Het ei zei

Het is weer bijna zover. Mensen die sinterklaas vieren, zullen dat morgen doen. Wij gaan dat vanavond al doen. Weet zo’n kleinkind veel…..die weet alleen dat er cadeautjes komen. Voor surprises is ze nog te klein; die tijd zal nog wel komen.

Over surprises gesproken, deze actie vond ik wel leuk…..ingepakte flitspalen.

Een Belgisch cabaretier. Ik had er nog niet eerder van gehoord. Vrienden van ons wel: die hadden al een eerdere show van hem gezien (War), en hadden onlangs kaartjes gekocht voor de voorstelling ‘Je zal alles worden’ in De Poorterij in Zaltbommel. Maar ja, ze konden achteraf niet op die dag. Of wij zin hadden. Ja dus.

Wouter is vorig jaar vader geworden van een zoon. Daar heeft hij een boekje over geschreven: ‘Waarom je moeder en ik bijna altijd een kamerjas dragen’. Subtitel: ‘Brieven aan mijn zoon’. Zijn show laveert tussen voordrachten uit dat boekje, en conferences rondom het thema ouder-kind. In sneltreinvaart. Af en toe wordt het publiek bij de voorstelling betrokken. Een goede mix.

Ja, Wouter Deprez was een openbaring voor ons. Hoewel in principe iedereen de voorstelling lachend zal verlaten, is deze show vooral een aanrader voor ouders met kleine kinderen, en voor mensen die op kleine kinderen (moeten) passen. Of voor mensen die een kinderwens hebben.

Nou vooruit, een fragmentje:

Als je merkt dat wij er moe en afgeleefd uit zien,
dat we bloeddoorlopen ogen hebben,
dat we ons voortslepen door huis,
dan komt dat omdat we jou het verschil tussen dag en nacht niet uitgelegd krijgen.

Bureau Cultuurmakelaar Tilburg geeft in het pand Noordhoekring 97 aan kunstenaars de ruimte om er te werken.
Eind 2008 heeft ‘Kant’ zich er gevestigd. Design met een sociale missie.
“Kant is een creatief atelier voor Tilburgse vrouwen uit verschillende culturen. Vrouwen die moeilijk aan regulier werk komen, maar wel creatief en nuttig willen zijn, komen vier ochtenden in de week bij elkaar om te handwerken. We maken uiteenlopende designproducten en kunstprojecten in een geheel eigen stijl.” aldus coördinatrice Marieke Wouters.

Eén van de projecten is om het huis van buiten en van binnen te bekleden met haakwerk. Kinderen van het naastliggende Odulphuslyceum helpen flink mee. Handnijverheidslessen krijgen weer status: tenslotte werk je mee aan een kunstproject.

Het buitenproject is zo goed als klaar. Het resultaat valt zeker op:

Tussen kunst en kitsch.
Er was een periode dat we elke week voor de buis zaten om ons te verbazen over de dingen die mensen ter taxatie meenamen: sommige objecten waren heel mooi, andere puur kitsch, weer andere zeer grappig. We zijn zelf tweemaal op locatie geweest. Met spulletjes. Wat jij bijzonder vindt, valt in het circuit al gauw onder de noemer ‘dertien in een dozijn’. Bij ons geen kippenvelhaartjes op de armen bij de experts. Wel grappig om de kenners aan het werk te zien, zonder dat er camera’s in de buurt zijn. Die camera’s kunnen namelijk niet overal tegelijk zijn. In het voortraject moet je net geluk hebben dat er een camera in de buurt is, als jij jouw spulletjes laat zien. Dan nog is het afwachten of er een fragment van wordt uitgezonden.

Vanavond werden een aantal fragmenten getoond uit de 25 jarige geschiedenis van het programma. Experts vertelden hoe ze bij het programma kwamen, haalden beelden naar boven van wat indruk op hen gemaakt had. Hoe ze soms tactisch moesten zeggen dat iets niets waard was, of gewoon spuuglelijk.

En dat zoiets wel eens verkeerd ging:
‘Waar zijn deze oortjes eigenlijk voor?’
‘Daar kun je het geheel aan vastpakken, en dan voorzichtig in de kliko gooien….’

Soms liggen er in de bakken ‘eenmalige verkopen’ van de Aldi, DVD’s. De ene keer in het thrillergenre, de andere keer het actiegenre, of (en dat zal niet lang meer duren) het kerstgenre. Gisteren waren er naast boxen met afleveringen van Foyle’s war, Spaanstalige films. Ik heb er eentje tussenuit gevist, die achteraf een juweeltje blijkt te zijn: Historias Minimas van Carlos Sorin, een Argentijnse film uit 2002.

Mooie beelden, gastvrijheid, positiviteit, klaarstaan voor de medemens, enzovoorts. De film zal misschien bij de betere videotheek (DVD-o-theek) te huur zijn.

Ik zou zeggen: doen….

Enkele jaren geleden opperde Karin Bruers, Tilburgs actrice en cabaretière, tijdens een wijkvergadering om de wijken levendiger te maken middels uit de kluiten gewassen bankjes, ofwel benkskes. De verkilling moest uitgebannen worden; de benkskes moesten een sociaal karakter krijgen. Ze worden dan ook wel ‘social sofas’ genoemd. Karin ontwierp ze zelf. Op het pleintje waar wij aan wonen staat er ook één. Het is al de tweede, omdat de toplaag van de eerste aan het afbladderen was, waardoor het beton bloot kwam te liggen, en langzaamaan wegbrokkelde. Nu wordt een andere toplaag gebruikt: over allerlei ingelegde mozaïekjes een soort coating.
De eerste duizend banken konden de bewoners zelf aanvragen via hun wijkraad. Uit het potje ‘Verrijk je wijk!’ Het werd een groot succes. Nog steeds kunnen aanvragen ingediend worden voor zo’n benkske, alleen nu moet je iemand, of een bedrijf, vinden die jouw aanvraag wil sponsoren. De sofas zijn een hele industrie geworden. Er zijn wachtlijsten. De wijkraad van de Reeshof had een aantal aanvragen liggen, maar heeft de opdrachten teruggetrokken, omdat ze merkte dat de prijs die nu gevraagd wordt voor zo’n bank, bijna tweemaal zo veel is, als in de beginfase….2500 euro versus 4500 euro. Die prijsverhoging komt echter met name door de mozaïekcoating die er nu op zit. Die is veel arbeidsintensiever, dan waar eerst mee gewerkt werd. Voor de wijkraad ging het bedrag dat nu betaald moet worden, echter boven de begroting.

Het benkske is zelfs een exportartikel geworden: ter gelegenheid van 60 jaar Chinese Republiek heeft burgemeester Ruud Vreeman onlangs, samen met een aantal lokale politici en mensen uit het bedrijfsleven, zo’n sofa cadeau gedaan aan de burgemeester van Changhzou, de stad die sinds tien jaar een zusterstad is van Tilburg.

Als je zo door Tilburg fietst, zie je veel van de benkskes gebruik gemaakt worden, ze bewijzen echt hun sociaal nut…

Wie nog een berichtje aan God kwijt wil, moet zich haasten. Zondag sluit kunstenaar Johan van der Dong zijn voicemailproject naar God af. In maart startte hij de hotline naar God, een aanvulling op zoiets als biechten en bidden.
Mensen die bellen (06-44244901), krijgen een voicemailbericht te horen. De voicemailtekst wordt regelmatig ‘ververst’ door een groepje dichters, die het project van Johan een warm hart toedragen. Wat je inspreekt, wordt achteraf niet beluisterd. ‘We mengen ons niet in privé-gesprekken.’ Een kwart miljoen mensen wereldwijd heeft de lijn al eens geprobeerd.

Of de mensen, die iets ingesproken hebben, daadwerkelijk zielerust gevonden hebben, vermeldt het verhaal niet.

Ik word alleen maar gefrustreerd als ik een voicemail krijg, wanneer ik iemand bel…. liever geen gehoor, dan een voicemail.