Het ei zei

We waren weer eens naar een opnamedag van Tussen Kunst en Kitsch geweest. Dit waren de opnames in het Gorcums Museum. Het museum ligt aan de Grote Markt, telt drie verdiepingen, en herbergt in hetzelfde gebouw de VVV. Vlakbij het museum staat de kerk. Daar moesten de mensen zich melden die zich opgegeven hadden om deze opnamedag bij te wonen, en met allerlei spullen sjouwden waarvan ze hoopten dat hun waar zo veel waard was dat ze niet meer hoefden te werken. Het had wel iets, al die wachtende mensen in de kerk. Het was in ieder geval geen kakofonie van geluiden: op de één of andere manier werd er enige stilte betracht door de sfeer die de kerk oproept.

Wij hadden ook wat spulletjes bij ons. Veel kreeg het etiket ‘kitsch’ mee, of: ‘hier zijn er duizenden van in een fabriek gemaakt’. Zoals een soort vaas die we Jaap Polak lieten beoordelen. Hij was de man van de niet-westerse kunst.

Jaap Polak deed het wel leuk. Hij liet een aantal mensen tegelijk allerlei voorwerpen op zijn bureau neerzetten, waarna hij willekeurig een voorwerp pakte en daar en plein public iets over vertelde. Hier en daar gelardeerd met wat humor. Geen één tot één praatje dus. Het gaat sneller, en iedereen geniet.

Ik sprak iemand wier kinderen van 16 jaar en 18 jaar geweigerd werden om naar een film te kijken die volgens de filmkeuring voor 16 jaar en ouder was. De caissière van de bioscoop geloofde niet dat ze ouder dan 16 jaar waren. Een ID konden de kinderen niet tonen.

Nu heb ik altijd begrepen dat de leeftijdsindicatie voor films een soort advies was. Kijk, wettelijk is bepaald dat aan jongeren jonger dan 18 jaar geen alcohol verkocht mag worden. Op straffe van boetes houden de winkels zich dan ook aan die wet. Voor de filmkeuring kan ik me niet herinneren dat die leeftijdscategoriën in een wet gegoten zijn. Kortom: waarop baseert de bioscoop zich dat iemand die jonger is dan 16 jaar geen film mag zien die volgens de keuring geschikt is voor mensen ouder dan 16 jaar?

Ik vind het zeer betuttelend.
Maar ja, dat vind ik van de alcoholwet ook. Met je NIX18

We waren een paar dagen in Frankrijk. Zoon R kluste aan een opknappertje, en wij wilden wel eens zien hoe dat vorderde. Hadden we toch nog een beetje vakantie. Zoon R zorgde voor een slaapplek: een Chambre d’Hôtes in een dorpje vlakbij de locatie waar hij kluste, in St Marc-sur-Seine.

Het dorpje, Origny-sur-Seine, waar het opknappertje staat telt 35 inwoners. Het ligt afgelegen. De enige winkel die er is, is een fromagerie. Maar dan heb je ook wat…
Weet je waar jullie naartoe moeten gaan? Naar Flavigny-sur-Ozérain. Daar is de film Chocolat opgenomen. Dat vinden jullie toch zo’n goede film?
Dat leek ons wel wat.

We kwamen in Flavigny aan, maar nergens herkenningspunten, of verwijzingen naar de locatie waar het winkeltje was. We hebben achter een raam een bord gezien waarop een chocolade gerelateerde slogan stond. Dat zou misschien het pand geweest kunnen zijn.

Nochtans was het er heel toeristisch in Flavigny. De reden was niet het Chocolat-verhaal, maar de anijsfabriek die er staat. De fabriek was gesloten toen wij er waren, maar er was wel een winkel bij. Daar mocht je allerlei soorten anijsbolletjes proeven. En natuurlijk kopen.

Later hoorden we waarom Flavigny het niet uitbuitte dat aldaar de film Chocolat opgenomen was. Flavigny ligt in de streek Côte d’Or. Een zeer bekend chocolademerk. Nee, dan moet je niet aankomen met een chocoladesoort die zou kunnen concurreren met de Côte d’Or. Toch snap ik dat niet: waarom springt Côte d’Or zelf niet in dat gat? Waarom zorgt ze zelf niet voor herkenningspunten?
Er zal wel meer achter zitten. Misschien heeft de filmmaatschappij iets bedongen.

Bij veel benzinestations (met name langs de snelwegen) in Frankrijk gaat het tanken tegenwoordig anders dan een aantal jaar geleden. Je kunt van te voren aan de kassa een bepaald bedrag betalen, en voor zoveel benzine in je tank gooien, of je zegt: ik wil de tank vol hebben, ik weet niet hoeveel het wordt. In dat geval moet naar een benzinepomp met een betaalkastje. Met je bankpasje. (Sommige kastjes accepteren geen Maestro, maar slechts Creditcards) Je doet je pasje in een gleuf, pincode, selecteert je pompnummer, pasje uitnemen, en tanken maar. Na afloop krijg je keurig een bonnetje waarop staat voor hoeveel je getankt hebt. Geweldig, denk je dan.

We kwamen thuis. Even de bankrekening checken: was er 500 euro afgeschreven. Ik snapte er niets van. Bank opgebeld. Na uitleg van het probleem, dat er geen 27 euro afgeschreven was, maar 500 euro, en na ruggespraak door iemand van de klantenservice van de bank met bureau buitenlandtranssacties, kwam de aap uit de mouw: het benzinestationbedrijf doet een bedrag vooraf incasseren. Binnen 10 werkdagen wordt de transactie op de juiste manier verwerkt, en krijg je het teveel van je bankrekening afgeschreven bedrag teruggestort. Sta je toevallig aan een pomp waar normaal gesproken vrachtwagens tanken, wordt er 500 euro vooraf geïncasseerd. Voor personenauto’s geldt 100 of 150 euro.

Ik stond allereerst dus bij de ‘verkeerde’ pomp, maar ik wist sowieso niet dat er vooraf een ruim bedrag van je rekening geïncasseerd werd. De bank snapte ook wel dat ik niet zomaar 500 euro kan missen (het banksaldo werd door die ongein negatief): zij stort 500 euro terug op mijn rekening, en zorgt achter de schermen voor de rest. Natuurlijk zal die 27 euro t.z.t verrekend worden. Over een eventuele debetrente hoefde ik niet in te zitten. Mocht die er zijn, dan wordt die kwijtgescholden.

Tanken in Frankrijk per pin: zorgen dat je meer op je bankrekening hebt staan, dan het bedrag waar je voor je tankt.
Dus….

We hebben een paar nachten in een Bed en Breakfast geslapen in Garnwerd. In de oude pastorie naast de kerk.

Het idee van een Bed en Breakfast is dat je ’s ochtends bij het ontbijt met alle gasten aan één grote tafel zit.
De gastvrouw kwam met een voorwerp aanzetten. ‘Kijk, als jullie niet weten waar jullie het over willen hebben, qua gespreksonderwerp, dan kun je hiermee aan de slag. Dit is een eieronthoofder.’
Het voorwerp zet je op het ei, je brengt het kogeltje naar boven, laat het vallen, en als het goed is ontstaat een mooie snede waardoor je het bovenste eischaaltje van het ei kan pakken. Daarna kun je het ei uitlepelen. Het lukt niet altijd perfect, maar je kunt ermee uit de voeten.

Natuurlijk zijn alle gasten nu bezig met de eieronthoofder. En ontstaan er op deze manier geen ongewenste stiltes…..

Wij wonen in een appartementencomplex op de onderste verdieping. Een aantal lagen recht boven ons zijn een paar weken geleden in een appartement harddrugs gevonden en als gevolg daarvan is het tot drugspand gebombardeerd. We werden hiervan middels een brief op het prikbord op de hoogte gesteld. Een drugspand….

In de afgelopen maanden hebben we regelmatig gruisachtige geluiden in de buurt van de WC gehoord, via de afvoerpijp op het balkon is het een paar keer voorgekomen dat er schuimachtig spul zich ophoopte op het balkon, langs de voordeur droop witte vloeistof. Wij vroegen ons wel af waar dat allemaal vandaan kwam, maar zochten niet verder. We maakten de zaak gewoon schoon. Achteraf zou dat spul best van dat drugspand boven ons kunnen komen. Er zijn dan wel harddrugs gevonden, maar misschien was er ook klein labaratoriumpje, dat op tijd ontmanteld was voordat ze ontdekt werden.

We moesten er het onze van weten.
Eerst maar eens bij het Bestuur van de Vereniging van Eigenaren te rade gaan. Die gaf toe dat ze er al eerder van wist, maar wilde er geen ruchtbaarheid aan geven (‘Dat kan toch niet in dit complex.’) Overigens kon ze geen details verstrekken.
Het appartement wordt door een woningbouwvereniging verhuurd. Die zal toch wel iets meer weten? Nou, niet echt. ‘U moet bij de Gemeente zijn. Ik heb wel een naam voor u.’
De Gemeente had zo haar eigen protocollen. De persoon in kwestie opperde om onze vraag via Centraal Meldpunt te stellen.
Dat ging beter. We kregen meteen te horen dat er in ieder geval GHB in het spel was. Zoiets is aan het aanrecht wel in elkaar te mixen. De contactpersoon is bij ons thuis geweest, heeft de ins en outs in zich opgenomen, en is aan het werk gegaan. We hebben namelijk ook contact gehad met onze verzekering: als het goedje waaraan wij met onze blote handen gezeten hebben achteraf tot medische klachten leidt, moet men wel weten wat voor goedje het was. En had het goedje dat bij ons op het balkon schuimde, en dat langs de voordeur droop, inderdaad met spullen uit het drugspand te maken?
Inmiddels heeft de contactpersoon opgebeld om te zeggen dat wat we nu nog kunnen laten zien (de rest was al schoongemaakt, onwetend als we waren) te weinig is om te bepalen wat voor goedje het is.

Wordt vervolgd.

Eigenlijk was ik er nooit zo weg van, van de Fiat Stilo. Aan de hoge kant met de wegenbelasting, rijdt niet zuinig, en heeft vanaf het begin gekraakt. Maar ja, toen we destijds onze Kia Rio moesten vervangen, hadden we een lijstje waaraan een andere auto moest voldoen: groot genoeg om een rolstoel en eventueel een scootmobiel mee te nemen. En binnen ons budget. Dat is gelukt. Het moet gezegd: de Fiat was een geweldige verhuiswagen. En een heerlijke auto voor de lange afstanden.
Echter, van lieverlee moest dit vervangen worden, moest iets anders gerepareerd worden, en moest aan nog meer dingen gesleuteld worden.
Het starten geen steeds moeizamer. Toch maar weer eens naar de garage. Een andere dan welke de auto in onderhoud was. Een frisse blik kon wel eens helpen. Nou, dat deed het ook: we kregen een telefoontje, dat er zoveel gevonden was dat gerepareerd dan wel vervangen moest worden, dat het geen zin had om dat allemaal uit te voeren. ‘Uw auto is rijp voor de sloop.’

Van de weeromstuit durfden we nauwelijks meer met de auto te rijden. En terecht, bleek een tijdje later: de remleiding lekte. Het rempedaal kon je tot de grond intrappen. Dat werd letterlijk de sloop…
Tijd voor een andere auto.Op korte termijn. Ons budget was de som van vakantiegeld en belastingteruggave. Nou, dan weet je het wel. Onze kennis die bij een garagebedrijf werkt, had een paar auto’s staan, net boven ons budget. Op internet kwamen we een autootje tegen die wel wat leek. We gingen kijken (zoon O had een vrije dag), maar tijdens het proefrondje bleek dat er totaal geen olie in de auto zat, later bleek dat er helemaal geen onderhoudsboekje was. Niks. Het was een in- en verkoop van auto’s bedrijf. Er wordt even met binnengebrachte auto’s gereden, rijdt-ie, dan gaat-ie in de verkoop. Er wordt niet onder de motorkap gekeken, er wordt niks gecontroleerd verder. Dat was het dus niet.
Zoon O was ook nog iets tegengekomen. Een beetje boven het budget, maar nog te behappen. Die werd het. Een Opel Agila. Oké, een oude lullen autootje, maar gegeven de omstandigheden een prima alternatief. APK tot en met juni 2017.

De plannen die we eerder hadden om een film voor de vluchtelingen in een opvangcentrum te Tilburg te vertonen, zijn gerealiseerd.

We hadden er nog eens over nagedacht, maar de film ‘Bon Dieu’ vonden we achteraf toch niet geschikt. Gegeven de taalmoeilijkheden zou het te hoog gegrepen zijn. Te veel dialoog in een voor hen vreemde taal. Arabisch ondertitelde films zijn er bijna niet, heel vreemd, zo in deze tijd.

De kinderen gaan al enige tijd naar school, die blijken het Nederlands aardig te beheersen. Voor hen leek ons de film ‘Mees Kees’ wel wat. En inderdaad, de eerste 20 minuten zaten de kinderen redelijk goed in de film. Er werd gelachen, er was lol. Maar de spanningsboog was niet zo lang. Er waren jongetjes die vervelend begonnen te doen. Gek, de meisjes hadden veel meer een coöperatieve instelling.

We hadden een alternatief: Bean. Eigenlijk bedoeld voor de volwassenen, maar de volwassenen die er waren, waren met de kinderen meegekomen. De anderen hadden zo hun eigen plannen. Bean sloeg beter aan. Ook hier: de aandacht duurde niet lang.

En toch, de kinderen hebben genoten. Voor hen was het onderbreking van de dagelijkse beslommeringen.