Het ei zei

Bij het Elisabeth Ziekenhuis te Tilburg is er sinds een paar weken een nieuwe service. Tijdens bezoekuren wil het parkeerterrein nogal eens vol zijn, of althans, de plekken in de buurt van de ingang zijn steevast bezet. Mensen die meerijden, laten zich bij de ingang afzetten, waarna de chauffeur een parkeerplaats gaat zoeken. Die komt dan ergens ver weg terecht.

Een groep vrijwilligers wilde iets aan deze situatie doen, en meent de oplossing gevonden te hebben in het opzetten van een gratis vervoersysteem. Er wordt met een verlengd golfkarretje over het parkeerterrein gereden, en gestopt bij mensen die wat verder bij de ingang hun auto geparkeerd hebben. Die mensen kunnen instappen, en worden naar de ingang van het ziekenhuis vervoerd. Zo staat het karretje vaak ook bij de ingang, om mensen naar hun auto te vervoeren. Overigens werkt dat beter, dan andersom: vaak kom je aan, maar is het karretje heel ergens anders bezig. Er rijdt maar één karretje rond. Dat is natuurlijk behelpen, maar wie weet, als het een beetje loopt, en het slaat aan, komt er misschien uitbreiding.

Dat je met vrijwilligers te maken hebt, is duidelijk. Wij lieten ons laatst vanaf de ingang naar onze auto vervoeren. Naar vak E3. Het viel voor hem niet mee om vak E3 te vinden, hoewel de vakaanduidingen vanuit de verte goed zichtbaar zijn. Onze aanwijzingen voor de te rijden route sloeg hij in de wind.
Dat werd sightseeing parkeerplaats dus.

Het idee is leuk. Het verdient een kans.

Na de longontsteking, gepaard gaand met de Mexicaanse griep, een aantal jaren geleden, vond men het verstandig als ik voortaan elk jaar de griepspuit kreeg. Zo kreeg ik die ook half oktober 2014. Het schijnt een slechte lichting te zijn: ik lees regelmatig berichtjes in de krant dat de huidige griepspuit niet bedacht was op de griepvarianten die er nu heersen. En dat het vaccin iets in gang zet in het lichaam.

Of dat bij mij ook zo was, weet ik niet. Feit is, dat ik ruim een week nadat ik de spuit gekregen had, keelpijn begon te krijgen. Veel hoesten, slijm in de longen. Kortom, algehele malaise. Moeten we even doorheen, dacht ik. Maar het bleef duren. Bovendien kreeg ik het gevoel dat er een ontsteking ergens zat. Ik vertrouwde het niet. Ging naar de huisarts. Gezien mijn voorgeschiedenis, kreeg ik een kkur penicilline mee, met de opmerking: het zal moeten slijten. Maar het sleet niet. De kuur deed niets. Terug naar de huisarts. Een andere, zwaardere kuur. Weer hielp het niet. Via huisarts doorgestuurd naar de spoedeisende hulp, de longarts. Foto’s genomen. Ook maar een hartfilmpje. (Nu we er toch zijn.) Ja hoor: longontsteking. Maar heeft u dan nooit koorts gehad? Nee, wel af en toe dat gevoel, maar bij opmeten geen koorts. En uit het hartfilmpje bleek dat ik ook nog hartritmestoornissen heb. Nooit iets van gemerkt.

Inmiddels is de longontsteking zo goed als weg. Bij de laatste foto, afgelopen week, bleek dat er nog een klein plekje zit. Gaat wel weg. Over 3 maanden controle.
Zolang er infecties in mijn lichaam ronddolen, kan de cardioloog niet veel doen. Wel heb ik preventief bloedverdunners gekregen, gemonitord door de trombosedienst. Te zijner tijd zal men proberen met stroomstoten het hart haar normale ritme te laten terugvinden.

En toen kregen we nog een slijmbeursontsteking met wondroos op de elleboog. Weer andere penicilline. Inmiddels de vierde kuur. De wondroos is weg, maar het vocht in de elleboog zit er nog. Ook dat zou moeten slijten.

Kortom: ik zit nog in de ziekenhuismolen, maar wel in de controlefase.

Gisteravond zijn we naar ‘De Warme Wintershow’ in de Schouwburg van Tilburg geweest. Een voorstelling met Karin Bruers in de hoofdrol, bijgestaan door Christel de Laat (van TorenC), Nol Havens (van VOF De Kunst destijds) en Frans van de Meer (ook wel Ferry van de Zaande). Heel leuk en onderhoudend. Maar daar wil ik het niet over hebben.

Voordat de show begon, kwam iemand het podium op de een praatje ging houden over de Waka Waka lamp. Een lamp met led lichtjes die opgeladen wordt door zonlicht. Prima te gebruiken wanneer je in gebieden bent waar geen stroom is. Er is ook een powerversie, waarbij je je IPhone of IPad kunt opladen. De fabrikant van de Waka Waka lamp heeft een One Buy = One Give away actie: van elke lamp die verkocht wordt gaat er ook een lamp naar de door ebola getroffen gebieden. Een nuttige actie. De lampen zijn in de pauze van de show te kopen.

Echter, als het promoten van deze lamp een podium gegeven wordt vlak voor het begin van de show, wat kunnen we dan in de toekomst verwachten?

In de pauze lagen dan ook A4-tjes met een enquête over deze actie.
Persoonlijk vind ik dat je geen podium moet geven aan dit soort acties.

Maar ja, als ik zie dat iemand ‘irritant’ ingevuld heeft op de vraag hoe men het vond dat iemand het podium opkwam om een product onder de aandacht te brengen, en ‘ja’ op de vraag of men geneigd is om het product te kopen, dan vrees ik dat de conclusie van de evaluatie is, dat dit soort acties vaker gehonoreerd zullen worden.

Eens in de zoveel tijd komt iemand van de familie Dicke op het idee om een reünie te organiseren. Elkaar alleen tijdens begrafenissen tegenkomen is ook zoiets. Meestal ligt er wel een specifieke reden aan zo’n reünie ten grondslag. De promotie van iemand, de viering van een aantal verjaardagen tegelijk, het openen van een tentoonstelling.

Afgelopen zaterdag had Han Dicke een reünie georganiseerd. Insteek was de opening van een expositie van een ruime selectie van werken van Otto Dicke en enkele werken van Ties Dicke. Het was te doen in Galerie Wind, Prins Hendrikkade – Noordereiland – Rotterdam. Gratis parkeren. Wat een genot, zomaar middenin de stad.

Enkele werken van Otto Dicke:
Paar werken van Ties Dicke:
Aan de wanden en op (bijzet)tafeltjes waren werken van Otto Dicke en Ties Dicke te bewonderen. Doorheen de ruimte stonden echter ook stoelen die door Han Dicke ontworpen zijn.
Voor een optimale belichting van de tentoongestelde werken in Galerij Wind, heeft Henk Dicke speciale (nou ja, speciaal, ze zien er redelijk gewoon uit, maar door de opstelling kan er net iets extra’s) lampen ontworpen:
Aan één kant van een tafel die wat achteraf stond, was Machteld Dicke zo slim om haar creaties uit te stallen.
Je kon dingen kopen. Partner liet de broche met het spiegelei niet liggen:
Er heerste een gezellige ongedwongen sfeer. Er werd goed gezorgd voor een natje en een droogje. Tussen de bedrijven door vertelde iemand over zijn (kunst)passie. Zo hield Marcel Dicke een praatje over het insect als inspiratiebron voor kunstenaars. Marcel heeft altijd iets met insecten gehad. Hij promoot ook het eten ervan. Sinds de jaren negentig houdt hij ook nauwgezet bij wat hij aan insecten tegenkomt op de schilderijen die hij in musea bekijkt. Hij verwachtte heel weinig tegen te komen, omdat ‘het insect in de kunst’ eigenlijk nooit een item was. Hij kwam bedrogen uit. Veel insecten. Jan Fabre heeft veel met kevers gedaan. Ook kom je insecten in muziekclips tegen.
Amie Dicke vertelde over haar weglaat- en toevoegkunst. Je kunt van een foto het gezicht wegkrassen bijvoorbeeld. Dat is misschien oneerbiedig, maar daarna kan het de fantasie prikkelen om iets anders toe te voegen.
Tenslotte gaf Freek Dicke acte de présence op de gitaar. Harry Sacksioni en Michael Chapman onder andere.
En wij? Nee, wij zijn niet zo kunstzinnig. Wij hebben genoten van alle kunst om ons heen. Wij hebben geconsumeerd.
Een kunstenaar heeft publiek nodig :-))

De laatste tijd is zoon O aan het hardlopen. Dan vertrekt hij van huis, stelt via zijn mobiel Runkeeper in, en rent een kilometer of 5. Dat probeert hij steeds sneller te doen. Regelmatig worden persoonlijke records gebroken. Soms schrijft hij zich in voor een recreatieve wedstrijd. Een paar maanden geleden voor de Tilburg Ten Miles, onderdeel 10 km, bijvoorbeeld.

Een tijdje geleden had hij zich aangemeld voor de Bruggenloop in Rotterdam. Een parcours van 15 km over 5 bruggen. Start en finish bij het Feyenoord Stadion. Omdat kleindochter haar papa graag wilde aanmoedigen en als champ wilde binnenhalen, gingen wij mee. We wilden de entourage ook wel eens meemaken.

Meer dan 12000 lopers hadden zich aangemeld. Een hele happening. Maar, dat moet gezegd, het was goed georganiseerd. Jammer van het slechte weer, want veel plekken waar je droog kon vertoeven waren er niet. Daar waar het kon, was het druk. Er liepen dan wel 12000 lopers op het parcours, al die lopers brachten wel allerlei aanhang mee.

Voor kleindochter maakte het niet uit. Die genoot. Dat ze kletsnatte sokken kreeg omdat ze bij het hek in een plas stond toen ze naar alle vertrekkende lopers keek, dat deerde haar niet. In de voetbalkantine trok ze haar schoenen en sokken uit, en gebruikte haar muts om haar voeten in warm te krijgen.

Aan WC’s geen gebrek. Maar wel buiten. Hele rijen Dixi’s. In de rij voor je behoefte.

Zoon O heeft zijn missie volbracht. Hij heeft de 15 km afgelegd in de tijd die hij van tevoren hoopte te gaan neerzetten. We zijn trots. En kleindochter ook. Die deed hem een speciaal gepunnikte winnaarsketting om.

Draagt iemand nog zo’n gewoon hemd? Volgens mij heeft het T-shirt de functie van de hemd overgenomen. Ik draag vooral in de winter een T-shirt onder mijn blouses/overhemden. Als pyjamajasje draag ik ook altijd een T-shirt.

Ondanks het feit dat ik mijn T-shirt onder een overhemd draag, vind ik toch leuk om T-shirts te hebben met een opdruk. Maar dan wel een opdruk waar ik zelf iets mee gehad heb. Of nog heb. T-shirts met het opdruk van I Muvrini, van Runrig, van Ogham, van The Fureys, van The Shins. Maar ook van Wereldburgers.nl, van Man bijt Hond, van een siroopverkoper in Nicaragua, van Hannover Wereldtentoonstelling 2000 of van GoldReefCity in Johannesburg.
Via Lien, die niet meer blogt, heb ik ooit een T-shirt gewonnen van Poiesz. ‘Wij staan 100% achter Oranje’. Nooit van Poiesz gehoord, totdat we eerder dit jaar in Friesland waren en in Sneek een supermarkt tegenkwamen met die naam.
Bij een tentoonstelling van Herman Brood had ik de kans T-shirts te kopen met werken van hem als opdruk. €25,00 vond ik toch net iets teveel van het goede.

De meeste T-shirts worden regelmatig gedragen. Een aantal zijn te klein, en liggen als collector’s item in de kast. Er zijn er ook die stuk gedragen zijn. Daar heb ik nu de opdruk van afgeknipt. Misschien dat ze een tweede leven krijgen op een blanco T-shirt:

Hij is een Tilburger, hè?
Hij schuift aan bij De Wereld Draait Door, speelt in verschillende series van ‘Het Schaap’, doet aan cabaret, en verricht hand en spandiensten voor en met collega cabaretiers.
Hij heeft nu ook een boekje geschreven. Verhalen uit zijn leven. ‘In Stukjes’.

Hij koos GianottenMutsaers uit om zijn promotietournee te beginnen, een boekhandel in Tilburg dat uit de as herrezen is na de ellendige Selexyz- en Polareperiode.
Vanmiddag gaf hij acte de présence. Het was volle bak. Zijn optreden was humoristisch, maar niet echt een kijkje achter de schermen. Hij las twee verhalen voor, waarna gelegenheid was tot het stellen van een vraag. En signeren maar.
Ik heb het boekje overigens niet gekocht.

We vonden het wel weer eens leuk om opnames van Tussen Kunst en Kitsch bij te wonen. Niet dat we zelf nou dingen hadden om te laten beoordelen, of anderszins, maar gewoon vanwege de entourage. We hebben al eerder zo’n Kunst-en-Kitsch-dag meegemaakt. Toen ging je gewoon naar zo’n manifestatie toe, zonder je vooraf aangemeld te hebben. Tegenwoordig is de belangstelling zo groot, dat je van te voren moet aangeven dat je komt. Bovendien moet je lid worden van de AVRO (nu AVROTROS). We hadden het ervoor over. De zus van partner ging mee. Die had nog wel iets.

Natuurlijk leek ons de locatie van de Markthal in Rotterdam geweldig om daar de Kunst-en-Kitsch-dag mee te maken, maar die was al snel uitverkocht.
Het alternatief werd het Bonnefantenmuseum in Maastricht.

Iedereen die binnenkwam kreeg een nummertje, waarna je naar de kantine geloodst werd. Kopje koffie werd aangeboden. Het wachten was op de aankondiging dat de nummers van (in ons geval) 251 tot 300 naar binnen konden. Mensen die schilderijen of prenten bij zich hadden, moesten eerst naar een ruimte waar een voorselectie plaatsvond. Dat kon inhouden dat verteld werd naar welke desk je moest voor nadere informatie over je kunstwerk, of om je op voorhand al te vertellen dat het geen zin heeft om je werk ergens te laten zien. Wij hadden ook een schilderij bij ons: ‘het is wel decoratief, maar daar is alles mee gezegd.’ Dus….
Met een prent kwamen we wel verder, maar al snel werd ook die hoop de bodem ingeslagen: ‘Deze Ben van Berkel bedoelde het wel goed, maar hij heeft het niet goed uitgevoerd…’

Een grappig detail vond ik dat het zilver beoordeeld werd door de heer Aardewerk. Die moest vaak zijn loep erbij pakken, zoals iedereen eigenlijk.

Er zijn twee soorten opnames: die aan de desks zelf, en die in de ruimte waar Nelleke van de Krogt acte de présence geeft. Wij zijn getuige geweest van de desk-opnames. Bij de voorbereiding van één van die opnames prepareerden de opnamemensen het schilderij onderste boven op de ezel. Gelach natuurlijk toen de expert nietsvermoedend begon, maar verbaasd midden in de zin ophield.

We zijn vergeten te vragen wanneer de opnames van deze dag op TV komen.