Het ei zei

Dinsdagavond, 6 maart, kwam er een mailtje van zoon R binnen: ‘Ik vier mijn verjaardag in Parijs. Hebben jullie ook zin om te komen?’ Woensdag iets concreter: ‘Ik vier mijn verjaardag zondagmiddag 11 maart in een restaurant om 12.30 uur. Jullie kunnen bij P in Nesles-la-Vallée slapen.’ Hier waren we aan toe. De Franse sferen weer inademen.

Vrijdag vertrokken we. Toen we bij Méru de afslag namen, de campagne in, was het net of we thuis kwamen. Weg van de snelweg, een heel andere wereld. Een wereld waar heel weinig verandert. Relaxed.

Nesles heeft geen pizzeria, maar eens per week, uitgerekend op vrijdag, staat er bij de kerk een wagen die pizza’s verkoopt. De pizza’s worden ter plekke in een in de auto ingebouwde oven gebakken. Ze smaakten prima.

De verjaardag van zoon R werd in een restaurant/brasserie in het centrum van Parijs gevierd. Min of meer onder de Eiffeltoren. Ik moet zeggen, de TomTom heeft ons op voortreffelijke wijze op de plaats van bestemming gebracht. Precies op tijd, half één. Sterker nog: we waren er als eersten. Zoon R had voor 24 mensen besproken. De plaatsen waren al gedekt. We gingen maar vast zitten. Na een kwartier druppelde de rest binnen, zoon R voorop. Volgens goede Franse gewoonte kon er pas met het menu begonnen worden, als alle 24 personen plaats hebben genomen. Dat was ruim een uur na de geplande tijd.

Op zich maakte dat helemaal niet uit. In de tijd dat zoon R in Frankrijk woonde (hij woont er al enige jaren niet meer), heeft hij een trouwe vriendenkring opgebouwd. Die vrienden waren allemaal aanwezig. Ze kennen elkaar ook. Een feest van herkenning voor iedereen. ‘Ze voelen een beetje als mijn familie’, aldus zoon R.

Eén van de vrienden van zoon R komt regelmatig in Japan. Karim Bouffay. Hij heeft een selectie van de foto’s die hij daar gemaakt heeft in boekvorm uit laten geven. De kijk op de onderwerpen die hij fotografeert, spreekt mij erg aan. Ik kan af en toe ook zo uit de hoek komen.

De vriendenschare ging na het eten uitbuiken in het Jardin de Luxembourg. Zonder ons, want wij moesten de terugreis weer aanvaarden. De TomTom voerde ons over andere stukjes centrum: Place de la Concorde, Arc de Triomph. Zonder TomTom ben je in Parijs niks, als je er de weg niet kent. Ik heb een plattegrond van Parijs, maar als je daar van afhankelijk bent (ik geef toe, vroeger was iedereen daarvan afhankelijk) dan ben je een gevaar op de weg. Want twijfelen kan niet in Parijs.

Het waren een paar heerlijke dagen.

Regelmatig krijgen we de nieuwsbrief van Natuurmonumenten in de mailbox. Die kijken we even door, nemen de inhoud voor kennisgeving aan. In de laatste nieuwsbrief stond een aankondiging voor een soort puzzeltocht naar Brammetje het Lammetje. Speciaal voor kinderen van 4 – 6 jaar. Die kon je doen in Rheden, aan de Veluwezoom, vanuit Tilburg gezien iets voorbij Arnhem. Dat leek ons wel iets. Een leuke invulling van de dag, voor wanneer de kleine aan ons ons toevertrouwd wordt.

Vandaag trokken we erop uit.

De puzzeltocht was eigenlijk een wandelroute vanuit het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten naar de Schaapskooi Heuven. Op het vel papier dat je mee kreeg, stonden verschillende opdrachten voor het kind. Onderweg kwam je namelijk paaltjes tegen, waarop de afbeelding van een lammetje gespijkerd was. Die afbeelding correspondeerde met een opdracht.

Zo kwamen we een hindernisbaan tegen. Alle onderdelen in elkaar gezet van de stammen, die je krijgt van de soms noodzakelijke boomkap. Aan de kleine de opdracht het hindernisparcours van begin tot eind af te leggen.

Uiteindelijk kwamen we dan bij de Schaapskooi. Naast de kudde schapen die in het weiland aan het relaxen is, bewogen de moeders zich met hun lammetjes afgezonderd rond. Er waren 110 Brammetjes geboren. Altijd leuk om te zien.

De route was niet overal rolstoel-proof. Partner moest af en toe even uit de stoel, maar dat mocht de pret niet drukken. We hebben genoten van de hele entourage.

Schuin tegenover ons hotel in Stadskanaal was een bioscoop. De receptie van het hotel had een programma. Nova Zembla draaide onder andere, in 3D. We hadden twee mensen gehoord over deze film. De één vond er niet veel aan, de ander was positief. Als ikzelf een oordeel zou moeten vellen aan de hand van de voorstukjes die ik gezien heb, dan zou ik de film nogal over de top vinden. Geen reden om er persé naartoe te moeten. Maar we gingen toch.

De bioscoop bleek een service-bioscoop te zijn.

Wij hadden er nog nooit van gehoord, maar dat zegt niks. Als je zit heb je voor je een formicaplank waarop je je drankje en eventueel je hapje kunt zetten. Onder die plank zitten verspreid knopjes om iemand van de bar te roepen, die je bestelling komt opnemen. De schemerlampjes blijven gedurende de hele film aan, wel gedimd. In de praktijk bleken we daar geen last van te hebben. Ik weet niet of tijdens de film iemand een drankje besteld heeft, maar wij hebben er in ieder geval niets van gemerkt. Iets waar ik toch wel bang voor was.

De film zelf was onderhoudend. Hij is opgenomen in 3D. De brilletjes zijn onontbeerlijk voor het bekijken van de film. En dat is jammer, want de brillen maken de film een stuk donkerder. Het was me trouwens totaal niet duidelijk waarom de film persé in 3D opgenomen moest worden. Wat erg stoorde, waren de scènes met Doutzen Kroes. Het is leuk dat de hoofdpersoon, de jongen Gerrit de Veer, een drijfveer heeft om mee te varen naar India via Nova Zembla, maar vermeld dat ergens. De tussendoorscènes met Doutzen Kroes pasten totaal niet bij de rest van de film. Je zou haast denken dat Reinout Oerlemans bij Doutzen Kroes in het krijt stond, en haar daarom een rol in de film gunde. We hebben toch geen spijt dat we de film gezien hebben.

De terugreis.
Je kent die topografische rijtjes van plaatsnamen wel. Eén zo’n rijtje was: Groningen – Hoogezand-Sappenmeer – Veendam – Wildervank – Stadskanaal – Musselkanaal – Ter Apel. Nu we zo dichtbij waren, mòèst ik Ter Apel gewoon gezien hebben, al was het maar een detail. Dus reden we via Ter Apel terug naar Tilburg. Oké, Ter Apel is nogal eens in het nieuws vanwege het asielzoekerscentrum, nu ook weer, maar dat was voor mij niet de insteek. Het was voor mij het eindpunt van een topografisch lijstje. Ach, wat zal ik zeggen: het heeft een hoofdweg, een plein met winkels, en ‘de gezelligste hoek van Ter Apel’, althans dat vinden een aantal middenstanders middels een reclamebord:

Via Emmer-Compascuum (altijd al een zwak voor die naam gehad, alleen maar doorheen gereden hoor) hebben we onze tocht naar Tilburg voortgezet.

Om met de jongen van Tempo Team te zeggen: het waren een paar geweldige dagen.

Altijd die verplichtingen tijdens de kerstdagen….partner was een paar weken geleden gestuit op een zeer voordelige aanbieding in een hotel in Stadskanaal. Onder andere tijdens de kerstdagen. Daar sprongen we meteen op in.

Het hotel ademde een prettige sfeer. Gezellig personeel. In de kamer werden we ontvangen door een asbak met een doosje lucifers erin. Niet dat we roken, maar het feit dat je er mag roken, ja, dat gaf toch meer cachet. De rokers worden tenminste niet als paria’s behandeld.

Stadskanaal heeft een station, maar niet zomaar een station. Stadskanaal is hoofdstation voor de museumspoorlijn. Het traject kan naar Veendam gaan of naar Musselkanaal. Omdat er werkzaamheden op het spoor naar Veendam waren, was de keus nu beperkt. Je hebt er geen OV-kaart voor nodig. Sterker nog, je krijgt nog ouderwetse kartonnen kaartjes:

Bij een museumspoorlijn passen dito treinen. In de zomer worden stoomlocomotieven ingezet om de treinstellen te trekken, nu was het een diesellocomotief:

Een trein met heuse balkonnetjes tussen de wagons in. Je mag tijdens de rit op het balkon staan. Niet meer dan vijf mensen, kinderen onder begeleiding.

Onderweg werden de kaartjes natuurlijk gecontroleerd, en met een kniptang onklaar gemaakt voor een volgend gebruik. En toen kwamen we aan in Musselkanaal:

Musselkanaal is een halteplaats, heeft een perron, maar verder ligt er een groen terrein. Hier zijn wel opnames gemaakt voor de film New Kids Nitro. Ook wordt een stoomlocomotief van STAR (Stg Stadskanaal Rail) in de film gebruikt:

STAR wordt gerund door vrijwilligers. Echte knutselaars, maar wel op momenten dat ze niet hoeven te werken. Ze steken veel tijd in hun hobby, nou ja, hobby, het is toch een project waar ze het publiek mee van dienst zijn. Ze staan internationaal hoog aangeschreven. Ze krijgen van verschillende landen oude locomotieven, om ze weer toonbaar te maken, soms zelfs om ze weer rijklaar te maken. Dat zo’n opdracht niet in twee maanden voor elkaar gebokst is, spreekt voor zich, maar men heeft geduld. Hier is zo’n opknappertje:

Nog enkele nostalgische details:

We hebben ons kostelijk vermaakt.
Stel je voor dat er geen vrijwilligers meer zouden rondlopen….

We waren een paar dagen weg. We logeerden in een hotel in De Bult, een vlek in de buurt van Steenwijk. Het ging ons er meer om, dat we een paar dagen in een andere omgeving waren, dan dat we een lijstje hadden van wat we persé moesten bezoeken. We kenden de omgeving niet echt, dus lieten we ons verrassen. Ja oké, Giethoorn, een kleine vijftien kilometer van Steenwijk vandaan, dat kenden we wel. Toen werd er nog veel gepunterd. Nu zijn het vooral de bootjes met een fluistermoter die zich over het water voortbewegen. De film Fanfare van Bert Haanstra is er opgenomen. Natuurlijk is het veel toeristischer geworden in Giethoorn, maar de uiterlijke sfeer is er nog steeds:

In Steenwijk vielen we met de neus in de boter. Steenwijk was het hele weekend in de ban van ‘kopje cultuur’, het begin van het culturele seizoen. Er was straattheater, cabaret, een junior percussieband en een sprookjesverteller:

In het park was er onder andere acrobatiek, dat veel bekijks trok:

Er was ook een zogeheten schoenenproject. Kinderen van alle basisscholen in Steenwijk namen van thuis hun afgeschreven schoenen mee, pimpten ze op, en leverden ze in. Vanuit het centrum werden alle schoenen in een grote sliert gelegd in de richting van het cultureel centrum De Meenthe. Een leuk idee:

In De Meenthe waren groepsgewijs werken te zien van lokale kunstenaars.
Hoewel het centrum van Steenwijk best aardig is, bracht dit cultuurfestival extra leven in de brouwerij.

Of het aan de invloedssfeer van Staphorst lag of niet, maar toen we zondagochtend een eindje gingen rijden, ons met een pontje lieten overzetten naar Genemuiden, en we ergens een kopje koffie wilden drinken (liefst buiten op een terras) was er nergens iets te doen. Alles was stil en verlaten.

Zelfs Zwolle op zondag had niets te bieden. Nou ja, er was een snuffelmarkt in de IJsselhallen. Echter, de entreeprijs van 4 euro per persoon deed ons omkeren.

Ach, bij het hotel smaakten de drankjes ook goed.

Woensdag oppasdag, maar ook de eerste dag van een korte vakantie. Ondanks de regen besloten we met de kleine naar Burgers Zoo te gaan.

Het parkeerterrein heeft al iets, zo tussen de bomen:

Voorlopig wilde de kleine tegen alles bestand zijn:

Burgers Zoo heeft haar terrein globaal ingedeeld in een viertal themalocaties: Bush, Ocean, Safari, Desert. De Bush en de Ocean zijn overdekt. Prima geschikt om met dit weer doorheen te wandelen. Het spreekt voor zich, dat de kleine de Ocean leuker vond. Je zag steeds weer iets anders.

Op de buitenterreinen lieten niet veel dieren zich zien, waarschijnlijk vanwege de regen. Je zag in de verte leeuwen, giraffen, zebra’s, neushoorns. Zelfs de vogels hielden zich gedeisd.

De wasfonteintjes in de dames WC van het Safarirestaurant waren heel apart:

Het was op zich een prima bezoek, maar bij droog, zonnig weer heeft het park toch meer te bieden.

Dan zal het echter op het terras ook wel een stuk drukker zijn:

PS: Op SBS6 komt momenteel dagelijks om 20.00 uur ‘Burgers Zoo: drukte in de dierentuin.’ Een docusoap over de dierentuin. Ik moet eerlijkheidshalve zeggen, dat ik nog geen enkele uitzending gezien heb.

‘Zijn jullie zondag ook nog in Vlodrop?’ vroeg de mevrouw die de landwinkel runde. We dronken er een kopje koffie, en kochten wat voor thuis. ‘Jazeker, we gaan maandag pas weer naar Tilburg.’
‘Deze plek vormt dan een tussenstop voor een koetstocht. Er is geen ruchtbaarheid aan gegeven, dat mocht niet. Jullie zijn welkom, maar meer zeg ik niet.’

Viermaal per jaar houdt de adel uit verschillende landen van de wereld een koetstocht. Afstanden maken niet uit. Koets en paarden worden ‘gewoon’ overgevlogen. Adel uit Canada bijvoorbeeld. Afgelopen zondag hielden de edelieden hun koetstocht in de omgeving van Vlodrop. Het terrein bij de landwinkel was prima geschikt om een korte stop in te lassen, voor een versnapering en eventueel voor een sanitaire stop.

Oud geld. Aan de éne kant leeft de adel het liefst in de anonimiteit, aan de andere kant vindt ze een beetje aandacht, via zo’n koetstocht bijvoorbeeld, heerlijk. Zo mocht geen duidelijke ruchtbaarheid gegeven worden aan deze tocht, maar genieten de edelieden van het geklap wanneer ze met hun koets het terrein op komen rijden.

Ik hoorde een meisje in haar mobiel zeggen: ‘Er komen hier allerlei huifkarren langs met bejaarden erin’ Huifkarren….what’s in a name. Het klopt dat de gemiddelde leeftijd van de edelmannen en -vrouwen vrij hoog is.

Enkele foto’s, zonder commentaar:

We waren ingegaan op een aanbieding van Actie van de Dag: 3 nachten in Boshotel Vlodrop, met ontbijt. Lekker in de natuur :

Het hotel ligt in het stiltegebied ‘De Meinweg’. Vlodrop ligt op een paar kilometer afstand. Een aardig dorpje waarvan de telecomproviders niet helemaal weten of je nu in Duitsland bent of niet. We stapten een winkel binnen, en ik kreeg prompt een SMSje van T-Mobile: Welkom in Duitsland, uw tarieven zijn…(enz). Het moet gezegd: een parkeerterrein in de buurt telde vier auto’s met Nederlands kenteken, inclusief de onze, verder alleen auto’s met Duits kenteken.

Het VVV van Vlodrop is ingebed in de Landwinkel:

Er worden voornamelijk streekproducten verkocht, en versproducten van de boerderij. Er lopen allerlei dieren rond:

Van de Duitse Ruhr had ik natuurlijk wel gehoord. Nooit stilgestaan bij het feit dat er een riviertje de Roer zou bestaan. Maar ja, hoe zou Roermond dan aan haar naam komen…

De dag dat we gepland hadden om naar Roermond te gaan, heeft het de hele dag geregend en gemiezerd. We hadden geen programma, dwz we hebben van te voren niet gegoogled wat voor leuks Roermond te bieden heeft. Wel is Roermond uitgeroepen tot stad met de beste binnenstad 2009-2011. We lieten ons aan de hand van de toeristenbordjes verrassen.

En dat gebeurde: het leek mij wel leuk om naar de Designer Outlet te gaan. Een soort museum met allerlei designachtige apparaten en producten, zo dacht ik. Maar nee, het bleek een winkelcentrum te zijn met verkooppunten voor Gucci, Armani, Clarks, Hugo Boss, en meer topmerken. De yuppen onder ons kunnen er hun hart ophalen.

Onderweg kom je een waarschuwing tegen kauwgom tegen:

Herkenbosch kende de jaarlijkse St. Jansmarkt. Eigenlijk niet meer dan een braderie. De plaatselijke harmonie Ons Genoegen liet een staaltje van hun kunnen horen:

Er werd goed gespeeld. het repertoire was alleen wat zwaar, droevig, gevoelig. Het paste niet echt in de sfeer die de rest van de markt uitstraalde, maar misschien is dat juist wel goed…
Ze konden zich verzekeren van dit publiek:

Het waren heerlijke dagen. Morgen zal ik iets vertellen over een koetstocht.
‘Meer zeg ik niet.’