Het ei zei

Wij wonen in een appartementencomplex op de onderste verdieping. Een aantal lagen recht boven ons zijn een paar weken geleden in een appartement harddrugs gevonden en als gevolg daarvan is het tot drugspand gebombardeerd. We werden hiervan middels een brief op het prikbord op de hoogte gesteld. Een drugspand….

In de afgelopen maanden hebben we regelmatig gruisachtige geluiden in de buurt van de WC gehoord, via de afvoerpijp op het balkon is het een paar keer voorgekomen dat er schuimachtig spul zich ophoopte op het balkon, langs de voordeur droop witte vloeistof. Wij vroegen ons wel af waar dat allemaal vandaan kwam, maar zochten niet verder. We maakten de zaak gewoon schoon. Achteraf zou dat spul best van dat drugspand boven ons kunnen komen. Er zijn dan wel harddrugs gevonden, maar misschien was er ook klein labaratoriumpje, dat op tijd ontmanteld was voordat ze ontdekt werden.

We moesten er het onze van weten.
Eerst maar eens bij het Bestuur van de Vereniging van Eigenaren te rade gaan. Die gaf toe dat ze er al eerder van wist, maar wilde er geen ruchtbaarheid aan geven (‘Dat kan toch niet in dit complex.’) Overigens kon ze geen details verstrekken.
Het appartement wordt door een woningbouwvereniging verhuurd. Die zal toch wel iets meer weten? Nou, niet echt. ‘U moet bij de Gemeente zijn. Ik heb wel een naam voor u.’
De Gemeente had zo haar eigen protocollen. De persoon in kwestie opperde om onze vraag via Centraal Meldpunt te stellen.
Dat ging beter. We kregen meteen te horen dat er in ieder geval GHB in het spel was. Zoiets is aan het aanrecht wel in elkaar te mixen. De contactpersoon is bij ons thuis geweest, heeft de ins en outs in zich opgenomen, en is aan het werk gegaan. We hebben namelijk ook contact gehad met onze verzekering: als het goedje waaraan wij met onze blote handen gezeten hebben achteraf tot medische klachten leidt, moet men wel weten wat voor goedje het was. En had het goedje dat bij ons op het balkon schuimde, en dat langs de voordeur droop, inderdaad met spullen uit het drugspand te maken?
Inmiddels heeft de contactpersoon opgebeld om te zeggen dat wat we nu nog kunnen laten zien (de rest was al schoongemaakt, onwetend als we waren) te weinig is om te bepalen wat voor goedje het is.

Wordt vervolgd.

Eigenlijk was ik er nooit zo weg van, van de Fiat Stilo. Aan de hoge kant met de wegenbelasting, rijdt niet zuinig, en heeft vanaf het begin gekraakt. Maar ja, toen we destijds onze Kia Rio moesten vervangen, hadden we een lijstje waaraan een andere auto moest voldoen: groot genoeg om een rolstoel en eventueel een scootmobiel mee te nemen. En binnen ons budget. Dat is gelukt. Het moet gezegd: de Fiat was een geweldige verhuiswagen. En een heerlijke auto voor de lange afstanden.
Echter, van lieverlee moest dit vervangen worden, moest iets anders gerepareerd worden, en moest aan nog meer dingen gesleuteld worden.
Het starten geen steeds moeizamer. Toch maar weer eens naar de garage. Een andere dan welke de auto in onderhoud was. Een frisse blik kon wel eens helpen. Nou, dat deed het ook: we kregen een telefoontje, dat er zoveel gevonden was dat gerepareerd dan wel vervangen moest worden, dat het geen zin had om dat allemaal uit te voeren. ‘Uw auto is rijp voor de sloop.’

Van de weeromstuit durfden we nauwelijks meer met de auto te rijden. En terecht, bleek een tijdje later: de remleiding lekte. Het rempedaal kon je tot de grond intrappen. Dat werd letterlijk de sloop…
Tijd voor een andere auto.Op korte termijn. Ons budget was de som van vakantiegeld en belastingteruggave. Nou, dan weet je het wel. Onze kennis die bij een garagebedrijf werkt, had een paar auto’s staan, net boven ons budget. Op internet kwamen we een autootje tegen die wel wat leek. We gingen kijken (zoon O had een vrije dag), maar tijdens het proefrondje bleek dat er totaal geen olie in de auto zat, later bleek dat er helemaal geen onderhoudsboekje was. Niks. Het was een in- en verkoop van auto’s bedrijf. Er wordt even met binnengebrachte auto’s gereden, rijdt-ie, dan gaat-ie in de verkoop. Er wordt niet onder de motorkap gekeken, er wordt niks gecontroleerd verder. Dat was het dus niet.
Zoon O was ook nog iets tegengekomen. Een beetje boven het budget, maar nog te behappen. Die werd het. Een Opel Agila. Oké, een oude lullen autootje, maar gegeven de omstandigheden een prima alternatief. APK tot en met juni 2017.

De plannen die we eerder hadden om een film voor de vluchtelingen in een opvangcentrum te Tilburg te vertonen, zijn gerealiseerd.

We hadden er nog eens over nagedacht, maar de film ‘Bon Dieu’ vonden we achteraf toch niet geschikt. Gegeven de taalmoeilijkheden zou het te hoog gegrepen zijn. Te veel dialoog in een voor hen vreemde taal. Arabisch ondertitelde films zijn er bijna niet, heel vreemd, zo in deze tijd.

De kinderen gaan al enige tijd naar school, die blijken het Nederlands aardig te beheersen. Voor hen leek ons de film ‘Mees Kees’ wel wat. En inderdaad, de eerste 20 minuten zaten de kinderen redelijk goed in de film. Er werd gelachen, er was lol. Maar de spanningsboog was niet zo lang. Er waren jongetjes die vervelend begonnen te doen. Gek, de meisjes hadden veel meer een coöperatieve instelling.

We hadden een alternatief: Bean. Eigenlijk bedoeld voor de volwassenen, maar de volwassenen die er waren, waren met de kinderen meegekomen. De anderen hadden zo hun eigen plannen. Bean sloeg beter aan. Ook hier: de aandacht duurde niet lang.

En toch, de kinderen hebben genoten. Voor hen was het onderbreking van de dagelijkse beslommeringen.

Jaren geleden zag ik de film, met Michael York en Liza Minelli in de hoofdrollen. Eén van de scenes die me vooral bij gebleven is, is die waarin Michael en Liza (in de film heten ze Clifford Bradshaw en Sally Bowles) onder een viaduct staan, wachtend op een trein die boven hen zal voort denderen. Het gevoel dat dan door je lichaam stroomt, neemt orgastische vormen aan. Ik heb het uitgeprobeerd, en het klopt, het geeft een apart gevoel. Daarnaast is de filmmuziek heel aanstekelijk. ‘Money makes the world go round’ bijvoorbeeld.

Afgelopen zondag gaf musicalvereniging Boems een uitvoering van Cabaret:
Vrijwilligersvereniging Contour de Twern had vele entreekaartjes ingekocht, en trakteerde een aantal vrijwilligers zo op kaartjes. Wij kregen ze ook.
Ik heb nog nooit een musical gezien. Dan weer toneel, dan weer zang heeft me nooit bekoord. Ondanks het goede orkest, de lekkere muziek en het mooie decor kon ik nog steeds niet echt wennen aan de combinatie van toneel en zang.

Maar….een ervaring die ik niet had willen missen.

De broer van partner trakteert zichzelf tweemaal per jaar op een etentje in een sterrenrestaurant. Dat doet hij tijdens de restaurantweken. Soms vraagt hij iemand mee. Afgelopen zondag vroeg hij ons mee. Als verjaardagscadeau voor ons beiden.

Hij nam ons mee naar Wollerich, in Sint Oedenrode. Een restaurant met 1 ster. Wij gaan niet vaak uit eten. Als we het wel doen, valt de keuze nooit op een restaurant met een ster. (Vaak ook vanwege het prijskaartje.) Voor ons was dit etentje dus een hele ervaring.
We begonnen met een aantal ‘gangen’ die louter uit amuses bestonden. Zelfs een kommetje soep werd onder de amuses geschaard.
Bij elke gerechtje (stuk voor stuk heuse kunstwerken) vertelde de ober wat we voor ons hadden, wat de ingrediënten waren, en soms hoe het klaargemaakt was. Dat deed hij zo onduidelijk, dat het waarschijnlijk niet de bedoeling was dat we begrepen wat hij zei. Ik kon ergens ‘schaafsel van kalfswang’ verstaan, en ‘ge-airbrushed’.
Het ging om de combinatie van smaken. Niet om de hoeveelheid. Het moet gezegd: elke gang was verrassend. Voor het vlees had je niet eens een mes nodig, zo mals.

Ja, het was een feestje. Na afloop was je buik niet echt rond, maar had je wel een voldaan gevoel.
Dit laatste gerecht, het dessert, was één van de onderdelen van een heel menu waarmee het kookteam van Wollerich de Gouden Koksmuts 2016 gewonnen heeft. Een combinatie van pure chocola, amandel, ananas, sinaasappel, ijs en smaken die (voor mij) niet thuis te brengen zijn. Het was heerlijk, maar je weet niet waar de jury op let tijdens de beoordeling.
De Gouden Koksmuts: (helaas schitterde het geheel)
Nog een filmpje….
https://www.youtube-nocookie.com/embed/G7sG9GcOJnc?rel=0

Sinds kort zit ik in de filmclub van onze wijk in Tilburg. Naast een aantal bioscopen kent Tilburg ook een paar locaties waar een groepje enthousiaste mensen films vertonen tegen betaling van een paar euro.
Bij één van die enthousiaste groepjes mensen zijn partner en ik aangeschoven. De films, onder de noemer Zes Zalige Zomerfilms, worden vertoont in wat vroeger een buurthuis heette, maar die tegenwoordig de naam Multi Functionele Accommodatie draagt.
De films die gekozen worden om te laten zien, zijn niet de meest recente. Tenslotte moeten ze uit zijn op DVD. Voor de huidige serie films hebben wij nog geen inspraak gehad, maar dat gaat voor het vervolg wel gelden.
Je kunt niet zomaar films vertonen: je hebt met auteursrechten te maken en dergelijke. Je moet een licentie aanvragen om films te mogen vertonen. Een licentie waarbij je ook reclame mag maken voor die specifieke film kost 114,95 euro incl BTW. Daarbij wordt ervan uitgegaan dat het aantal bezoekers minder dan 50 is. Als je het leuk vindt om de bezoekers een consumptie aan te bieden, en wat hapjes, dan is kom je met een entreeprijs van 4 euro net uit de kosten. De film die je wilt draaien moet je tenslotte ook aanschaffen.

Het is de bedoeling om binnenkort ook een film te vertonen voor de vluchtelingen. Een Frans gesproken film met voor hen Engelse ondertitels. We denken aan ‘Bon Dieu!’:
https://www.youtube-nocookie.com/embed/nqgIVOStu3I?rel=0

Leek ons wel toepasselijk :-))

Bij een schoonzus van partners kant is onlangs Parkinson gediagnosticeerd. Dat sluimerde al meer dan een jaar, maar schoonzus wilde niet weten wat er aan de hand was. Totdat de naasten last kregen van haar disfunctioneren, en zijzelf het vervelend vond dat ze geen kerstkaarten meer kon schrijven. Ten lange leste de huisarts geraadpleegd. Die heeft onderzoeken laten uitvoeren, en ja hoor, Parkinson. In een fase die nog te stabiliseren valt. Er wordt nu het gebruik van een bepaald soort pilletjes opgebouwd. Pilletjes waar de stof dopamine in zit, want daar is inmiddels een gebrek aan in de hersens.

Het toeval wilde dat ruim een week geleden Frank van Empel een try-out verzorgde over dit onderwerp. Hijzelf heeft al meer dan 10 jaar Parkinson. Hij put dan ook uit eigen ervaring. Waar de meeste mensen kiezen voor een pilletje om de ziekte onder controle te houden, heeft Frank ervoor gekozen om een Deep Brain Stimulation te ondergaan. Daarmee kan hij inderdaad uit de voeten, maar het trillen van de handen of het voorover lopen gaat er niet mee over. Af en toe maant hij zichzelf: ga weg Parky!

Het was een ontroerende try-out. De muzikale omlijsting werd verzorgd door een drietal leden van de muziekgroep Kasba.

Aan de ene kant jammer dat schoonzus er niet was / niet wilde, want er kwam best nuttige informatie boven tafel voor de mensen die aan Parkinson lijden en hun naasten, aan de andere kant ook weer goed dat ze er niet was, want het doen en laten van Frank van Empel zoals hij nu is, kan confronterend zijn.
Er is nog wat bewegend beeldmateriaal :-))

https://youtube.com/watch?v=CJtP6LXyThg%3Frel%3D0

Tilburg kent twee stadskranten: de Tilburgse Koerier en het Stadsnieuws. Eerstgenoemde verschijnt eenmaal per week, de ander tweemaal per week. Ze worden huis aan huis verspreid. Meestal verdwijnen ze ongelezen in de papierbak. Vooral wanneer je een abonnement hebt op een regionaal dagblad. In dit geval het Brabants Dagblad, waarin een katern Tilburg Plus opgenomen is.

Een aantal wijken in Tilburg hebben daarnaast hun eigen nieuwskanaal: een Nieuwsflits, een folder of een heuse wijkkrant. De wijk waarin wij wonen, Tilburg Oud Noord, heeft haar eigen wijkkrant. Nou ja, had, want komend weekend komt het laatste nummer uit.

De wijkkrant had een betaalde kracht als coördinator. Betaald door de gemeente als een soort subsidie. Bezuinigingen zorgden ervoor dat de betaalde kracht zijn tijd niet meer voor de wijkkrant kon inzetten. de vrijwilligers die achterbleven kregen meer taken op hun bordje. Het lukte niet goed nieuwe vrijwilligers aan te trekken. Totdat de noodkreet mij via partner bereikte: de wijkkrant zocht een coördinator, maar elke andere hulp was ook goed. Ik informeerde. Het bleek dat er aan het mailverkeer lange tijd niets gedaan was. Ik wierp me op om de mailbox te beheren. Op die manier kon ik me het reilen en zeilen eigen maken, en van het één het ander laten komen. Dat gebeurde ook wel: ik stuurde degene aan bijvoorbeeld die zich met het advertentiegebeuren bezig hield. Via advertenties hield de wijkkrant zich staande. Het was dus belangrijk daar zorgvuldig mee om te springen.

Er komt van alles de mailbox binnen. Kopij voor het volgend nummer natuurlijk, persberichten, verzoeken om een verhaaltje over dit of dat bedrijf te schrijven. Enzovoorts. Ook persberichten van de Gemeente ‘onder embargo’. Personen van wie je nog nooit gehoord hebt, krijgen dan een week later een legpenning of een gouden dasspeld of wat dan ook uitgereikt uit handen van de wethouder, of soms de burgemeester zelf. Het betreft meestal personen die lange tijd als vrijwilliger voor de één of andere organisatie gewerkt hebben.

Maar ja, toen deed het idee van de participatiemaatschappij zich voelen: twee redactieleden konden het qua tijd niet meer opbrengen om zich voor de wijkkrant in te zetten. Thuis waren ze al zo veel tijd kwijt de participatiemaatschappij in de praktijk uit te voeren. Nieuw bloed diende zich niet aan, ondanks oproepen via verschillende kanalen. Toen de advertentieman ook nog van de ene dag op de andere dag met zijn werkzaamheden stopte, ja toen besloot het Bestuur van de wijkkrant de stekker uit de papieren uitgave te trekken.

Er is een website in de maak. Te zijner tijd kunnen de wijkraad, buurthuizen en parochies op die website hun ei kwijt. Een deel van de lezers zullen ze kwijt zijn, want ouderen lezen toch liever van papier. En ik eerlijk gezegd ook, vooral als het langere artikelen betreft. Bovendien bladert een papieren krant zo gezellig.

Maar goed. Er staat nog saldo op de bank. Wie weet dat er over enige tijd een doorstart van de papieren wijkkrant komt.