Het ei zei

Een paar weken geleden werden we uitgenodigd om een avond bij te wonen van iemand die paranormale waarnemingen deed. Ze zou heel goed zijn. We waren benieuwd.

Bij binnenkomst werd ons gezegd dat we een foto of een kaars op standaard op de tafel vooraan in de zaal konden leggen, met het nummertje erop, dat we net gekregen hadden. De show bestond hierin dat Annie Fens, want zo heet ze, een foto of een kaars van tafel pakte, iets vertelde over wat ze van boven doorkreeg, daarna vroeg wie het nummer had dat bij die foto of kaars hoorde, en vroeg: ‘Komt dit u bekend voor?’ In de praktijk bleek dat zij al die mensen van wie ze iets van tafel pakte reeds kende. Partner had nog een foto in haar tas zitten, met haar ouders erop en haar zonen. In het water, bij het strand. Haar foto werd niet gekozen. Ik bedoel maar.

Ach, onderhoudend was het wel. De avond eindigde met een klein verhaaltje over het feit dat zij regelmatig witte rozen kreeg, als mensen bij haar op bezoek kwamen. Maar telkens als zij die bloemen gekregen had, ging er binnen een week iemand in haar kennissenkring dood. Zij zwoer lange tijd de witte roos af. Maar….die ‘vloek’ is inmiddels opgeheven, aldus Annie Fens.
En dus kreeg iedereen als dank voor het komen een witte roos in de handen gestopt. Die wij op weg naar de uitgang weer netjes terug in een vaas gezet hebben.
Aan ons lijf geen polonaise :-))

We doen regelmatig inkopen bij de Jumbo. Dwz één bepaalde Jumbo, omdat die bij de ingang vriezers en koelbakken heeft staan waar altijd producten in liggen die dusdanig afgeprijsd zijn dat je ze wel mee moet nemen. Nou ja, als je ze lekker vindt natuurlijk.

We hadden een paar afgeprijsde producten en een paar ‘gewone’ artikelen. Op naar de kassa. Een nieuwe caissière. ‘Dat is dan 7,90 euro.’ Ik geef haar geld, en krijg 10 cent terug. ‘Plus nog 1 euro’, zeg ik. ‘Nee hoor, u gaf een briefje van 5 en 2 muntjes van 2 euro…..o, wacht…’ Dat was 1.
‘Waar is de bon?’ Die had ze al tot een prop gevouwen en in haar afvalemmer gegooid. Dacht dat ik geen bon wilde. Bleek dat ze één van de afgeprijsde artikelen voor het volle pond had aangeslagen. Dat was 2 en 2a.
Partner had ook nog iets gekocht, moest apart, omdat het voor iemand anders was. Moest zeker een bon hebben, zodat ze die kon declareren. Maar die bon had de caissière helemaal niet uitgedraaid. En het gekke is, de bon kon niet alsnog uitgeprint worden. Je moest naar de klantenservice. Alle producten opnieuw laten scannen, zodat er een kopiebon uitgedraaid kon worden. Je houdt het niet voor mogelijk. Dat was fout nummer 3 dus.

Deze caissière moet nog veel leren.

Het was een warme zomer. Slechts ’s ochtends vroeg konden deuren tegen elkaar opengezet worden om enige frisse doorstroom te krijgen in huis.
Bij één van die gelegenheden zag ons hondje kans om naar buiten te glippen en er alleen op uit te trekken. Niemand iets in de gaten.
Een paar uur later, toen Lijlo alweer thuis was gekomen (en wij dus niet wisten dat-ie überhaupt weggelopen was), werd er aan de deur gebeld. Iemand met de halsband van Lijlo. Zij had het hondje op een heel ander veldje gezien, zonder baasje, en dacht: die moet ik terugbrengen. De riem van haar eigen hond los gekoppeld, en aan de halsband van onze hond bevestigd. Maar Lijlo had zich losgewurmd. Was weer onder het hek doorgekropen, en liep naar huis.

De grote vraag was nu: wat heeft Lijlo daar op dat veldje gedaan, een veldje waar we anders nooit komen. Ze heeft in ieder geval met andere hondjes gespeeld, net in de loopse periode. Ze zou zomaar zwanger geraakt kunnen zijn. De vuile slet….

Pas na 5 weken kun je zoiets meten aan de hand van een echo. Die hebben we voor de zekerheid toch maar laten uitvoeren. Je weet maar nooit. Misschien moet er een hoek van de kamer ingericht worden voor de puppy’s. Bij de echo werden geen kleine Lijlootjes geconstateerd, maar zagen we wel dat er in de blaas een gezwelletje tegen de wand zat. Het lijkt erop dat die niet voor de plasopening zit, dus dat plassen lukt nog wel. Maar we moeten wel opletten: als het gezwel groeit dan kan dat nare gevolgen hebben. In de gaten houden dus.

Een paar weken geleden veroorzaakte onze wasmachine kortsluiting. Geen idee waar het in zat, maar omdat-ie toch al ruim 20 jaar oud is, leek het ons een goed moment om hem te vervangen. Via internet een betaalbare gevonden bij de Witgoed Outlet. Geen nieuwe, maar ‘hij werkt nog wel als zodanig’. Een Hoover …. nooit van gehoord, maar het zal wel. De oude machine namen ze mee terug. Zo gezegd, zo gedaan.
Echter, bij het aansluiten van deze machine en uitproberen, kwam er ook kortsluiting. ‘Hij doet het toch echt, hoor, er zal wel iets met uw elektriciteitskastje niet in orde zijn. Maar, als hij het niet blijft doen, kunt u hem omruilen voor een andere of u krijgt uw geld terug.’ En inderdaad: de machine bleef kortsluiting geven, ook toen de machine op een andere groep aangesloten werd.
We zagen een andere wasmachine, bij een ander bedrijf, ook betaalbaar. Bij 2de Kans Witgoed. Dan die maar aanschaffen. Bij Witgoed Outlet het geld terugvragen. De AEG van 2de Kans Witgoed doet het goed, en het geld van de Hoover werd teruggestort. So far, so good.
Omdat de wasdroger even oud is, als onze oorspronkelijke wasmachine leek het een goed idee om die ook maar te vervangen. Bij 2de Kans Witgoed, want we waren tevreden over de wasmachine. Ja, een droger hadden ze ook. Zo goed als nieuw.
Een Zanussi. Echter, bij uitproberen bleek deze het niet te doen. ‘Gewoon een half uurtje wachten, dan is alles tot rust gekomen, dan doet-ie het wel.’ Oké dan. Maar zelfs de volgende dag deed-ie het niet.
Geld terug kregen we niet, we mochten wel ruilen met een andere. Nou vooruit maar. Er werd een AEG beloofd, een Bosch, een Siemens, een Whirlpool, een Candy (nooit van gehoord), maar het werd een BEKO. Ik geef toe, hij doet het, maar ik hou nog een slag om de arm. Ik vertrouw het allemaal niet meer.
De tweede hands wereld is toch een apart wereldje.

Prettige Paasdagen :-))

Als onderdeel van een Kerstdag waar we gistermiddag/-avond voor uitgenodigd waren, werd bingo gespeeld. Niet zomaar bingo, maar foute bingo.
Ik heb nog nooit serieus bingo gespeeld. Slechts verhalen gehoord over mensen die zeer fanatiek hun bingokaarten bijhouden, en er kien op zijn dat zij als eersten BINGO roepen. Ik weet alleen maar dat je volle kaarten moet zien te scoren, dat je geen cijfer dat omgeroepen wordt mag overslaan, dus continue opletten, niet laten afleiden.

Bij deze bingo ging de eerste ronde over wie het eerst een horizontale rij had, daarna een verticale rij (maar in de praktijk bleek dat er altijd wel iemand was die al een verticale rij had voordat het eerste balletje omgeroepen werd) en tot slot de hele kaart. Zou deze manier van bingoën de foute bingo zijn? Ik heb het gevraagd, maar kreeg als antwoord: dat merk je vanzelf. Maar als je niet weet hoe normaal bingo gaat, hoe weet je dan wat fout is?

Degenen die de bingo verzorgden, deden dat wel heel leuk. Het balletjesdraaiding bleek kapot, dus regelmatig vielen allerlei balletjes op de grond. (Dat kon natuurlijk opzet zijn geweest, als foute bingo zijnde, maar dat geloof ik niet.)

De sfeer was prettig. Als er meerdere mensen na het omroepen van een bepaald getal BINGO riepen, kregen ze allemaal (na controle) een prijs. Tweemaal klopte de bingo niet: als ‘straf’ moest de persoon in kwestie iets zingen. Dat werd dan één of andere meezinger. De stemming zat er goed in :-))

Maar de slotconclusie: bingoën is niet echt mijn ding.

Over het algemeen doen wij niet moeilijk over uiterste houdbaarheidsdata. In ieder geval niet bij blik, pot of pak. Bij versprodukten ligt de zaak wat anders.

In de loop der tijd puilt de voorraadkast uit met potten en blikken en pakken die je destijds gekocht hebt, maar waar je niet meer aan toe gekomen bent, door veranderende eetgewoontes. Tijd voor een nadere inspectie, voor opruiming.
Hup, daar ging een plank met allerlei soorten jam uit de jaren 2000 tot 2005. Rücksichtslos. Potten uit 2007, blikken uit 2010. Het blijft maar staan. Weg ermee.

Drie tassen vol. Eigenlijk zouden we de glazen potten leeg moeten maken: de inhoud bij het restafval, de pot in de glasbak. De inhoud van de blikken bij het restafval, het blik in de kliko voor het plastic. Ja ja, dat moet tegenwoordig. Maar we hadden geen zin in dat karwei. We hebben alles in de kliko voor het restafval gedumpt.

Achteraf vroegen we ons af: hadden de potjes jam en dergelijke niet gewoon in de glasbak gemoeten, met inhoud en al?

Want als je afval scheidt, moet je het natuurlijk wel goed doen :-))

Partner zit in het Bestuur van de wijkraad. In dat kader wil ze nog wel eens haar licht opsteken bij organisaties die nieuwe initiatieven ontplooien.
Zo hebben we een paar dagen geleden gegeten bij het parochiecentrum. Een groep vrijwilligers onder de naam De Mandela verzorgt daar eens per maand een driegangen menu voor de luttele prijs van 5 euro per persoon. Voornamelijk bedoeld voor de alleengaande mens, om de ‘eenzaamheid’ wat de verlichten.

In de ruimte staan een zestal ronde tafels (dat communiceert wat beter). Je kunt plaatsnemen waar je wilt. Om het ijs te breken, dwz om ervoor te zorgen dat de mensen daadwerkelijk met elkaar praten, is op tafel een stuk papier gelegd met een pen. De opdracht is om een wens op te schrijven waar iedereen aan die tafel het mee eens is. Na afloop van de maaltijd zullen de resultaten van iedere tafel opgelezen worden. Een wens die niet perse hoeft uit te komen, maar waarvan je dat natuurlijk wel hoopt.

Ik dacht meteen aan de Transsiberië Express. Die reis staat nog steeds op de bucket list. Maar de wensen gingen een andere kant op. De ene tafel wenste dat de oorlog in Syrië ophield, de andere tafel hoopte op een goede gezondheid voor iedereen. Onze tafel zocht het in de positieve dingen: als iedereen nou eens niet steeds het negatieve benadrukte.
Kortom: de mensen zochten het in de immateriële dingen.

Ik heb mijn idee van een apart soort reis maar niet meer genoemd.

Het idee van ‘discussiëren’ over een algemene tafelwens is leuk gevonden. Er is in ieder geval gespreksstof. En in de praktijk bleek dat van het één het ander kwam. En dat was de bedoeling.