Het ei zei

Op de verjaardag van de broer van partner spraken we iemand wier zoon een oude boerderij helemaal gerestaureerd heeft. Daar heeft hij samen met zijn vriend zo’n zes jaar over gedaan. Nu zijn ze toe aan de puntjes op de i.

De ruimte waar eerst de koeien hun onderkomen hadden, gaat hij nu gebruiken om van tijd tot iets cultureels in de breedste zin van het woord, te brengen.

Afgelopen week heeft hij Karin Bruers, Henk van Straten en Björn van der Doelen bereid gevonden om acte de présence te geven. Karin Bruers kenden we al, van haar solo cabaretprogramma’s. Henk van Straten en Björn van der Doelen kenden we nog niet. Ze noemden hun optreden een werkvoorbereiding. Het stadium dat nog voor de try-out zit. De titel: ‘Geniet er maar van!’

En inderdaad, een heerlijk intieme ambiance:

Het thema van de avond was kinderen krijgen, het kind, zelf kind zijn. Kortom, alles rondom het kind. Om beurten lazen Henk en Karin voor uit eigen werk. Björn zong er af en toe een liedje tussendoor, in het Gools, want hij is geboren in Goirle.
Hier en daar werd aangegeven dat deze tekst hier wel wat veranderd kon worden, of die tekst daar. Ook moest de rol van de gitarist (Björn) wat actiever worden, in de vorm van spannende muziekroffels bij bepaalde passages. De teksten van Karin waren echter hilarisch. Die behoefden geen muzikale ondersteuning. Eerlijk gezegd.

De titel verwijst naar de situatie dat je net bevallen bent van een zoon of dochter, en dat er bezoek komt. Er wordt wat heen en weer gepraat, eindigend met: ‘Geniet er maar van!’ …en dan begint de hel pas…

Het mag dan een werkvoorbereiding heten, we hebben wel genoten, en het was weer eens heel wat anders dan anders.

Zoals het Incubate kunstfestival vorig jaar de kunstenaar Luke Jerram naar Tilburg wist te halen met zijn project ‘Play me, I’m yours’ (100 beschilderde piano’s en 1 vleugel her en der in Tilburg geplaatst, voor iedereen te bespelen), zo werd dit jaar een idee van de Franse kunstenaar JR uitgevoerd onder de naam InsideOut.

Voor dit project kon men foto’s van zijn/haar moeder opsturen/uploaden. Die foto’s worden ‘opgeblazen’ tot posterformaat. Al die foto’s worden op verschillende plaatsen in Tilburg opgeplakt, en blijven daar van 10 tot 16 september 2012. Een hommage aan de moeder. Er werden uiteindelijk 1100 foto’s opgestuurd. Een vrolijk gezicht.

Op elke foto staat rechts onder een tag. Zo’n vierkant blokje. Als je een smartphone hebt, kun je extra informatie ophalen over de persoon die op de poster afgebeeld staat:
De Schouwburg heeft ook een galerij met moederportretten. Lastig te fotograferen omdat de posters hoger hangen, en achter glas. De lichtinval speelt parten. Ik herkende Karin Bruers en Corry Konings.

Leonie Verbrugge is vormgeefster, grafisch ontwerpster. Ze heeft haar eigen ontwerpbureau: Keperontwerp. Via de twitter laat ze regelmatig iets van haar werk zien, of ze laat iets zien van het proces waarmee ze op dat moment bezig is. Ze heeft een stijl, die mij erg ligt. Ik kan het dan ook niet laten af en toe commentaar te leveren. Dat deze variant toch mooier is dan die, of dat die letters toch erg druk lijken. Maar ook, dat ik iets echt mooi vind.

Zo heb ik een tijd geleden een aantal kaarten bij haar besteld. Ik heb ze nog niet verstuurd, want eigenlijk vind ik dat dan weer zonde…..maar wie weet, bij een speciale gelegenheid.

Afgelopen tijd is Leonie bezig geweest met het vormgeven van een boekje dat hoort bij een expositie met de titel ‘Nu ben ik iemand geworden’
Zie hier en hier

De expositie laat werk zien van mensen met een beperking uit Nederland en Japan. Vanuit Nederland is Bert Hoekstra daarin de grote stimulator en begeleider. De expositie is vandaag, 16 juni, geopend in Huis Kernhem in Ede.

Begin van de week kwam er bij Leonie een stapel boekjes binnen, het resultaat van haar voorwerk. Daar maakte ze trots melding van op twitter. Ik reageerde dat ik het er inderdaad mooi vond uitzien. ‘Dan stuur ik jou toch een exemplaar…’ Dat had nou ook weer niet gehoeven, maar toch.
De omslag:

Details:

Een Japans gedicht:

Als je het boek vast hebt, en als je erin kijkt, komt alles natuurlijk beter over, maar het gaat om het idee.

Er staan mooie, verrassende en ontroerende dingen in de uitgave, zowel in woord als in beeld. En veel foto’s. Foto’s van de mensen die een bijdrage geleverd hebben.
Het gedicht van Anja Rouwenhorst, waarnaar de titel van de expositie verwijst:

HAND

een hand geven is contact zoeken
met andere mensen
door die uitgestoken hand
loop ik naar mensen toe
maak ik kennis met wie dan ook
kom je vooruit

voordat ik met die hand begon
liep ik voor iedereen weg
nu ben ik iemand geworden
door die uitgestrekte hand

Ik ben er blij mee….

Is hij nou zoveel scherper dan andere cabaretiers? Of leuker? Nee, niet echt. Maar ik weet niet, we hebben een zwak voor hem. Zijn drukke manier van doen werkt op voorhand al op de lachspieren. We zijn hem twee keer ‘in het wild’ tegen gekomen: op de boot van Lauwersoog naar Schiermonnikoog, en later op Schiermonnikoog in het winkelstraatje. Hij is dan wel wat serieuzer, maar je hoort hem overal bovenuit.

Afgelopen dinsdag zijn we naar zijn show ‘Afijn’ geweest:

De kapstok van de show zijn de pogingen van het (in dit geval Tilburgse) gemeentebestuur om de organisatie van de Olympische Spelen van 2020 naar Tilburg te halen. De ijsbaan neemt dan ook een groot deel van het decor in beslag.

Hilarische scènes, soms platvloers, af en toe flauw, maar altijd typisch Bert. Er is traditiegetrouw veel werk van de decors gemaakt. Hij werkte nu ook met een aantal gasten die al schaatsend of in een bobslee voorbij kwamen.

Alles wordt in zo’n rap tempo verteld, dat je geen tijd hebt om terug te denken wat-ie nou eigenlijk gezegd heeft. Soms miste je daardoor net een clou, maar een kniesoor die daarop let. Het was een geweldige show. Visueel veel te beleven, en er waren momenten dat de tranen je over de wangen liepen van het lachen.

Overigens werd de organisatie van de Olympische Spelen van 2020 uiteindelijk toegekend aan Moergestel.

Veel musea deden mee met het museumweekend. Bij het éne museum was de entree gratis, bij het ander werd 1 euro gevraagd. Die euro werd gevraagd uit protest tegen de bezuiningen van het kabinet op de kunstsector.

Omdat we toch al naar museum De Pont wilden, vanwege werken van Ai Weiwei die er tentoongesteld zijn, en video’s over zijn achtergrond, was dit weekend een uitgelezen moment om De Pont te bezoeken.
De ontvangst op het voorplein was gezellig:

Het caravannetje van Heet Brood stond er. Er waren wat opstartproblemen: de logistiek van de waterflessen moest op gang komen (geen wateraansluiting) en er moest voor electriciteit gezorgd worden voor het bakken van tosti’s en het persen van de sinaasappels en citroenen.
Met name voor de kinderen, maar ook voor ouderen was er de mogelijkheid om je de kunst van draaien van bordjes op een stok eigen te maken.

Er valt genoeg te googlen over Ai Weiwei. De Chinees die 12 jaar in Amerika gewoond heeft, maar terug ging naar China. Een luis in de pels van de Chinese bevelhebbers. Zijn werk is nauw verweven met de Chinese cultuur. Beroemd zijn de porseleinen zonnebloempitten. Elke pit is met de hand beschilderd, heeft een eigen ‘signatuur’. Het idee is een verwijzing naar Mao, die zich de zon als persoonlijk symbool had toegeëigend en het Chinese volk met zonnebloemen vergeleek. Zonnebloemen richten zich naar de zon. De duizenden pitten versmelten tot een grijs tapijt.

Ai Weiwei heeft de pitten niet zelf beschilderd. Dat hebben arbeiders in een fabriek van de porseleinhoofdstad Jengdezhen in China gedaan.
Ai Weiwei bedenkt en ontwerpt zijn kunstwerken. Laat ze vervolgens door een aantal mensen uitvoeren. Hij heeft iets met individu en het geheel. Vertaald naar China: samen kan het Chinese volk sterk zijn, maar individueel is de Chinees niets waard. De fietsen bijvoorbeeld: elke fiets afzonderlijk mist wel iets. Een trapper, een stuur, een zadel, enzovoorts. Maar aan elkaar gesmeed….

De antieke Chinese krukjes zijn zodanig aan elkaar geklonken dat elk krukje wel een verbinding heeft met een ander krukje, zodat ze uiteindelijk allemaal met elkaar verweven zijn. Er komt geen spijker aan te pas.
Ook mooi, de fontein van licht. Het bouwwerk wordt van binnenuit verlicht door een paar peertjes. Als zon schijnt, moet het mooie effecten geven, maar dat viel nu even niet te zien. Indrukwekkend is het wel.
In de ruimte waar het tapijt met zonnebloempitten ligt, gaf Slagwerk Den Haag acte de présence. Geheel in stijl: Chinese gong-muziek. Klonk goed.
We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om ook even naar het Textielmuseum te gaan. Lang geleden waren we er geweest. We wisten niet wat we zagen: grotendeels gemoderniseerd. Het begon al met de ingang:
Natuurlijk, een textielmuseum is geen museum als het niet ook oude machines laat zien:
En ja, dan moet je het maar uitzoeken met de klosjes garen:
Het Textielmuseum heet nu Audax Textielmuseum. Audax. Een concern dat zich bezighoudt met het uitgeven van bladen enzo. Ik neem aan, dat het museum daardoor een injectie gekregen heeft om het hoofd boven water te houden. Er werd bij de entree 1 euro gevraagd. Altijd mooi meegenomen.
In de middenruimte werd er nog heus geproduceerd. De produkten die door de verschillende machines gemaakt worden, worden in de verkoopruimte verkocht.
Het was een welbesteed weekend. Je merkt dat zo’n museumweekend er toch voor zorgt dat je over bepaalde drempels stapt. De Pont stond sowieso op het lijstje, maar het Textielmuseum was nu extra.

Om in de sfeer van de Efteling te blijven: gistermiddag zijn we met de kleine naar de musical Droomvlucht geweest.

De musical werd opgevoerd in het Eftelingtheater. Deze ging in oktober 2011 in première, en zou tot februari 2012 duren. Door het grote succes is dat verlengd tot begin april. Gistermiddag zou de zaal uiteindelijk ook vollopen. Jong en oud(er). Veel kleintjes met een stoelverhoger.

Er was veel show, mooie decors, goede muziek. Er werd niet slecht gezongen, maar persoonlijk pakte mij de zang niet. De show duurde, inclusief een pauze van zo’n 20 minuten, twee-en-half uur. Een hele zit. De kleine was het ene moment gegrepen door wat zich op het podium afspeelde, het andere moment draaide ze zich alle kanten op in haar stoel. Het viel op dat geen enkel kleintje vervelend werd. Zelf denk ik wel dat de musical iets korter had gekund.

We hadden Droomvlucht niet willen missen. Toen bleek dat er een CD was met muziek en liedjes uit de show, wilde de kleine die toch zeker hebben. Ook bij haar sloeg de balans positief uit.

Toen we na afloop samen met haar mama de middag afsloten bij de Mac, kon het helemaal niet meer kapot…

Vorig jaar hadden we er al kaartjes voor besteld, voor Vincent Bijlo met zijn show ‘De Cultuuroptimist’. We hadden al eerder shows van hem gezien. De éne was leuk, de ander viel tegen. Gisteravond was dan De Cultuuroptimist. Helaas kon partner niet mee, die lag snotterig met griep en hoofdpijn op de bank.

Vincent hing zijn show op aan de ellende die hij meemaakt met de partij de Lijst Van Veen, een metafoor voor de PVV. Er waren aardige wendingen, soms had hij erg flauwe woordspelingen. Zijn muzikale intermezzo’s waren mooi. Overall was de show onderhoudend, toch sloeg er niet echt een vonk over.

Vandaag had Theaters Tilburg ‘De Rode Loper revue’. Gasten die door het jaar heen wel eens kaartjes bestelden voor muziek, toneel of cabaret werden uitgenodigd voor een gezellig middagje entertainment. Een klein voorproefje van wat in het komend jaar op cultureel gebied te verwachten is. Op die uitnodiging gingen we ook in, zij het dat ik er vanmiddag alleen naartoe gegaan ben.

Naast wat opmerkingen van de directeur van Theaters Tilburg en enige toelichting op de seizoensprogrammering van de programmeuze, kregen we een drietal optredens te zien.
Een zangeres, begeleid door een pianiste. De stem van de zangeres was niet mijn smaak. Je hoort het de laatste tijd heel vaak, zingen met van die uithalen. Gelukkig sloot ze af met een nummer waarin ze ‘normaal’ zong. Dan klinkt het meteen een stuk mooier.
We zagen iemand die met vuur speelde. Zoals er jongleurs zijn die verschillende ballen de lucht in gooien, opvangen en weer de lucht in gooien, zo jongleerde deze knaap met drie palen die aan beide kanten in brand stonden. Hij deed dat op een artistieke manier.
De optredens werden besloten met drie violisten. Mooi, klassiek, meer kan ik er niet over zeggen.

Na afloop was er gelegenheid om onder het genot van een drankje met de artiesten van gedachte te wisselen, of met de directeur, maar dat heb ik maar gelaten voor wat het was.

Naar aanleiding van ons optreden in de babbelbox van Man bijt Hond kregen we een heel leuke reactie van zuslief uit Utrecht. Het heeft haar zelfs geïnspireerd tot een tekening: