Het ei zei

Als jullie denken: ‘Wat is het toch rustig op Het Ei!’, dan hebben jullie gelijk. Er zijn eigenlijk geen spectaculaire dingen gebeurd.

De kleine wordt trouw elke woensdag van school gehaald, en de hele middag beziggehouden. Partner neemt het leeuwendeel van die onderneming op zich: ze leert de kleine appelflapjes bakken met bladerdeeg en een appelmengsel. Pannenkoeken worden gebakken. Erg geliefd is ook een drankje van uitgeperste citroenen, warm water en suiker, verkocht als citroenthee. Wee je gebeente als de kokkerelzin over is: dan worden alle lades, kastjes en wat al niet meer leeggetrokken, en ligt de vloer bezaaid met ‘waar zullen we nu eens mee gaan spelen?’ troep. Op zulke momenten ben je blij als het einde middag is. Daarom willen we nog al eens iets buitenshuis zoeken.

Overigens geniet de kleine met volle teugen van dit weer. Afgelopen zaterdag is ze naar de Loonse en Drunense Duinen geweest. In skipak en snowboots. Met sneeuwschep en slee.

Afgelopen weekend waren de laatste vier wedstrijden van onze viertallencompetitie bridge. Het kampioenschap werd uitgevochten onder vier teams, van de veertien. Ons team had ook kansen. Helaas, na het weekend stonden we weer met beide benen op de grond.

De gezondheid gaat weer de goede kant op. Na veel sukkelen moest een antibioticakuur redding brengen. Dat deed het. Er zit nog slijm, maar het slijt.

Partner heeft voor het eerst sinds lange tijd zelf weer auto gereden, maar dat is nog niet goed bevallen. De benen zijn op de één of andere manier geforceerd. Op de dinsdagmiddagen is ze begonnen met aquatherapie. Oefeningen in een verwarmd zwembad. Ook dat kost kruimels.

We gaan vrolijk verder op het sollicitatiefront. Af en toe komt er echt een leuke vacature voorbij, maar verder….ach. Je solliciteert, en je hoopt er het beste van.

Inmiddels krijgen we ook een budgetteringscursus. Want ja, je hebt minder te besteden. Ga je eigen situatie na. Wordt het maandsaldo na plussen en minnen negatief: waar kun je op bezuinigingen? Natuurlijk moet de auto als eerste eruit…daarna toch wel krant en tijdschrift. Naast eventuele toeslagen via de belasting, kun je ook in aanmerking komen voor vormen van bijzondere bijstand via de Gemeente. Dan moet je wel erg onder bijstandsniveau leven. In geval van nood heb je wel recht op een gratis computer, maar niet op een TV.

Overigens heeft het UWV me nog niet doorgestuurd naar de levenseindekliniek.

Vriendin L, die van Maisquenada, zou gisteravond haar verjaardag vieren. Het toeval wilde dat de één plots naar het ziekenhuis moest, de ander naar Duitsland ging, weer een ander al in Duitsland zat, enzovoorts. De manier zoals zij haar verjaardag wilde vieren, ging niet door. Maar ze ging broeden op iets alternatiefs.

Zo werden we uitgenodigd om bij Pino’s Eetcafé te eten. Ooit waren we er wel eens geweest, het was nog in de ‘opbouwfase’. Die fase is nu voorbij. Het ziet er gezellig uit, heeft leuke tête à tête hoekjes, maar ook een grote tafel aan een lange hoekbank met heerlijke kussens. En de normale tafeltjes natuurlijk.

Je kunt à la carte eten, maar de meesten kiezen toch voor een driegangenmenu. Voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht. Elk type gerecht kent een tiental keuzemogelijkheden, elk ook weer uit een ander land: China, Japan, Indonesië (Bali, Java), Mexico, Italië, Frankrijk, Marokko, Turkije. Goede formule. Belangrijker: de kok is goed.

Prettig personeel, gezellige sfeer. De dames kunnen zich nog eens extra laten verwennen: de WC heeft een Spa-toilet. Je gaat op een warme bril zitten, drukt op een knopje, waarna een programma gaat lopen. Hete waterstralen, hete luchtstromen. Het schijnt heel rustgevend te werken.

Na het eten nam vriendin L ons mee naar café Lambiek. Een café, niet in het centrum, maar wel er dichtbij. Negentig soorten bier. Een café dat regelmatig iets organiseert op het gebied van levende muziek. Zo ook gisteravond.

Trackless trad er op. Een band dat ontstaan is op de muziekschool in Breda. Ik moet zeggen, ze hebben een aardige eigen sound ontwikkeld. Prima drumpartijen. Schotse invloeden, beetje folk. Sommige nummers waren lekker swingend. Aan een CD moet nog gewerkt worden, maar Trackless heeft al wel wat nummers op youtube. Opgenomen in de studio:
http://www.youtube-nocookie.com/embed/676XbYw4TS0?rel=0

We hebben genoten.

Naast de stoel waar ik eigenlijk altijd in zit, staat een verhuisdoos. Die verhuisdoos staat redelijk uit het zicht onder de tafel waarop de computer enzo staat. Die verhuisdoos gebruik ik als tafeltje voor de leesvoer. Tijdschriften, kranten. Twee stapels: rechts nog te lezen, links de stapel die naar de papierkliko mag.

Kranten: het Brabants Dagblad en het NRC. Op zaterdag de Volkskrant erbij. Een flinke leeshap. Per 1 februari houdt het NRC op. Het was een voordeelabonnement. Het volle pond wordt net teveel van het goede, hoewel de krant zelf erg prettig is. Ze heeft een verandering ten goede doorgemaakt, vergeleken met de krant die ik van jaren geleden kende. Onlangs werd ik echter opgebeld door iemand van de Volkskrant, of ik voor slechts 3 euro per maand meer de Volkskrant ook door de week wilde ontvangen. Mooi, dat gaat per 1 februari in.

Tijdschriften: Vrij Nederland. Ik heb enige tijd een proefabonnement op de Groene Amsterdammer gehad, maar die heb ik niet verlengd. Ik geef direct toe dat de Groene Amsterdammer het verdient om in de tijdschriftenwereld een plaats te hebben, maar ik heb gemerkt dat ik teveel artikelen doorblader en niet lees.
Van tijd tot tijd koop ik een tijdschrift in de losse verkoop. Populair is de combi Opzij en Psychologie. Af en toe Quest, of NWT Online.

Het spreekt voor zich dat mijn leessnelheid geen gelijke tred houdt met wat aan leesvoer binnenkomt. De stapel ’te lezen’ wil nog wel eens aangroeien.

Om over de boeken die klaar liggen om gelezen te worden, maar te zwijgen.

Als we een paar dagen weggaan, gaan er steevast enkele boeken mee, en wordt er meestal wel één uitgelezen. Op de één of andere manier lukt dat dan beter, dan thuis wanneer er allerlei dingen tussendoor komen. Als ik een boek lees, wil ik enige tijd achter elkaar door kunnen lezen. Het lezen van kranten en tijdschriften gaat wat dat betreft beter.

Het is trouwens altijd prettig om een stapeltje leesvoer te hebben klaarliggen, ook al kom je er niet meteen aan toe.

5056 SG. Dat was de postcode in Berkel-Enschot die een prijs van 1 miljoen won, te verdelen onder verschillende lothouders. Ik ken twee mensen die op 5056 wonen, maar met net andere letters. Eén van die twee heb ik vandaag nog gesproken. Ze vond het wel jammer, vooral omdat het nu om een bedrag ging dat gewoon leuk was om te winnen. Ze schatte zelf ongeveer 55.000 euro per lot. Ze zei erbij: ‘Ik zou doodongelukkig worden als ik 30 miljoen zou winnen. Geld maakt een mens niet gelukkig.’ ‘Nou’, zei ik, ‘Ik zou er geen problemen mee hebben.’

Toen kwam er een derde bij. Die had vrienden, van wie de vrouw altijd in de Staatsloterij meespeelde. Tien jaar geleden won ze 10 miljoen euro. Leuk, dacht de vrouw, nu kan ik dingen gaan doen die ik altijd al had willen doen, maar er het geld niet voor had. De man wilde graag door blijven werken. Die werd echter ontslagen, omdat de werkgever zoiets had van: die mensen hebben nu zoveel geld, die kunnen dat wel lijden. In plaats van hem kan ik iemand anders aannemen, die het financieel moeilijker heeft. Nobele gedachte, maar belachelijk.

Mooi, dacht de vrouw, dan kunnen we nu onze droom verwezenlijken, namelijk een camping beginnen in Frankrijk. Maar daar had de man geen zin meer in: om nu nog stront-WC’s te gaan schoonmaken….

Ze hebben wel een ander huis gekocht. Ze hadden twee kinderen. Elk kind een eigen vleugel. Grote tuin erbij. Ze namen geen personeel aan. Ze hadden een weektaak aan het schoonhouden van het huis, en het bijhouden van de tuin. Ze werden een slaaf van hun huis. Toen toch maar personeel.

Waar het eerst een sport was om spulletjes via kringloop of onderhandelen zo goedkoop mogelijk te krijgen, kon daar nu geen plezier meer uit gehaald worden. Als de kinderen met een gescheurde broek thuis kwamen, was het commentaar van de kinderen: ach, we kunnen toch makkelijk een andere broek kopen. De normen en waarden kregen een andere dimensie.

En dan had je natuurlijk de bedelbrieven, de ‘oude bekenden’ die plots weer ten tonele verschenen, en de talloze telefoontjes over hoe je je geld het best kunt beleggen. Doodmoe werden ze ervan.

Na een aantal jaren zijn man en vrouw gescheiden. De vrouw woont in ieder geval op een flatje, en is weer back to basics, zij het met wat meer geld op de bank. Hoe het met man en kinderen is, vermeldt het verhaal niet.
De 10 miljoen had dus grote impact op dit gezin.

Persoonlijk denk ik dat je inderdaad altijd wel last zult krijgen van bedelbrieven, beleggingsmaatschappijen, personen die je opeens weer kennen, en meer van die onzin, als je veel wint, maar je kunt met een heleboel andere dingen ook dicht bij jezelf blijven. Je bent vrijer om dingen te doen. Ik heb nu geen werk meer, en ben weer druk aan het solliciteren; met een vette bankrekening zou ik die activiteiten zeker staken.

Voorlopig is het nog niet zover: met een prijs van 10 euro in de Staatsloterij kom je niet ver.

Ik werd vannacht wakker gemaakt omdat ik hard aan het snurken was. Ik vond het vreemd dat ik zelf helemaal niet gehoord had dat ik snurkte. Ik kan me dat nog voorstellen als het geluid onderdeel zou uitmaken van de droom waar ik op dat moment in verzeild geraakt zou zijn. Maar ik droomde helemaal niet.

Droom en werkelijkheid. Ze zeggen dat die wel eens door elkaar lopen.

Gisteravond zagen we een film, waarin de hoofdpersoon tevens de hoofdpersoon van een boek bleek te zijn dat iemand aan het schrijven is. De schrijfster staat erom bekend dat ze boeken schrijft, waarin de hoofdpersoon dood gaat.
‘Stranger than fiction’ heet de film. Om een lang verhaal kort te maken: hoofdpersoon vecht voor zijn leven, zoekt schrijfster op, schrijfster krijgt wroeging.

Er werd iets in de film aangestipt waaraan ik moest denken, in relatie tot droom en werkelijkheid: ben je een moordenaar als je een karakter in je boek laat doodgaan? Nee, natuurlijk niet…..die karakters bestaan toch niet?

Hoewel, is dat zo?

Dit jaar voor het eerst een griepprik gehaald.
Ik heb de discussie rond de griepprik altijd aan me voorbij laten gaan. Maar ja, sinds ik begin dit jaar geconfronteerd werd met de Mexicaanse griep, werd ik ook op een lijst gezet voor de jaarlijkse griepprik.
Natuurlijk, er wordt heel wat geld in het putje gegooid. Lang niet iedereen die er één krijgt, hoeft er daadwerkelijk één. Lang niet zeker is, of de griepprik wel echt effect heeft. De farmaceutische industrie vaart er wel bij. Onder het motto ‘baat het niet, het schaadt niet’ gaan miljoenen spuiten over de toonbank.

Zo toog ik vanmiddag naar het priklokaal. Ik was niet de enige. Zoals je in de rij voor de tolpoortjes op Schiphol alvast de inhoud van je zakken in een bakje doet, en jassen uittrekt, zo doe je nu tijdens het voortschuifelen in de rij je jas ook alvast uit, en stroop je de mouw op van de arm waar jij wil dat de spuit moet komen. In no time is de prik gezet.

‘Al klaar…’, zo wordt ten overvloede gezegd, op een toon alsof ze het tegen een kind hebben.

Partner zit ook nog steeds in de molen. Via een paar keer stuivertje wisselen tussen internist en dermatoloog, kwam ze nu bij de reumatoloog terecht. Het woord SAPHO viel.

Vandaag had ze de afspraak met de reumatoloog. Het probleem was echter dat ze vanaf zaterdag steeds meer last van haar onderrug en bekken kreeg. Strompelend liep ze door het huis. De huisarts wist slechts een pijnstiller voor te schrijven. Die vooralsnog niet lijkt te helpen. Het werd maandag, en ja, de dag van de afspraak op het ziekenhuis kwam toch wel erg dichtbij, terwijl de mobiliteit steeds minder werd. De rolstoel uit de garage gehaald. Van bank naar WC, en weer terug, en naar bed. Maar het zou onmogelijk zijn om in de auto te stappen, met de rolstoel achterin.

De huisarts nog maar eens geraadpleegd. Of een ambulance tot de mogelijkheden behoorde. Of ziekenvervoer. Tenslotte hechtten we veel waarde aan de afspraak met de reumatoloog. Maar nee, de ambulance is voor noodgevallen, en ziekenvervoer is voor mensen die naar het ziekenhuis gebracht worden, en meteen opgenomen moeten worden. Nee, de huisarts kon niks doen.

Dan de rolstoeltaxi maar, in de hoop dat het lichaam dat aan kan. Met hangen en wurgen ging het.

Dan zit je in zo’n rolstoeltaxi. Als een koningin pontificaal in het miden van de bus. Wel luxe hoor.

De reumatoloog en zijn assistent hebben gekeken en gevoeld. Van reuma zijn ze vooralsnog niet echt overtuigd. Wel moet ze bloed laten afnemen, en wordt ze op reuma-gerelateerde items onderzocht.

Ook wordt onderzocht of dat ene stofje in het bloed zit, dat kenmerkend is voor de diagnose SAPHO.

Over vier weken de uitslag.

Weer terug met de rolstoeltaxi, een nog grotere dan die naar het ziekenhuis.
VIPS waren we.

Ruim anderhalf jaar geleden lieten we ons verleiden tot de drie-in-één actie van de KPN. Toen het puntje bij paaltje kwam, hebben we de bestelling weer geannuleerd. Dat ging niet vanzelf, maar het is gelukt. Alles bleef bij het oude.

Nu zijn we toch gezwicht. Het zetje werd gegeven door de acties van Ziggo die digitale TV tot de standaard verheft. We keken nog steeds analoog. En dat beviel, ook al merk je dat je af en toe iets op Holland Doc niet kunt zien. Maar ja, analoog….volgens zeggen kijkt nog maar 25% analoge TV. Marketingtechnisch gezien betekent dat het begin van het einde. We hadden al internet via Ziggo, we keken al TV via Ziggo. daar kon de telefoon dan ook wel bij. Overstappen op een drie-in-één pakket.

Digitale TV houdt in, dat je ook een extra kastje nodig hebt, voor het ontvangen en doorgeven van de digitale signalen. Het luxe kastje waarmee je ook kunt opnemen, die was uitverkocht. dan maar louter de HD-ontvanger.

Een paar dagen geleden is een mannetje van Ziggo geweest om alles aan te sluiten: een wifi-modem, zodat je nu ook met een laptop in huis kunt werken, de telefoon en de HD-ontvanger als intermediair naar de TV.

Waar ik het meest bang voor was, was het functioneren van de telefoon (met behoud van nummer), maar dat liep vanaf het begin prima. Totaal geen overgangsproblemen. Internet gaf ook geen problemen. De laptop werkt goed, draadloos.

De TV is een ander verhaal. We hadden een DVD-speler en een videorecorder aan de TV hangen, maar die konden we nu niet gebruiken. Als je haspelde met de scartkabels, kon je wel weer DVD’s kijken, maar geen TV. Voor de video moeten de kabels weer anders ingeplugd worden. En ja, we hebben splitters. Het is dus nog behelpen. Zoon O regelt voor ons een interactieve HD-recorder. Als die geïnstalleerd is, zullen we eens goed naar de DVD-speler en de rest kijken.

We geven toe: partner heeft al heel wat films via het filmkanaal gezien. (Een lekkermakertje, de eerst twee weken, dat kanaal) en ik heb Circus School via Holland Doc gezien. Een documentaire over kindertjes in China die op een acrobatenschool zitten. Chinese lesmethoden. Spartaans dus.

We komen er wel.