedaal te pompen kun je zelf het geluid van een bepaalde aap laten horen. In dit geval probeerde de kleine het geluid van de witwang gibbon te activeren:

Op verschillende plaatsen waren mogelijkheden voor kinderen om hun energie kwijt te kunnen. Hier één van de grotere speeltoestellen:

Aan het educatieve is ook gedacht. Niet alleen worden van tijd tot tijd informatieve praatjes gehouden (je moet de tijden in de gaten houden, en weten waar het is), maar staat er zomaar ergens ook een groot memoryspel opgesteld. De afbeeldingen draaien allemaal om hun as:

Het voederen van verschillende dieren hebben we gemist. Of we stonden niet goed opgesteld. Feit is dat plaats en tijd niet klopten, volgens de gegevens uit het programmaboekje.

Dat mocht de pret niet drukken. We hebben een heerlijke dag gehad.

Buiten was het 34,5 graden Celsius. Binnen was het 26 graden Celsius.
Loommakend.
Dus besloten we gister zomaar een eindje te gaan rijden. Airco in de auto. Wie doet ons wat.

We besloten via de dijkweg vanaf Veen langs de Maas naar Wijk en Aalburg te gaan. En verder naar Nederhemert-Zuid. Van die weggetjes waarbij twee auto’s elkaar nauwelijks kunnen passeren. Van die weggetjes met huizen beneden vlak langs de dijk. Van die weggetjes waar je geen mogelijkheid hebt om te parkeren bij een terrasuitspanning. Maar waar altijd iets op en langs het water is te zien. Mooie stukjes Nederland.

Zo kwamen we in Nederhemert-Zuid uit. Een terras onder de bomen. Dat leek ons toch wel wat, ook al was het in de schaduw onder de bomen warmer dan in de auto.

Op alle tafeltjes lagen vliegenmeppers. Even later begrepen we waarom: veel wespen en ander vliegend onheil. Leuke service:

Jaren geleden lieten we ons met de safaribus langs een parcours rijden in de Beekse Bergen. Iets dat op een safari moest lijken. Oké, je zag leeuwen, giraffen en buffels, maar het was wat behelpen.

Gisteren hebben we het safaripark weer bezocht.
Ze hebben niet stil gezeten, daar bij de Beekse Bergen. De dieren kunnen op verschillende manieren benaderd worden: wandelend, met de boot, met de bus of eigen auto. Bij alle drie de mogelijkheden zie je de dieren op een net iets andere manier.
Er zijn een aantal conglomeraties waar je even kunt zitten, een hapje of drankje kunt nuttigen (het maakt niet uit of dat je eigen meegebrachte eten is of het daar gekochte) en waar speelterreinen zijn voor de kleinere kinderen. In de prik voor de kleine.

Giraffen produceren ontzettend veel speeksel per dag. Als ze eten kapselen ze de harde stukken in met hun speeksel om het gewillig te maken. Soms vergist de giraf zich, en ziet die een auto aan voor een lekker hapje.

Tanken in geval van nood voor de bussen:

Natuurlijk, enige commercie is de Beekse Bergen niet vreemd, maar in dit geval stoort het niet. De prijzen van de comsumpties zijn om te doen.

Onze mening over het safaripark hebben we flink moeten bijstellen. Het doet heel gezellig aan. De knulligheid is er ook af. We hadden een leuke dag.

Bergen op Zoom organiseert eenmaal per jaar een driedaags evenementengebeuren onder de naam ‘Krabbenfoor’. Het centrum staat dan geheel in dat teken. Dit jaar 26, 27 en 28 juli. Vrienden van ons maken die happening elk jaar mee. Dat wilden wij ook wel eens meemaken, zo’n Krabbenfoor.

Het heeft een hoog braderie-gehalte. Winkels die buiten kraampjes gezet hebben, demonstratieverkoop, ballonnenverkoop, entertainment, wijnproeverij, een kunstmarkt, her en der podia met live muziek. Maar vooral veel kraampjes.

Ik ben iemand die de sfeer van het totaal opsnuift. Niet een analyse maakt van elke kraam die je tegenkomt. Partner is meer van de analyse.

Enkele foto’s:

Iemand van de regionale omroep maakte op verschillende locaties sfeerimpressies:

Aan het eind van de dag aten we op een pleintje dat omgeven werd door glaswanden waarop noten aangebracht waren. Daaronder in de rondte de bijbehorende tekst. Die tekst in zijn geheel vormt het volkslied van Bergen op Zoom. Gister waren slechts flarden zichtbaar:

We hebben een heel gezellige dag gehad.