Het ei zei

De hamburgers die wij bij Pessers in Tilburg kopen, kunnen altijd op onze goedkeuring rekenen. Waarom zou je moeilijk doen…..?

Je kunt ze ook zelf maken namelijk. Een stuk vlees kopen, niet te mager, en malen maar. Je hebt er wel vleesmolen voor nodig, en een soort mal om eendere hamburgers te creëren.

In dit filmpje wordt alles vanaf het begin netjes uitgelegd:

<!– WriteFlash('’); //–>

Een soortgelijke molen hebben wij ooit ook gehad, en misschien nog wel, maar dan weet ik niet waar die gebleven is….

Meer filmpjes over hoe je iets klaarmaakt, of achtergrondinformatie over eten en drinken, kun je vinden op: http://www.foodtube.nl , de youtube voor de kok…

Wij gaan bijna nooit uit eten. Als we dat wel doen, is het met een groepje. Meestal om iets te vieren. Ik kies dan een gerecht uit van de menukaart dat ik niet ken, of dat heel moeilijk klaar te maken is, of iets dat we zelf bijna nooit eten. Ik ben niet iemand van de liflafjes.

Heb je een gezellige, lekkere maaltijd achter de rug, zijn alle smaakpapillen tevreden gesteld; tijd om de benen te strekken, denk je dan. Maar nee hoor, er zijn altijd nog mensen die een kopje koffie als afsluiter willen. Alsof ze voorgeprogrammeerd zijn, want bij de meeste mensen is een kopje koffie na het eten een soort traditie.

Ik snap dat niet. Alle lekkere smaken die je kort tevoren in je mond verzameld hebt, doe je in één klap teniet…..

De meest veelzijdige snack:
(groene pestokaas)

Hij smaakt nog naar kaas ook, en niet naar brandnetels….(Het leuke is dat brandnetelkaas dan weer niet groen ziet)

We hadden een Nieuwjaarsborrel bij de wereldwinkel. Je kent dat wel: terugblik op het afgelopen jaar, de targets voor het komend jaar, attentie voor de vrijwilligers (m/v), hapje, drankje.

Iemand bracht net een toostje met zo’n lekkere Franse schimmelkaas naar haar mond, toen iemand anders waarschuwde, dat ze wel moest oppassen voor de wormen in de kaas. Het toostje bleef vervolgens zweven in haar opengesperde mond. ‘Meen je dat nou?’ ‘Ja, echt, als de kaas aan het rijpen is, kronkelen wormen zich door de kaas, om ‘m luchtig te maken, af en toe laten ze poepjes achter, om ‘m sterker te doen smaken, en dan verlaat de worm de kaas weer. Maar ja, soms blijft er wel eens één achter…’

Het verhaal werd afgedaan als borrelpraat, wat het in feite ook was, maar hij zat met zijn verhaal niet eens zover bezijden de realiteit: op Sardinië wordt een kaas gemaakt, de Casu Marzu, die zo lang gerijpt wordt tot de larven van de kaasvliegen zich er heerlijk in thuis voelen. De maden, kleine doorzichtige wormpjes, zorgen ervoor dat de kaas smeuïg wordt, en pittig smaakt. De kaas wordt verkocht/gegeten met de wormen er nog in.

Ik zou de kaas graag eens echt willen zien, en willen proeven. Ik hoef natuurlijk niet te zeggen dat Europese regelgeving (Brussel) ervoor gezorgd heeft dat deze kaas in de ban gedaan is. Je kunt de kaas slechts onder de toonbank kopen op Sardinië, en dan nog alleen maar als je het vertrouwen van de locals gewonnen hebt. Een student van de Universiteit van Amsterdam, die dat daar gelukt is, heeft een Casu Marzu illegaal mee naar huis genomen.
Zag de maden, deed de ogen dicht, proefde…. en de leeuw verscheen boven zijn hoofd.
(Ken je die reclame nog van de Samson shag?)

Altijd al geweten: een dieet, als je al iets in die richting wil doen, moet lekker zijn.

Een aantal wetenschappers van de Universiteit van Maastricht, onder aanvoering van Sofie Lemmens, heeft samen met collega’s van het Instituut voor Consumptieartikelen in Wageningen, een onderzoek opgezet naar het eetgedrag van de mens. Controlegroepen, computermodellen, gewichtsmetingen, onderzoeken wat iemand lekker vindt en wat niet of wat men neutraal laat, enzovoorts. Wetenschappelijk verantwoord allemaal.

De conclusie van het onderzoek is een kolfje naar mijn hand: iemand die iets eet dat hij of zij lekker vindt, is nadien niet meer geneigd om naar ander eten te grijpen. Terwijl iemand die iets gegeten heeft ‘om de maag te vullen’, daarna nog iets zal gaan eten voor ‘het lekker’.
(Eating a highly liked food item induces a more distinct decrease in ‘wanting’ for food items in general and category-specific ‘liking’, than eating a sufficiently liked neutral food item.)

Kortom: lekker eten is goed voor de lijn.

Ik moest wat te eten meenemen, maar ik wist niet meer wat. Gelukkig kwam ik deze zaak tegen: doe maar wat meeneemdinges….

We hebben in Leuven gesneukeld. Sneukelen is zoiets als proeven, in de breedste zin van het woord. Een wandeling met een gids. Hij leidde ons langs wat highlights van Leuven, met achterliggende informatie. Van tijd tot tijd onderbroken door een proeverij. Geen bier. (Naast Stella Artois, dat oorspronkelijk op de markt gebracht is als kerstbier, wordt in Leuven ook Domus gebrouwen.) Hij leidde ons naar een chocolaterie die bonbons van Neuhaus verkoopt, en liet ons er één proeven. Neuhaus is nog de enige chocolademaker die zuiver Belgisch is, hoewel de naam anders doet vermoeden. Leonidas en Godiva zijn in buitenlandse handen. Ik vind een bonbon al snel lekker, en deze verdiende dat predikaat ook ….

Vorig jaar heeft de stadskok Jeroen Meus, samen met acht andere ambachtelijke slagers een Leuvense paté ontwikkeld. Hij wil dat Leuven een echt streekproduct moet hebben, en als iets een streekproduct genoemd mag worden, moet het minstens 25 jaar meegaan. Hij verwacht dat deze paté de tand des tijds zal doorstaan. De paté heeft een aantal hoofdingrediënten: mager varkensvlees, gevogeltevlees, peperkoek, rabarbermoes, beenhesp, konijnenbouten, mosterdzaad en cognac. De 8 slagers bereiden de paté volgens hun eigen idee. Eén van de varianten kregen wij te proeven, en ik moet zeggen, hij viel goed in de smaak. Jammer, dat we die als eerste te proeven kregen, want hierna kregen we een stukje witte pens, en een stukje Parijse paté naar Leuvens idee:

We kregen bij een derde tussenstop een kaasplankje met drie soorten (rauwmelkse) kazen: een in de as gerijpte geitenkaas (de as zorgt ervoor dat de kaas niet zo zuur smaakt), een jonge Cantal (althans zo heet die, maar ik proefde het jonge er niet aan af) en de Pavé de Soignies. Dat laatste kaasje was geweldig. Een beetje Trappistachtig, een beetje Pont d’Eveque-achtig. We hebben een stuk gekocht, en genieten er nog van. Of die in Nederland te koop is, weet ik nog niet. We hadden ook een stukje Leuvense paté mee terug willen nemen, maar die winkel was al dicht.

En zo ontdek je steeds weer iets nieuws…..

Gelezen bij Cheffen…..hoe het een bestekfamilie kan vergaan…..

Vork en Lepel waren Mes aan het treiteren.
“Hé hakkelaar met je kartels, je vader is een botte boer!” sliste Vork.
Lepel, die stomme opschepper, grinnikte alleen maar dom.

Mes had het al een tijdje aan liggen horen en hield wijselijk z’n tanden op elkaar.
“Dan houden ze vanzelf op” zei z’n moeder altijd, maar Vork en Lepel waren op dreef.
“Je moeder is zo dik omdat ze het verschil tussen eten en snijden niet kan onthouden!”
Lepel weer, die had ie ook niet van zichzelf maar van het slabestek of MC Rucola en Dr. IJsberg zoals ze zichzelf graag noemden. Rappende bestekonderdelen, hoe verzin je zoiets.
Toegegeven, met de blingbling zat het goed, Mes was altijd al jaloers geweest op hun parelrand. Zelf kwam ie uit een kantinefamilie, geen enkel detail sierde zijn oppervlak.

Omdat Lepel en Vork toevallig van Scandinavische afkomst waren en strak gedesigned, voelden ze zich altijd al verheven en gedroegen zich daarnaar ondanks het feit dat ze later in de la waren gekomen dan Mes.
De ene Eter was bij de andere ingetrokken en had het arrogante edelstaal zomaar tussen hen ingegooid.

“Je vader snijdt alleen nog maar de bocht af!” proestte vork. Zoals altijd het hardste lachend om z’n eigen grappen.
Dit was de bloody lemmet!
De vader van Mes had maanden geleden een ongeluk gehad. De Eters hadden ruzie gekregen tijdens de afwas en een van hen had de la al drie keer krachtig dichtgesmeten voordat ie erachter kwam dat vader ertussen zat. Vader Mes was sindsdien zo krom dat ie alleen nog als schroevendraaier gebruikt werd en ging er dus met de week meer verfrommeld uitzien.

Mes sloeg de adviezen van moeder in de wind en richtte zich eerst met een snedige opmerking op Lepel, de zwakste van het treitercouvert. Houd je bek, afgelikt stuk pisbakkenijzer, ik hoop dat je zaterdag verzuipt in de kippensoep! Was het lekker vannacht? Lepeltje lepeltje liggen met je eigen broers?
Weer die irritante lach van Vork, de loyaliteit voor z’n neef was ver te zoeken.

En vork, als ik jou te pakken krijg kun je straks je tanden gaan zoeken!
Een dreigement dat Mes makkelijk kon maken, er moest toch wel iets heel bijzonders gebeuren mochten hun wegen elkaar nog eens kruizen.
Lepel en Vork hadden hun doel bereikt, Mes op de kast…. Figuurlijk natuurlijk want iedereen in de la wist dat voor bestek de wereld klein was.
Als je er al eens aan zou ontsnappen was het samen met de etensresten de vuilnisbak in. Zo was Mes al twee zussen verloren. Zijn familie was een incompleet en gehavend rommeltje geworden en zonder het ooit uit te spreken wist ieder lid dat het niet heel lang zou duren voordat ze allemaal vervangen zouden worden en in de één of andere kringloopwinkel zouden eindigen, tot groot genoegen van de Zweden.

“We komen nou eenmaal niet van Kyra ten Cate.” Zei z’n moeder vaak. Weer zo’n tegeltjeswijsheid waar je niks mee kon. Het gerucht ging in de la dat de Eters nog een ander bestek hadden van echt zilver. Er gingen wilde verhalen de ronde over een notenhouten bestekkist met 3 verdiepingen en fluwelen bekleding waarin niemand tegen elkaar aan hoefde te liggen. De “Kyra ten Cate kist” werd het fenomeen genoemd en moeder zou het volgens vader vreselijk romantiseren.

“Het zal wel vérzilverd zijn en hoe zou jij je voelen als je alleen met kerst uit die muffe kist mocht komen.” De afgunst droop van de zin af die vader steevast terugketste terwijl moeder begon te dagdromen over diners bij kaarslicht en mals vlees in plaats van taaie broodkorsten.

Zoals altijd kwam het moment sneller dan verwacht.
De Eter met de grootste handen griste Mes en de zijnen in een paar halen uit de la, een bekend ritueel al vond Mes dat ze vandaag toch wel met z’n velen waren. Eters op visite? Nee, want dan werden de Zweden altijd gebruikt. Er klopte iets niet besefte mes terwijl hij zag dat zelfs z’n vader uit de la werd gepakt.

“Kun jij hier iets mee?” vroeg de zware stem van de Eter aan iemand anders.
De andere Eter keek een paar seconden minachtend naar Mes en voelde aan z’n afgesleten muizentanden.” Neuh…” was het allesbepalende oordeel, dit was het einde, Mes kon nog net het woord “kringloopwinkel” opvangen terwijl hij rinkelend met de rest van z’n familie in een plastic zak werd gegooid en stelde iedereen gerust. Een nieuw leven. Wie weet, eters met een tuin, Mes zag zichzelf al liggen, opgewarmd door de zon, klaar voor de zoveelste barbecue.

Hij glimlachte bij de gedachte dat ie toch meer op z’n moeder leek dan hij dacht…..