Het ei zei

Romijn, de zoon die via Parijs, Cambridge, Londen, Johannesburg en Londen nu alweer een paar maanden in Cardiff, Wales, woont, samen met David, dacht niet dat hij dit jaar met de kerstdagen naar Nederland zou komen. Het openbaar vervoer in Engeland was een puinhoop, en de sneeuw belemmerde het autorijden. Hij zat zogezegd enigszins ingesneeuwd.

Maar niet voorgoed, want plots stonden hij en David voor de deur. Inmiddels hadden wij echter een uitnodiging van vrienden aanvaard om met hen naar de film te gaan, na afloop daarvan bij hen te borrelen, om vandaaruit naar Loon op Zand te gaan, alwaar zij iets besproken hadden om te gaan eten.

Zo kon het gebeuren dat Romijn en David in ons appartement samen eerste kerstdag vierden. Oscar en familie hadden namelijk bij de ouders van Miranda afgesproken.

Wij werden als VIP’s behandeld. Gehaald, overal naartoe gereden, en weer thuisgebracht.

De film: het moest een verrassing blijven, maar ik had naar de programmering van de betreffende bioscoop gekeken, en had zo het vermoeden dat we naar Harry Potter 7 zouden gaan. Na de eerste beelden bleek dat verre van waar.
New Kids Turbo werd het. Een film, gebaseerd op een televisieserie. Die serie heb ik nog nooit gezien. Ik wist even niet hoe ik moest reageren, maar de film werkt wel zo aanstekelijk, dat je binnen de kortste keren hardop aan het lachen bent. Doordat alle scènes zo overtrokken zijn, weet je al dat je het hele gebeuren niet serieus moet nemen. Maar ja, zo zien wij dat. Ergens kan ik me voorstellen, dat er groepen mensen zijn, die na het zien van deze film op ideeën komen. De hele film straalt veel anarchie uit. Wij hebben in ieder geval veel gelachen….

Je kent ze wel, die shoppingmalls…en als je ze niet kent, deste beter. Zo’n winkelcentrum heeft op de begane grond in het midden meestal een enorme ruimte. Die ruimte wordt benut door horeca-ondernemers: er staan talloze tafeltjes, waaraan je iets kunt eten of drinken. En die tafeltjes zitten vaak vol…

Dan ben je aan het genieten van een capuccino met een stuk taart, en dan gebeurt er dit….

http://www.youtube-nocookie.com/v/SXh7JR9oKVE?fs=1

Daar kan geen schreeuw tegenop. Het heeft iets weg van het omroepkoor laatst bij Pauw en Witteman, maar dit komt interactiever over…

Update later op de dag, nav de reactie van lien:
Ter vergelijking de flashmob die plaatsvond in het station van Brussel. Bicycle…
Sprankelend.

http://www.youtube-nocookie.com/v/ARwZ3scXQ7U?fs=1

De schreeuw om cultuur. En dan wordt dat schreeuwen letterlijk genomen. Er wordt letterlijk geschreeuwd om cultuur. Er wordt bezuinigd. Veel culturele uitingen hebben dit jaar hun laatste levenslicht gezien. Zo ook het omroepkoor. Maar die schreeuwen niet, die laten horen waar ze toe in staat zijn in het programma Pauw en Witteman. En dan weet je, soms moet iets gesubsidiëerd worden om behouden te blijven…:

http://www.youtube-nocookie.com/v/J-n6UwQRTPE?fs=1

Toen wij nog klein waren, trok ons vader er eens per jaar met zijn broer (onze oom) en twee vrienden een weekje op uit. Meestal in het voorjaar. Drie kunstenaars/tekenaars en ons vader als architect. Elk jaar was er een ander thema. Het éne jaar een kastelenroute, het andere jaar een kerkenroute, dan weer een wijnroute. De schilders/tekenaars nestelden zich op een krukje en legden de omgeving vast op het doek. Ieder op hun eigen wijze. Ons vader maakte vooral foto’s. Af en toe tekende hij ook.

Als architect had hij natuurlijk wat meer belangstelling voor de bouw van bepaalde gebouwen. Eén van de kerkentochtjes ging via Ronchamp. Daar had Le Corbusier een modern kerkje ontworpen en laten bouwen.

(Klik op foto voor achterliggende informatie)

Voor die tijd, halverwege de vijftiger jaren, zeer controversieel. Ons vader was er zo van onder de indruk, dat hij ons een aantal jaren later tijdens één van de vakanties in Frankrijk, meenam naar dat kerkje. Ook wij waren onder de indruk.

Nadat een aantal maanden geleden De Volkskrant aandacht besteed heeft aan ‘Moderne Meesters’, middels de uitgave van een serie boeken, waarvan de eerste gratis met de krant meebezorgd werd, besteedt De Volkskrant nu aandacht aan architecten. Ook weer het eerste boek gratis meebezorgd: Gaudi. De volgende delen kosten tegen inlevering van een bon bij de Bruna €5,90. Over twee weken, 30 oktober, kun je een boek over Le Corbusier kopen.

Ik denk dat ik dat ga doen.

In 1987 heeft de CPNB, Collectieve Propaganda voor het Nederlandse Boek, een Publieksprijs voor het Nederlandse boek in het leven geroepen. Die prijs werd toegekend aan een persoon voor zijn of haar hele oeuvre. In 1988 kreeg Annie M.G. Schmidt die prijs. Merkwaardig genoeg kreeg ze die in 1991 nog een keer. Voor haar oeuvre….

Vanaf 1992 tot 2000 werd de prijs omgedoopt tot Trouw Publieksprijs. Aan een afzonderlijk boek wordt nu de prijs toegekend. Een comité van boekverkopers en bibliothecarissen kiest uit een groslijst van de meest populaire boeken van het afgelopen jaar zes boeken, de zes nominaties. Het publiek kiest vervolgens uit deze zes nominaties het boek, dat Boek van het Jaar genoemd mag worden. Natuurlijk is men vrij om een eigen keuze in te brengen, zolang het maar een Nederlandstalig boek betreft, maar de kans dat zo’n boek prijswinnaar wordt, is uiterst klein. Dan heb je toch wel een groot netwerk nodig.

In 2001 gaat de NS de prijs sponsoren. Die gaat dan ook de NS Publieksprijs heten. De opzet blijft hetzelfde. Met dien verstande dat in 2006 een Kernjury van 300 mensen in het leven geroepen wordt. De Kernjury vormt een afspiegeling van het Nederlandse lezerspubliek. Je mag je er zelf voor opgegeven. De NS Publieksprijs wordt toegekend aan het boek dat door zowel het publiek als de Kernjury het hoogste wordt beoordeeld. Komen de winnaars van beide groepen niet overeen, dan wordt er een totaalklassement gemaakt. Een boek kan alleen winnen als deze in beide uitslagen voorkomt. Ik vraag me dan toch af, hoe dat met vrije keuze boeken gaat. Misschien dat de Kernjury pas in actie komt nadat de stemmingsperiode voor het publiek afgelopen is.

Gisteren was de laatste dag voor het publiek om te stemmen op een boek voor de NS Publieksprijs 2010.
De zes nominaties:
* Suzanne Vermeer – Cruise
* Franca Treur – Dorsvloer vol confetti
* Erwin Mortier – Godenslaap
* Simone van der Vlugt – Op klaarlichte dag
* Ernest van der Kwast – Mama Tandoori
* Vasco van der Boon/Gerben van der Marel – De vastgoedfraude.

De auteur van het winnende boek ontvangt een sculptuur van Jeroen Henneman, een geldbedrag van €7500,00 en een NS-jaarabonnement 1e klas. Het boek krijgt de titel Boek van het jaar 2010.

Er was enige commotie rond Ernest van der Kwast: Suzanne Vermeer zou een pseudoniem van Ernest van der Kwast zijn, dus als Suzanne de prijs zou winnen, dan zou Ernest op moeten draven….Ook zou Ernest stemmen gekocht hebben, dwz dat hij mensen zou belonen als ze op hem zouden stemmen. Wat er van waar is, ik weet het niet. Uitgevers spreken de geruchten tegen. Feit is, dat het wel een stukje publiciteit opgeleverd heeft.

Ik heb ook gestemd. Een vrije keuze op een boek dat nog moet uitkomen, maar wel in 2010:
* Siska Mulder – Na Delphine

Ik heb het altijd vreemd gevonden dat iets tot beste uitgeroepen wordt van een bepaald jaar, terwijl het jaar nog (lang) niet afgelopen is.

Siska heeft een prettige schrijfstijl. Thrillerachtig. Ik heb ‘Doof’ gelezen. Haar eerder geschreven boek ‘Zus’ ligt op de stapel ‘nog te lezen’…Ze twitterde dat het haar heel leuk leek om de prijs volgend jaar te winnen. Dat ik maar alvast flink campagne moet voeren….Bij deze dus.

Hoewel: als het goed is komt er in 2011 een boek uit van Tania Heimans. Titel nog niet bekend. Ook zij heeft een schrijfstijl die mij zeer aanspreekt. Dat wordt dus vechten….

Komende maandag 18 oktober wordt de winnaar van de NS Publieksprijs 2010 bekend gemaakt.

Update 18 oktober:
Simone van der Vlugt heeft met ‘Op klaarlichte dag’ de NS Publieksprijs gewonnen.

Gisteravond vertoonde de Belg de film Il y a longtemps que je t’aime. Een mooie, ontroerende film. Ik had hem al een keer gezien, maar twee keer was geen straf.

De film eindigde met een nummer van Barbara, gezongen door Jean Louis Aubert: dis, quand reviendras-tu? En gelukkig brak de Belg de hele aftiteling met de muziek niet voortijdig af. Ik wil niet zeggen dat het nummer een oorwurm is, dat het nummer in je hoofd blijft zitten zodra je het gehoord hebt, maar hij is wel mooi. Het nummer past goed bij de film.

Hier zowel de versie van Barbara, als die van Jean Louis Aubert. Die van Barbara is wat rauwer, oorspronkelijker. De andere iets gepolijster, iets gladder.

http://www.youtube-nocookie.com/v/nUE80DTNxK4?fs=1

http://www.youtube-nocookie.com/v/wwcZrdwQvcw?fs=1

Update 17 september 2010:
Lien heeft met dezelfde titel afgelopen maart ook aandacht aan dit nummer geschonken. Daar heb ik totaal niet meer aan gedacht, en ik had er nog wel als eerste op gereageerd. Hier de link naar haar stukje:

http://leukepruik.web-log.nl/mijn_weblog/2010/03/dis-quand-revie.html

Je kent dat wel: er wordt een muis in een hokje gestopt, en zijn gedrag wordt bestudeerd. Of een rat, of een aap. Soms groepjes bij elkaar. Afhankelijk van wat de mens wil onderzoeken, wordt er met het dier omgesprongen, in een afgesloten geheel.

Gisteravond was een film op TV, House of 9. Hierin wordt de mens gelijk een dier bekeken en bestudeerd. Overal hangen tig camera’s. Maar omdat de mens net iets meer kan, dan een dier, krijgt een groepje van negen personen de mededeling: jullie zitten hier opgesloten. Eén van jullie mag het huis levend verlaten. De beloning is 5 miljoen dollar.

Negen min of meer weldenkende mensen van verschillende pluimage. Groepsprocessen. Het besef dat je tot in het eeuwige met elkaar opgescheept zit, als er geen veranderingen plaats vinden. Het huis blijkt hermetisch afgesloten. Maar ook het besef dat degene die naar buiten wil, als enige moet overblijven, en anderen moet doden, of laten doden. Als er uiteindelijk iemand dood gaat, niet eens opzettelijk, blijkt de beloning wijn en meer eten in het eetluik.
Het thema van de film vond ik aangrijpend. Het einde gaf blijk van een vicieuze cirkel: de uiteindelijk ‘winnares’ (iemand die je het ook gewoon gunt, voor zover je in deze proefzetting over gunnen kunt spreken) mocht het huis verlaten, vond op de grond buiten de tas met geld, liep verder en kwam terecht in een huis met figuren die allemaal een tas met geld bij zich droegen. Het spel kon weer beginnen.

Eigenlijk zou de Partij voor de Dieren deze film af en toe eens moeten draaien tijdens een campagnetour.

Even iets anders.
De NOS had een leuk nieuwsitem over een man die al 12 jaar lang elke dag een foto van zichzelf maakt. Hij heeft daar een collage van gemaakt, van 1998 tot 2006. Op Youtube is het filmpje al meer dan anderhalf miljoen keer bekeken, maar voor mij was die nieuw:
http://www.youtube-nocookie.com/v/Vc_PU3D3QNE

Ik weet niet beter dan dat we thuis de VPRO-gids hadden. Vrijzinnige Geluiden. Dat is altijd zo gebleven. Toen ik naar Tilburg verhuisde, was één van de dingen die ik deed, me abonneren op de VPRO-gids.

Natuurlijk gaat het er bij een televisie en radioblad vooral om dat je weet wat er te zien en te horen valt. Liefst een beetje overzichtelijk. Ik geef toe, voor iemand die de VPRO-gids niet gewend was, was het soms zoeken. In de loop der tijd kwamen er tig zenders bij, niet alleen standaard via de kabel, maar ook digitaal. Er moesten keuzes gemaakt worden, van wat duidelijk in het programmablad naar voren moest komen, en wat er wel in moest staan, maar niet zo prominent. Dat is wel eens schipperen.

Naast het vermelden van programma’s komt er ook steeds meer achtergrondinformatie in de gids te staan. Columns, boek/filmbesprekingen. Het wordt net een krant.

Waar dat met een krant nauwelijks kan, kan juist bij een programmablad wel, of zo je wilt, een tijdschrift: een sprekende omslag maken. Beeldtaal. Het leuke van de VPRO vind ik dat ze regelmatig kunstenaars opdrachten geeft om in het kader van een bepaald thema omslagen te ontwerpen. Of ze vraagt de abonnee om haar creativiteit te botvieren.

Voor het nummer van komende week werden elf kunstenaars gevraagd om hun visie neer te zetten op een bepaalde politieke partij. Geheel naar eigen inzicht. Daar kwamen elf mogelijke omslagen uit. De VPRO heeft daarin geen partij gekozen, voor wat als DE omslag uit de bus moest komen. Alle ontwerpen werden gedrukt, alleen de éne keer kwam het ontwerp van de SP als omslag te voorschijn, de andere keer de Partij van de Dieren. Wij kregen die van de SGP in de bus. De andere ontwerpen zag je na het voorblad. Ach. voor wie zelf VPRO-abonnee is, vertel ik niets nieuws, maar voor wie dat niet is, wil ik de verschillende ontwerpen niet onthouden:

Die van Trots op Nederland vind ik zelf erg sterk. Helaas zou dezelfde tekening voor meerdere partijen kunnen gelden. Zodra het woord ‘veiligheid’ valt, is het kennelijk geoorloofd allerlei privacyregels aan je laars te lappen.
(zie voor de ontwerpen ook hier)