Het ei zei

Niet iedereen vindt het een goed idee om met drijfplankjes zwemles te krijgen, maar de praktijk wijst uit dat je het zwemmen wel sneller onder de knie krijgt.

Door mijn eerdere stukje over ducktape (ducttape kan ook, maar ik blijf het ducktape noemen) keek een vriendin van ons die bij een sambaband speelt, anders naar de trommels om haar heen.
De meeste ijzeren trommels zoemen of zingen als je erop trommelt. Om dat resoneren te dempen, of zelfs helemaal uit te bannen, wordt ducktape op het vel van de trommel aangebracht. Wel met beleid. De hoeveelheid ducktape op het vel, en de plaats waar het geplakt wordt, heeft invloed op de klank. Dof, minder dof, enzovoorts. Houten trommels zingen niet na, maar het kan toch zijn dat men iets van ducktape op het vel plakt om een wat ander geluid te krijgen.

Natuurlijk kun je de ducktape ook gebruiken als een soort isolatie:

Of gewoon, om aan te geven dat (in dit geval) de trommel van jou is….

Jim Jansen en Danny Schwarz hebben een boek geschreven over hun ervaringen met de flipperkast: ‘No balls, no glory – Twintig jaar pinball in de polder’. In de Volkskrant van afgelopen dinsdag 23 oktober werd daar in een artikel aandacht aan besteed. De periode begint vanaf 1990. Volgens de schrijvers het hoogtepunt van de flippermanie. Bijna elk café had wel een flipperkast in een hoek van de ruimte staan. Geld won je er niet mee, wel vrije spelen. Als je bedreven was, kon je met de inworp voor 1 spel lange tijd spelen. De flipperkast had toch wel veel onderhoud nodig. Een extra kostenpost. Veel uitbaters van kroegen en snackbars stootten de flipperkasten af. Er staan nu in het openbaar nog 900 flipperkasten, op 700 plaatsen.

En toch, in mijn beleving was de flipperhype toch ruim vòòr 1990. In mijn studententijd had ik nog een flipperkast op mijn kamer. Een Galahad. Ik zag hem te koop staan in de toenmalige Cash and Carry in Tilburg. Het geldinwerpmechanisme was kapot gemaakt. Door een druk op de knop kreeg je een nieuw spel. De poten waren demontabel, het middenstuk en het opzetstuk waren apart te vervoeren. Hij heeft menige verhuizing meegemaakt. Niet overal werd-ie met luid applaus ontvangen: het gebliep en getingel kon behoorlijk op de zenuwen werken. ’s Avonds stoorde het spelen de TV-signalen en het stroomgebruik was ook behoorlijk. Er werd dus voornamelijk overdag op gespeeld, en dan niet te lang.
We hebben er veel plezier aan beleefd, maar er kwam een tijd dat de flipperkast echt z’n laatste adem uitgeblazen had. Rijp voor de sloop.

Ik heb nog gezocht naar een foto, maar die kon ik niet vinden.

Asega Media geeft bladen uit. In Tilburg onder andere DeT, In your pocket, John Beeren Magazine, Emma/Pieter, Quats. In Amsterdam onder andere ZOZ en Hello Zuidas. In Nijmegen Mariken en in Breda De Barones. Verder het programmaboekje van Festival Mundial en de Festival Mundialkrant. Enzovoorts. Sommige bladen verschijnen eenmaal per maand, andere eens per kwartaal of per halfjaar.

Die bladen worden niet door Asega Media gedrukt. Dat wordt uitbesteed.

Zo kon het gebeuren dat er een bedrijfsuitje georganiseerd werd naar Drukkerij Em. de Jong. Deze drukkerij drukt De Barones en Mariken voor Asega Media.

Bij binnenkomst vallen een oude drukpers op en een apparaat met apart toetsenbord:

Er zijn verschillende druktechnieken. Naast hoogdruk en zeefdruk, richt Drukkerij de Jong zich voornamelijk op Offset en Digitale Druk. Er werd gepraat over heat press en cold press. Rotatiedruk, vellen offsetpers. Verschillende papiersoorten, glanzend of mat, een zus coating of een zo coating. Kleurschakeringen. Het bedrijf blijft zich oriënteren op nieuwe of alternatieve mogelijkheden van de drukmarkt.
Tegen de tijdgeest in heeft ze geïnvesteerd in een nieuwe drukmachine:

Een oude rotatiedrukmachine wordt ontmanteld:

Er worden natuurlijk hele hoeveelheden papier gebruikt in het produktieproces:

Op de vraag hoeveel bomen daar nu eigenlijk voor gekapt worden, kwam het antwoord: ‘Goede vraag…’ Waarna: ‘Er zijn produktiebossen.’
Overigens is dit papier nadat het gedrukt is zo’n 5 keer goed recyclebaar. Daarna eindigt het hergebruikte papier in de verbrandingsoven.

Als het aan Drukkerij de Jong ligt, is ze nog niet uitgegroeid. Achter de gebouwen waar nu geproduceerd wordt, ligt een weiland dat ook in bezit is van de onderneming. Nu grazen er nog koeien. Hoelang nog?

De kleine heeft herfstvakantie en wij hadden al dan niet toevallig een dag vrij. Een mooie gelegenheid om de cadeaubon die Lien ons gunde nadat ze over onze mislukte transaktie las, te verzilveren. De cadeaubon was een entreebewijs voor twee volwassenen en twee kinderen tot 16 jaar voor de Apenheul.

Op weg naar de Apenheul kwamen we deze beeldjes tegen:

De Apenheul blijkt onderdeel te zijn van een groter geheel. Een park waar van alles te doen is, en dat hier en daar opgeleukt is met kunstzinnige uitingen.

De looproute binnen de Apenheul is zo uitgestippeld dat zones waar aapjes zich vrij kunnen bewegen (tassen dicht, niet eten of drinken) afgewisseld worden met zones waar aapjes niet kunnen komen. Af en toe moet je een wildrooster overlopen, en dat wildrooster ligt over een brede sloot. Aapjes houden niet van water.

Met name het begin van de dag was druilerig. De meeste aapjes hielden zich dan ook schuil. De enige aapjes die zich minder van de regen aantrokken, waren de doodshoofdaapjes:

Later op de dag brak de lucht. Gorilla’s kwamen hun ‘schuilkelders’ uit:

Achter glas kwamen we De Neus nog tegen:

Sommige apen maken aparte geluiden. Hier en daar staan soort tonnen met een pedaal. Door flink op de pedaal te pompen kun je zelf het geluid van een bepaalde aap laten horen. In dit geval probeerde de kleine het geluid van de witwang gibbon te activeren:

Op verschillende plaatsen waren mogelijkheden voor kinderen om hun energie kwijt te kunnen. Hier één van de grotere speeltoestellen:

Aan het educatieve is ook gedacht. Niet alleen worden van tijd tot tijd informatieve praatjes gehouden (je moet de tijden in de gaten houden, en weten waar het is), maar staat er zomaar ergens ook een groot memoryspel opgesteld. De afbeeldingen draaien allemaal om hun as:

Het voederen van verschillende dieren hebben we gemist. Of we stonden niet goed opgesteld. Feit is dat plaats en tijd niet klopten, volgens de gegevens uit het programmaboekje.

Dat mocht de pret niet drukken. We hebben een heerlijke dag gehad.

De kleine heeft zaterdag ’s ochtends zwemles.
Je mag haar tot aan de douche begeleiden, en haar daar ook weer opwachten met handdoek en eventueel shampoo.
Maar niet zonder voorzorgsmaatregelen:

Tilburg is geen uitzondering. In bijna elke stad of dorp wordt munt geslagen uit het parkeren van auto’s. Het begint op parkeerplaatsen, waar parkeermeters staan, maar vanuit het centrum rukken de meters ook op in de gewone straten. ‘Om overlast tegen te gaan’ heet de argumentatie. Ik denk daar het mijne van. Iedereen zou eens een paar weken in Frankrijk rond moeten trekken: daar neemt men het niet zo nauw met hoe je je auto parkeert. En het zijn juist de buitenlanders die daar aanstoot aan nemen.

Parkeermeters dus. Zorgt voor geld in het laadje van de gemeente.

Nu zijn er wijken die op de grens van het centrum liggen, die door het parkeerbeleid van de gemeente in het centrum auto’s te verwerken krijgen, die normaal gesproken in het centrum geparkeerd worden. Bewoners kunnen nu via een klankbordgroep aan de gemeente vragen om parkeerregulering. Dat wil zeggen dat er op een gedeelte van de plekken waar geparkeerd kan worden, dat daar parkeermeters komen, en dat het merendeel van de parkeerplekken bestemd is voor vergunninghouders. Overigens zijn er voor de bewoners in het centrum zones voor vergunninghouders.

Als bewoner van een wijk waar parkeerregulering geldt (plaatsen met perkeermeters en voor vergunninghouders), betekent het dus dat je extra geld kwijt bent: zo’n parkeervergunning kost natuurlijk geld. Mensen die op bezoek willen komen, moeten om te beginnen al geld in de meter stoppen (bedragen van €2,50 per uur zijn maar heel normaal), en als ze wat langer blijven, moeten ze de tijd in de gaten houden, om de meter opnieuw te vullen. De gemeente heeft wel een systeem van parkeerkorting voor het bezoek, maar dat geldt maar voor één bezoeker.

Ik verbaas me er dan ook over, dat een klankbordgroep die zegt de bewoners te vertegenwoordigen, voor een parkeerregulering is in ‘hun’ wijk.

Wij kregen op bepaald moment een brief waarin de besluiten stonden die ‘onze’ klankbordgroep met de gemeente afgesproken had. Onze klankbordgroep. Tot deze brief, wist ik niet eens dat we een klankbordgroep hadden.

Gelukkig ontspringen wij nog net de dans. De parkeerregulering houdt net een straat van ons vandaan op.

Het idee was om nog één keer met meerdere mensen naar de Efteling te gaan. Partner heeft inmiddels een abonnement, en de kleine ook. De AH-kaartjes hadden we niet meer. Om nou het volle pond te betalen voor zoveel mensen….misschien biedt Marktplaats uitkomst.

Inderdaad, er worden aardig wat Eftelingkaartjes aangeboden. Bijna allemaal geldig tot en met 6 november. Allemaal kaartjes, die met korting bij AH gekocht zijn. De prijzen variëren van €22,00 tot €30,00. Maar ja, er werd er steeds maar 1 aangeboden, of 2. We hadden er meer nodig.

Daar zag partner een aanbieding: vier kaartjes voor de prijs van €40,00. Te mooi om waar te zijn natuurlijk, iets waar Marktplaats regelmatig voor waarschuwt. Kom, dachten we, we gaan er toch op reageren. Kijken waar het schip strandt. Op voorhand moet je mensen niet wantrouwen.

Zo gezegd, zo gedaan. We kregen telefoon. Ze hadden via internet vier kaartjes gekocht, maar haar moeder was overleden. Ze gingen nu niet meer. Eerst wilde ze de kaartjes weggeven, maar haar zoon vond, dat de kaartjes best voor een zacht prijsje verkocht mochten worden. Zodoende. Zijzelf was in Enschede, maar haar zoon was thuis. Als we eerst €20,00 aanbetaalden bij haar zoon, dan zou zij de kaartjes naar ons mailen. Als we de kaartjes hadden, dan kon de rest overgemaakt worden.

Kaartjes mailen? Ja, nee, dat gaat met links. Geen probleem.
Haar zoon zal beneden bij de flat op ons wachten. Als wij hem €20,00 geven, zullen wij de gegevens van de bank waar het restant van het bedrag op gestort moet worden van hem krijgen. Alsook ten name van wie.

We hebben A gezegd, we gaan nu ook B zeggen. Op weg naar de zoon, met twintig euro in de zak. Ja hoor, wat we al vermoedden: daar stond een junk eerste klas. Vertelde en passant dat-ie een lintworm heeft, en hoopt dat de worm z’n kopje een keer naar boven steekt, zodat de lintworm in z’n geheel naar boven getrokken kon worden. want al die witte stukjes die hij uitpoept, nee, dat helpt niet. We gaven hem €20,00. Wij kregen inderdaad een briefje met verschillende gegevens. Het bankrekeningnummer, de naam en een 013-telefoonnummer. (We werden aanvankelijk gebeld via een 06-nummer)

Weer thuis. Natuurlijk kwam er geen e-mail binnen met de link om bij de kaartjes van de Efteling te komen. Er kwam nog wel een telefoontje: de zoon. Hij moest nog kwijt dat we niets op het bankrekeningnummer konden storten. We konden wel de rest van de veertig euro komen brengen.

Dat was de afspraak niet. Eerst de kaartjes.

Die kwamen natuurlijk niet. Partner heeft vanochtend nog geprobeerd telefonisch contact te krijgen, maar het 013-nummer was afgesloten, en het 06-nummer werd niet opgenomen.

Ach, wie weet, misschien is die twintig euro wel gebruikt voor een lekkere maaltijd, want hij zag eruit alsof hij wel wat eten kon gebruiken.