Het ei zei

Ook niet ver van Epe ligt het Kröller-Müller Museum. Midden in het nationale park De Hoge Veluwe. Jaren geleden hebben we het museum bezocht. Tijd voor een hernieuwde kennismaking. We gingen het park in bij Hoenderloo en gingen het weer uit bij Otterlo.

De beeldentuin. Dat blijft voor ons toch het hoogtepunt van Kröller-Müller. Vele kunstuitingen liggen/staan er natuurlijk al jaren, maar er wordt van tijd tot tijd nieuw bloed bijgezet. Het is vooral lekker langs de beelden te slenteren. Zonnetje op je hoofd. Wat wil je nog meer.Het woord ‘beeld’ moet je niet te letterlijk nemen. Al lopend kom je plots een mobiel huis tegen van Joep van Lieshout. Die uitstulping, dat is je slaapkamer….Beroemd is natuurlijk de ‘Jardin d’Email’ van Jean Dubuffet. Destijds hebben we over de tuin gelopen. Glooiend. Als het geregend heeft moet je goed opletten. Dan wil het wel eens glad worden. Nu was het verboden om naar boven te gaan. De emailtuin is aan restauratie toe. Het onderzoek hoe dat het beste kan gebeuren, loopt nog. Om lekkages te voorkomen zijn bepaalde scheuren met ducttape afgeplakt.In het museumgebouw zelf waren een paar zalen ingericht met een speciale tentoonstelling van werken van Vincent van Gogh. Zijn vroege werk is heel somber, nou ja, somber, de werken zijn heel donker. Dat verandert in zijn latere werken. Er was veel te doen over een schilderij met zonnenbloemen in een vaas (niet bij deze tentoonstelling te zien), dat die zonnebloemen nooit in die vaas hebben kunnen staan, zonder dat de vaas zou vallen. Welnu, wij zagen een schilderij met ‘Blauwe bloemen in een vaas’ (titel). Hetzelfde verhaal zou je voor dit schilderij kunnen houden.

We hadden de rest van de zalen gelaten voor wat ze waren. Te lang buiten gedwaald.
We vonden het ook wel goed geweest. Bovendien geeft dat een reden nog eens terug te komen…

Verschillende organisaties en enkele bedrijven rondom het Piushavengebied in Tilburg hadden het idee opgevat om films te laten zien vanaf een stellage in het water. Mensen kunnen vanaf de kant de film zien, gratis, maar kunnen ook een bootje huren om al dobberend naar de beelden te kijken.

De films worden op vier vrijdagavonden om 22.00 uur vertoond. Het moet natuurlijk wel donker zijn. Een leuk idee. Hoe het in de praktijk kijkt, kan ik niet vertellen, want ik heb er geen film gezien. Dit is het doek waarop geprojecteerd wordt:

In de categorie design en nuttig: een openbare fietspomp (hij staat aan de rand van winkelcentrum Wagnerplein in Tilburg), waar je ook nog een fiets tegenaan kunt stallen.

Festival Mundial begon kleinschalig, met vooral optredens van groepen uit Afrika en Latijns-Amerika. Tussendoor theater- en circusacts van gezelschappen van eigen bodem. De organisatoren van Festival Mundial onderhielden nauwe banden met mensen uit het gebied van de ontwikkelingssamenwerking. De wereldwinkel leverde koffie en thee.

Allengs werd het Festival commerciëler, bands met bekende namen werden gecontracteerd, de vrijheid blijheid was een beetje weg.

De locatie echter bleef geweldig. Het Leijpark in Tilburg. Veel ruimte. De organisatie vergde echter nogal wat. Het opbouwen viel wel mee, maar allerlei secundaire voorzieningen breidden zich uit. Doordat het Festival meer bekendheid kreeg, werd het ook drukker. Daar moet rekening mee gehouden worden. Vele jaargangen zijn verregend. Veel modder is het gevolg, maar ook veel kapotgetrapt gras. De gemeente heeft dan wel het park ter beschikking gesteld voor Mundial, maar de kosten voor het in goede staat terugbrengen na afloop zijn voor de organisatie van het Festival Mundial. Inmiddels had de gemeente de subsidie wegens bezuinigingen bijna helemaal ingetrokken.

Dat noopte tot bezinning. Terug naar kleinschaligheid. De locatie Leijpark werd verlaten. Er kwam een andere locatie ‘vrij’. De plaats waar de NS haar werkplaatsen had, werd omgetoverd tot een plek waar Tilburg cultuur in de breedste zin kan aanbieden. Onderdeel van de zogeheten Spoorzone. Prima geschikt voor het Festival Mundial nieuwe stijl.

Afgelopen weekend was het dan zover. Er was een buitenprogramma, en een binnenprogramma. Zaterdag en zondag. Je kon kaartjes voor het hele weekend kopen, voor één van de dagen, of alleen voor buiten. Wij zijn zaterdag geweest, met een kaartje alleen voor buiten. Het was heerlijk weer, het leek ons niet het aangewezen moment om binnen te zitten, net nu er een beetje zon is.

Ik miste de ruimte van het Leijpark wel, maar de opzet was leuk en gevarieerd. Het deed heel speels aan.

Crowdfunding is in tegenwoordig. Dat deed dit gezelschap ook middels hun act. ‘Tilburg voor Cultuur’. De drie stonden op een verhoging, en deden een act. Daar stopten ze plots mee. Als iemand een muntje met sticker in een varken gooide, ging de act weer verder. Grappig gevonden.

Yvon Jaspers was er ook, met haar ‘Liefs uit…’ Op gezette tijden verbond zij stelletjes die daar behoefte aan hadden voor één dag in de echt. Op het moment dat wij er waren, deed iemand anders dat:

Heerlijke muziek met de typische afrobeats kwam van La Makina del Karibe.

Er was ook een grote bol opgebouwd. ’s Avonds zou daar een afsluitende globe-act in plaatsvinden. Acrobatiek met lichteffecten. Dat hebben we niet afgewacht.

Het was niet overal druk. (Dat zal er ook mee te maken hebben dat het Cirque du Platzak even geen voorstelling had.)

Een voor ons groot pluspunt van deze locatie is, dat-ie op loopafstand van ons huis bevindt. Zelfs voor ons, als niet-lopers :-))

Tilburg heeft er een gespreksonderwerp bij. Een brug.

Een aantal jaren geleden had Tilburg opdracht gegeven aan kunstenaar John Körmeling om een kunstwerk te ontwerpen op een rotonde, waarlangs druk verkeer is. Dat werd het Draaiend Rotondehuis. Ik heb daar eerder melding van gemaakt.

John Körmeling was opnieuw de kunstenaar, aan wie de eer toekwam om een brug te ontwerpen. Een brug die ook echt als brug gebruikt wordt. Een 100 meter verderop ligt echter een andere brug, dus of deze brug echt nodig is, nou ja, daarover verschillen de meningen. Punt is, dat de brug er kwam.

Gisteren werd de brug officieel geopend. Tevens werd de naam bekend gemaakt. Een maand lang mochten mensen uit een aantal alternatieven kiezen van hoe hoe de brug zou moeten gaan heten. Dat werd D’n Ophef.

Kinderen van Basisschool De Pendule hebben allerlei lege flesjes aan de reling van de brug gehangen. Een heel leuk gezicht:

De tijd zal het leren of het een druk bereden brug zal worden.
Hoe de toekomstige bewoners van het flatgebouw in aanbouw over deze brug zullen denken, dat is natuurlijk ook de vraag.

Ken je ze nog, die melkpakken waarop een foto geprint stond van iemand die verdwenen was. Help zoeken, betekende de boodschap. Die tijden zijn voorbij. Sociale media zijn sneller in het verspreiden van signalementen van mensen die verdwenen zijn, die gevonden moeten worden.

Albert Heijn heeft iets anders bedacht om wat met de ruimte op pakken melk, karnemelk, yoghurt en vanillevla te doen: vanaf komende maandag 8 april kunnen mensen pakken kopen met een werk uit het RijksMuseum erop gedrukt. Er zijn 16 verschillende kunstwerken uitgezocht. De actie loopt tot en met 5 mei. Niet alleen verzamel je 16 verschillende collector’s items, maar spaar je tevens voor korting op een toegangskaartje voor het RijksMuseum.

Het is weer eens iets anders dan al dat mini-spul.
Persoonlijk zou ik het leuker gevonden hebben als AH een dergelijke actie had gehad bij de opening van het Stedelijk Museum vorig jaar. Moderne kunst op de melkpakken.

Wie weet, een volgende keer.

Kunstprojecten of projecten die je na aan het hart liggen, daar moet je tegenwoordig wel iets voor doen om die gefinancieerd te krijgen. Je legt uit wat de bedoeling is van je project, en probeert middels crowdfunding zoveel geld bij elkaar te krijgen, dat het project financieel gezien van start kan gaan.

Zo wordt in Tilburg (netnummer 013) onder andere voor het project ‘Geluk op 13’ geld gevraagd middels crowdfunding.
Het leek kunstenaar Jeroen Neus een leuk idee om naar het geluksverhaal te vragen van mensen die op huisnummer 13 wonen. Foto’s mogen niet ontbreken. Juist voor de foto-expositie die het resultaat wordt van dit Geluk-op-13-project is geld nodig.

Wij hebben echter meer iets met huisnummer 11. Toen ik partner leerde kennen, woonde zij op nummer 11. We hebben er lange tijd heel gezellig gewoond. Maar ja, er gebeurden op een bepaald moment gekke dingen in de wijk, het voelde niet prettig meer.
We gingen verhuizen, dichter naar het centrum, naar een zeer sympathieke wijk. Ons huisnummer werd 11. We wonen er nog steeds.

Wij hebben regelmatig een paar dagen gebivakkeerd in Nesles-la-Vallée bij een goede vriend van zoon R. Een dorpje in de campagne op een klein uurtje rijden van Parijs. Als we daar zijn, glijdt alle spanning van het dagelijks leven in Tilburg van ons af. Een heerlijke plek om te toeven. Ook hij woont op huisnummer 11.

De Pont ligt eigenlijk op een steenworp van ons huis. Al even was er de expositie van Anish Kapoor, maar het kwam er maar niet van om er naartoe te gaan. Dit weekend was de laatste mogelijkheid. We hebben tijd vrij gemaakt.

Ai WeiWei heeft zijn roots in China, Anish Kapoor in India. Toch vind ik beide kunstenaars wel iets met elkaar gemeen hebben, al was het alleen maar de grootsheid van de kunstobjecten.

Spectaculair is natuurlijk het kanon dat klodders verf schiet naar de hoek van een ruimte. Aan het begin van de tentoonstelling waren de wanden nog maagdelijk wit. Vanaf morgen zal een speciale schoonmaakploeg moeten komen om de opeenhoping van de verfbollen op te ruimen.

De objecten van aluminium en polystyreen trokken ook veel bekijks. De spiegelefeecten, daar kun je naar blijven kijken. Overigens had Ai WeiWei tijdens zijn tentoonstelling in april afgelopen jaar ook een spiegelwand, waarbij je vanuit een bepaalde hoek jezelf op je kop zag lopen.
Die uitstulping uit de muur heet ‘When I’m pregnant’. Vanaf de zijkant kun je er goed naar kijken. Kijk je echter vanaf de voorkant naar het object, dan begint het toch wel te draaien.

Door de grootte van de verschillende ruimtes heeft De Pont ook de mogelijkheid om tentoonstellingen van dit kaliber te organiseren.
Wij vinden De Pont een heerlijk museum om van tijd tot tijd van te genieten.